Morgunblaðið - 11.02.2006, Side 62

62 LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Svava EvelynAdolfsdóttir
fæddist á Ísafirði 6.
júní 1934. Hún lést
á sjúkradeild Heil-
brigðisstofnunar
Suðurnesja í Víði-
hlíð í Grindavík 31.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru þau Adolf Ás-
grímsson, f. á Ísa-
firði 29. nóvember
1901, d. 4. júlí 1967,
og Kristín Adolfía
Einarsdóttir, f. 24.
október 1898, d. 6. júlí 1966. Al-
systkini Evelynar eru Hörður
Gunnvarður og Karl, sem báðir
eru á lífi, en yngri systkinin,
Steinólfur, Valgerður Ólöf og
Sigurður, eru öll látin. Systkini
sammæðra voru Magnús Einar
Þórarinsson og Sveinbjörg Guð-
ríður Georgsdóttir, sem bæði eru
látin.
Evelyn giftist 24. ágúst 1957
Skarphéðni Jónssyni frá Sjólyst í
Grindavík, f. 1918, d. 2001, og
voru þau gjarna
kennd við Byggðar-
enda, þar sem þau
bjuggu fram til árs-
ins 1976. Börn
þeirra eru: 1) Berg-
þóra, f. 1953. Dætur
hennar eru Sigríður
Evelyn og Ásta
Björk Her-
mannsdætur. 2)
Adolf, f. 1955,
kvæntur Margréti
Sæunni Bogadóttur.
Börn þeirra fimm
eru Bogi, Maríanna,
Sigurður Svavar, Evelyn og Pét-
ur. 3) Sæmundur S., f. 1957. Hann
á þrjá syni, Skarphéðin, Róbert
Jóhannes og Sigmund Viktor.
Í rúma hálfa öld bjó Evelyn í
Grindavík. Hún var listfeng, mál-
aði m.a. á sprek og hannaði,
skrautritaði og myndskreytti fé-
lagsfána, gestabækur, platta og
jólakort.
Útför Evelynar fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku amma lang.
Lang það er svolítið skrítið við-
urnefni vegna þess að þú varst
frekar stutt í annan endann en
þetta varstu kölluð af mínum börn-
um, og nú sitjum við hér eftir og
söknum þín sárt en það sem er
mér efst í huga er hvað ég man
hvað var ljúft að fá að lúlla hjá
ömmu og afa á jólunum þegar ég
var lítil stelpa vegna þess að jóla-
sveinninn sem kom til þeirra var
mun gjafmildari en sá sem kom við
heima, það eru nú samt nokkur ár
liðin síðan þá og ég heiðrað þenn-
an heim með þremur börnum sem
þykja svo vænt um þig. Minn elsti
átti erfiðan 7 ára afmælisdag því
þá kaus almáttugur að sækja þig
og litla skottan mín grét sárt. En
allir tóku gleði sína á ný þegar ég
sagði þeim að hann afi hefði líka
komið að sækja þig svo að þið gæt-
uð leiðst saman upp stigann til
himna þar sem englarnir okkar
ættu heima og þið hefðuð orðið svo
glöð að fá að hittast á ný. Mikið
held ég að þú sért líka feginn að
komast til hans og allra hinna sem
þú varst farin að sakna svo mikið.
Jæja, elsku amma mín, hvíl þú
nú í friði og ró í himneskri sælu …
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Marianna, Sigurður,
Friðfinnur Sigurður,
Ragnhildur Amelía og
Hrólfur Helgi.
Elsku amma mín.
Það er erfitt að sitja hér og
skrifa minningargrein um þig, ást-
in mín, því þú varst alltof ung til
að deyja núna, aðeins 71 árs göm-
ul. En ég veit að afi tekur vel á
móti þér og saman eigið þið nú
góðar stundir og eruð hamingju-
söm saman eins og alltaf.
