Morgunblaðið - 04.03.2006, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. MARS 2006 43
MINNINGAR
✝ Jón KristinnStefánsson
fæddist á Munka-
þverá í Öngulsstað-
arhreppi 29. októ-
ber 1919. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
21. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
Jóns hans voru Stef-
án Jónsson, f. 19.3.
1866, d. 9.11. 1943,
og Þóra Vilhjálms-
dóttir, f. 6.6. 1873, d.
30.12. 1949. Systkini
Jóns voru Þórey Sigríður, Laufey,
Sigríður og Vilhjálmur Jón, þau
eru öll látin.
Hinn 19. júlí 1947 kvæntist Jón
Kristinn Önnu Aðalheiði Guð-
mundsdóttur, f. 10.5. 1929 á Efri-
Ási í Hjaltadal. Foreldrar hennar
voru hjónin Guðmundur Jóhanns-
son, f. 4.11. 1905, d. 22.9. 1985, og
Stefanía Helga Sigurðardóttir, f.
24.10. 1908, d. 4.7. 2003. Börn
Jóns og Aðalheiðar eru: 1) Stefán
Guðmundur, f. 3.10. 1948, kona
Sigríður Sigurbjörg
Jónsdóttir og eiga
þau sex börn og sjö
barnabörn. 2) Guð-
rún Matthildur, f.
17.9. 1950, maður
Jón Már Björgvins-
son og eiga þau
fimm börn. 3) Jón
Heiðar, f. 30.9. 1953,
hann á einn son,
barnsmóðir hans er
Sigrún Jóhannes-
dóttir. 4) Vilhjálmur
Björn, f. 27.10. 1955.
5) Guðmundur Geir
f. 15.5. 1957, kona Doris Anita
Adamsdóttir og eiga þau tvo syni
og þrjú barnabörn. 6) Þorgeir
Smári, f. 8.5. 1960, kona María
Stefánsdóttir og eiga þau fjögur
börn og tvö barnabörn. 7) Þóra
Valgerður, f. 3.4. 1962, maður
Vignir Bragi Haukssonog eiga
þau tvær dætur og eitt barnabarn.
Útför Jóns verður gerð frá
Munkaþverárkirkju í Eyjafjarðar-
sveit í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
feginn hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Í dag fylgjum við elskulegum
tengdaföður mínum, Jóni Stefáns-
syni, til grafar. Að leiðarlokum er
mér efst í huga þakklæti fyrir góð
kynni.
Eins og gengur og gerist var ég
kvíðin að hitta verðandi tengdafor-
eldra, ekki síst vegna þess að mér
fylgdu þrjú börn. Þær áhyggjur
reyndust ástæðulausar, því frá
fyrsta degi tóku Jón og Heiða okkur
sem fjölskyldu sinni. Aldrei var gert
upp á milli minna barna og hinna
barnabarnanna. Jón reyndist þeim
öllum góður afi, fylgdist vel með því
sem þau tóku sér fyrir hendur og
gladdist þegar vel gekk. Þessu hélt
hann fram til hinstu stundar og er
það þakkarvert.
Engan skugga bar á vináttu okk-
ar og minning um ljúfan mann lifir.
Sigríður Jónsdóttir.
Elsku tengdapabbi. Þegar ég sest
niður til að skrifa um þig minning-
argrein þá er svo margt sem kemur
upp í hugann að það verður erfitt að
velja úr. Í huganum reika ég aftur
til 125 ára afmælis Akureyrarbæjar,
þá kom ég í fyrsta skiptið í Munka-
þverá, með litlu dóttur mína mér við
hlið. Það fyrsta sem ég tók eftir var
kærleikur sá er var allsráðandi inn-
andyra, virðingin sem var borin fyr-
ir þeim er eldri voru og öll sú hlýja
er einkenndi heimilið. Því var það
ekki að ástæðulausu sem lítil stúlka
óskaði sér þess heitast að fá að fara
aftur í sveitina strax daginn eftir því
hún hafði eignast svo góðan afa og
ömmu og ekki hafði barnshjartað
brugðist því hún hafði komist að
réttri niðurstöðu. Ferðirnar í sveit-
ina urðu margar og enn er farið í
sveitina eins oft og hægt er. Lítil
stúlka er orðin að fallegri konu, og
hefur stofnað sína eigin fjölskyldu
og börnin hennar fengið að kynnast
sveitinni. Ættin stækkar og stoltur
afi gnæfir yfir alla, enda líta allir
upp til hans með mikilli lotningu. Ég
hugsa aftur til brúðkaupsdags míns
og þakka enn fyrir þau fallegu orð
sem þú, kæri tengdafaðir, gafst mér
í veganesti þann dag. Virðing þín
fyrir barnabörnunum og öll sú hlýja
sem þú sýndir þeim er ómetanlegur
fjársjóður sem þau geyma í hjarta
sér. Þú varst líka svo iðinn við að
segja þeim frá því hvað þú værir
stoltur af þeim og vel fylgdist þú
með þeim enda gladdi þig fátt meira
en þegar allt gekk vel hjá þeim.
