Réttur - 01.04.1988, Qupperneq 35

Ferðaþjónu.sta fatlaðra.
aö njóta, þeirra sem létu Moggann og
þjóna hans — íhald — og vel að merkja
krata —, nýkrata, villa sér sýn, þegar
þetta lið var að afhrópa þessar úrbætur
sem eitthvað ekki sæmandi verkalýðs-
hreyfingunni.
Og vissulega komu þessir „pakkar“
ekki öllum til afraksturs, pinklarnir, sem
til góðs voru í té látnir, voru fyrst og síð-
ast fyrir þá lakast settu og fatlaðir og aldr-
aðir fengu þar sinn skerf, oft umtalsverð-
ar úrbætur, enda eðlilegt og sjálfsagt að
sameiginleg baráttumál séu ætíð efst á
baugi hjá verkalýðshreyfingunni.
Á það skortir alltof mikið í dag. Sam-
tök fatlaðra eflast og dafna, vitundin um
eigið afl og möguleika gefur fötluðum
nýja von, nýtt líf, ef vel tekst til, ef auð-
hyggjan köld, sem til ölmusu dæmir,
verður ekki alls ráðandi. Þess vegna er
áríðandi sem aldrei fyrr, að virkja saman
samtök fatlaðra, samtök vinnandi stétta
og pólitísk baráttutæki þeirra.
Eitt er víst. Ef þú spyrð hinn fatlaða
um kjör hans í dag og biður hann að gera
samanburð á tímum hinna róttæku afla í
ráðandi stöðum, þá færðu svör svo skýr
og ótvíræð, að ljóst er að dæmin hér að
framan, knöpp og fá, eru aðeins sem lýs-
andi vitar á leiðinni fram, þegar réttar
hins fatlaða hefur verið leitað og hann
náðzt fram í verulegum mæli. Sá er líka
munur samhjálparstefnu manngildisins
og græðgi gróðahyggjunnar til gæðinga
einna.
Á leiðinni fram lýsa vitar liðins tíma,
en ennþá er ótal margt ógert og ærin
verkefni fyrir íslenzka sósíalista að láta til
sín taka. Þá fyrst verður leiðin framundan
fötluðum góð og greið, því gleymum ekki
því afli andans og orku hugans, sem að
baki býr hjá hinum fötluðu, scm munu í
ríkari mæli í forystu fara, en þurfa sam-
fylgd fjöldans í gæfunnar gullnu leit.
83