En góðu minningarnar koma
upp í hugann núna, eins og til
dæmis þegar ég var á leiðinni heim
úr skólanum og þá stoppaði ég oft-
ar en einu sinni hjá ömmu og afa
og fékk eitthvað gott að borða og
best var það þó þegar þú varst bú-
in að baka þínar yndislegu kleinur,
þær voru æði.
Ég á líka góðar minningar frá
spilastundunum sem við áttum
saman svo oft, við spiluðum kana
og vist. Best man ég þó eftir afa
og hvað hann var hrikalega tapsár.
Maður gat hlegið þegar allir
svindluðu og gáfu honum lélegu
spilin, og svo var alltaf stranglega
bannað að stokka oftar en tvisvar.
Þetta voru góðir tímar. Svo langar
mig líka til að minnast á nafnið
þitt, Evelyn sem ég er svo heppinn
að eiga líka. Ég ætla að halda því
nafni á lofti og ef ég verð svo
heppin að eignast stúlku þá mun
hún heita Evelyn til þess að heiðra
minningu þína og þannig get ég
minnst þín um alla framtíð.
Ég vona og veit að þér líður bet-
ur núna og kysstu afa gamla frá
mér.
Þín
Evelyn Adolfsdóttir.
Elsku amma, nú ertu fallin frá
og komin til hans afa aftur.
Það er varla hægt að minnast á
þig án þess að afi fylgi með því að
þið voruð svo samrýnd. Það var
svo gott að koma til ykkar í Leyni-
sbrúnina, þar fékk maður alltaf
svo hlýjar móttökur, hvort sem þú
varst að baka kleinur eða undirbúa
jólin þá vorum við aldrei fyrir.
Við munum stundirnar við eld-
húsborðið þar sem við sátum og
spiluðum ólsen ólsen við þig og
afa. Sögurnar þínar um hann Ása í
ruslatunnunni líða okkur seint úr
minni, sem og stundirnar sem þú
sast við skrifborðið þitt og skrif-
aðir á kort eða í bækur eða mál-
aðir keramik. Það er svo margt
sem liggur eftir þig, þú átt til
dæmis heiðurinn af félagsfánum
margra félagasamtaka hér í
Grindavík, og svo mætti lengi
telja. Aldrei vildir þú láta hafa
neitt fyrir þér en varst alltaf tilbú-
in fyrir okkur ef við þurftum.
Elsku amma, þú varst alltaf svo
kát og glaðvær, syngjandi og trall-
andi og alltaf með húmorinn í lagi.
Við gætum skrifað um þig heila
bók en ætlum þess í stað að geyma
minningarnar til að deila þeim með
börnunum okkar því þau fá ekki að
kynnast þér eins og við.
Mikið eigum við eftir að sakna
þín, elsku amma, en við vitum að
þér líður betur núna.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Evelyn og Ásta Björk
Hermannsdætur.
Elsku langamma.
Mikið söknum við þín sárt, elsku
langamma.
Það er rosalega skrítið að geta
ekki lengur bara skroppið í heim-
sókn til þín upp á elliheimili þegar
okkur langar til, en við ætlum bara
að vera duglegar að hugsa til þín.
Núna ertu ekki lengur veik,
heldur bara komin til langafa og
hinna englanna.
Við gleymum þér aldrei, elsku
langamma
Birna Marija og Emilia
Hrönn Lucic.
Elsku amma lang mín.
Mér þykir leiðinlegt að þú sért
dáin og mig langar að senda þér
kveðju og segja þér hvað ég elska
þig mjög mjög mikið og fara með
faðir vorið fyrir þig.
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa
oss frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu. Amen.
Kveðja,
Friðfinnur Sigurður.
Langamma, ég man þegar ég
var lítil, þá litaðir þú með mér fal-
legar myndir, þú varst svo dugleg
og flink að lita.
Þú keyptir handa mér „spes“
glimmer-liti og ég á þá ennþá.
Það var svo gaman að koma og
gista hjá þér og langafa á Leyni-
sbrúninni.
Síðan var ég alltaf að stelast í
nammið í skúffunni hjá ykkur.
