Morgunblaðið - 13.05.2006, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. MAÍ 2006 63
MINNINGAR
✝ Helga SigríðurHannesdóttir
fæddist í Hvamm-
koti á Skaga í
Skagafirði hinn 1.
febrúar 1934. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi hinn 6. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Hannes Guðvin
Benediktsson bóndi
og síðar verkamað-
ur, f. 19. janúar
1896, d. 27. september 1977, og
Sigríður Björnsdóttir húsfreyja og
verkakona, f. 24. febrúar 1895, d.
26. október 1975. Systkini Helgu
eru: Hafsteinn, f. 20. júlí 1919, d.
22. mars 1927, Lilja, f. 25. ágúst
1920, d. 17. júlí 2002, Garðar, f. 14.
janúar 1922, Sigurður, f. 8. desem-
ber 1923, Lovísa, f. 16. febrúar
1930, og Hafsteinn, f. 6. maí 1936.
Hinn 22. desember 1956 giftist
Helga Hauki Þorsteinssyni vél-
stjóra og kennara, f. 14. janúar
1932, d. 21. september 1993. Börn
Helgu og Hauks eru: 1) Sigurður, f.
16. ágúst 1956, kvæntur Björk
Helgadóttur, þeirra börn eru Arna
Björk og Magnús Haukur. 2) Þor-
steinn, f. 9. apríl 1959, kvæntur
Birgittu Bjargmundsdóttur. 3) Sig-
ríður, f. 30. júní 1961, d. 14. febr-
úar 2006, gift Þráni Ólafi Jenssyni,
börn hennar og Jóns Inga Guð-
mundssonar eru
Stefán Tjörvi og
Helga Sól. 4) Hrafn-
hildur, f. 30. janúar
1966, gift Bolla R.
Valgarðssyni, þeirra
börn eru Eyja Eydal
(faðir Björn Eydal
Þórðarson) og Egill
Logi. 5) Vala, f. 16.
apríl 1967, börn
hennar og Aksel Jan-
sen eru Eymar og
Eydís.
Helga og Haukur
bjuggu á Sauðárkróki allan sinn
búskap en eftir lát Hauks flutti
Helga til Reykjavíkur og bjó í
Jöklaseli 23. Helga vann m.a. í
sokkaverksmiðjunni á Sauðár-
króki, Prjóna- og saumastofunni
Vöku og Sauðárkróksbakaríi en
lengstum í Matvörubúðinni. Eftir
að hún flutti til Reykjavíkur vann
hún í Nettó í Mjóddinni. Helga var
alla tíð virk í félagsmálum og starf-
aði í áratugi með Leikfélagi Sauð-
árkróks og lék þar mörg stór sem
smá hlutverk. Helga starfaði einn-
ig með Alþýðuflokknum um árabil,
sat í bæjarstjórnarnefndum á Sauð-
árkróki og tók sæti á þingi sem
varamaður í febrúar 1991. Eftir að
Helga flutti til Reykjavíkur söng
hún með Söngsveitinni Drangey.
Helga verður jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Það var allnokkuð sem lagt var á
þá lífsglöðu konu sem Helga Sigríður
Hannesdóttir var. Hún missti mann
sinn í blóma lífsins árið 1993, elstu
dóttur sína, Sigríði, fyrir aðeins
þremur mánuðum og sjálf átti hún við
erfiðan sjúkdóm að stríða, heilabilun,
sem sótti sífellt harðar að henni nú
síðustu mánuði. Það er huggun harmi
gegn að heilablóðfallið sem batt svo
snögglega enda á líf hennar forðaði
henni frá því að missa smám saman,
hægt en staðfastlega, þá reisn sem yf-
ir henni var og var hennar aðalsmerki
alla tíð.
Helga vann hörðum höndum allan
sinn starfsaldur. Langan vinnudag,
löngum sex daga vikunnar á Krókn-
um, þar sem hún og Haukur bjuggu
alla tíð. Haukur var langdvölum á sjó
og því hvíldi heimilishaldið, rekstur
þess og uppeldi barnanna fimm nær
alfarið á herðum Helgu.
En þótt ætla mætti að nóg hefði
verið að sinna vinnu, heimilishaldi og
uppeldi barnanna gaf Helga sér engu
að síður tíma til að sinna félagsstarfi
og það gerði hún af krafti. Helga var í
fjöldamörg ár ein af aðaldriffjöðrun-
um í Leikfélagi Sauðárkróks, spilaði
bridge við vinkonur sínar í tugi ára og
hún tók virkan þátt í þróun sam-
félagsins á staðnum með þátttöku í
nefndum bæjarfélagsins fyrir Al-
þýðuflokkinn. Helga var krati fram í
fingurgóma.
