Morgunblaðið - 04.02.2006, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2006 47
MINNINGAR
sem sinna þurfti. Hjálpsamur var
hann og fús að ýta til hliðar eigin
verki til að veita öðrum hjálparhönd.
Menn sem Hjálmar eru sjaldgæfir.
Hann átti bát í félagi við vin sinn,
það var unun hans að fara með fólk í
bátsferðir til að sýna Eyjarnar.
Hann var náttúrubarn og gegnheill
Eyjamaður sem hvergi festi yndi ut-
an Eyja.
Nú er samferð lýkur er svo margs
að minnast en efst í huga er þakk-
læti. Hvítasunnukirkjan í Vest-
mannaeyjum vill þakka samfylgdina
og þó að trú og fullvissa okkar sé að
hann sé í faðmi Drottins og að við
munum hittast á ný, þá er aðskiln-
aðurinn sár.
Við sjáum nú á bak góðum liðs-
manni og traustum vini.
Samúð okkar og bænir eru þó til
Döddu, eiginkonu hans, og barna
hans og fjölskyldna þeirra. Þar er
söknuðurinn sárastur.
Fyrir hönd Hvítasunnukirkjunnar
í Vestmannaeyjum,
Steingrímur Ágúst Jónsson.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
27. janúar fengum við hringingu
sem við bjuggumst ekki við. Þú varst
alltaf svo sterkur og fullur af fjöri og
ekkert virtist geta bugað þig.
Fyrst þegar við hugsum til baka
dettur okkur í hug flotti, rauði hús-
bóndastóllinn þinn. Alltaf var mikil
keppni að ná stólnum þínum þegar
við komum til ykkar ömmu niður á
Hól. En svo þegar þú birtist inni í
stofu og settist í stólinn raðaðir þú
okkur skipulega í fangið og við stóð-
um öll uppi sem sigurvegarar og gott
betur en það því við vorum í fanginu
hjá þér. Það var alltaf mikil spenna
að komast að því hversu hátt fjall af
jólakortum hafði borist það árið,
þetta dæmi af mörgum sýndi hversu
vinamargur þú varst.
Alltaf náðir þú að draga fram það
besta í fólki.
Það þegar við, full af stolti yfir að
eiga flottasta afa í öllum heiminum,
sigldum með þér á Bravó í hellana og
þú blést í trompetinn, er alltaf of-
arlega í huga þegar við hugsum til
þín. Því aðeins þú hefur getað mynd-
að svo ólýsanlega stund.
Hægt er að telja upp ótal margar
stundir sem við gleðjumst yfir og
munum sakna í framtíðinni. Elsku
afi, við munum ávallt sakna og minn-
ast þín. Þú verður alltaf í okkar bæn-
um eins og við vorum í þínum.
Elsku amma, Guð gefi þér styrk
og hugur okkar er hjá þér.
Agnes, Hjálmar (nafni)
og Kristjana.
Kveðja frá Lúðrasveit
Vestmannaeyja
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín,
enda þótt öll sé kross
upphefðin mín.
Hljóma skal harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Villist ég vinum frá
vegmóður einn,
köld nóttin kringum mig,
koddi minn steinn,
heilög skal heimvon mín.
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Sofanda sýndu þá
sólstigans braut
upp í þitt eilífa
alföðurskaut.
Hljómi svo harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Árla ég aftur rís
ungur af beð.
Guðs hús á grýttri braut
glaður ég hleð.
Hver og ein hörmung mín
hefur mig, Guð, til þín,
hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
Lyfti mér langt í hæð
lukkunnar hjól,
hátt yfir stund og stað,
stjörnur og sól,
hljómi samt harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þín.
(Matthías Jochumsson.)
Hvíl í friði, elsku Hjalli.
Fjölskyldu og vinum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. Lúðrasveitar Vestmanna-
eyja,
Vilborg Sigurðardóttir.
