Morgunblaðið - 06.05.2006, Blaðsíða 49

fastur fyrir og ákveðinn, hafði sín-
ar skoðanir á málunum.
Árið 1994 varð hann og fjölskyld-
an fyrir áfalli er faðir hans lést
langt um aldur fram úr krabba-
meini, sá missir var Ásbergi þung-
ur, en hann tók honum af karl-
mannlegri yfirvegun.
En þrátt fyrir heilsuleysi og föð-
urmissinn blés hann til sóknar
kláraði skyldunámið og hélt til
náms í Fjölbrautaskóla Suðurlands
á Selfossi og útskrifaðist þaðan
sem stúdent vorið 2002 með stuðn-
ingi góðra manna. Margt spjallið
áttum við saman við eldhúsborðið
heima í Lambhaga yfir kaffibolla,
þar var allt tekið fyrir menn, mál-
leysingjar, hermt eftir, og hlegið,
hann var harður stuðningsmaður
enska fótboltaliðsins Liverpool.
Það varð honum sönn ánægja er
hann vaknaði eftir eina af mörgum
höfuðaðgerðum sem hann fór í síð-
ustu árin þegar Liverpool liðið var
orðið Evrópumeistari.
En nú hefur Gunnar Ásberg ver-
ið leystur frá þrautum og haldið í
veg feðranna, ég bið algóðan guð
að umvefja hann kærleika sinum
og friði. Minningin um góðan
frænda lifir.
Ég og fjölskylda mín vottum
móður hans og systkinum samúð
okkar.
Viðar.
Nú er kempan horfin vorum
sjónum.
Gunnar Ásberg vinur minn er
látinn, þrjátíu ára að aldri. Líf hans
var ekki aðeins stutt, heldur einnig
gjörólikt lífi okkar flestra.
Um fermingaraldur fékk Ásberg
illkynja heilaæxli. Með aðgerð,
lyfja- og geislameðferð tókst að
eyða æxlinu. En dýr varð sú lækn-
ing honum. Hann varð alblindur,
ganglimir lamaðir og jafnvægis-
skyn skert. Enga grein get ég gert
mér fyrir því, hvernig 14 ára
drengur hugsar við slíkar aðstæð-
ur. En eitt veit ég, að ætíð var
hann glaður og reifur og kvartaði
ekki yfir hlutskipti sínu. Þetta þótti
mér furðulegt. Líklega réð hér
miklu um sú sérstaka umhyggja
sem foreldrar og systkini sýndu
honum alla tíð.
Enn dundi ógæfan yfir. Faðir
hans, sá góði drengur, andaðist ár-
ið 1993 tæplega fimmtugur að
aldri.
Ásberg var góðum gáfum gædd-
ur og vildi læra meira, ekki var nú
íslenska menntakerfið í stakk búið
til að sinna slíkum nemanda. Það
var ekki fyrr en þáverandi mennta-
málaráðherra Ólafur G. Einarsson,
greip í taumana að Ásberg gat
haldið áfram námi og hafi Ólafur
þökk fyrir. Það var mikill gleðidag-
ur í lífi Ásbergs er hann lauk stúd-
entsprófi. Hann hugði á háskóla-
nám, en sjaldan er ein báran stök.
Nú kom í ljós nýtt æxli í höfði,
sjálfsagt afleiðing fyrri geislameð-
ferðar. Reynt var þrisvar að fjar-
lægja það með skurðaðgerð en ár-
angurslaust. Nú var augljóst hvert
stefndi. Mánuðum saman dvaldi
móðir hans eða eitthvert systkina
hans hjá honum á sjúkrahúsinu þar
til lífi hans lauk. Enn einn vottur
þeirrar ástúðar er þau sýndu hon-
um ætíð.
Við Ásberg reyndum oft saman
kunnáttu okkar í Njálu og valt á
ýmsu. Hann mundi eftir landslagi á
söguslóðum Njálu í Rangárþingi,
en þegar hann var búinn að gleyma
hvernig Njála byrjaði, vissi ég að
nú væri ekki langt eftir. Það er
huggun harmi gegn, hversu mikla
alúð og vinsemd læknar og allt
hjúkrunarfólk sýndi Ásberg í þessu
langa stríði hans. Næstum allt
þetta fólk varð vinir hans. Ég er
þess fullviss að þetta góða fólk mun
fyrr eða síðar fá umbun fyrir góð-
mennsku sína og nærgætni.