Eftir að börnin fluttu suður yfir
heiðar og í kjölfar fráfalls Hauks tók
Helga sig upp og flutti til Reykjavík-
ur til að geta verið nær börnunum.
Það var mikill happafengur fyrir okk-
ur sem að henni stóðum.
Þegar Egill Logi, sonur okkar
Hrafnhildar, varð sjö mánaða gamall
haustið 1998 sagði Helga upp vinnu
sinni og tók að sér uppeldi unga
mannsins meðan við vorum að vinna.
Það gerði hún í tæp tvö ár. Hún
mætti stundvíslega í Kjarrhólmann
kl. 7.45, gekk ofan úr Jöklaseli þegar
veður leyfði, og sýslaði með drengn-
um til að verða fimm á daginn þegar
við komum heim. Það er því engin
furða þótt Egill Logi hafi alla tíð verið
afskaplega hændur að ömmu sinni og
hún að honum enda var fátt sem hann
hlakkaði meira til á föstudögum en
það að fá leyfi til að fara til ömmu og
vera hjá henni yfir heila helgi. Hann
var ungur þegar hann lærði að
hringja í hana og spyrja hvort hann
mætti koma.
Helga stundaði félagslífið af engu
minna kappi hér sunnan heiða en
norðan. Hér spilaði hún á spil reglu-
lega með eldri borgurum, hún fór
helst vikulega í bíó með vinkonum
sínum, stundaði dans á sunnudögum
og söng með Drangeyjarkórnum.
Hún fór í ferðir til útlanda með kórn-
um og líka í hópferðir fyrir eldri borg-
ara hingað og þangað um Evrópu, allt
eftir því hvernig andinn blés henni í
brjóst. Helga kunni að lifa lífinu, var
virk og lífsglöð og kunni ekki að láta
sér leiðast. Því var alla tíð afar stutt í
hláturinn. Það má segja að hann hafi
verið hennar annað aðalsmerki.
Þær mæðgur, Helga og Hrafn-
hildur, voru í sterku sambandi. Helga
bar flesta hluti undir Hrafnhildi, var
hjá okkur öll jól og áramót og vörðum
við saman mörgum sumarfríum,
hvort sem ferðast var hér innanlands
eða erlendis. Helga stólaði á Hrafn-
hildi og í ferð okkar til Svíþjóðar
vegna jarðarfarar Sigríðar, dóttur
Helgu, í mars síðastliðnum var áber-
andi sú þörf Helgu að hafa Hrafnhildi
innan seilingar.
Ég er afskaplega þakklátur fyrir
kynni mín af Helgu, þakklátur fyrir
samvistir okkar og síðast en ekki síst
fyrir það af hve mikilli ástúð hún kom
að uppeldi barnanna, bæði Eyju og
Egils. Bæði börnin eiga eftir að hugsa
mikið til ömmu sinnar í framtíðinni.
Minningin um Helgu verður okkur
fjölskyldunni ofarlega í huga um
langa tíð.
Bolli Valgarðsson.
Við munum aldrei gleyma ömmu
sem alltaf var með eldrautt naglalakk
og var alltaf til í að lakka neglurnar
okkar. Ömmu sem kenndi okkur Ól-
sen ólsen og fór með okkur í strætó.
Ömmu sem fór í feluleiki og leyfði
okkur að sofa uppí hjá sér. Ömmu
sem laumaðist til að gefa nammi þeg-
ar mamma og pabbi sáu ekki til.
Ömmu sem fannst svo gaman á berja-
mó og tíndi líka í okkar dollur. Ömmu
sem hafði alltaf áhyggjur af því að við
værum svöng og hvort það væri nú
ekki eitthvað sem okkur langaði í.
Ömmu sem var svo góð. Bestu ömmu
í heimi.
Eyja og Egill Logi.
Þegar litið er upp frá tölvunni og
horft út um norðurgluggann héðan af
efri hæðinni á Freyjugötunni blasa
við Nafirnar, Eyrin, Tindastóllinn,
eyjarnar og Þórðarhöfðinn. Og nú
gengur sá árstími í garð að á hverju
kvöldi hefst mikið sjónarspil lita og
forma þegar miðnætursólin fyllir
himin, haf og land. Hannes Pétursson
yrkir um gullbúinn himinvagn
kvöldsins sem hverfur við eyjar í þög-
ul grunn. Á slíkum stundum verður
oft lítið úr verki og orða vant. En þeg-
ar nær er horft blasir við gamli Krók-
urinn og næst norðurhluti Freyjugöt-
unnar sem eitt sinn hét Frúarstígur.
