Morgunblaðið - 06.05.2006, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. MAÍ 2006 53
MINNINGAR
hagaði forsjónin því svo til að þau
urðu ekki fleiri. Ótal minningar sitja
eftir um glaðar og góðar stundir en
hæst ber þó minninguna um góðan
dreng og heilsteyptan persónuleika
sem unni heitt lífinu sem hann þurfti
að yfirgefa allt of snemma. Við vott-
um Líneyju og fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð og þökkum fyrir
samfylgdina. Hún var okkur dýrmæt.
Anna og Jóhannes.
Vinur okkar, Guðmundur Lúðvíks-
son, er látinn, langt fyrir aldur fram.
Guðmundur var alla tíð í okkar huga
hann Gvendur á Raufinni, maðurinn
hennar Líneyjar frænku. Gvendur
var einstakur í okkar huga, sérstak-
lega skemmtilegur, alltaf reiðubúinn
með ævintýrasögur af skessum eða
öðrum furðuhlutum og sátum við dol-
fallin löngum stundum við að hlusta á
hann. Og þegar við uxum úr grasi
hafði hann óbilandi áhuga á öllu því
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Hann var manna skemmtilegastur og
í veislum gat hann alltaf fundið upp á
einhverju skemmtilegu, leikjum eða
þá hann tók fram nikkuna og spilaði
og söng. Í minningunni er Gvendur
með kaffibollann og pípuna við eld-
húsborðið að ræða um veiðar og póli-
tík. Heimili þeirra Líneyjar stóð okk-
ur alltaf opið, bæði á Raufarhöfn og
síðar á Akureyri. Fjölskylda okkar
verður ekki söm eftir að Gvendur er
horfinn á vit forfeðra sinna.
Við viljum votta elskulegri frænku
okkar og fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúð. Minningin um
góðan vin mun fylgja okkur um alla
framtíð.
Emil, Hrefna, Hallgrímur
og Líney.
Margt leitar á hugann þegar góður
félagi og vinur er hrifinn á brott, fyr-
irvaralaust horfinn af heimi. Mér eru
fyrstu kynni okkar Guðmundar Lúð-
víkssonar og fjölskyldu í fersku minni
eins og þau hefðu gerst í gær. Var
það þó í árdaga míns pólitíska stúss
fyrir u.þ.b. aldarfjórðungi. Ég kom á
Raufarhöfn um miðjan dag og á
heimili Guðmundar og Líneyjar sem
þá stóð við Aðalbraut. Einhver erindi
átti ég við félagana á Raufarhöfn og
þarna var fyrsti viðkomustaðurinn.
Guðmundur tók þegar til við að hella
upp á sterkt kaffi og fljótlega í fram-
haldinu að steikja svartfugl. Slegið
var upp veislu og tíminn gleymdist og
hvarf við gnægtaborð matar og þó
ekki síður frásagnarlist húsbóndans.
Heimsóknir mínar á heimili þeirra
Guðmundar og Líneyjar, meðan það
stóð á Raufarhöfn, áttu eftir að verða
margar og samverustundirnar þar
með. Guðmundur Lúðvíksson var
frásagnarmaður af guðsnáð, óborg-
anlega fyndinn og hafði þá stórkost-
legu náttúru að geta gert hina hvers-
dagslegustu hluti og atburði að
skemmtiefni. Jafnvel svo einföld at-
höfn eins og að eiga við hann bíla-
viðskipti varð að viðvarandi skemmti-
efni í okkar samskiptum. Guðmundur
og Líney voru í kjarna öflugs hóps
fólks sem dreif hlutina áfram og gerði
Raufarhöfn að ótrúlega kraftmiklu
samfélagi þegar best lét. Á síldarár-
unum og uppgangsárum áttunda ára-
tugarins var Raufarhöfn næstum að
segja nafli alheimsins og ekki spillti
að annar hver maður notaði ávarpið
félagi á götu. Ekki að ástæðulausu að
íbúarnir urðu þekktir í nágranna-
byggðunum sem félagarnir. Nú er
margt með öðrum brag og Raufar-
höfn hefur sem byggðarlag gengið í
gegnum erfiða tíma. Vonandi rætist
þar úr.
