Morgunblaðið - 19.01.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 2006 43
MINNINGAR
Að morgni 5. janúar
sl. barst mér andláts-
fregn Sigurbjargar
Guðmundsdóttur systur minnar.
Hún andaðist þá um nóttina á Heil-
brigðisstofnun Skagafjarðar. For-
eldrar hennar voru hjónin Dýrleif
Árnadóttir og Guðmundur Sveins-
son búsett á Sauðárkróki. Sigur-
björg var elst sex systkina, sem öll
áttu æsku- og unglingsár sín á Sauð-
árkróki.
Minningar frá æskuárunum eru
mjög góðar. Aldrei þrutu viðfangsefn-
in í leikjum og starfi æskuáranna.
Eldri systkinin litu til með þeim sem
yngri voru. Sigurbjörg fékk því fljótt
hlutverk, sem hún rækti af trú-
mennsku. Ég minnist þess að ég setti
fljótt traust mitt á hana og fann ör-
yggi og kærleika í nærveru hennar.
Sigurbjörg fékk sína barna- og ung-
lingafræðslu á Sauðárkróki þar sem
Jón Þ. Björnsson var skólastjóri. Sig-
urbjörg naut vel þessara ára enda
samviskusöm og vel gefin. Leið henn-
ar lá síðan í Menntaskólann á Akur-
eyri. Þar kynntist hún mörgu góðu
fólki og naut vináttu þess alla tíð síð-
an. Atvikin höguðu því þannig að Sig-
urbjörg fékk vinnu við afgreiðslustörf
í Apótekinu á Sauðárkróki og starfaði
þar í nokkur ár. Síðan lá leið hennar í
Hússtjórnarskóla Reykjavíkur.
Sigurbjörg giftist Björgvin Bjarna-
syni, sem þá hafði lokið lögfræðiprófi
frá HÍ. Settust þau fyrst að á Siglu-
firði, þar sem Björgvin starfaði sem
lögfræðingur og kennari. Þegar
Sauðárkrókur hlaut kaupstaðarrétt-
indi var Björgvin Bjarnason ráðinn
bæjarstjóri. Því starfi gegndi hann til
ársins 1958. Þá tók hann við starfi
sýslumanns Strandasýslu með búsetu
á Hólmavík. Síðar varð hann sýslu-
maður og bæjarfógeti á Ísafirði og
þar næst bæjarfógeti á Akranesi.
Börn Sigurbjargar og Björgvins
eru þrjú, Svanhildur Dýrleif, maki
Eiður Benediktsson, Anna Halla og
Bjarni Guðmundur, maki Ólöf Magna
Guðmundsdóttir. Barnabörnin eru 8
og barna-barnabörnin 6.
Heimili Sigurbjargar og Björgvins,
báru vott um hagsýni og smekkvísi.
Bæði voru þau listfeng og bar heimilið
þess ríkulega merki. Sigurbjörg var
framúrskarandi hannyrðakona. Hún
prjónaði, heklaði og saumaði margt
forkunnarfagurt, sem prýddi heimili
þeirra hjóna og nutum við, vinir
þeirra, vissulega góðs af. Þau voru
bæði víðlesin, margfróð og vel heima í
öllu hvar sem borið var niður. Gest-
risni þeirra hjóna var mikil. Alltaf
tóku þau á móti gestum með miklum
vinarhug og fórum við systkinin og
fjölskyldur okkar ekki varhluta af því.
Björgvin lést árið 1989 og var jarð-
settur á Akranesi. Sigurbjörg bjó
áfram í nokkur ár á Akranesi. Flutti
síðan til Sauðárkróks þar sem hún bjó
í íbúð sinni í nokkur ár, uns hún fór á
Heilbrigðisstofnun Skagafjarðar.
Læknum og hjúkrunarfólki sem
önnuðust hana af kostgæfni, hlýhug
og kærleika, eru færðar alúðar þakk-
ir.
