Réttur - 01.10.1983, Page 19

1930. Haukur ritaði mikið í það blað sem
hin, en starfsemi hans í verkalýðsfélögun-
um, einkum „Drífanda“ var mjög mikil.
Stéttabaráttan var hörð í Eyjum og slagir
tíðir. Flutti Haukur ræður á útifundum og
tók þátt í þeim bardögum, er verkföllun-
um fylgdu þá, svo sem „kolaslagnum"
1926 og fékk þá áverka í andliti, sleginn
með eggjárni. Lýsir Jón Rafnsson allri
hinni hörðu baráttu verkalýðsins í Eyjum
með ágætum í bók sinni „Vor í verum“.
Við Haukur vorum saman sem fulltrú-
ar kommúnistaarmsins í Alþýðuflokkn-
um á 6. þingi Alþjóðasambands komm-
únista 1928. Ég gat að vísu aðeins verið
þar skamman tíma, en Haukur sat allt
Jón Kafnsson
þingið og ritaði greinar um þá Moskvuför
í „Vikuna“, svo og síðar eftirtektarverðar
greinar um „Flokksmál“, þar sem hann
leggur áherslu á að halda verði Alþýðu-
sambandinu óklofnu, þó skiptar séu
skoðanir.
í september 1930 höfðu kommúnistar
yfirtekið „Samband ungra jafnaðar-
manna“ á þingi þess á Siglufirði með yfir-
gnæfandi meirihluta. Var Haukur Björns-
son kosinn forseti þess, en nafninu síðar
breytt í „Samband ungra kommúnista“
og hófst nú útgáfa „Rauða fánans“ á ný
sem málgagns sambandsins. Var Haukur
ritstjóri og ábyrgðarmaður þess blaðs, en
það kom út til ársloka 1931, alls 9 tölu-
blöð. Erfiðleikarnir á útgáfu hinna rót-
tæku blaða verkalýðsins voru miklir, oft
óyfirstíganlegir á þessum tíma.
Þessi samþjappaða lýsing á starfi
Hauks í Eyjum á öllum sviðum verka-
lýðshreyfingarinnar gefur ofurlitla hug-
mynd um hve geysilega ötull baráttumaður
Haukur var — og er hann þó ekki nema
23 ára, er hann fer frá Eyjum vorið 1930.
Nú er ástin komin til sögunnar og 14.
maí 1930 giftast þau Haukur og Marci, er
fullu nafni heitir Ingibjörg Marsibil Guð-
jónsdóttir, en alltaf gekk undir Marci-
nafninu í félaga hóp. Og þar fékk Haukur
þann indæla lífsförunaut, er allt lífið stóð
við hlið hans, hvað sem á gekk, — og það
var vissulega margt, því brokkgengur gat
Haukur stundum verið, en þolinmæði
Marci þraut aldrei. Marci var hárgreiðslu-
kona að mennt og rak alllengi hárgreiðslu-
stofu á Laugavegi 4. Og hún var sjálf ekki
aðeins fín hárgreiðslukona, ég gæti trúað
eftir minni reynslu að hún hefði ekki ver-
ið síðri sem hjúkrunarkona, því aldrei
gleymi ég mjúku höndunum hennar, er
veittu mér hárþvottinn, til að ná blóð-
flyksunum burt úr hárinu, eftir að Valtýr
211