Efst í mínum huga er þakklæti fyr-
ir allar ánægjustundirnar sem kynni
við Guðmund gáfu af sér. Ógleyman-
legir verða mér róðrarnir sem við
reyndum um árabil að fara saman
einn á hverju sumri. Ekki veit ég
hvort sjóferðir þessar urðu til þess
sérstaklega að bæta afkomu útgerð-
arinnar en ómælda ánægju höfðum
við af þeim báðir tveir, get ég fullyrt.
Allt frá því að verið var að morgna sig
eins og Gvendur orðaði það í eldhús-
inu við Víkurbraut með höfnina bók-
staflega utan við gluggann og til þess
að komið var að landi og búið að
ganga frá, stóð samfelld veisla. Veisla
frásagna og eftirherminga við undir-
leik múkkans og hásetinn meira og
minna verklaus af hlátri allan tímann.
Ég þakka mínum góða félaga og
vini samfylgdina sem hefði svo sann-
arlega mátt verða lengri. Ég votta
Líneyju, börnunum og öllum að-
standendum samúð mína og fjöl-
skyldu minnar. Lifi minningin um
góðan dreng.
Steingrímur J. Sigfússon.
Það var döpur stund er kunningi
minn Hrólfur Björnsson hringdi í
mig laugardaginn 29. apríl og tjáði
mér að frændi hans Guðmundur Lúð-
víksson frá Raufarhöfn hefði orðið
bráðkvaddur þá um morguninn. Já,
skjótt hefur sól brugðið sumri. Ég
kynntist Guðmundi er ég tók sæti í
stjórn Landsambands smábátaeig-
enda þar sem hann var fyrir. Varð
fljótt mikil vinátta á milli okkar og
hef ég ekki átt annan meiri að æsku-
árum slepptum. Að starfa með Guð-
mundi í stjórn Landsambandsins var
eftirminnanlegt og lærdómsríkt, þar
fór fjölmenntaður og reynslumikill
félagsmálamaður, sem staðið hafði í
fylkingarbrjósti fyrir hönd byggðar-
lagsins og nú hin seinni ár fulltrúi
Fonts í stjórn L.S. Og fátt mun hafa
verið honum kærara á sviði félags-
mála en að halda málstað Raufar-
hafnar og Fonts til haga, sem og ann-
arra þeirra sem eiga á brekkuna að
sækja og þurfa á góðum talsmönnum
að halda. Þar var Guðmundur, hann
var enginn svokallaður. En þegar al-
vöru fundanna lauk, hófst gjarnan
sögu- og sagnastund hjá Guðmundi
sem hann var slíkur meistari í að
jafnvel myndir á veggjum brugðu
svip er hæst stóð. Var þó efnið oftar
en ekki hvunndagurinn eða ýmis
aukaatriði sem fram komu í máli
þeirra sem lengst töluðu á nýafstöðn-
um fundi, þá gjarnan kryddað þekkt-
um tilvitnunum í íslenskar bók-
menntir og lausavísur sem hann
kunni gnægð af. Svo að ég tali nú ekki
um, ef gullið vín var haft á glasi sem
fyrir kom, þá gat orðið kátt í höll
gleðinnar þar sem Guðmundur var
hinn ókrýndi kóngur.
Síðast er við félagarnir heyrðumst
í síma var hann hress og kátur að
vanda og byrjaði samtalið eitthvað á
þessa leið: „Heyrðu, félagi, af því að
við ætlum saman til Þýskalands í
sumar, þá held ég að sé rétt að við fé-
lagarnir förum að kynna okkur Moz-
elvín sérstaklega. Svo að menn geri
enga vitleysu í ferðinni og fari að
panta eitthvert franskt á borðið í
mesta vínræktarhéraði Þjóðverja,
slíkt má ekki fyrir koma.“
Elsku Líney, við Sigrún sendum
þér og fjölskyldu þinni innilegar sam-
úðarkveðjur og trúum því að minn-
ingin um elskulegan eiginmann og
föður verði ykkur huggun í harmi. Nú
hefur vinur minn, Guðmundur Lúð-
víksson, lagt úr höfn og haldið fyrir
Gjögur og Hraunhafnartanga og lent
fleyi sínu á Raufarhöfn, sem var
þorpið hans. Þaðan verður gert út á
hin ókunnu höf.