Þegar afi var dáinn komst þú oft
í bæinn og gistir hjá mér, það var
svo gaman hjá okkur þá.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Elsku langamma, ég sakna þín
svo mikið en ég veit að það er
betra fyrir þig að vera komin til
langafa.
Karen Björk.
Hann er alltaf að smækka vina-
hópurinn sem eitt sinn var stór,
tímans straumur hrífur þá með sér
einn af öðrum þangað sem við öll
að lokum hittumst á ný.
… og vinir berast burt á tímans straumi,
og blómin fölna á einni hélunótt. –
(Jónas Hallgrímsson.)
Þessar ljóðlínur komu í hug mér
þegar ég ákvað að festa á blað
nokkur minningarorð um Evelyn.
Ég hef þekkt Evelyn allt frá því að
hún kom ung kona hingað með
manni sínum, Skarphéðni Jónssyni
frá Sjólyst. Það er af mörgu að
taka úr minningarsjóðnum sem
snerti hana. Allar eru þær minn-
ingar fallegar og ljúfar enda féll
aldrei skuggi á okkar vináttu. Við
störfuðum í mörg ár saman í
Kven- og Leikfélaginu. Bæði félög-
in nutu krafta hennar sem voru
ómetanlegir og unnir af stakri
prýði. Fljótlega kom í ljós hvað
fjölhæf og listræn Evelyn var. Má
þar minnast á myndir sem hún
málaði, hún gerði stórkostlegar
leikmyndir fyrir Leikfélagið og ég
tel að leikmyndin í Fjalla-Eyvindi
hefði varla getað verið betri, þar
hefði mátt halda að fagmaður
stæði að verki. Þegar Kvenfélagið
efndi til samkeppni um fána fyrir
félagið var tillaga Evelynar fyrir
valinu. Hennar næma auga fyrir
því sem Kvenfélagið stóð fyrir lýs-
ir sér vel í fánanum, svo ekki verð-
ur um villst. Rithönd Evelynar var
einkar falleg og því var hún eft-
irsótt til að skrautskrifa einkum
viðurkenningarskjöl, tækifærisvís-
ur og ýmislegt annað. Ekki tel ég
að öll sú vinna hennar hafi skilað
henni miklum ábata. Síðast en ekki
síst var hún mjög söngelsk og um
tíma vinsæll skemmtikraftur. Hún
gladdi okkur kvenfélagskonur með
gamansöng bæði á fundum og
árshátíðum.
Nú síðustu árin hefur hún dvalið
í Víðihlíð og unað sér vel í því góða
samfélagi. Fyrir um ári var farið
að bera á þeim sjúkdómi sem batt
enda á hreyfigetu hennar og
minni. Hún lést 30. janúar sl. á
hjúkrunardeild Víðihlíðar. Ég kveð
kæra vinkonu og þakka henni
margar gleðistundir bæði í leik og
starfi. Börnum hennar, Bergþóru,
Adolfi, Sæmundi og fjölskyldum
þeirra, bið ég Guðs blessunar og
sendi þeim mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðveig Sigurðardóttir.
SVAVA EVELYN
ADOLFSDÓTTIR
Vorið 1972 fór ég,
tíu ára gamall, í fyrsta
skipti í flugvél og ég
fór einn. Þegar vélin
lenti á Vatneyrarflugvelli við Pat-
reksfjörð hafði ég aldrei fyrr verið
jafnlangt að heiman og fannst ég
vera ósköp smár og veröldin fullstór.
Ég var líka að fara í sveit í fyrsta
sinn og þekkti ekki það fólk sem ég
átti að vera hjá þetta sumar. En þeg-
ar ég steig út úr flugvélinni mætti
mér hið hlýja og bjarta bros þeirrar
konu sem ég átti eftir að kalla Kollý
mömmu næstu sumur, og reyndar í
áratugi eftir það. Hið ástríka faðm-
lag hennar var mér miklu meira en
aðeins stundarhuggun þarna á flug-
vellinum, það var fyrirheit um þá
yndislegustu daga sem einn maður
getur átt í bernskuminningum sín-
um, sumrin hjá Jóa pabba og Kollý
mömmu í Litluhlíð á Barðaströnd.