Með nokkrum línum langar okkur
að minnast trompetleikarans og tón-
listarkennarans Hjálmars Guðna-
sonar sem kvaddi svo skyndilega,
langt fyrir aldur fram. Hjalli kenndi
byrjendum og lengra komnum á hin
ólíku blásturshljóðfæri og stjórnaði
Lúðrasveit TónlistarskólaVest-
mannaeyja. Allt þetta gerði hann af
einstökum sóma svo skein af bæði
einlæg umhyggja fyrir nemendum
og mikill tónlistaráhugi. Við sam-
starfsfólk Hjalla söknum yndislegs
manns og kærs vinar sem við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast og starfa með. Hjalli átti sterka
trú sem endurspeglaðist á uppbyggi-
legan máta í lífi hans og starfi. Við
sem hér kveðjum, biðjum Guð að
blessa minningu Hjálmars Guðna-
sonar og treystum því að trompet-
hljómur Hjalla tóni við ,,Drottins
lúður hina miklu morgunstund“.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem.)
Við vottum eiginkonu Hjálmars og
fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúð.
Starfsfólk Tónlistarskóla
Vestmannaeyja.
Kær vinur minn Hjalli er kominn
til Drottins. Lúðrahljómurinn þagn-
aður. Eftir meira en sextíu ára sam-
ferð gegnum lífið finnst mér langsótt
í orðanna sjóð hvað skal segja á
stundu sem þessari. Farsælu lífi
míns besta vinar lokið, ótímabært.
Einlægu augnablikin í sameiginlegu
lífshlaupi okkar verða ekki fleiri,
hann hefur nú siglt í Friðarhöfn. Trú
okkar lofar endurfundum og í þeirri
von, á sorgarstundu sem nú, vil ég
hvíla. Ég veit að fjölskylda hans hef-
ur misst mikið og skarðið verður
ekki fyllt. Hans yndislega kona,
Dadda, sem var meira en helming-
urinn af honum, er að upplifa mikla
sorg og söknuð.
Þau voru svo samrýnd að eftir var
tekið, hjónabandið var vinátta og
mikill kærleikur.
Þegar þetta er sett á blað er ég í
Hvítasunnukirkjunni í Vestmanna-
eyjum að undirbúa útförina. Hjart-
ans mál míns kæra vinar var að stóri
salurinn í kirkjunni yrði tekinn í
notkun. Nú hefur söfnuðurinn tekið
saman höndum og ákveðið að end-
urgera þennan sal á fimm dögum
þannig að hann rúmi um 500 manns í
sæti, unnið er nótt og dag, krafta-
verkið í sjónmáli og útför Hjalla
verður gerð frá stóra salnum. Frá-
bær söfnuður er í Eyjum, og
reiðubúinn að leggjast á árarnar sem
einn maður og árangurinn verður
kraftaverk Drottni til dýrðar. Guð
hefur líka sent í veg okkar þessa
dagana marga eyjamenn og -konur,
sem hafa birst í kirkjunni okkar og
spurt: ,,Hvernig get ég orðið ykkur
að liði?“ og síðan leyst fjölmörg brýn
mál. Ég bið góðan Guð að blessa allt
þetta fólk ríkulega.
Hjalli var alltaf til staðar þegar á
þurfti að halda. Vináttan og lífið hef-
ur verið okkur sem samfellt við-
burðaríkt ævintýri. Útgerðarsaga
okkar spannar fjörutíu ár, sjö báta
og þar af fimm sem báru nafnið
Bravó Ve 160.
Ég þakka Hjalla og hans fjöl-
skyldu allt sem hann var okkur, og
sendi konu hans og fjölskyldu sam-
úðarkveðjur frá fjölskyldu minni,
mér og Iðunni konu minni. Bæn mín
er að Drottinn verði þeim huggun og
styrkur.
Ólafur Gränz.
Glaðvær hlátur þinn og bjarta
brosið þitt tilheyrir nú minningun-
um, mörgum eftirminnilegum og
einstaklega ljúfum minningum. Svo
lengi sem ég man eftir mér hefur
Hjalli á Vegamótum verið hluti af
fjölskyldu minni. Hann og Óli bróðir
voru saman öllum stundum, og voru
allajafna nefndir samtímis, og minn-
ist ég þess aldrei að á milli þessara
æskuvina hafi fallið styggðaryrði,
eða eftir væri talinn greiði eða aðstoð
þeirra á milli, vinátta þeirra var
mjög djúp til hinstu stundar. Gaman
þótti mér sem ungum dreng að horfa
á vinahóp þeirra, þennan vörpulega
hóp sem samanstóð af Hjalla og Óla
og vinum þeirra Hlöbba mági,
Hanna í Fagurlist, Matta á Hvoli og
Stebba Run, þegar þeir voru að fara
að skemmta sér saman í Höllinni í
gamla daga. Þær eru orðnar ótelj-
andi allar skemmtilegu samveru-
stundirnar sem við Hjalli höfum átt
saman, stundum einir en oftast með
öðrum og oft á heimili hans og
Döddu.