Við biðjum börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra Guðs blessunar.
Við systkinin og fjölskyldur okkar
þökkum Sigurbjörgu samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
Árni Guðmundsson.
Kær frænka, Sigurbjörg föðursyst-
ir mín, er látin. Hún var elst í sam-
heldnum systkinahópi föður míns,
sem nú sér á eftir góðri og tryggri
systur.
Sigurbjörg skipaði sérstakan sess í
barnshuga mínum og ekki síður eftir
SIGURBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Sigurbjörg Guð-mundsdóttir
fæddist á Sauðár-
króki 6. apríl 1920.
Hún andaðist á Heil-
brigðisstofnun
Skagafjarðar að-
faranótt 5. janúar
síðastliðins og var
jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju
14. janúar.
að ég varð fullorðin.
Hún lét sér ávallt annt
um mig og mína og
virtist hafa ómældan
áhuga á viðfangsefnum
mínum. Ég minnist
góðra sumardaga, þeg-
ar Sigurbjörg og
Björgvin komu í heim-
sókn á Krókinn. Ég
horfði á þessi fallegu
og samheldnu hjón
sem geisluðu af góð-
mennsku og hjarta-
hlýju og ég eignaðist
fyrirmynd. Ein af
brúðunum mínum fékk meira að
segja þann heiður að bera nafnið Sig-
urbjörg. Jólapakkarnir sem bárust
frá Sigurbjörgu til okkar systkinanna
voru alltaf einstakir og ávallt var
maður fullur tilhlökkunar að sjá hvað
í þeim leyndist. Þar komu listrænir
hæfileikar Sigurbjargar vel í ljós en
gjafirnar voru alltaf búnar til af henni
sjálfri og það af einstakri smekkvísi
og natni.
Ég man þegar ég, 10 ára stelpu-
skott, sat við eldhúsborðið hjá Sigur-
björgu í sýslumannsbústaðnum á Ísa-
firði og fannst fjallið sem ég sá út um
gluggann vera að hvolfast yfir húsið.
Ég man ég horfði á frænku mína sem
var að reiða fram góðgæti eins og
henni einni var lagið og sá í henni
mótvægið við ógnina í fjallinu, öryggi,
hlýju og kærleika og ég vissi að mér
var óhætt. Í návist hennar voru
áhyggjur hversdagsins á bak og burt.
Mér fannst stundum eins og þessi
heimskona væri hafin yfir hversdag-
inn og hjá henni fengu allir dagar og
allt fólk sérstaka þýðingu.
Ég minnist tíma sem við hjónin
dvöldum á Akranesi hjá Sigurbjörgu
áður en við fluttum í Saurbæ. Þá beið
hún okkar með heitt súkkulaði og
smurt brauð á hverju kvöldi og vildi fá
að vita hvað á daginn hefði drifið og
tók af alhug þátt í því verkefni sem við
vorum að fást við. Á morgnana vakn-
aði hún fyrst allra og útbjó morgun-
verð eins og tíðkast á fínustu hótelum.
Ég man ég hafði á orði við hana að
þetta væri nú óþarfi og hún þyrfti
ekki að vaka svona eftir okkur eða
vakna svona snemma. Ég man að hún
horfði á mig og sagði: ,,Elsku Hjördís,
þetta er svo gaman og ég get sofið
þegar þið eruð farin.“ Þannig var Sig-
urbjörg, hún gat tekið þátt í því sem
aðrir voru að gera og notið þess með
þeim.
Eftir að ég flutti í Saurbæ naut ég
þess í um það bil eitt ár að eiga sam-
skipti við Sigurbjörgu þar sem hún
bjó á Akranesi og stutt var að
skreppa á Skagann. Enn sem fyrr
voru samskiptin við frænku mína,
mannbætandi og einkenndust af hlýju
hennar og umhyggju fyrir mér og
fjölskyldu minni.