Við Sigrún kveðjum Ásberg vin
okkar eins og ég kvaddi Helga föð-
ur hans með orðum Þórðar Narfa-
sonar „Láti guð honum nú raun lofi
betri“.
Hrafnkell Helgason.
„Gunnar Ásberg frændi minn er
frjáls“ var það sem kom í hugann
þegar ég frétti af því að hann hefði
kvatt. Þessi fregn var í senn
hryggðarefni yfir góðum frænda
gengnum langt um aldur fram, en
um leið ákveðinn léttir yfir því að
hann væri laus frá þrautum sínum.
Hann kvaddi eldsnemma á mánu-
dagsmorguninn fyrir rúmri viku.
Það var eins og englar hefðu und-
irbúið komu hans, því mjúk silki-
breiða af nýjum snjó var yfir öllu.
Ég man fyrst eftir Gunnari Ás-
berg þegar hann var um það bil
3–4 ára gamall og ég að komast á
unglingsaldur. Það var á þeim ár-
um þegar við fjölskyldan að norðan
fórum í eina árlega heimsókn í
Rangárvallasýslu, gjarnan í kring-
um afmæli afa gamla. Á þessum ár-
um bjó fjölskyldan í Lambhaga enn
í gamla húsinu með torfþakinu.
Þessar heimsóknir að Lambhaga
hafa alla tíð verið mér mjög minn-
isstæðar. Einkum fyrir tvennt.
Kælda mjólk beint úr tankinum,
eins og til siðs var til sveita á þeim
tíma, og fjörkálfinn Gunnar Ás-
berg. Hann var hlaupandi úti um
allt, uppi á öllu, á hestbaki á öllum,
sífellt hlæjandi og gerandi að
gamni sínu. Hann var á þessum ár-
um áreiðanlega það sem synir mín-
ir myndu í dag kalla „ofurhetju“,
sem er samheiti þeirra yfir helstu
hetjur hvíta tjaldsins.
Síðan liðu árin. Ég komst í full-
orðinna manna tölu og ferðunum
austur að Lambhaga fækkaði. Allt-
af samt fylgst með öllum þessum
frændgarði úr fjarlægð, þó ekki
nema til að hafa á takteinum fréttir
af nýjum væntum frændsystkinum.
Gunnar Ásberg róaðist síðan held
ég eins og gerist með börn almennt
og hóf sína skólagöngu.
Það var síðan stuttu fyrir ferm-
ingu að mein í höfði gerði Gunnar
Ásberg, svo að segja á einni nóttu,
blindan og verulega hreyfihamlað-
an. Þetta voru hörð og grimm örlög
fyrir ungan dreng. Lengi var hald-
ið í vonina um að úr rættist en
meinið tók sig upp að nýju. Fáum
árum eftir að Gunnar Ásberg varð
fyrir áfallinu mátti fjölskyldan síð-
an horfa á eftir heimilisföðurnum
sem lést á fimmtugasta aldursári.
Á þeim tíma sem liðið hefur síð-
an þessi áföll dundu yfir hefur fjöl-
skyldan í Lambhaga staðið saman
eins og einn stór klettur. Gunnar
Ásberg bjó nánast alla tíð heima í
Lambhaga og þar var honum séð
fyrir þeirri bestu aðstöðu og að-
hlynningu sem völ var á og til
marks um það, kláraði hann fyrir
rest sína skólagöngu með stæl, allt
til stúdentsprófs. Fótbolti og allt
sem honum fylgir var uppáhald hjá
Gunnari Ásberg og í þeim um-
ræðum var hann á heimavelli. Ég
er þakklátur fyrir að hafa átt eina
slíka upplifun með honum er ég tók
hann eitt sinn með á landsleik á
Laugardalsvelli.
„Lengi má manninn reyna,“ seg-
ir máltækið. Ef það á einhvers
staðar við, er það klárlega í tilviki
fjölskyldunnar í Lambhaga. Hún
hefur með stolti og styrk sinnt
þessu stóra hlutverki sem almættið
úthlutaði henni og nýtur aðdáunar
þeirra sem til þekkja.
Sjöfn, frændsystkin öll og mak-
ar, traustur drengur er genginn.
Eftir situr minningin sem þið varð-
veitið.
Ég bið góðan Guð um að gefa
ykkur enn meiri styrk og blessa
minningu Gunnars Ásbergs. Í mín-
um huga eruð þið „ofurhetjur“.
Helgi Bragason.
