Morgunblaðið - 11.02.2006, Qupperneq 64

64 LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Í júní sl. heimsótt-
um við hjónin gamla
vini í Borgarnes, hjón-
in sem áður bjuggu
um árabil í Svignaskarði. Áttum
hlýja stund saman á fallegu heimili,
góðgæti á borðum að hætti Rósu.
Við Skúli tókum að rifja upp gömul
kynni okkar og settir voru niður
punktar um horfna fáka, sem báðum
voru kærir.
Er við kvöddumst var ákveðið að
hittast aftur og heyra um Skot-
landsferð Skúla og hesta eins og
Voðmúlastaða-Lýsing og brokkar-
ana miklu, þá Stjarna og Móra, allt
skemmtilegt. Þessir klárar voru
stórbrotnir harðjaxlar og kjörnir
fyrir karlinn. Dúllarar og heng-
ilmænur fæddust að vísu á bæjum
en voru ekki eftirlæti hans. En
nefndir hestar og aðrir afkastavík-
ingar eins og reiðhestar Bjarna á
Laugarvatni féllu Skúla í geð og
áorkaði hann með hæfni sinni að
koma þeim í fremstu röð afreks-
hesta landsins.
En skjótt skipast veður í lofti, nú
er þessi harðskeytti öðlingur allur,
mig setur hljóðan af söknuði.
Já, Skúli var að vísu orðinn við
aldur, svo sem enginn unglingur,
búinn að lifa bæði súrt og sætt, það
er vitað. En hann var það hraust-
menni og fjarri allri hvellisýki, svo
halda mátti að yrði eilífur. Hann var
að vísu maður sem velktist um öng-
stræti hins harða heims og því oft
sjálfum sér verstur.
Skúli var hress í viðmóti og kátur,
stundum hljóður og íhugaði aðsvifin
vandamál, sem leysa þurfti. Félags-
málamaður sem sat víða í stjórnum
og nefndum, leiðandi, rökfastur,
greindur vel og fljótur að meta hlut-
ina af eða á. Því var ekki að sökum
að spyrja, maðurinn varð vinmargur
enda trygglyndur og er víst að í dag
fylgir Skúla fjölmenni, síðasta spöl-
inn.
Skúli nældi sér í fróðleik eins og
framsæknum strák sæmdi, tók B.S.
gráðu í landbúnaðarfræðum frá
Hvanneyrarskóla en dekraði varla
meira en þurfti við námsgreinarnar.
Eitt sinn var Skúli á ferð til Skot-
lands með skipi og mér var sagt að í
þeirri ferð hafi félagar fundið upp á
að nefna hann „frumkraft Íslands“.
Þessi lýsing er svo snjöll að naglinn
hefur varla verið hittur betur á höf-
uðið. Skúli var vel gerður, kjark-
aður, sterkur og stinnur sem stál, en
lundin ljúf sem lambs. Hrókur alls
fagnaðar, enginn hávaði. Hjálpsam-
ur samferðamönnum sínum. Skúli
vann alla tíð við búskap, mikill
kindakall og hestelskur. Stundum
þegar atið stóð sem hæst, vildi vaða
á súðum. Hér syðra sem og í Borg-
arfirði þótti hann hamramur hey-
skaparmaður.
Á yngri árum var Skúli íþrótta-
maður, liðtækur á margar greinar
SKÚLI ÖGMUNDUR
KRISTJÓNSSON
✝ Skúli Ögmund-ur Kristjónsson
fæddist í Svigna-
skarði 18. febrúar
1935. Hann lést á
heimili sínu í Borg-
arnesi 17. janúar
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Reykholtskirkju 28.
janúar.
en sagði eitt sinn í við-
tali, að hestamennsk-
an hefði þó orðið sín
höfuð íþróttagrein og
var stoltur af. Auðvelt
er að taka undir það
og bæta af sanngirni
við að þar hafi hann
verið sannkallaður af-
reksmaður.
Á Laugarvatnsár-
unum gerði Skúli hos-
ur sínar grænar fyrir
matráðskonu staðar-
ins, þau féllust í
faðma. Það voru hans
gæfuspor. Rósa hin eyfirska er lag-
leg og vel gerð kona, raunar hetja
með lífshlaupi sínu. Þau eiga 3 börn
og svo barnabörn, ættstofn sem
verður gömlu hjónunum æ til sóma.