Næst húsið þar sem hún Guðrún frá
Lundi skrifaði bækur sínar og þar ut-
ar húsið hans Ingólfs Nikk, sem er í
einhverskonar síðrómantískum
herragarðsstíl. Þar fyrir neðan stóð
eitt sinn braggi þar sem Leikfélag
Sauðárkróks hafði aðstöðu til æfinga
og hýsti dót sitt af margvíslegum
toga. Haustið 1967 kom þar saman
hópur til að hefja æfingar á tveimur
einþáttungum eftir Dario Fo; Þjófar,
lík og falar konur. Einn nýliði var í
þessum hópi, sá sem hér skrifar. Sá
hópur sem þarna var saman kominn
hafði um mörg undangengin ár verið
kjarninn í leikfélaginu og átti eftir að
vera það um mörg ár. Á þessum árum
tók LS til sýninga helstu leikrit inn-
lendra höfunda, eldri og yngri og
einnig eftir erlenda höfunda svo sem
Harold Pinter og Joe Orton; oft við
litlar vinsældir því fólk vildi fá sína
stofufarsa og landbúnaðarleikrit. Í
þessum hópi voru þau hjón Helga
Hannesdóttir og Haukur Þorsteins-
son, bæði góðir leikarar og félagar og
erfitt að ræða um annað án þess að
nefna hitt. Þau voru þannig hjón.
Þegar Helga Hannesdóttir er hér
kvödd hinstu kveðju leitar margt á
huga sem vert væri að minnast á, svo
sem sýningar á Íslandsklukkunni
haustið 1976 þegar félagið sýndi
verkið 17 sinnum á fimm vikum, nán-
ast við húsfylli að hverri sýningu og
áhorfendur urðu á þriðja þúsund.
Eða leikför með Týndu teskeiðina
hans Kjartans Ragnarssonar til
Finnlands á leiklistarhátíð áhugaleik-
félaga í Turku haustið 1980. Þá var
Helga formaður LS.
En öðru fremur kemur í huga
hversu traust manneskja Helga
Hannesdóttir var í öllum samskipt-
um, bæði innan og utan leiksviðs. Það
sem hún tók að sér var í traustum
höndum, talað orð stóð sem stafur á
bók. Og það var gaman að heimsækja
þau hjón á Hólmagrundina og ræða
lífið og tilveruna.
Þótt Helga Hannesdóttir starfaði
mikið innan LS gaf hún sér tíma til
annarra starfa sem ekki verða öll tal-
in hér utan þess að hún starfaði mikið
innan Alþýðuflokksins og gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir þann
flokk og sat á Alþingi sem varamaður
í Norðurlandskjördæmi vestra.
Þau Helga og Haukur eignuðust
fimm börn; Sigurð, Þorstein, Sigríði,
Hrafnhildi og Völu. Haukur fórst af
slysförum haustið 1993. Sigríður var
búsett í Svíþjóð síðasta áratuginn og
andaðist þar nú á þessu vori eftir
langvarandi veikindi. Þeim Sigurði,
Þorsteini, Hrafnhildi og Völu eru með
þessum línum þökkuð áratuga góð
kynni.
Þakklæti er góð tilfinning því hún
er svo auðug. Og þakklæti er efst í
huga þegar hugsað er um gamla leik-
félagshópinn.
Jón Ormar.
Okkar góði félagi, Helga Sigríður
Hannesdóttir, hefur nú kvatt og farið
á vit feðra sinna. Við söngfélagar
hennar úr Söngsveitinni Drangey
vottum fjölskyldu hennar samúð okk-
ar og er það ljúft að fá að minnast
hennar hér með fáeinum orðum.
Margar góðar minningar fylla hug-
ann af samverustundum okkar með
þessari brosmildu, ljúfu konu. Þegar
litið er til baka fyllist hugurinn minn-
ingum frá skemmtilegum söngæfing-
um, tónleikum af ýmsum toga og ekki
síst utanlandsferðum kórsins. Helga,
sem var þægilegur ferðafélagi, naut
þess að ferðast. Það gerði hún einnig í
ferð kórsins til Mallorca á síðastliðnu
hausti og átti þó orðið erfitt um vik á
ýmsan máta vegna sjúkdóms síns. Nú
er hún farin í ferðina sem við öll eig-
um eftir að fara.
Hugur Helgu stóð til heimabyggð-
ar sinnar, Skagafjarðar, og á vel við
að enda þessi orð með stöku sem kór-
inn söng oft áður en hver fór til síns
heima.
Nótt að beði sígur senn,
sofnar gleði á vörum
samt við kveðum eina enn
áður en héðan förum.