Kynni okkar Gunnars hófust fyr-
ir um áratug. Ég tók að mér að út-
vega honum verkefni í skólahléum,
og við komumst fljótt að samkomu-
lagi um að hann yrði sérstakur að-
stoðarmaður minn. Seinna snerum
við því við; ég varð sérstakur að-
stoðarmaður hans. Saman fórum
við til annarra landa. Í Finnlandi
upplifðum við ævintýri. Fórum um
þrönga skógarstíga, einbreiðar
trjábolabrýr, rétt féllum útbyrðis
af bát er fékk á sig slagsíðu. Skoð-
uðum kastala. Og krá sem hafði
upp á að bjóða mesta úrval af bjór
er við nokkurn tíma höfðum séð og
smakkað. Síðar um stræti London,
og nutum lífsins. Gunnar var góður
ferðafélagi, hann lét ekki stoppa
sig þótt blindur væri og bundinn
við stól. Hann átti góða að, og hafði
óbilandi lífsvilja. Hann kvaddi of
fljótt, enda sýndi hann með lífi sínu
að það þarf ekki einungis „líkam-
legt atgervi“ til að lifa með reisn,
hugur, lífsvilji og lífsgleði skipta
miklu. Í mínu lífi skipar Gunnar
Ásberg stóran sess, bæði sem vin-
ur og einn af athyglisverðari mönn-
um sem ég hef kynnst. Og mun ég
alltaf geta yljað mér við minningar
af samverustundum okkar og
ferðalögum. Ein er sú er oft kemur
upp í hugann. Í kastala á Norður-
Finnlandi hefur Ásberg staðið upp
úr stólnum og stendur við fall-
byssu, hann er eins og herforingi
tilbúinn að hleypa af. Þannig háði
hann sitt stríð við örlögin, geri aðr-
ir betur.
Sjöfn, systkini, aðstandendur og
vinir, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Garðar.
Að leika upp æskunnar ævintýr
með áranna reynslu sem var svo dýr,
er lífið í ódáins-líki.
Ég gref allt hið liðna í gleðinnar skaut,
ég gjöri mér veginn að rósabraut
og heiminn að himnaríki.
(Einar Benediktsson.)
Góður vinur minn, Ásberg í
Lambhaga, er dáinn og horfinn á
braut langt um aldur fram. Langri
baráttu við illvígan sjúkdóm er lok-
ið. Ásberg í Lambhaga fæddist fyr-
ir þrjátíu árum og lífið hló við hon-
um. Barn hamingjusamra og
duglegra foreldra, fæddur inn í
samhentan og góðan systkinahóp.
Hann bar elju og dugnað ættar
sinnar í svipmóti sínu, áhugasamur
um alla hluti, atorkubarn til sálar
og líkama.
Öllum mönnum sem fæðast eru
ætluð örlög og barátta og gæðum
lífsins er að okkar mati stundum
undarlega misskipt. Fjölskyldan
samhenta í Lambhaga hefur tekist
á við mikla erfiðleika og veikindi.
Helgi Jónsson, faðir Ásbergs,
veiktist og dó í blóma lífsins; að
honum var mikill missir og sökn-
uður. Sjöfn stóð ein eftir með
barnahópinn sinn á ungum aldri og
stórt bú, en umvafin vinum og
frændfólki. Í hönd fóru á ný erfið
ár og barátta við illvígan sjúkdóm,
Ásberg veikist af krabbameini um
fermingu og varð fyrir áföllum aft-
ur og aftur. Þrátt fyrir miklar að-
gerðir, sem gáfu vonir um árangur,
fór svo að lokum að dauðinn sigraði
lífið. Góðu stundirnar sem gáfust á
milli nýtti hann til að mennta sig
og varð stúdent frá Fjölbrauta-
skóla Suðurlands.