Við Ester þökkum þeim löng og
góð kynni, vottum innilega samúð
og biðjum fjölskyldunni farsældar.
Þorkell Bjarnason.
Kæri Skúli mig langaði til þess að
þakka þér fyrir ógleymanlegar sam-
verustundir með ykkur Rósu í yfir
40 ár.
Ég man það eins og það hefði
gerst í dag, þegar þú komst ríðandi
heim í Ferjukot í byrjun júní á þín-
um glæstu gæðingum og ég 12 ára
stelpan horfði með aðdáunaraugum
á hestana þína og hugsaði með mér:
Svona hesta ætla ég að eignast. Þú
snaraðir þér af baki og spurðir
hvort foreldrar mínir væru heima,
baðst mig um að halda í taumana á
meðan þú færir inn og talaðir við
foreldra mína um hvort ég gæti ekki
hleypt fyrir þig honum Tilbera á
Faxaborg í júlí. Þú komst út eftir
skamma stund með pabba og
mömmu og sagðir að þau hefðu sam-
þykkt það og þvílík stund. Allt líf
mitt breyttist á þeim degi sem þú
tókst mig með þér inni draumaheim
kappreiðanna. Næstu árin fór ég
með þér vítt og breitt um landið á
kappreiðar, oftast ríðandi, hvort
sem var vestur í Dali, suður til
Reykjavíkur eða í Kjósina. Þú
kynntir mig fyrir öllum vinum þín-
um og tóku þeir mér eins og ég væri
þín eigin dóttir með vinsemd og
gestristni og hafa þeir verið vinir
mínir síðan. Þú kenndir mér að
meta kveðskap, einkum Steins
Steinars sem var í miklu uppáhaldi
hjá þér, ég held þú hafir kunnað öll
hans ljóð utanbókar. Þú varst haf-
sjór af fróðleik um örnefni, þekktir
öll fjöll og dali, það var ógleyman-
legt að fara með þér inn á Langa-
vatnsdal þar sem þú þekktir hverja
þúfu, þú varst óspar að miðla til
mín. Þú varst góður bóndi og skep-
nuhirðir, sagðir alltaf að maður ætti
að fóðra búfé sitt svo sómi væri að ef
maður ætlaði að ná árangri. Þú vast
brennandi félagsmálamaður og Faxi
var þitt uppáhaldsfélag og vildir veg
þess allan sem mestan. Þú smitaðir
mig af félagsmálaáhuga og hvattir
mig alltaf eindregið að láta ljós mitt
skína í félgasmálum og studdir mig
ætíð eftir að ég fór sjálf að starfa á
þeirri braut. Þú varst óspar að láta
skoðanir þínar í ljós þegar ég leitaði
til þín þegar taka þurfti stórar
ákvarðanir. Ekki get ég fullþakkað
þér og Rósu fyrir allan þann stuðn-
ing sem þið sýnduð mér og fjöl-
skyldu minni eftir að Þorsteinn féll
frá síðastliðið haust. Ekki eru marg-
ir dagar síðan þú komst og færðir
mér fullan vagn af rúllum.
En ég veit að nú líður þér vel
Skúli minn, hann Móri þinn hefur
beðið eftir þér og hann svífur með
þig á hinu fasmikla tölti yfir móðuna
miklu. Rósu, börnum og fjölskyldum
þeirra votta ég innilega samúð mína.
Guðrún Fjeldsted.
Okkur feðginunum brá við þá
sorgarfrétt að heyra lát okkar
gamla nágranna, Skúla í Skarði.
Þegar við áttum heima á Hamra-
endum í Stafholtstungum var mikið
og gott samband á milli bæja og góð
vinátta við þau hjónin og vill faðir
minn minnast hans með þessum
orðum. „Skúli var alveg einstakur
drengur og mikill náttúruunnandi.