(Jón Þorfinnsson.)
Erla Lúðvíksdóttir.
HELGA SIGRÍÐUR
HANNESDÓTTIR
✝ IngimundurÞorkelsson
fæddist í Markar-
skarði í Fljótshlíð 23.
janúar 1916. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 5. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Þorkell
Guðmundsson, f. 17.
maí 1876, d. 17. jan-
úar 1952, og Guðrún
Eyvindsdóttir, f. 21.
maí 1882, d. 24. júní
1921. Systkini Ingi-
mundar eru: Kjartan, f. 12.11.
1911, d. 8.1. 1912, Anna Guðrún, f.
14.11. 1912, d. 25.1. 1996, Þuríður
Sesselja, f. 10.1. 1914, Magnús
Karl, f. 31.1. 1915, d. 26.10. 1993,
Guðríður, f. 2.4. 1917, d. 15.11.
1998, Ólafur, f. 7.8. 1918, Elín, f.
25.9. 1919, og Helgi, f. 17.9. 1920.
Fyrir hjónaband eignaðist Ingi-
mundur dótturina Jónínu, f. 13.1.
1942, d. 10.2. 1987, maður hennar
Kolbeinn Sigurðsson. Börn þeirra
eru Sigurður, f. 7.12. 1966, Jó-
hannes Ingi, f. 24.9. 1969, Björn, f.
25.7. 1977, og Friðdóra Dís, f.
27.12. 1982.
Ingimundur kvæntist Elínu Sig-
urðardóttur. Þau
skildu. Synir þeirra
eru: 1) Þorkell, f.
6.12. 1950, kvæntur
Helgu Geirmunds-
dóttur f. 7.11. 1951.
Sonur þeirra er Rún-
ar, f. 6.10. 1978.
Fóstursonur Þorkels
er Halldór Gunnars-
son, f. 16.7. 1969.
Sonur Þorkels og
fyrri eiginkonu, Sig-
rúnar Gunnarsdótt-
ur, er Ingimundur
Ellert, f. 8.6. 1969. 2) Þráinn, f.
4.12. 1953, sambýliskona Sigrún
Elsa Sigurðardóttir, þau skildu.
Börn Þráins eru Hörður, f. 24.2.
1974, Elín Rós, f. 9.1. 1978, Eva
Rós, f. 23.6. 1981, Sigrún Magnea,
f. 4.12. 1986, og Ingimundur, f.
25.9. 1989.
Ingimundur lærði vélvirkjun og
var sem ungur maður til sjós en
vann síðan til starfsloka á Véla-
verkstæði Sigurðar Sveinbjörns-
sonar.
Útför Ingimundar verður gerð
frá Breiðabólstaðarkirkju í Fljóts-
hlíð í dag og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Ég var staddur í fjarlægum Aust-
urlöndum er mér bárust þær fréttir
með símtali í um netið að fyrrum
tengdafaðir minn væri látinn.
Þessar fréttir þurftu þó ekki að
koma með öllu á óvart, þar sem hann
var þá þegar orðinn háaldraður.
Ég vil aðeins nota þetta tækifæri
hér og minnast hans með örfáum orð-
um, þar sem ekki er ljóst á þessari
stundu hvort ég næ heim í tæka tíð
fyrir útförina.
Ingimundi kynntist ég þegar við
Jónína dóttir hans gengum í hjóna-
band 1966, öll voru þau kynni eins og
best varð á kosið, og fyrir það ber að
þakka.
Hann starfaði hjá vélaverkstæði
Sigurðar Sveinbjörnssonar allan
þann tíma sem við þekktumst, þar til
fullum eftirlaunaaldri var náð, var
ekki maður sem hljóp úr einum stað í
annan.
Hann ferðaðist mikið á efri árum,
fór árlega til Kanaríeyja að vetrinum
til og heimsótti okkur til Lúxemborg-
ar, en þangað höfðum við flutt árið
1973. Hann var m.a. í Lúxemborg á 40
ára afmæli dóttur sinnar og ferðaðist
þaðan til Hong-Kong og fleiri staða
með flugfélagi því sem ég starfa fyrir.
Ingimundur var maður snaggara-
legur, léttur á fæti og stutt í hlátur-
inn, mætti segja mér að þessir eig-
inleikar ásamt reglusemi og
heilbrigðu líferni hafi verið gott inn-
legg að langlífi hans.
Þótt hann hafi verið heilsuhraust-
ur, slapp hann samt ekki alveg, því
þegar hann var um fimmtugt veiktist
hann alvarlega af sjúkdómi sem
margan manninn leggur. Þar hafði
hann samt fullan sigur og lifði önnur
fjörutíu ár í viðbót.