Ásberg var einstakur ungur
maður sem alltaf átti sér lífsvon og
sá, þrátt fyrir öll veikindin, björtu
hliðar lífsins og átti einstakan lífs-
vilja til að sigra. Allir sem honum
kynntust dáðust að þreki hans og
viljastyrk og hvernig líf hans varð,
þrátt fyrir áföllin, að fallegri rósa-
braut. Hann var hlýr í viðmóti og
gaf öðrum styrk með glettnum til-
svörum og lífsgleði sinni. Sá er
þetta ritar átti hann að sem ein-
stakan vin, ungan mann sem hafði
alltaf eitthvað gott til málanna að
leggja. Síðast bar fundum okkar
saman við sjúkrabeðinn í síðustu
og erfiðustu lotunni. Hann var
dökkur á hár og brúnir þar sem
hann beið örlaga sinna í hvítu lín-
sænginni, ljós á hörund, andlits-
drættirnir fastmótaðir, svipurinn
hreinn og festulegur, fallegur ung-
ur maður. Ég fann að hann var að
kveðja, vissi sem var að örlaga-
stundin var að nálgast. Hann ræddi
við mig um búskapinn í Lambhaga
og sveitina sína kæru, fuglalífið og
fegurðina á Rangárvöllum; hugur-
inn var heima. Loks kom erindið
sem var svo líkt honum. Hann
spurði móður sína um gjöfina sem
hann vildi færa mér að skilnaði, fal-
lega leirkrukku, sem hann hafði
sjálfur mótað og málað í grænum
litum vorsins og vonarinnar.
Krukkan var merkt flokknum okk-
ar, sem hann bað mig að standa
vörð um. Ógleymanleg stund, sem
vitnar um þá miklu tryggð sem
hann bar til vina sinna. Minjagrip-
urinn er nú á arinhillunni minni og
yljar mér um hjartarætur.
Það er sárt að sjá ungan mann,
sem átti svo sterka þrá til lífsins og
mikla drauma, hverfa á braut. Við
sem eftir stöndum syrgjum þennan
unga mann, en trúum að lífið haldi
áfram í landi eilífðarinnar eins og
skáldið sagði:
…
þó ljósin slokkni og blikni blóm. –
Er ei bjartara land fyrir stefni?
Við trúum því einnig, kæri Ás-
berg, að nú séu þín sár gróin, allar
kvalir og veikindi að baki og þú
dveljir í hinu fyrirheitna landi
ljóssins, umvafinn ástvinum og seg-
ir föður þínum frá mönnum og mál-
efnum sem á daga þína drifu; þar
verður frásagnarlist í fyrirrúmi og
öllum borin vel sagan. Minningin
um Ásberg Helgason er einstök.
Baráttusaga hans er hetjusaga.
Kæra Sjöfn, systkini Ásbergs og
frændgarður, ykkar er sorgin
dýpst en jafnframt minningarnar
dýrmætastar. Hann var ljós í lífi
ykkar, sem gefur ykkur styrkinn
og gleðina á ný. Megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Guðni Ágústsson.
Stundum er maður svo heppinn
að kynnast manneskjum sem
snerta hjarta manns með þroskaðri
lífsýn, bjartsýni og einstöku æðru-
leysi í veikindum sínum. Þannig
var Ásberg. Við kynntumst fyrst á
barnadeild Landakotsspítala fyrir
16 árum þar sem ég annaðist hann
og höfum við haldið vináttu alla tíð
síðan. Það var auðvelt að þykja
vænt um hann og gaman að hlæja
með honum.
Á bak við Ásberg stendur ein-
staklega heilsteypt, sterk og sam-
heldin fjölskylda sem sjálf hefur
þurft að þola ýmsa ágjöf í lífinu en
staðið með sama æðruleysi og
hann.
Best kynntist ég Sjöfn móður
Ásbergs og Hafdísi systur hans
sem önnuðust hann af óeigingjarnri
ást og umhyggju. Tryggð þeirra,
vinátta og traust verður mér alltaf
mikils virði.
Elsku Sjöfn, Hafdís, Dagrún,
Ómar, Nonni, Björgvin, fjölskyldur
ykkar og aðrir ástvinir, ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og biðjum kærleiks-
ljósið að vera ykkur nærri á meðan
þið finnið takt út úr tómarúminu.
Minning um Ásberg lifir í hjörtum
okkar – minning um bjartsýni,
þrautseigju og þroska.
Brynja Laxdal.
Erfiðri baráttu er lokið, ungur
maður í blóma lífsins hefur lotið
þungum örlögum.
Barátta, æðruleysi og hugrekki
voru aðalsmerki hans. Hann tók
þátt í lífinu eftir getu, ásamt fjöl-
skyldu sinni á milli þess, sem bar-
ist var við illvígan sjúkdóm. Við
sem fylgdumst með fylltumst
stundum aðdáun á þrautseigju
hans, dugnaði og glaðlyndi. Orðið
uppgjöf virtist ekki til hjá honum
né fjölskyldunni, sem stóð ætíð
þétt við bak hans í blíðu sem
stríðu.