Hann var greiðvikinn og bóngóður,
traustur vinur og vinur sinna. Hann
lagði mikið upp úr því að hugsa vel
um sínar skepnur og var fremstur í
flokki að fara í eftirleitir að leita
kinda. Hann var alveg einstaklega
fimur og gat farið heljarstökk hvar
sem var. Ég held að það hafi komið
honum til góða að hafa svona góða
stjórn á sínum líkama varðandi góð-
an árangur í hestamennskunni. En
hann hafði alveg óskiljanlegt lag og
tök á hestum að laða allt það góða
fram í þeim.
Hann þjálfaði líka sína hunda til
að fara í kringum fé og tamdi þá
sjálfur til þess, sem nýttist vel í
smalamennsku. Það voru ekki bara
hestar sem hann hafði gott lag á að
temja.
Þegar ég flutti suður þá bað ég
hann fyrir jarpa stóðmeri sem ég
átti. Ég ætlaði að greiða honum fyr-
ir fóðrið á henni, með því að lofa
honum að halda henni og fá folöldin
undan henni. Þetta var hryssa af
gömlu kyni frá Hamraendum og
hafði gefið gott. Það var eins og ann-
að hjá Skúla, gjafmildin var þar í
fyrirrúmi og hjálpsemin. Hann
sendi mörg afkvæmi hennar suður
til okkar og þá oft undan dýrum
stóðhestum og þetta urðu allt gæð-
ingar. Eitt árið þá unnu tveir hestar
undan þessari hryssu mót til að
komast á landsmót, annar í Hafn-
arfirði og hinn í Hveragerði. Mín
börn eru enn þann dag í dag að
rækta út frá þessu kyni. Þökk sé
Skúla fyrir það.
Ég fór svo á hverju sumri, þegar
ég gat, að heimsækja Skúla og Rósu
hans góðu konu. Þá voru móttök-
urnar hjá þeim alveg eins og ég
hefði aldrei flutt úr sveitinni. Alltaf
tekinn opnum örmum og mikið
spjallað um gamla og nýja tíma. Það
var númer eitt, tvö og þrjú að fara
að Skarði og aðrar heimsóknir látn-
ar mæta afgangi, ef ekki var tími til
þess á einum degi. Það var gott að
vera nálægt Skúla. Þetta eru góðar
minningar um góðan vin, sem ég
gleymi aldrei. Þökk sé honum fyrir
allt.“ Þessi orð ritaði ég fyrir föður
minn.
Ég veit að faðir minn meinar
hvert orð sem hann segir og að hann
saknar síns gamla vinar.
En ég man eftir því sem barn og
unglingur hvað það var gaman þeg-
ar Skúli kom í heimsókn og alltaf vel
ríðandi. Hann var bara á gæðingum.
Ég man eftir öðrum bændum sem
komu í heimsókn, en þeir voru oft-
ast á bílum. Ég man ekki eftir að
hafa séð hann á öðru farartæki en
hesti, og þannig er mín minning um
hann. Hann kom stundum á stórum
móbrúnum hesti, sem hann hélt
mikið upp á. Það var alltaf gaman að
halda í hestana fyrir hann, á meðan
hann fékk sér kaffisopa. Ég stalst
stundum til að prófa hestana, sem
ég mátti í raun ekki og hestarnir
hans voru mest spennandi, mikill
gangur og vilji.
Það var einnig mikil upplifun að
sjá hann á hestamannamótum, í
keppni eða sýningu, og þar var hann
okkar maður. Hann var laginn við
öll hross og fékk það besta út úr
þeim. Hann sá hjá okkur einu sinni
barnahest sem hann langaði til að
fara á bak. Þegar hann var kominn á
hestinn þá var hann orðin flugvakur
gæðingur.
Lífið er þannig að hugsun manns
er oft hjá fólki án þess að það sé
heimsótt, eða slegið á þráðinn til
þeirra. Oft hefur mig langað að
heimsækja Skúla, frá því að ég flutti
suður, eða hringja í hann og spyrja
hann um afkomendur Jarpar okkar.
Það hefði verið gaman að vita
hvernig þau hefðu komið út.
Nú er bara hægt að hugsa um
minningarnar en ekki spyrja spurn-
inga. Skúli var ákaflega sanngjarn
og góður að eiga viðskipti við. Hann
keypti mínar kindur þegar ég flutti
alfarið suður og stóð það allt eins og
stafur á bók.