Vinarkveðja.
Hjörleifur Guðmundsson.
Margt kemur upp í hugann við frá-
fall Guðmundar Lúðvíkssonar. Leiðir
okkar lágu fyrst saman í Sveinungs-
vík þar sem við vorum í sumardvöl á
bernsku- og unglingsárum og á
heimaslóðum hans. Þessi sumur
skipa fremsta sess í minningunum
um þennan tíma. Á Raufarhöfn var
margt vaskra og hressilegra drengja
og aðstæður til strákaleikja óaðfinn-
anlegar. Gvendur Lúlla, eins og hann
var jafnan kallaður, er órjúfanlega
bundinn þessum minningum. Hann
hafði alla kosti góðs leikfélaga, hug-
myndaríkur, sterkur og áræðinn.
Ekki er hægt að segja að öll okkar
uppátæki hafi verið til fyrirmyndar,
mörg í leyfisleysi fullorðinna. Og við
höfðum „vit“ á að biðja ekki um leyfi
sem vafasamt var að fengist.
Við endurnýjuðum svo kynni okk-
ar rúmum áratug síðar, þá orðnir for-
menn verkalýðsfélaga á Þórshöfn og
Raufarhöfn og fulltrúar þeirra á
þingum verkalýðssamtakanna.
Gvendur var ekki aðeins harður bar-
áttumaður í að bæta laun og kjör
sinna umbjóðenda. Hann hafði mjög
ákveðnar hugmyndir um afnám fjár-
magnsþjóðfélagsins og þörfina fyrir
róttækan flokk og öflugt málgagn. Á
árunum um og fyrir 1970 þegar harð-
ast var sótt að gamla Alþýðubanda-
laginu, ekki síst af fyrri forustumönn-
um þess, unnum við saman að vörn
þess og endurreisn. Sú saga verður
ekki rakin hér en ég fullyrði að þar vó
framganga Guðmundar Lúðvíksson-
ar þyngra en nokkurs annars í okkar
kjördæmi.
Guðmundur varð síðan mikill for-
ustu- og áhrifamaður í sveitarstjórn-
ar- og atvinnumálum á Raufarhöfn.
Þar var samvinna okkar lengst af
mikil, náin og ekki síst ánægjuleg.
Auk þess að vera úrræða- og tillögu-
góður var hann sérlega skapgóður og
skemmtinn. Andstæðingar hans í
þessum málum urðu ekki óvildar-
menn hans, heldur persónulegir vin-
ir.
Guðmundi var margt gefið. Hann
var myndarmaður að ásýnd, flug-
greindur og fróður, hefði siglt hrað-
byri á langskólagöngu hefði hann
kosið sér þá leið. Hann var víkingur
til starfa. Hann var mjög tónelskur
og lék af mikilli smekkvísi á harm-
oniku. Á skemmtistundum var hann í
raun engum líkur. Hann var einstak-
ur sögumaður, skýrmæltur, orðhag-
ur og fundvís á gamanmál. Þurfti
ekki mikið tilefni svo úr yrði krass-
andi saga. Atvik og persónur voru
oftast af Sléttunni, frá þeim sagði
enginn eins og Gvendur Lúlla. Því
miður mun ekkert hafa varðveist af
þessu í upptökum.
Oft var sest við spilaborðið á Rauf-
arhöfn og með mörgum spilafélögum
þar hef ég átt góðar stundir en eng-
inn var skemmtilegri en Gvendur. Þá
voru hlátrasköll mikil og kátína, hátt
sagt, hratt spilað, hvergi horft í
áhættur, enda urðu tölur oft háar og
skyggði ekki á spilagleði hans þótt
þær lentu honum til frádráttar. Að-
finnslur og deilur voru ekki hans
háttur.