Yndislegur dagur rann upp hinn 29.
október árið 1999. Þá varst þú 80
ára og hvað var hægt að færa þér.
Ég veit að þá færðum við Þorgeir
þér bestu gjöf sem þú fékkst, við
báðum þig að halda litla drengnum
okkar undir skírn og nafnið þitt
fékk hann líka. Alveg fram á þína
síðustu stund þakkaðir þú fyrir það
og sagðir okkur hversu glaður þú
værir að hafa fengið þetta hlutverk í
lífinu. Þegar heilsu þinni fór að
hraka og þú gast ekki farið um eins
mikið og þig langaði var yndislegt
að sjá hvað litli nafni þinn gaf þér
mikið þegar hann kom í heimsókn til
þín, alltaf brostir þú og fagnaðir
honum og öllum hinum, fullur af ást
og stolti yfir þeim. Elsku Nonni það
er svo sárt að sjá á eftir þér. Ég
þakka þér af dýpstu einlægni allt
það sem þú gerðir fyrir mig og mína
og bið góðan Guð að varðveita þig.
Elsku Heiða, stórt er það skarð er
nú hefur myndast, en minningin um
yndislegan eiginmann, föður,
tengdaföður, afa og langafa mun lifa
og veita okkur öllum styrk til að
takast á við komandi stundir. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir
María Stefánsdóttir.
Elsku afi minn. Ég vil byrja á því
að þakka þér fyrir allar þær frá-
bæru stundir sem þú veittir mér
með þér og þakka þér fyrir það að
hafa verið til og verið afi minn. Þeg-
ar ég hugsa til baka og rifja upp allt
það sem þú sagðir við mig og það
sem við gerðum saman þá get ég
ekki annað en brosað og verið glöð.
Það sem mér þótti svo vænt um var
hvað þú varst alltaf stoltur af mér
og öðrum þó sérstaklega ef okkur
gekk vel, þú hvattir okkur áfram og
fylgdist fullur aðdáunar með. Mér
leið alltaf svo vel að vera í sveitinni
hjá þér og ömmu því lífsandinn sem
var í loftinu og öll umhyggjan var og
er yndisleg.
En nú er komið að lokum hjá okk-
ur og ég stend eftir ánægð og ham-
ingjusöm með lífið og góðar minn-
ingar sem ég mun alltaf geyma í
hjarta mér. Ég gleymi aldrei bros-
inu sem kom á andlit þitt þegar við
komum í heimsókn og bara það
hvernig þú talaðir til okkar og
hvernig þú hrósaðir okkur er mér
mikils virði.
Nú bið ég góðan Guð að passa þig
fyrir mig þangað til við hittumst aft-
ur og ég vona að þér líði vel. Takk
fyrir allt, elsku afi minn. Ég á eftir
að sakna þín mjög mikið og mundu
að ég elska þig.
Þín
Heiður Ósk Þorgeirsdóttir.
Elsku afi minn. Þegar ég lítil
stúlka kom í sveitina til þín í fyrsta
skipti vissi ég það strax að þú værir
besti afi í heimi. Enda spurði ég þig
og ömmu hvort þið vilduð vera afi
minn og amma og ekki stóð á svari:
„Jú, það viljum við.“ Frá þeim degi
hafið þið líka alltaf litið á mig sem
ykkar, og þannig verður það ætíð.
Það var alltaf svo gott að koma til
ykkar ömmu og mínar bestu stundir
voru þegar ég var ein með ykkur, þá
gátum við talað saman um allt milli
himins og jarðar. Oft var ég í sveit-
inni hjá ykkur ömmu og þá var nú
glatt á hjalla. Við fórum í margar
gönguferðir og þú sagðir mér frá
mörgu bæði nýju og gömlu er fylgdi
búskapnum. Þegar ég fór til Noregs
fannst mér svo gott að fá alltaf góð-
ar fréttir úr sveitinni og allar kveðj-
urnar frá þér og ömmu voru ynd-
islegar. Eftir heimkomu mína
stofnaði ég fjölskyldu og reyndi að
heimsækja ykkur ömmu eins oft og
ég gat, þú varst alltaf svo glaður
þegar ég kom til ykkar og aldrei fór
ég frá þér öðruvísi en þú segðir mér
hvað þú værir stoltur af mér.
Elsku afi minn, það er svo margt
fallegt hægt að skrifa um þig en ég
vil eiga það sem yndislega minningu
í hjarta mér.
