Réttur - 01.07.1977, Blaðsíða 54

mannsgervi; liann bjó líka stundum til
þulur og ákvæðavísur sem við kyrjuðum
á leiðinni.
Þegar ég minnist á göngur, kemur upp
í lmgann ást Þorsteins á náttúrunni.
Hann skynjaði hana á sama hátt og Jónas
Hallgrímsson: „Smávinir fagrir, foldar
skart, / fífill í haga, rauð og blá /
brekkusóley, við mættum margt / muna
hvort öðru að segja frá.“ Ég gekk einu-
sinni lieilan dag um Grimmansfell í Mos-
fellssveit ásamt Þorsteini og fleiri vinum.
Veðrið var eins og það getur fegurst orð-
ið á íslandi — og í heimi — svo hlýtt að
við böðuðum okkur í lækjunum. Sigríð-
ur Theódórsdóttir jarðfræðingur var með
í hópnum; hún var að Ijúka prófritgerð
sinni og stundaði segulmælingar á fjall-
inu. Á þessum dýrlega degi fannst okkur
Þorsteini nafnið Grimmansfell ærið forn-
eskjulegt og kalt og gáfum því fjallinu
nýtt nafn og harla frábrugðið íslenskri
ömefnahefð; við kölluðum jrað „Fjallið
hennar Siggu“. Raunar eru til hliðstæð-
ur að slíkri nafngift, til að mynda Fjallið
eina. Nokkru seinna kom Þorsteinn til
mín — ég lá þá á sjúkrahúsi — og gaf mér
afar fagra bók sem Jióttist geyma myndir
af undursamlegustu stöðum jarðar. Á
saurblaðið hafði Þorsteinn skrifað með
koparstunguhandbragði sínu:
„Margt er hér í myndir bundið,
sem mönnum varð til undrunar.
Þó verður hvergi fyrir fundið
fjallið hennar Sigríðar.“
Þetta er vísan eins og hún er jafnan
fegurst, í tærum einfaldleik. Þessi litla
frásögn má einnig verða áhangendum
náttúrunafnakenningarinnar til nokk-
urrar umhugsunar.
Þorsteinn lauk námi í guðfræði við
Háskóla íslands 1946. Ég man ekki til
Jress að ég ræddi nokkurn tíma við hann
um trúmál, en af kynnum mínum við
hann hygg ég að hann hafi stundað guð-
fræðinám af ást á trésmiðssyninum frá
Nazaret, kenningum lians og starfi, en
liafi aldrei lmgsað sér að setjast í hóp
skriftlærðra en á þeirn hafði trésmiðsson-
urinn raunar litlar mætur. Ég man eftir
fagurri grein sem Þorsteinn skrifaði eitt
sinn í Þjóðviljann J^ar sem hann lýsti Joví
að kenningar trésmiðssonarins lielðu gert
sig að sósíalista. Að loknu háskólanámi
dvaldist Þorsteinn um skeið erlendis og
sökkti sér niður í klassíska tónlist. Hún
átti mjög greiðan aðgang að huga hans,
og ég hygg að hún hafi liaft meiri áhrif á
liann en nokkuð annað. Við liittumst
jaliian á sinfóníutónleikum, leituðum
hvor annan uppi í hléunum, og ég sá á
andliti hans og augum hver áhrif tónlist-
in hafði haft á hann; um það þurfti ég
aldrei að spyrja. Þegar fluttur var sígild-
ur kveðskapur af einsöngvurum eða kór-
um var oftast að finna í tónleikaskrá þýð-
ingar Þorsteins Valdimarssonar á text-
um sem fluttir voru. Ég man ekki til Jress
að ég liafi nokkurn tíma borið Jrýðingar
textanna saman við frumskáldskapinn, en
ég bar þær alltaf saman við tónverkin, og
ég dáðist að því hvernig Þorsteinn kunni
að velja orð sem féllu á fullkomnasta hátt
að tilfinningum tónverkanna.
Þorsteinn stundaði Ijóðagerð allmikið;
fyrsta ljóðabók hans kom út 1942 og
hann var að búa þá níundu til prentunar
þegar hann lést. Mér hefur alltaf þótt
vænt um skáldskap Þorsteins og oft opn-
að bækur hans mér til hugarhægðar.
Hann orti kvæði sem eru tær lýrik og
önnur sem eru mun óaðgengilegri. Hann
bjó yfir sérstæðri kímnigáfu, sem m. a.
198