Sigurbjörg frænka mín var greind
kona og vel lesin og þótt hún ferðaðist
ekki víða um heiminn þá var hún í
hugsun og fasi eins og heimskona.
Heimili hennar var afar smekklegt og
fallegt og þar átti hver hlutur sinn
stað og hafði sína þýðingu og bar
heimilið þess merki að það væri stað-
ur þar sem öllum liði vel, bæði heim-
ilisfólki og gestum.
Ég minnist Sigurbjargar frænku
minnar sem góðrar konu, konu sem
maður tók ávallt eftir en hafði samt
yfirbragð hæverskunnar. Konu sem
ávallt gaf sér tíma og bar umhyggju
og virðingu fyrir öðru fólki hvort sem
í hlut áttu börn eða fullorðnir. Konu
sem fór vel með líf sitt og gaf öðrum
kost á því að njóta þess með sér.
Því miður mun ég ekki verða við út-
för frænku minnar þar sem ég verð
stödd erlendis en þess í stað sendi ég
fjölskyldu hennar mínar innilegustu
samúðarkveðjur og kveð Sigurbjörgu
frænku mína með virðingu og hlýju
og þakka henni góða samfylgd.
Hjördís Stefánsdóttir.
Þrátt fyrir stuttan tíma á ég marg-
ar minningar með minni uppáhalds-
frænku, Sigurbjörgu, sem nú hefur
kvatt og haldið til nýrra heimkynna.
Ég minnist þess fyrst þegar Sigur-
björg flutti aftur á Krókinn og ég fór í
heimsókn til hennar í blokkina. Ég
tók sérstaklega eftir því hvað allt var
fínt og flott heima hjá henni og hvað
Sigurbjörg var fín og falleg þrátt fyrir
að vera orðin eldri kona. Þegar ég
fermdist kom Sigurbjörg í veisluna til
mín með gjöf sem er ein besta minn-
ingin frá þeim degi. Sú gjöf er í sér-
stöku uppáhaldi hjá mér og mun ætíð
minna mig á hana. Sumarið 2005 fór
ég að vinna á Heilbrigðisstofnuninni,
á þeirri deild sem Sigurbjörg var þá
komin á. Þar kynntist ég henni mjög
vel og var með henni flesta daga sum-
arsins. Þaðan á ég margar frábærar
minningar með Sigurbjörgu frænku
sem gaman er að rifja upp og það var
ótalmargt skemmtilegt sem við gerð-
um saman og töluðum um. Um jólin
og áramótin sl. vann ég þar einnig og
er ánægð með að hafa eytt þeim tíma
með Sigurbjörgu. Ég er fegin því að í
síðasta skipti sem ég sá hana sagði ég
henni hvað mér þætti vænt um hana,
þakkaði henni fyrir allt, kyssti hana
og kvaddi. Ég vildi ekki skipta á því
og neinu í lífinu að hafa fengið að
kynnast þessari einstöku konu svona
vel. Hvíl í friði elsku Sigurbjörg mín.
Þín frænka
Anna Lóa.
Sigurbjörg ólst upp við Suðurgöt-
una á Sauðárkróki, „fyrir sunnan
kirkju og ofan á“, elst af sex dugmikl-
um og stundum ærslafengnum systk-
inum, sem lögðu stund á íþróttir af
öllu tagi og sum höfðu sig í frammi á
mannamótum. Ekki Sigurbjörg! Hún
var sú stillta í hópnum, fáorð, prúð og
falleg og allt sem hún gerði var fal-
legt. Hún tjáði sig í hannyrðum og
þær lýstu vandvirkni, skapfestu, alúð
og listfengi. Verkin hennar eru mörg,
en ekki á söfnum, vekja alltaf aðdáun
enda flest hrein listaverk. Og falleg!
Fas Sigurbjargar var rólegt, agað
og hlýlegt og aflaði henni virðingar og
vinsemdar hvar sem hún fór, sporin
lágu víða en hvergi tróð hún öðrum
um tær. Hún hlustaði og henni fannst
gaman að gestum, fannst gaman að
hlæja og að sjálfsögðu hló hún fallega.
