Morgunblaðið - 22.05.2006, Side 30

30 MÁNUDAGUR 22. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Thomas KeistenKristian Andr-
easen fæddist í
Fuglafirði í Færeyj-
um 8. nóvember
1936. Hann lést á
heimili sínu
fimmtudaginn 11.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Tumm-
as Andreasen, f. 27.
ágúst 1888, d. 16.
apríl 1971, og Jol-
ina Lovisa Martina
Isfeld Andreasen, f.
29. mars 1894, d. 17. ágúst 1980,
frá Eidi í Færeyjum. Systkini
Tómasar eru: Flora, Ingjald, Ast-
rid, Jóna, Judith og Þorbjörn.
Jóna og Þorbjörn lifa bróður
sinn.
Tómas kvæntist Rakel Sjöfn
Ólafsdóttur, f. 20. júní 1941.
Börn þeirra eru: 1) Guðrún Júl-
ína, f. 1958, gift Lúðvík Berg
Ægissyni. Börn þeirra eru: a)
Tómas Davíð, sambýliskona Guð-
rún Jóna Stefánsdóttir. Dóttir
Tómasar er Klara
Dröfn. b) Rakel,
maki Gísli Freyr
Valdórsson. c) Lúð-
vík Berg, sambýlis-
kona Berglind Rós
Torfadóttir. Dætur
þeirra eru Viktoría
og Rakel. d) Sigríð-
ur Unnur, maki
Unnar Gísli Sigur-
mundsson. 2) Þor-
björg Björk, f.
1962, var gift
Ragnari Ólasyni,
þau skildu. Synir
þeirra eru Róbert og Bjarki Þór.
3) Tómas, f. 1963.
Tómas fluttist til Íslands frá
Færeyjum á 16. ári í atvinnuleit.
Fljótlega hóf hann störf hjá
Reykjavíkurborg. Fyrst á Korp-
úlfsstöðum, síðan í Leirvogstung-
um og loks hjá Vélamiðstöð sem
vörubílstjóri en þar starfaði hann
mestallan sinn starfsaldur.
Útför Tómasar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku pabbi minn, þegar þú sast
hjá mér daginn sem þú dóst og skoð-
aðir nýjasta langafabarnið, sagðir þú
að það eina sem væri örugt þegar við
fæddumst væri að við myndum
deyja. Ef ég hefði vitað að tveimur
tímum seinna myndir þú fara til
Jesú, þá hefði ég knúsað þig ennþá
fastar. Þú sagðir oft við mig að við
ættum að sýna og segja samferða-
fólki okkar hvað okkur þætti vænt
um það á meðan það lifði, ekki
geyma það þar til í minningargrein
og þannig lifðir þú. Alltaf gefandi og
líka njótandi. Þú elskaðir að vera í
kringum börnin þín stór og smá. Þú
elskaðir að sitja í stiganum og leika
við hundinn. Þú gast setið tímunum
saman og fylgst með hegðun
fuglanna eða bara lítilli mús undir
skúr. Þú fórst oft með mig í bíltúr
niður að sjó til að horfa á brimið í
rokinu. Þú fórst með mig í elsta
hluta Hafnarfjarðar því gömlu húsin
minntu þig á Færeyjar. Þú varst líka
húmoristi og þegar þú hlóst þá hrist-
istu allur.
Svona get ég haldið áfram enda-
laust því ég á óteljandi minningar
um þig. Ég er svo þakklát Guði mín-
um á himnum fyrir þig.
Bless í bili, þín Gunna,
Guðrún Júlína Tómasdóttir.
Elsku afi minn, mikið rosalega
sakna ég þín.
En ég veit að nú ertu kominn til
Jesú og hefur það gott. Með augun
full af tárum langar mig að minnast
þín elsku afi minn. Þú kallaðir mig
alltaf ,,augun hans afa“ eða ,,Aggan
mín“ og mér þótti svo vænt um það.
Það voru ófá skiptin sem ég kom í
heimsókn til ykkar ömmu á Hjalta-
bakka. Hljóp niður holtið og hlakk-
aði mikið til að sjá ykkur. Þú varst
alltaf svo góður við mig og sagðir
óspart hvað þú værir heppinn að
eiga okkur öll! Þegar ég var yngri
leyfðir þú mér að labba á tánum þín-
um og þótti mér það ómetanlega
gaman. Svo var auðvitað mesta
spennan að fá að fara með afa í vinn-
una í stóra vörubílinn.
Þegar líða fór að jólum var alltaf
gaman að vera hjá ykkur ömmu því
að jólasveinninn sem kom til ykkar
var svo örlátur. Ég fékk alltaf fullan
poka af nammi og margt fleira. Ekki
spillti fyrir að maður fékk að lúlla í
afa holu.