Á leiðinni yfir Kleifaheiði, í hvítum
Land Rover þeirra hjóna, gætti
Kollý þess að spjalla við mig allan
tímann, spurði mig um hagi mína og
benti mér á fjöll og dali, kynnti mig
fyrir Kleifakallinum og sagði mér ör-
nefni. Svo hló hún við og sagði:
„Þarna er Skápadalur,“ og sagði að
það örnefni minnti sig alltaf á eld-
hússkápana hjá vinkonu sinni.
Það var fyrir tilstilli vinkonu henn-
ar og skólasystur, Dagbjartar, að ég
var hingað kominn, en milli Dag-
bjartar og móður minnar var einnig
mikil vinátta – og mikið fliss og hlát-
ur. Svo hingað hafði ég verið sendur
af hlæjandi konum í fang hlæjandi
konu sem bjó yfir þeim fágæta eig-
inleika að gefa af sér og sýna mikla
hlýju, nærgætni og umhyggju með
jafn sjálfsögðum hætti og hún tók á
móti sautján manns í kaffi eða kvöld-
mat, stillti til friðar milli strákhvolpa
eða gantaðist við önuga bændur sem
mættir voru í kaffi að ræða pólitík og
sveitarstjórnamál við eldhúsborðið í
Litluhlíð.
Kollý var húsmóðir á sveitaheimili
þar sem sumrin einkenndust ekki
síst af gestagangi allar helgar, fyrir
utan öll þau hefðbundnu störf sem
þurfti að sinna daglega. Ég minnist
vökutíðar á vorin þegar lömbin til-
kynntu sumarkomu með björtu
jarmi, ég minnist fjósverkanna,
handmjólkunar, flórmoksturs, fjár-
reksturs – siglingar á trillunni Vin út
á hinn breiða fjörð að vitja um grá-
sleppunetin undir heiðríkum himni
og bílaflota gesta sem renndu í hlað
um helgar til að kíkja í kaffi.
Þegar ákveðið hafði verið að kýrn-
ar yrðu í minni umsjá orðaði Kollý
það þannig að ég væri hér með sett-
ur kúrektor. Og með fylgdi hinn dill-
andi flauelsmjúki hlátur hennar.
Glæsilegra starfsheiti hef ég ekki
borið síðan. Þetta var fyrir tíma
verulegrar tæknivæðingar í sveitum
og störfin tóku lengri tíma og út-
heimtu meira þrek og orku en nú. En
ég minnist þess einnig að þrátt fyrir
langa og erilsama daga sat Kollý
mamma stundum langt fram á kvöld
– kannski langt fram á nótt – inni í
skotinu í stofunni í Litluhlíð, og
skrifaði. Ég velti því ekki fyrir mér
þá hvað hún var að fást við. En síðar
gerði ég mér grein fyrir að hún var
að þýða sögur úr þýsku og ensku.
Hvorki meira né minna en þýðing
hinnar miklu skáldsögu, Þyrni-
fuglanna eftir Colleen McCullough,
sögu sem síðar varð einhver vinsæl-
asta sjónvarpsþáttaröð sem gerð
hefur verið, var framkvæmd af hús-
móður á íslensku sveitaheimili, sem
hafði næg verkefni fyrir. Ég ímynda
mér að Kollý mamma hefði gjarnan
viljað hafa meiri tíma fyrir ritstörf
og lestur bókmennta. Og þó er það
KOLBRÚN
FRIÐÞJÓFSDÓTTIR
✝ Kolbrún Frið-þjófsdóttir
fæddist á Patreks-
firði 26. janúar
1936. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 30. janúar síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Grafarvogskirkju 6.
febrúar.
kannski einmitt raun-
in að þær tvær verald-
ir sem hún lifði fyrir
og voru hennar yndi,
kröfuhörð ytri veröld í
fallegri sveit og hljóð-
lát innri veröld í heimi
bókmennta hafi skap-
að það stöðuglyndi og
jafnvægi sem geislaði
af persónuleika henn-
ar. Að vera í návist
hennar og njóta um-
hyggju hennar var
mér meiri og stærri
gjöf en ég get sett í
orð.
