Réttur - 01.04.1988, Qupperneq 33

Frá kosningavöku fatlaöra 1986.
átaka allra. í dag skortir mjög á þessi
sjálfsögðu tengsl — á beina samvinnu
hreyfinga vinnandi stétta og fatlaðra.
Báðar hreyfingar vinna að sama mark-
miði eða eiga að gera, að bæta hag og að-
stöðu allra, sem örðuga eiga lífsgönguna
sem arðrændir eru af þeim sem gína yfir
auðsins valdi, frá öðrum hirt.
Til þess þarf aðra tekjuskiptingu, aðrar
leikreglur en gilda í því hagkerfi, er við
búum við. En þrátt fyrir ranglæti þess
herfis — hinu innbyggða ranglæti — er
®ðimargt unnt að geta með samstilltu
átaki allra þeirra, sem á verði eiga að
vera, sem áfram vilja sækja til réttlátara
Þjóðfélags.
Misþungt er undir fæti og oft sem menn
fcki sig á vegg ranglætis og tómlætis um
leið. Þannig er eðlilega ofurþungt á bratt-
ann að sækja, þegar íhaldsöflin ráða allra
ferð á landsvísu og beina fjármagni sam-
félagsins, okkar allra sameiginlega, í sem
þrengstan farveg til fárra útvalinna.
Þegar hin róttæku öfl fá einhverju ráð-
ið koma hin stóru stökk, þar sem ávinn-
ingar verða áþreifanlegastir þeim, sem
þurfa mest á að halda.
Það væri í raun ákaflega örðugt að
hugsa þá hugsun til enda, hversu málefn-
um öryrkja og fatlaðra væri í dag komið
án baráttu verkalýðshreyfingarinnar, án
ítaka hinna róttæku afla í landsstjórninni.
Það skal aðeins rifjað upp hér nú,
hvernig Alþýðubandalagið og forveri
þess, Sósíalistaflokkurinn, hafa komið að
einstökum þáttum þessara mála, og þó
aðeins drepið á fátt eitt.
Almannatryggingalöggjöfin — arftaki
alþýðutrygginganna, sem róttæk öfl þess
tíma knúðu fram, sú löggjöf, sem við að
81