Ég sá hann síðast á Hrafnistu í vet-
ur þar sem hann dvaldist í góðu yf-
irlæti, en nú var nokkuð af honum
dregið.
Ekki er ég nú alveg viss um hvort
hann hafi þekkt mig, en finnst það þó
fullt eins líklegt.
Ég vil svo að lokum þakka fyrir
samfylgdina og góð kynni.
Kolbeinn Sig.
Ingimundur Þorkelsson var
„frændi“ okkar, þó óskyldur væri,
enda uppalinn í Vestri-Garðsauka hjá
ömmu okkar og afa. Þangað kom
hann fyrir tilviljun, á fjórða ári, eftir
móðurmissi. Karl bróðir hans átti að
fara að Garðsauka, en þegar Sigurð-
ur, móðurbróðir okkar, kom að sækja
drenginn, þá grét hann og var óhugg-
andi yfir því að eiga að fara. Ingi-
mundur grét hins vegar sáran yfir því
að fá ekki að fara. Sigurði var sama
hvor strákurinn var, og Ingimundur
fór með honum.
Í Garðsauka var fjölmennt og
nokkrir drengir á líku reki. Allar
stundir voru vel nýttar og Ingimund-
ur var iðinn og handlaginn og sífellt
að smíða og föndra. Sýndi snemma af
sér greiðvikni og hjálpsemi, ekki síst
þar sem eitthvað bjátaði á.
Við systkinin minnumst Ingimund-
ar fyrst á Bergþórugötunni þar sem
þau Elín bjuggu ásamt Þorkeli og
Þráni. Eftir að við fluttum til Reykja-
víkur varð samgangurinn meiri og við
nutum oft vináttu þeirra og greið-
vikni.
Skilnaður þeirra Elínar var honum
erfiður um tíma. Heilsan brást honum
líka og eftir erfiða aðgerð treystist
hann ekki til að fara strax að vinna, en
dreif sig til Kanaríeyja og komst svo
rækilega á bragðið, að næsta aldar-
fjórðunginn hvarf hann suður um höf-
in þangað til dag tók að lengja. Kom
svo endurnærður, tilbúinn að takast á
við hvað sem var. Hann var mótoristi
til sjós á yngri árum og vann lengst-
um sem vélvirki í Vélsmiðju Sigurðar
Sveinbjörnssonar. Hann var afbragðs
verkmaður og naut sín best við krefj-
andi verkefni.
Ingimundur naut lífsins og við-
fangsefna sinna. Hann ferðaðist inn-
an lands og utan og var útivistarmað-
ur. Stundaði silungsveiði víða þar sem
nokkur var veiðivon. Hann varð
ómissandi félagi okkar við netaveiði í
Veiðivötnum á haustin og drífandi í
þeirri útgerð. Ingimundur var í raun
síðastur af þeirri kynslóð sem mynd-
aði hóp sem kom á þessum reglulegu
veiðiferðum og tók okkur með og
veitti innsýn í þann töfraheim sem sil-
ungsveiðar í fjallavötnum á Íslandi
eru.
Við „yngri menn“, sem í áratugi
höfum farið saman eina helgi í ágúst-
mánuði til veiða í Veiðivötnum, minn-
umst Ingimundar með gleði og þakk-
læti. Útgerðin var frumstæð –
báturinn lítill og vélarlaus, en veiði-
gleðin og samvistirnar bættu það upp.
Útgerðin eignaðist betri bát og Ingi-
mundur fann mótor og smíðaði úrvals
kerru af útsjónarsemi upp úr austur-
þýskum fólksbíl. Nú var allt hægt
sem áður var ógerlegt og aflað var
verðmætrar „veiðireynslu“.
Fyrirhöfn og mátulegt vesen voru
krydd í ferðina.
Ingimundur var prúðmenni og
snyrtimenni og ekki sá örðu á honum
þótt hann ynni misjafnlega þrifaleg
störf í vélsmiðju. Hann var einstak-
lega ljúfur og þægilegur félagi í einu
og öllu. Við minnumst þess að í síð-
asta sinn þegar heilsan var farin að
gefa eftir, hafði Ingimundur á orði, að
ef hann kæmist inn í Vötn, þá gæti
hann legið með aflanum í bátnum suð-
ur.
Það er heiðríkja yfir minningum
okkar um Ingimund Þorkelsson þeg-
ar við þökkum fyrir samfylgdina og
biðjum ástvinum hans blessunar um
alla framtíð.
Jón og Einar Ragnarssynir
og veiðifélagar.
INGIMUNDUR
ÞORKELSSON