Eftir að við fluttum báðir frá Rauf-
arhöfn, strjáluðust samskipti okkar
um skeið en þráðurinn var svo aftur
tekinn upp á Akureyri. Þau voru ófá
skiptin sem hann færði okkur hjón-
um hressilega af fiski í soðið. Sá síð-
asti var reyndar snæddur á dánar-
degi hans áður en við fréttum
andlátið. Aldrei kom til mála að taka
við greiðslu: „Fiskur var aldrei seld-
ur á bryggjunum á Raufarhöfn, fé-
lagi.“
Síðustu árin gekk hann ekki heill
til skógar. Snöggt fráfall kemur ekki
alveg á óvart en samt er erfitt að trúa
því að hann sé af heimi genginn.
Nokkur huggun er að hann skyldi
ekki þurfa að veslast upp árum sam-
an við aðgerðaleysi, vanheilsu og
hrörnun, sem annars hefði kannski
orðið. Í dag verður félagi lagður til
hinstu hvílu á Höfðanum við Rauf-
arhöfn, þar sem vorsólin skín bjart-
ast á Íslandi. Hvar annars staðar?
Elsku Líney, fjölskylda og ástvinir.
Við Auður og fjölskylda vottum ykk-
ur dýpstu samúð og hluttekningu á
sorgarstund. En minningin um
Gvend Lúlla skilur eftir yl og gleði í
hjarta.
Angantýr Einarsson.
Fallinn er frá öðlingurinn ljúfi og
sagnabrunnur hinn besti Guðmundur
Lúðvíksson frá Raufarhöfn. Guð-
mundi kynntist ég gegnum starf mitt
þegar hann tók sæti í stjórn Lands-
sambands smábátaeigenda 1996. Í
henni sat Guðmundur sem fulltrúi
Fonts – félags smábátaeigenda frá
Kópaskeri til Vopnafjarðar. Það seg-
ir allt sitt um hæfileika Guðmundar
að þrátt fyrir að hann hefði flutt lög-
heimili sitt til Akureyrar og hafið út-
gerð frá Dalvík, kusu trillukarlar á
norðausturhorninu hann áfram sem
sinn mann. Þrátt fyrir fjarlægð fylgd-
ist Guðmundur vel með því sem var
að gerast hjá félögum sínum í Fonti
og þó einkum í sinni heimabyggð
Raufarhöfn.
Það var mér alltaf sérstakt til-
hlökkunarefni að sækja fundi í Fonti.
Með þátttöku í þeim fékk ég ávallt
greiddan sérstakan bónus sem var
nærvera Guðmundar frá Akureyri til
Þórshafnar. Við vorum fljótir að
koma okkur í gegnum þjóðmálin og
það sem efst var á baugi hjá fé-
lagsmönnum LS. Varla komnir nema
upp í Víkurskarðið, þegar Guðmund-
ur kom sér þægilega fyrir við hlið
mér í bílnum og hóf frásögn.
Hann sagði mér frá veru sinni á
Raufarhöfn. Lýsti mannlífinu með til-
þrifum og það slíkum að ég átti
stundum í erfiðleikum að fylgjast
með akstrinum, en þá bætti hann
gjarnan við á sinn góðlátlega hátt:
„Örn minn, þarftu nokkuð að flýta
þér?“ „Nei, nei,“ svaraði ég og hægði
ferðina. Brosti til hans og fékk hans
einstöku svipbrigði á móti. Hann hélt
áfram frásögn af mönnum sem hann
hafði kynnst um ævina, pólitíkinni á
Raufarhöfn og því sem hann sagði
vera mestan dragbít á landsbyggðina
– öfundinni. Mál sitt útskýrði Guð-
mundur sannfærandi og studdi það
gildum rökum.