Þessi ljúfi, heiðarlegi og fjölhæfi
einstaklingur var allan minn uppvöxt
hluti af okkar fjölskyldu í Jómsborg.
Hjalli var mikill gæfumaður í einka-
lífi sínu þegar hann kynntist Krist-
jönu sinni, eða Döddu eins og hún er
jafnan kölluð í okkar hópi. Hún hefur
verið hans trausti lífsförunautur og
saman hafa þau búið sér yndislegt
heimili alla tíð frá því að þau fyrst
hófu búskap á Vegamótum, æsku-
heimili Hjalla. Vegamót stóðu við
Heimatorg, nokkra tugi metra frá
okkar heimili Jómsborg, og var mik-
ill samgangur þar á milli.
Það er sárt að sjá á bak slíkum
samferðamanni og vini, sem hefur
átt ríkan þátt í lífi manns, ekki síst á
uppvaxtar- og mótunarárum, ein-
staklings sem ég vil trúa að flestir
Eyjamenn hugsi til með hlýhug og
minnist fyrir hæfileika hans í tónlist
og fyrir hve einstaklega greiðvikinn
hann var við þá sem til hans leituðu.
Ég vil ætla að víða í Eyjum muni
gæta áhrifa vegna fráfalls hans, því
að mörgu kom hann. Hjalli leitaði
ekki eftir launum en liðsinnti mörg-
um, og mörgu góðu málefninu. Hann
rækti sína lifandi trú af kostgæfni
ásamt fjölskyldu sinni í söfnuði sín-
um Betel í Eyjum. Söfnuðurinn hef-
ur látið gott af sér leiða í trúarlífi
Eyjamanna um langt skeið. Það
munu margir af mínum ættingjum
sakna þín mikið, Hjalli minn, og þess
sem þú stóðst fyrir í lífinu, og ég veit
að mikill er söknuður hjá Óla, elsta
bróður mínum, en þið hafið verið
tengdir órjúfanlegum vinaböndum í
u.þ.b. 60 ár. En þungbærastur er
söknuður fjölskyldu þinnar sem
horfir á þig falla í valinn langt um
aldur fram, elskuð eiginkona, börn,
tengdabörn og barnabörn syrgja nú
einstakan mann.
Blessuð sé minning þín.
Vinarkveðjur
Henrý Þór Gränz.
Sólarupprásin sjálf, náttúrutónn-
inn hreini, voru hans sterka hlið, svo
gegnumheill, glettinn og góðviljaður,
svo laus við heimsins hégóma og
prjál, vinur vina sinna, vinur þeirra
sem áttu undir högg að sækja, liðs-
maður Jesú Krists með ríkulegri
blessun hans. Hjalli á Vegamótum,
síðar Hól, var húmoristi af Guðs náð,
hljómlistarmaður sem hefur öðrum
fremur haldið uppi merki Oddgeirs
Kristjánssonar í ræktun unga fólks-
ins í þágu tónlistarinnar. Hjálmar
Guðnason var með betri trompet-
leikurum landsins og þegar hann tal-
aði við björg Vestmannaeyja með
hljóðfæri sínu þá eignuðust þeir sem
á hlýddu hlutdeild í ævintýri sem
ekki er hægt að meta til verðbréfa.
Hjalli gekk í gegn um öll stig
Eyjapeyjanna, gaman og alvöru, en
umfram allt leikgleði og ekki síst
þegar syrti í álinn af því að hann vissi
eins og allir sem elska lífið að það er
alltaf til ein leið enn. Hann var svo
magnaðrar gerðar að jafnvel þegar
hann reiddist í stíl Stórhöfðabáls þá
gat hann ekki annað en brosað áður
en þrumusetningunni lauk, svo
næmur var hann og jákvæður. Hann
naut náttúrufrelsisins eins og hann
gat, jafnvel í smæstu atriðum. Þegar
við á unga aldri unnum sumarlangt
við gróðursetningu trjáa í Herjólfs-
dal, fór vörubíllinn alltaf af stað með
mannskapinn frá Höllinni klukkan
átta að morgni, á mínútunni.