Ásbergi var lagið að koma með
hnyttnar athugasemdir um lífið og
tilveruna og lyfta andrúmsloftinu
frá deyfð og drunga. Var hann í því
enginn eftirbátur annarra fjöl-
skyldumeðlima, er sest var við
kaffiborð í Lambhaga eða verið
annars staðar. Var jafnan staðið
upp frá slíku spjalli og samveru-
stund glaðari í sinni.
Ég minnist Ásbergs sem ungs
drengs; smávaxinn, knár og snagg-
aralegur skaust hann frá einum
stað til annars. Kappið og fram-
kvæmdagleðin voru mikil, enda ær-
ið að starfa. Þá var lífið leikur,
framtíðin virtist bíða björt og bros-
andi, heilbrigðum dreng og glaðri
fjölskyldu. En skjótt skipast veður
í lofti.
Sjúkdómsbaráttan byrjaði vorið,
sem hann átti að fermast. Gekkst
hann þá undir fyrstu stóraðgerðina
af fleirum. Fermingin beið til síðari
hluta næsta sumars. Mér er minn-
isstætt er foreldrarnir leiddu hann
milli sín upp að altarinu í Odda-
kirkju. Hve heitt var vonað og beð-
ið að drengnum batnaði og allt yrði
sem fyrr. Allnokkur bati kom
næstu árin en sjónin kom ekki.
Á næstu árum stundaði hann
m.a. körfu- og brúðurúmagerð,
eiga margir slíka muni frá honum.
Hann hélt áfram námi, lauk stúd-
entsprófi frá FSU vorið 2001. Hef-
ur það verið honum, blindum, af-
rek. Hann stefndi fram á við, setti
merkið hærra og hugði á frekara
nám.
En um það leyti lét sjúkdóm-
urinn enn á sér kræla og nú með
sívaxandi krafti, þó voru stundir
milli stríða, hann reis upp og tók
þátt í lífi og glaðværð hversdags-
ins. En enginn má sköpum renna,
Ásberg laut í lægra haldi fyrir of-
ureflinu að morgni dags 24. apríl,
umvafinn fjölskyldu sinni.
Svanborg Jónsdóttir.
Með örfáum línum langar mig að
minnast frænda og góðs vinar, Ás-
bergs í Lambhaga. Við vorum
bekkjarbræður í barnaskóla eða
allt þar til Ásberg veiktist af þeim
sjúkdómi sem nú hefur haft betur.
Oft vorum við saman og bárum
saman búskapinn heima hjá okkur.
Ásberg stefndi á að verða bóndi
þegar fram liðu stundir og því varð
það honum mikið áfall þegar hann
greindist með alvarlegan sjúkdóm
sem varð til þess að hann missti
sjónina, vorið sem hann átti að
fermast, og var blindur æ síðan.
Þetta breytti lífi hans varnalega en
samt var undravert hvað Ásberg
fékk áorkað þrátt fyrir mikla fötl-
un. Hann lauk stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskóla Suðurlands vorið
2001 og það var mikill persónu-
legur sigur fyrir hann. Sá sigur
efldi hann og Ásberg átti sér
draum, líkt og ég og margir aðrir,
um að læra meira. Sá draumur
rættist því miður aldrei.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt.
Elsku Sjöfn, Dagrún, Nonni,
Ómar, Hafdís, Björgvin og fjöl-
skyldur, við vottum ykkur innilega
samúð og Guð veri með ykkur í
sorginni.
Jón Sæmundsson og
fjölskylda.
Fallinn er frá gamall vinur.
Ásberg háði margra ára baráttu
við sjúkdóm þann er hann laut í
gras fyrir að lokum. Þó svo að síð-
ustu misseri hafi verið orðið ljóst í
hvað stefndi þá fá andlátsfréttir
mann alltaf til að staldra við.
Þegar við félagarnir lítum til
baka til æskuáranna er margs að
minnast: við vorum með strákalæti,
spiluðum fótbolta og stunduðum
SJÁ SÍÐU 50
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. MAÍ 2006 49
MINNINGAR
Ásberg, takk fyrir að vera
góður við okkur.
Við munum alltaf muna
eftir þér. Núna ertu kannski
að leika við Blettu og ert að
tala við afa og Skúla frænda,
og þið eruð kannski að segja
brandara og sögur.
Þínar frænkur
Ingibjörg Jónína, Helga
Þóra og María Ósk.
HINSTA KVEÐJA