Ég held að þeir sem sáu hann og
Stjarna á landsmótinu á sínum tíma,
gleymi því aldrei. Þvílíkt samspil
manns og hests og ég held að þeir
hafi getað talað saman án þess að
nota venjuleg orð. Það var ákveðið
tungumál á milli þeirra sem þeir
einir skildu.
Þessi orð eru rituð til að rifja upp
góðar minningar um mann sem
reyndist okkur vel. Samúðarkveðjur
sendum við Rósu konu hans, börn-
um og fjölskyldum þeirra.
Guðfinna Þorvaldsdóttir,
Þorvaldur Guðmundsson.
Vinur minn og
æskufélagi Guðmund-
ur Teitsson lést á
heimili sínu á Akra-
nesi hinn 26. janúar síðastliðinn
langt fyrir aldur fram. Það þurfti
ekki að vera lengi í Barnaskólanum
á Kleppjárnsreykjum til að átta sig
á því að í hópi margra góðra náms-
manna var einn svokallaður af-
burðanemandi, Guðmundur Teits-
son. Þetta átti jafnt við um bóklegar
greinar sem verklegar og ekki síst
íþróttir. Enda þótt hann væri sam-
viskusamur námsmaður eyddi hann
síst meiri tíma yfir bókunum en aðr-
ir, enda voru íþróttir og leikir utan-
húss eitt aðaláhugamálið. Í heima-
vistarskóla eins og þá var á
Kleppjárnsreykjum var dagurinn
ekki nema rétt hálfnaður þegar
kennslu lauk. Við höfðum því mikinn
tíma til íþróttaiðkunar og annarrar
félagsstarfsemi eftir skóla. Fyrir
vikið urðu kynni okkar nánari sem
deildum kjörum á heimavistinni og
margir voru saman á herbergi árum
saman. Gummi eins og hann var
ávallt kallaður var rauðhærður
snaggaralegur strákur sem tók þátt
í strákapörum eins og aðrir og gat
verið uppátækjasamur í þeim gleð-
skap. Líklega yrði sumt af því sem
við tókum okkur fyrir hendur ekki
viðeigandi efni í minningargrein.
Gummi var fremur dulur en alltaf
einlægur og stutt í grínið hjá honum
þrátt fyrir allt, jafnvel í síðasta sam-
talinu sem að ég átti við hann í síma
í október 2005.
Mörg okkar sem ólumst upp í
Borgarfirði á sjöunda áratugnum
nutum góðs af öflugri íþróttastarf-
semi ungmennafélaganna.Vilhjálm-
ur Einarsson þrístökkvari var skóla-
GUÐMUNDUR
TEITSSON
✝ GuðmundurTeitsson fæddist
á Grímarsstöðum í
Andakílshreppi 26.
janúar 1954. Hann
lést á heimili sínu
26. janúar síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Akra-
neskirkju 2. febr-
úar.
stjóri í Reykholti og
hann ásamt Eyjólfi
Magnússyni í Borgar-
nesi og mörgum öðr-
um öflugum liðsmönn-
um reif starfið upp.
Héraðsmót voru hald-
in í öllum aldurslokk-
um og UMSB sendi
einnig lið á landsmót
og meistaramót Ís-
lands eftir atvikum.
Það var einmitt á slíku
héraðsmóti í Húsafelli
sem Gummi kastaði
600 gramma spjótinu
yfir 50 metra árið sem hann varð 16
ára. Þetta þótti ótrúlegt á grasi á
flatbotna skóm, en hæfileikarnir
voru miklir. Með mótinu fylgdist
annar rauðhærður strákur dálítið
yngri en við, sonur Vilhjálms í
Reykholti. Þetta var Einar sem
fljótlega varð einn besti spjótkastari
heimsins og það um árabil. Eftir að
barnaskóla lauk lágu leiðir okkar
Gumma töluvert saman í keppnis-
ferðum með Borgfirðingum. Minn-
isstæðast er mér þó ferðalag sem
við fórum tveir einir á Unglinga-
meistaramót Íslands á Laugarvatni
sumarið 1972. Gummi var kominn
með bílpróf og varð að ráði að hann
myndi sækja mig upp í Lundar-
reykjadal og héldum við síðan sem
leið liggur yfir Uxahryggi og austur
á Laugarvatn í blíðskaparveðri á fal-
legu sumarkvöldi. Þá var ekki erfitt
að vera til.