Ég veit að missir Jóa, barna þeirra
og barnabarna er mikill og sár. Hið
óskiljanlega og erfiða við þann sjúk-
dóm sem Kollý barðist við seinni ár,
er hvernig manneskjan sem eitt sinn
var virðist ekki lengur vera til stað-
ar. Að horfa á eftir ástvini hverfa
smám saman innfyrir þau landa-
mæri hlýtur að vera einhver sárasta
reynsla sem hægt er að ganga í
gegnum. En þegar slík barátta er á
enda er andinn frjáls og laus úr viðj-
um; líkamlegum þrautum er lokið og
við tekur hið óþekkta sem bíður okk-
ar allra; kannski himnesk íslensk
sveit, lítil hlíð í lágu fjalli við breiðan
fjörð með gullnum fjörusandi svo
langt sem augað eygir. Ég minnist
Kollýjar mömmu þegar ég heyri dill-
andi hlátur frá hjarta, þegar ég sé
umhyggju og hlýju í mannlífinu – og
í hvert sinn er ég heyri góðs manns
getið.
Blessuð sé minning hennar.
Friðrik Erlingsson.
Með þessum orðum langar okkur
til að kveðja Kollý, Kolbrúnu Frið-
þjófsdóttur, en við systkinin átta
vorum öll nemendur hennar við
Grunnskóla Barðastrandar. Við
minnumst hennar með hlýju, virð-
ingu og þakklæti.
Kollý var kjölfestan í starfi
Grunnskóla Barðastrandar í mörg ár
og fyrirmynd margra meðkennara
sinna og nemenda. Hún náði ein-
stökum tengslum við nemendur sína,
þannig að hverjum og einum fannst
hann sérstakur í hennar augum og
það var svo sannarlega eftirsóknar-
vert.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar maður hugsar um
Kollý, eins og til dæmis hversu hátíð-
legt það var þegar hún skreytti
skólastofuna með okkur fyrir jól, las
jólasögu á litlu jólunum og hversu
umhyggjusöm hún var og gefandi.
Kollý var mikil íslenskumann-
eskja og lagði mikið upp úr því að við
töluðum rétt mál. Hún gaf okkur
meira að segja leyfi til að leiðrétta
sjálfan forsetann ef við stæðum hann
einhvern tímann að því að tala
slæma íslensku. Víst er að það verð-
ur gert ef ástæða þykir til! Hún
brýndi jafnframt fyrir okkur að bera
höfuðið hátt og ganga eins og maður
ætti allan heiminn.
Þeir sem til þekkja vita að fjöl-
skyldur okkar voru mjög á öndverð-
um meiði í pólitík en okkur fannst
Kollý ef til vill vera okkar fyrsta
sönnun þess að sjálfstæðismenn
væru líka fólk! Hún gat skilið kjarn-
ann frá hisminu og leit málin öðrum
augum en sveitungar hennar.
Hún lagði alltaf ríka áherslu á
menntun og hvatti okkur til náms.
Hún fylgdist með og spurði mömmu
oft hvernig okkur gengi í framhalds-
námi. Það er kannski ekki tilviljun að
þrjú okkar lögðu fyrir sig kennara-
starfið.
Kollý kenndi okkur fyrst og
fremst að menntun gerir mann dóm-
bærari á hluti og eykur víðsýni og
umburðarlyndi.
Kæra Kollý. Það er auðvelt fyrir
hvern þann sem kynntist þér á lífs-
leiðinni að verða fyrir áhrifum frá
þér og það hefur verið lán ótal barna.
Við þökkum þér fyrir allt sem þú
gafst okkur í veganesti í lífinu. Við
vottum Jóa, börnunum og öðrum að-
standendum innilega samúð okkar.
Systkinin frá Seftjörn.