Raufarhöfn var Guðmundi afar
kær. Hann opnaði augu mín fyrir feg-
urð staðarins. Það var því ekki til-
viljun að við hjónin gerðum okkur
sérstaka ferð þangað frá Ásbyrgi sl.
sumar. Vildi ég deila fegurð staðarins
með mínum nánustu og reyna að gefa
sem gleggsta lýsingu á staðháttum
sem oftast var sótt í smiðju Guð-
mundar.
Því miður voru Guðmundur og
Líney ekki í sinni paradís þennan
dag, en Raufarhöfn heilsaði okkur
með yndislegu veðri, blankalogni og
sólskini. Það kom mér örlítið á óvart
að kona mín upplifði ekki Raufarhöfn
með sama hætti og ég. Skýringin er
þó nokkuð ljós, hún hafði ekki notið
einstakrar lýsingar frá okkar góða
vini. Guðmundur sagði að þetta kæmi
sér ekki á óvart, fegurðin væri þeim
mun meiri sem dýpra væri á henni.
Það er mér nú kærara en flest í
minningu Guðmundar að ég skyldi
þiggja heimboð þeirra hjóna á Rauf-
arhöfn sl. haust á leið til aðalfundar
Fonts. Tekið var á móti okkur Har-
aldi í Núpskötlu og boðið til stofu.
Guðmundur var í essinu sínu íklædd-
ur svuntu sem sagði mér að matar-
gerð stæði yfir. Hann greindi okkur
frá að hún hefði hafist eldsnemma um
morguninn og mundi hann bjóða upp
á heimsins bestu fiskibollur. Hann
lýsti kokkaríinu fyrir okkur í smáat-
riðum á þann hátt að við hlógum okk-
ur máttlausa. Þegar hann var spurð-
ur um uppskriftina sagði hann hana
vera vandlega geymda í bankahólfi
með skýrum fyrirmælum um að hún
gengi til elsta sonar í beinan karllegg
að honum gegnum.
Guðmundi Lúðvíkssyni þakka ég
samfylgdina sem stjórnarmanni í LS,
útgerðarmanni, trillukarli og fisk-
verkanda sem benti mér á þætti sem
huga þyrfti að í kviku starfsumhverfi
trillukarla. Þar voru óæskileg af-
skipti eftirlitsbáknsins ofarlega í
hans huga. Síðast en ekki síst fyrir
ógleymanleg kynni við mann sem
húmor, fróðleikur, frásagnarsnilld og
hlýir straumar geisluðu frá.
Líney, börn og ættingjar – við
Regína vottum ykkur dýpstu samúð.
Guðmundur er skýr í minningunni og
ekkert sem skyggir á hana í huga
okkar.
Söknuður vegna skyndilegs brott-
hvarfs Guðmundar er mikill en hlý-
hugur hans og persónuleiki munu lifa
í minningu okkar.
Örn Pálsson.
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count). Ekki
er unnt að senda lengri grein. Hægt
er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli Minningargreinum fylgir for-
máli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsing-
ar um hvar og hvenær sá, sem fjallað
er um, fæddist, hvar og hvenær hann
lést, um foreldra hans, systkini, maka
og börn og loks hvaðan útförin fer
fram og klukkan hvað athöfnin hefst.
Minningargreinar
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Þegar andlát ber að
Alhliða útfararþjónusta í 16 ár
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • utfarir@utfarir.is
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
GUÐBJÖRG HULD MAGNÚSDÓTTIR
frá Dölum, Fáskrúðsfirði,
síðar Bakka í Kelduhverfi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju miðviku-
daginn 10. maí kl. 15:00.
Björg Gunnlaugsdóttir, Sverrir Ólafsson,
Erla Óskarsdóttir,
Magnús Gunnlaugsson, Ríkey Einarsdóttir,
Aðalbjörg Gunnlaugsdóttir, Stefán Óskarsson,
Hulda Gunnlaugsdóttir, Gunnar Einarsson,
Hildur Gunnlaugsdóttir, Páll Steinþórsson,
Valdís Gunnlaugsdóttir, Vignir Sveinsson
og fjölskyldur.