Ætla hefði mátt að einstaklingi
með slíkt atgervi andlegt sem lík-
amlegt væru allir vegir færir. En
það fór á annan veg. Veikindi þau
sem urðu Gumma erfið æ síðan
gerðu vart við sig eftir að hann hóf
menntaskólanám í Reykjavík. Þrátt
fyrir þetta vann hann fulla vinnu í
yfir 20 ár meðan kraftar hans stóð-
ust kröfur vinnumarkaðarins. Hann
stofnaði heimili með konu sinni á
Akranesi og eignaðist með henni
fjögur börn. Það er einmitt í minn-
ingargreinum barnanna frá því í
Morgunblaðinu hinn 2. febrúar sl.
sem við sjáum hversu vel hann
reyndist fjölskyldu sinni.
Kæri vinur. Ég þakka samveruna
og félagsskapinn fyrr á árum, sím-
tölin og vináttuna alla tíð, þann
streng sem aldrei slitnaði. Eftirlif-
andi eiginkonu Guðmundar, Elínu
Bjarnadóttur, börnum þeirra og
barnabörnum, svo og öðrum að-
standendum, votta ég mína innileg-
ustu samúð.
Júlíus Hjörleifsson.
Lát vinar míns Guðmundar Teits-
sonar varð mér ljóst er ég sá jarð-
arför hans tímasetta og minningar-
greinar í Morgunblaðinu. Leiðir
okkar lágu saman í MR á fyrstu ár-
um áttunda áratugar síðustu aldar.
Við félagarnir rákum augun í
íþróttalegan strák sem var stundum
í UMSB-jakka. Lengi vel gekk hann
undir nafninu UMSB okkar á milli,
en varð svo sessunautur minn í 4.
bekk og hét þá Guðmundur Teits-
son. Ég komst fljótt að því að Guð-
mundur var hörkugóður námsmað-
ur og traustur félagi. Við lukum 4.
bekk og byrjuðum saman í eðlis-
fræðideild 5. bekkjar. Fram til jóla
var Guðmundur sjálfum sér líkur.
Lauk öllum verkefnum á tíma og all-
ar einkunnir eins og við hefðum öll
óskað okkur. Hæfilega alvörubland-
ið líf menntaskólanema lagðist vel í
okkur, og við gátum allt og sam-
glöddumst æsku okkar. Eftir ára-
mót fór að gæta mikilla breytinga í
hegðun og þessi samviskusami
þægilegi og áreiðanlegi félagi var
allur annar. Hann stóðst þó próf
sem var ótrúlegt. Ekkert okkar átt-
aði sig á að Guðmundur var mikið
veikur.
Það var síðan sumarið 1974 að ég
leiddi vin minn inn í land hinna
veiku. Þaðan átti hann aldrei aft-
urkvæmt. Ég heyrði alltaf í honum
og við sáumst af og til. Veikindi hans
voru mikil og alvarleg. Hans kross
var þungur og erfitt að finna gagn-
rýna hárbeitta hugsunina bugaða af
veikindum. Þegar við hringdum
okkur saman heyrðist minn gamli
vinur í gegn, þó blæbrigðalítil rödd-
in væri veikindum mörkuð. Augljós-
lega var öll fjölskyldan undirlögð af
hans veikindum, og enginn getur
ímyndað sér þá byrði. Slík örlög
geta líka hafið mannlega tilveru til
virðingar umfram flest annað
Ég votta Elínu og börnum þeirra
Guðmundar mína dýpstu samúð.
Hvíldu í friði, kæri vinur
Þórður Sverrisson.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærs föður okkar, tengda-
föður og afa,
BENEDIKTS BENTS ÍVARSSONAR,
Lágholti 17,
Mosfellsbæ.
Ívar Benediktsson, Kristín B. Reynisdóttir,
Agnes G. Benediktsdóttir, Gunnar Jónsson,
Almar Snær Agnesarson,
Axel Helgi og Eiður Ívarssynir.