Það brást aldrei að þegar bíllinn
fór af stað kom Hjalli hlaupandi fram
hjá Voxabakaríi og hundrað metrum
vestan við Höllina var hann búinn að
vippa sér upp á pall bílsins sem var
að ná ferðinni. Þar sat hann skæl-
brosandi eins og sólaruppkoman
sjálf. Þannig var Hjalli, hann var
eins og sólaruppkoman, slík var hlýj-
an og birtan sem fylgdi honum. Í
rauninni hafði hann ekki hefðbundið
göngulag manna, það var miklu
fremur að hann liði áfram, einmitt
eins og sólargeislinn á spássitúr um
haf og land. Uppátækin voru oft æð-
isleg eins og þegar hann og Óli
Granz seldu happadrættismiðana á
nóttinni, vöppuðu um bæinn og þar
sem ljós kviknuðu þegar menn tóku
nætursprænið, bönkuðu þeir óðara
og það brást ekki að menn keyptu
strax miða til þess að komast sem
fyrst aftur undir sæng. Þeir fóst-
bræður voru líka á næturgöngu
austur á Eyju 23. janúar 1973 og
höfðu brúsa til þess að svala þorsta
sínum, heimalagað ágæti. Þá rifnaði
jörðin og spjó eldi og eimyrju og þeir
héldu að þeir væru komnir með
tremma. Upp úr þessu frelsuðust
þeir og gengu til liðs við þann sem
himna stýrir her og mildar og græð-
ir. Það var gagnkvæm hrifning.
Vinarþel Hjalla hefur verið ómet-
anlegt, greiðasemin og bænagleðin
sem hefur geislað inn í líf samferða-
manna hans og sjóferðabænir hans
lægðu öldur fyrirfram. Það var aldr-
ei neitt mál hjá Hjalla, að skutla
manni út í Eyju eða sækja, fara í
eggin suður í Sker áratugum saman
á Bravó, tipla á öldum lífsgleðinnar í
þakklæti fyrir að vera til. Þannig var
Hjalli á svo margan hátt sannur og
einlægur kristniboði í hópi Hvíta-
sunnumanna og annarra samferða-
manna á lífsins leið.
Svo skall hann á, strengurinn
brast og blés burtu lífið þessa heims.
Það er svo sárt, svo sárt, svo sárt, að
missa hann Hjalla í miðjum leik. En
svona er heimleiðin eins og hendi sé
veifað þegar stundin rennur upp og
þá þýðir ekki að rífa kjaft, ekki einu
sinni með bros á vör. Minningin
myndar bjargið sem við styðjum
okkur við, bjarg Krists og kærleika
hans og í auðmýkt og lítillæti þökk-
um við samfylgdina hins góða og
ljúfa drengs.
Megi góður Guð varðveita Döddu,
börnin og barnabörnin, vini og alla
vandamenn, sæbarin og búsældarleg
björg Eyjanna sem áttu hug Hjalla,
birtuna og lífsbrosið. Og það er sér-
stætt að hugsa til þess að jafnvel í
ríki himnaföðurins birtir enn, því
Hjalli er kominn í hlað með sína
sólarupprás.
Árni Johnsen.
 Fleiri minningargreinar
um Hjálmar Guðnason bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Hrefna Brynja
og Snorri í Betel; Guðrún Jóns-
dóttir; Ósvaldur Freyr Guðjónsson
(Obbi); Guðrún Erlingsdóttir;
Ágúst, Hólmfríður (Lóa) og dætur;
Birkir Freyr Matthíasson; Guðjón
Jónsson (Gaui á Látrum); Halla
Júlía Andersen og Baldvin Krist-
jánsson; Arnar Baldvinsson; Gísli
Jóhannes Óskarsson; Guðmundur
H. Guðjónsson; Ágúst Sölvi Hregg-
viðsson; Stefán Sigurjónsson; Eirík-
ur Sveinn Tryggvason; Ragnar
Jónsson; Sonja.
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Elskulegur sonur minn,
GUÐMUNDUR AÐALSTEINN ÞORKELSSON,
fæddur 14. febrúar 1946
á Húsavík,
lést eftir skurðaðgerð á sjúkrahúsi á Cozumel í
Mexíkó miðvikudaginn 25. janúar sl.
Útförin hefur farið fram í Mexíkó.
Karen Guðlaugsdóttir.