Örlögin höguðu því svo að á heimili
hennar varð gestkvæmt. Hún kynnt-
ist Björgvin sínum í Menntaskólanum
á Akureyri, flottum og háum, lands-
liðsmanni í fótbolta og góðum dreng,
og fylgdi honum. Þau eignuðust þrjú
börn, góð börn sem bera þeim vitni.
Björgvin varð bæjarstjóri á Sauðár-
króki, sýslumaður á Hólmavík, Ísa-
firði og Akranesi og á öllum þessum
stöðum var gestkvæmt á heimili Sig-
urbjargar og Björgvins. Þangað
komu bændahöfðingjar, alls konar
höfðingjar og alls konar fólk. Hún tók
þeim öllum sem höfðingjum og heimili
þeirra var alls staðar glæsilegt. Henni
fannst þó skemmtilegast að fá vini og
ættingja í heimsókn, börn og barna-
börn. Þá var glaðværðin ríkjandi, hún
fékk gleðina fram og það var hlegið.
Það ríkti menningarbragur og ef
óljóst mál kom upp var gengið að
bókahillunum sem þöktu veggi frá
gólfi til lofts, í gegnum reyk af pípu-
tóbaki frá Prince Albert eða Dill’s
Best, flett upp og málið skýrt. Þetta
tóbak kom annars úr blikkdósum sem
reyndust strákum góðar geymslur
fyrir kuðunga og skeljar úr Hólma-
víkurfjöru og geymdust til næstu
kynslóðar.
Eftir að Björgvin féll frá flutti Sig-
urbjörg aftur til Sauðárkróks þar sem
hún átti enn hóp af atorkusömum og
önnum köfnum systkinum á sjötugs-
og áttræðisaldri og bjó sér enn fallegt
heimili þar sem hún stundaði hann-
yrðirnar. Þar átti hún líka dóttur,
Svanhildi, og fjölskyldu hennar. Eftir
að veikindi Sigurbjargar ágerðust,
stundaði Svanhildur hana af mikilli al-
úð.
Ef himnaríki er til og einhver er
þar, eru þau nú þar, Björgvin og Sig-
urbjörg. Maður veltir því fyrir sér og
hefur af því nokkrar áhyggjur, hvort
fáist í pípu, hvort bókakostur sé
sæmilegur og hvort gott efni fáist til
hannyrða. Líka því, þegar lífsleið Sig-
urbjargar er gengin og áhrif hennar á
Íslandssöguna virðast kannski ekki
mikil, enda ekki að því stefnt, hversu
mikil áhrif hún hafði samt á samferða-
menn sína og samfélag með eiginleik-
um sínum, hátterni og lífi. Þessi áhrif
voru meiri en sögubækur nokkurn
tíma geta sagt frá. Um það getur sá
vitnað sem að skilnaði ritar þessar lín-
ur. Áhrifa hennar gætir á okkur sem
gengum með henni og því gengur hún
með okkur áfram.
Blessuð sé minning Sigurbjargar
Guðmundsdóttur.
Árni Ragnarsson.
Við Sigurbjörg kynntumst fyrir
rúmum þrjátíu árum á kvenfélags-
fundi á Akranesi. Þessi fyrstu kynni
okkar eru mér enn í fersku minni, því
það var svo ljúft og gott að spjalla við
hana að ég dróst eins og segull að
henni. Eftir þessi fyrstu kynni okkar
áttum við eftir að eiga ótal ánægju-
legar stundir saman þar sem margt
var rætt og hlegið. Við ræddum um
bækur, þætti í útvarpinu, handavinnu
og alltaf vildi hún vita um börnin mín.
Það var alltaf farið til Sigurbjargar
þegar einhver úr minni fjölskyldu var
búinn í prófum og drukkið kaffi og
spjallað þar til prófþreytan var horf-
in.