Elsku Heiða amma, megi góður
Guð styrkja þig í sorginni og hjálpa
þér að takast á við hana.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt og
allt, ég er svo stolt af því að vera ein
af þínum, ég sakna þín svo mikið.
Þín
Sandra Rut Þorgeirsdóttir.
Elsku afi minn. Nú ert þú farinn
frá okkur og ég sakna þín svo mikið.
Þú varst svo iðinn við að segja mér
hvað þú værir stoltur af mér. Alltaf
fylgdist þú með því hvernig mér
gekk í skólanum og handboltanum
og þú hvattir mig áfram með því að
hrósa mér í hvert skipti sem við
hittumst. Afi minn, ég ætla að hafa
það að leiðarljósi í lífinu hvað þú
varst duglegur að dást að okkur öll-
um og gera mitt besta til að halda
áfram að vera ég sjálfur fyrir mig
og alla en þó mest fyrir þig. Ég
sakna þín.
Þinn
Stefán Bragi Þorgeirsson.
Elsku afi minn. Ég veit að nú ert
þú hjá Guði. Ég sakna þín svo rosa-
lega mikið. Nú skal ég passa Heiðu
ömmu fyrir þig.
Þinn
Jón Kristinn Þorgeirsson.
Það er undarleg tilhugsun að eiga
eftir að koma á æskuheimili mitt á
Munkaþverá án þess að sjá Nonna
frænda minn birtast á tröppunum
eða í dyragættinni, hlýlegan og
brosandi. Nonni, sem átti heima alla
sína ævi á Munkaþverá, var svo ná-
tengdur staðnum og staðurinn hon-
um að ekki verður aðgreint í huga
mér. Nonni var hann alltaf kallaður
í fjölskyldunni og það geri ég í þess-
um minningarorðum, en fullu nafni
hét hann Jón Kristinn, látinn heita
eftir afa sínum, Jóni Jónssyni bónda
á Munkaþverá og föðursystur,
Kristínu ömmu minni, sem lést
skömmu áður en Nonni fæddist. Við
Nonni vorum því tengd í gegnum
nafngiftina auk þess að vera skyld í
báðar ættir.
Þegar ég man fyrst eftir mér bjó
fjölskylda mín í íbúð á efri hæðinni í
stóra íbúðarhúsinu sem Stefán faðir
Nonna lét byggja 1917–1918. Mikill
samgangur var á milli fjölskyldn-
anna og við börnin uppi á loftinu
sóttum mikið niður, þar var margt
fólk og mikið að gerast. Nonni var
unglingurinn á heimilinu á þessum
tíma og ég leit upp til hans því hann
gat ýmislegt fram yfir aðra, spilað
fjörug danslög eftir eyranu á org-
elið, hlaupið hratt eftir háum og
mjóum kirkjugarðsveggnum, synt
skriðsund eða krolað, eins og það
var kallað þá, og hann kunni á bíl og
ók heimilisbílnum, sem var Chevr-
olet frá 1928 með heimasmíðuðu
húsi og palli. Þá voru ekki margir
sem kunnu á bíl í sveitinni fyrir utan
séra Benjamín og Eirík mjólkurbíl-
stjóra.
Þrátt fyrir aðdáun mína á Nonna
gramdist mér stundum við hann
þegar hann var að stríða mér. Hann
sagði mér til dæmis að Víkingur,
stóra svarta nautið í fjósinu, þyldi
ekki að sjá rauðan lit og ég skyldi
því gæta þess vel að hafa húfu til að
hylja rauða hárið þegar ég kæmi út í
fjós. Tók ég þetta mjög alvarlega.
Nonni var yngstur fimm systkina
og naut mikils ástríkis foreldra
sinna og ekki síður föðursysturinnar
Gerðu og einnig Stínu, sem var
vinnukona á heimilinu áratugum
saman. Eitt sinn er hann sat í fangi
Stínu kastaði gömul hagmælt kona,
sem dvaldi á heimilinu um skeið,
fram þessari stöku:
Ég í horni hírist ein,
horfin æskuvonin,
en þú faðmar ungan svein,
óðalsbóndasoninn.
Á síðustu árum minntist Nonni
oft á þessar konur sem höfðu verið
honum eins og mæður.
Margt var um manninn á Munka-
þverá þegar Nonni var að alast upp,
á sumrin kaupafólk og sumardval-
arbörn, en vinnufólk á veturna. Þá
voru þar oft gestir um lengri eða
skemmri tíma og má segja að heim-
ilið væri stundum eins og óformlegt
gistihús. Stundum dvöldust fræði-
menn þar við rannsóknir sínar á
Víga-Glúms sögu. Má þar nefna Jón
Helgason prófessor í Kaupmanna-
höfn, Turville-Petre bókmennta-
fræðing frá Bretlandi og Pierre
Narte frá Frakklandi. Vera þessara
manna og annarra gesta sem komu
langt að víkkaði sjóndeildarhring
fólksins á bænum, ekki síst unga
fólksins. Nonni, sem var að eðlisfari
hlédrægur og feiminn, blandaði ekki
mikið geði við þessa menn, en fylgd-
ist vel með þeim og hafði á efri árum
gaman af að rifja upp minningar um
þá.
