Réttur - 01.01.1989, Blaðsíða 26

B-V
aðgerða. Annað hvort spyrnum við sam-
eiginlega við fótum og þverneitum að
borga eða lönd okkar verða gialdþrota
eitt af öðru.“
bað væru mistök að líta svo á að hug-
myndir Sankara væru eina framlag hans
til heimsins. Hin marxíska sýn Sankara
var ekki eitthvað sem hann bjó til eða las
í fáeinum bókum og heimfærði síðan upp
á aðstæður í eigin landi. Sýn hans byggði
á raunveruleika hans eigin fólks, ekki
aðeins þjáningum þess af völdum nýlendu-
stefnu, heimsvaldastefnu og spilltra leið-
toga heldur einnig hæfni þess og vilja til
að skipuleggja sig og berjast sameiginlega
fyrir eigin hagsmunum. Sankara hafði
tröllatrú á hæfni venjulegs fólks til að
taka stórstígum framförum í hita barátt-
unnar. Hann var, eins og hann sjálfur
orðaði það í fyrstu ræðu bókarinnar: „...
sannfærður um að hinar sjö milljónir íbúa
Efri-Volta væru í raun sjö milljónir póli-
tískt meðvitaðra manna sem væru færir
um að stjórna landinu.“
Sankara öðlaðist þessa trú ekki ein-
göngu með því að skilja og taka þátt í
baráttunni heima fyrir heldur með því að
líta á baráttu sína og fólksins í Burkina
Faso sem hluta af baráttu verkalýðsins
um allan heim. Hann útskýrði þetta í
ræðu sem hann hélt á þingi Sameinuðu
þjóðanna: „Bylting okkar tekur á reynslu
mannsins sem heild. Við viljum vera arf-
takar allra byltinga í heiminum og allrar
frelsisbaráttu þjóðanna í þriðja heimin-
um. Augu okkar hvíla á hinum djúptæku
umbótum sem hafa gjörbreytt þessum
heimi. Við erum opin fyrir öllum breyt-
ingum á vilja þjóðanna og byltingum
þeirra, og við rannsökum sum af þeim
hræðilegu mistökum sem hafa leitt af sér
sorgleg mannréttindabrot. Við tökum
einungis hinn hreina kjarna úr hverri
byltingu.“
Pað var engin furða að Sankara leit til
kúbönsku byltingarinnar eftir innblæstri.
í viðtali, sem er í bókinni segir hann: „Ég
lít á kúbönsku byltinguna sem tákn hug-
dirfsku og staðfestu. t»að má margt af
henni læra. Kúba, sem er lítið landbúnað-
arland án mikilla náttúruauðlinda hefur
staðið föst fyrir þrátt fyrir beinan og
óbeinan þýsting frá hinum voldugu
Bandaríkjum Norður-Ameríku. Við vit-
um að Kúba barðist ekki ein og óstudd.
Hún þurfti bróðurlegan stuðning Sovét-
ríkjanna til að aðstoða og styrkja sig. En
við vitum einnig að slíkur stuðningur dug-
ar ekki til einn og sér. Þess vegna lítum
við á Kúbani með aðdáun. Að sjálfsögðu
eru byltingar okkar ekki eins. Kringum-
stæðurnar eru ekki hinar sömu heldur.
En í sambandi við hugrekki, staðfestu og
hina stöðugu þátttöku alþýðu manna —
alþýðunnar alltaf alþýðunnar — í því sem
gert er, þá veitir Kúba mjög dýrmæta lær-
dóma.“
Sankara dáði mjög fórnfýsi Kúbana í
Afríku. Hann tók sem dæmi baráttu Che
Guevara með frelsisbaráttumönnum í
Kongó 1965 og þátt Kúbu í að verja sjálf-
stæði Angólu gegn kynþáttaaðskilnaðar-
stjórn Suður-Afríku.
Sankara barðist fyrir samstöðu í verki
gegn apartheid. Hann lét ekki duga að
fordæma glæpi Suður-Afríkustjórnar
heldur vann sleitulaust að því að mennta
og virkja alþýðuna í Burkina Faso í sam-
stöðuaðgerðum með þjóðunum í sunnan-
verðri Afríku. Hann skýrði svo frá að svo
lengi sem apartheid væri við lýði gæti
ekkert ríki í Afríku verið öruggt um full-
veldi sitt og sjálfstæði. Hann hvatti sér-
staklega ríkisstjórnirnar í Einingarsam-
tökum Afríkuríkja til sameinaðra að-
gerða gegn apartheid-stjórninni, og þá
26