Það var mjög sárt að sjá á eftir Sig-
urbjörgu þegar hún flutti norður á
Sauðárkrók, auðvitað var það eigin-
girni en þessar kaffistundir sem við
áttum saman voru yndislegar.
Sigurbjörg var mikil hannyrða-
kona, og það eru ekki fáir hlutir sem
hún gaf okkur sem munu um ókomna
tíð prýða heimilið og minna okkur á
hana.
Sigurbjörg var ein af þessum kon-
um, sem vinna sín verk hljóðlega og
var ekki allra fyrr en fólk kynntist
henni nánar og sá hvaða gull af manni
hún var. Hún var ávallt ljúf og háttvís.
Björgvin og Sigurbjörg voru mjög
samrýnd hjón og glæsileg og var eftir
þeim tekið hvar sem þau komu. Ég
minnist eitt skipti er maðurinn minn
kom heim frá að aka Sigurbjörgu nið-
ur á Suðurgötu þar sem hún bjó áður
en hún fór norður. „Mikið er hún Sig-
urbjörg glæsileg kona, hún hlýtur að
hafa borið af öðrum konum þegar hún
var ung.“ Það var rétt Sigurbjörg var
glæsileg kona.
Ég kynntist aðeins yngri dóttur-
inni, henni Önnu Höllu, sem var bæði
dóttir og vinkona. Sigurbjörg fór ekki
svo fáar ferðir til dóttur sinnar þegar
hana langaði að sjá málverkasýning-
ar, fara í leikhús eða á tónleika. Þetta
var mikil lífsfylling fyrir Sigurbjörgu
því hún nærðist á öllu sem sneri að
menningu.
Elsku Sigurbjörg mín, hafðu þökk
fyrir allt. Við sendum börnum, barna-
börnum og tengdabörnum þínum
dýpstu samúðarkveðjur okkar. Við
eigum öll fallegar minningar um góða
konu.
Kristrún Jónsdóttir.
Elskulegur bróðir minn, mágur og frændi,
STEFÁN BENEDIKTSSON,
Minni Brekku,
Fljótum,
sem lést mánudaginn 9. janúar, verður jarðsung-
inn frá Siglufjarðarkirkju laugardaginn 21. janúar
kl. 14.00. Jarðsett verður að Barði í Fljótum.
Jóna Benediktsdóttir, Bragi Fannbergsson,
Kristín Inga Brynjarsdóttir,
Petra Fanney Bragadóttir,
Stefán Bragason
og fjölskyldur.
Faðir minn, tengdafaðir, frændi, vinur, bróðir og
mágur,
BJARNI PÁLSSON
sjómaður,
Hrafnistu,
Reykjavík,
sem lést þriðjudaginn 10. janúar, verður jarðsung-
inn frá Áskirkju í Reykjavík föstudaginn 20. janúar
kl. 13.00.
Kristín Bjarnadóttir, Sigurður B. Stefánsson,
Ólöf Benediktsdóttir, Höskuldur Jónsson.
Kjartan Pálsson, Helga Helgadóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, fósturfaðir,
tengdafaðir og afi,
JÓHANNES KRISTINN ÁRNASON,
Suðurengi 33,
Selfossi,
fyrrum bóndi á Moldnúpi,
verður jarðsunginn frá Ásólfsskálakirkju föstudag-
inn 20. janúar kl. 14.00.
Guðrún Einarsdóttir,
Árný Jóna Jóhannesdóttir, Kjartan Kristófersson,
Sveinn Borgar Jóhannesson, Guðbjörg J. Tómasdóttir,
Eyja Þóra Einarsdóttir, Jóhann G. Frímannsson,
Jóhann G. Guðmundsson
og barnabörn.
Elskuleg móðir mín og tengdamóðir,
GUÐRÚN BRIEM BJÖRNSSON,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund mánu-
daginn 16. janúar.
Ragnhildur Björnsson,
Arnbjörn Kristinsson.