16 ára gamall fór Nonni í Héraðs-
skólann á Laugum í Reykjadal og
var þar í einn vetur. Það var
skemmtilegur vetur, sagði hann, og
þar eignaðist hann góða vini. „Þóttir
þú ekki efnilegasti sundmaðurinn á
Laugum?“ spurði ég hann nýlega og
studdist við það sem ég hafði heyrt
barn. „Nei, nei,“ svaraði Nonni af
hógværð, „Jóhannes Hjálmarsson,
vinur minn frá Siglufirði, var betri.“
Nonni var grannvaxinn og léttur í
hreyfingum. Heyrði ég sagt að hann
hefði verið liðtækur í ýmsum
íþróttagreinum, en heilsubrestur
kom í veg fyrir að hann gæti stund-
að íþróttir að ráði. Faðir hans lést
árið 1943 og tók þá Nonni við bús-
forráðum ásamt Þóru móður sinni.
Hann var ekkert að flýta sér að
festa ráð sitt, en sagt var að sumar
kaupakonurnar litu hann hýru auga.
Og svo kom Heiða, ung, bráðfalleg,
dökkhærð og brúneyg stúlka úr
Ólafsfirði. Þau Nonni trúlofuðust og
giftu sig árið 1947 og tóku alveg við
búskapnum. Allir sem til þekkja vita
hve mikil afbragðskona Heiða er og
barnalán þeirra er mikið. Ekki
minnkuðu gestakomur í Munka-
þverá eftir að Nonni og Heiða tóku
við búi og öllum tekið af rausnar-
skap og ljúfleika sem aldrei gleym-
ist.
Nonni var stálminnugur og gam-
an að heyra hann segja frá. Oft töl-
uðum við saman í síma síðustu árin
og spurði ég hann þá um ýmislegt
frá fyrri tíð sem ég vissi að enginn
annar væri lengur til frásagnar um.
Hann var uppflettirit um Munka-
þverá og fólkið þar.
Síðustu árin hrakaði heilsu
Nonna. Undravert var þó hvernig
hann með rósemi og seiglu stóð af
sér sjúkdómshrinurnar. En þrekið
fór þverrandi. Nú verður hann lagð-
ur til hvíldar meðal ættmenna sinna
í kirkjugarðinum á Munkaþverá
sem hann gekk um næstum daglega
meðan heilsan leyfði. Við systkinin
kveðjum hann með söknuð í huga,
en fyrst og fremst með þakklæti
fyrir tryggð hans og vináttu við okk-
ur. Og brátt mun vora á ný og
grænt gras gróa við leiðið hans í
túninu heima.
Kristín Jónsdóttir.
JÓN KRISTINN
STEFÁNSSON
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
GUÐMUNDUR HELGI JÓNASSON
lést á gjörgæsludeild Landspítala Háskólasjúkra-
húss fimmtudaginn 2. mars.
Jarðarförin verður gerð frá Fríkirkjunni í Hafnar-
firði föstudaginn 10. mars kl. 13.00.
Pétur Georg Guðmundsson, Guðrún Kristín Bachmann,
Rúna Guðmundsdóttir, Heimir Karlsson,
Bragi Guðmundsson, Hjördís Sævarsdóttir,
Snævarr Guðmundsson, Brynhildur Kristinsdóttir,
Snorri Guðmundsson, Linda Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar einlægur og ástkær unnusti, sonur, bróðir,
tengdasonur, barnabarn og mágur,
TÓMAS ÝMIR ÓSKARSSON
frá Dæli í Skíðadal,
til heimilis í Keilusíðu 6H,
Akureyri,
sem lést laugardaginn 25. febrúar verður
jarðsunginn frá Dalvíkurkirkju föstudaginn 10.
mars kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á minningarkort frá Slysavarnarféla-
ginu Landsbjörg sem fást í Pennanum Akureyri og blómabúðinni Ilex,
Dalvík.
Ásdís Hanna Bergvinsdóttir,
Lene Zacharíassen,
Óskar Snæberg Gunnarsson, Jóhanna Kristín Arnþórsdóttir,
Íris Björk Óskarsdóttir, Eyþór Freyr Óskarsson,
Bergvin Jóhannsson, Sigurlaug Anna Eggertsdóttir,
Gunnar Rögnvaldsson, Kristín Óskarsdóttir,
Björg Zacharíassen,
Sigríður Valdís, Anna Bára og Berglind Bergvinsdætur
og fjölskyldur þeirra.