Þú varst mikill húmoristi og
fannst eitthvað fyndið út úr öllu.
Jafnaðargeð þitt var mikið, hækk-
aðir aldrei röddina og ég vissi ná-
kvæmlega hvar ég hafði afa minn.
Mikið er ég fegin að ég kom við upp í
Grasarima á fimmtudaginn, sama
dag og þú lést. Þú komst til að skoða
alnöfnu mína í fyrsta sinn og þá var
hún ekki nema viku gömul. Þú sett-
ist með hana í fangið og skoðaðir
hana í bak og fyrir og sagðir hana
svo slétta og fína. Ekki grunaði mig
að þetta væri í síðasta sinn sem mað-
ur kyssti þig bless á ennið elsku afi
minn. En svo bara tveimur tímum
seinna fékk ég hringingu um það að
þú værir dáinn.
Afi, ef þú bara vissir hvað við
söknum þín mikið! Við sem ætluðum
til Færeyja í sumar að sjá hvar þú
ólst upp. En svona er lífið óútreikn-
anlegt og við förum bara seinna og
minnumst þín. Afi ég sakna þín og
elska þig heitt.
Bless elsku afi minn.
Þín,
Rakel (Agga).
Elsku afinn okkar. Það er svo sárt
að þurfa að kveðja þig. Besta afa
sem hægt er að hugsa sér. Afi, þú
hafðir endalausan tíma og þolimæði
og varst svo góður við okkur og
hjálpsamur. Þú varst alltaf svo góð-
ur við Viktoríu afastelpu og fannst
alltaf tíma til að sinna henni.
Eftir langa bið fékkstu svo ný-
fædda Rakel aðeins viku gamla í
fangið. En því miður var það eina
skiptið sem þú fékkst að halda á
henni. Það sem kallinn var montinn,
tvær stelpur! En við vildum bara
þakka þér fyrir allt, afi og besti vin-
ur.
Við elskum þig,
Lúðvík, Berglind,
Viktoría og Rakel.
Ég get ekki lýst hvað það er sárt
að þurfa að kveðja hann afa minn.
Svo sárt að ég næ því ekki að hann sé
farinn frá okkur. Það er alveg ólýs-
anlegt hvað mér þótti vænt um
þennan mann. Hann sýndi mér ekk-
ert nema kærleika, ást og sagði mér
oft og mörgum sinnum hvað hann
væri ríkur að eiga svona mikið af
barna- og barnabarnabörnum. Hon-
um þótti svo yndislegt að vera í
kringum afabörnin sín. Hann var
einnig mjög mikill dýravinur og gaf
sér tíma fyrir dýrin eins og okkur
mannfólkið. Það sýnir okkur hversu
góður maður hann var. Það eru
óendanlegar minningar og ég á eftir
að sakna hans. Góð minning er að
hver jól hringdi afi í mig og bað mig
að koma og hjálpa sér, líka í Róbert
og Bjarka, til að skreyta jólatréð.
Þetta gerði ég hver jól þó svo að ég
sé að nálgast tvítugt gerði ég þetta
því mér þótti vænt um hann og hon-
um um mig. Ég á eftir að vera lengi
að jafna mig eftir andlát afa. En um
daginn var ég að hugsa um afa minn
og brast í grát. Hvað ég saknaði
hans mikið og fór að þakka Drottni
fyrir allar góðu stundirnar sem ég
átti með honum. Þá sýndi Jesú mér
vers í biblíunni sem er í Sálmi 84: 2-4
þar stendur:
Hversu yndislegir eru bústaðir þínir,
Drottinn hersveitanna.
Sálu mína langaði til, já, hún þráði for-
garða Drottins, nú fagnar hjarta mitt og
hold fyrir hinum lifanda Guði.
Jafnvel fuglinn hefir fundið hús, og svalan
á sér hreiður, þar sem hún leggur unga
sína: ölturu þín, Drottinn hersveitanna,
konungur minn og Guð minn!
Það sýndi mér það að afi er núna á
betri stað, á himnum eins og hann
þráði þegar hann myndi fara úr
þessum heimi.
En nú kveð ég þig, besti afi minn.
Ég mun sakna þín sárt. Við sjáumst
aftur hjá pabba okkar á himnum.
Elska þig, elsku afi.
Þitt barnabarn,
Sigríður Unnur Lúðvíksdóttir.
Það eru engin orð sem fá lýst
þeirri tilfinningu sem grípur mann
þegar maður fréttir að afinn sinn sé
farinn og allar þær minningar sem
streyma fram í tárum og ekkasogi.
Afinn minn, þetta er og verður
erfitt, en mig langar til að kveðja þig
með einhverjum hugljúfum og
skemmtilegum minningum. Ég á
alltaf eftir að muna eftir þér og mér í
græna hæginda-ruggustólnum. Ég
var smá patti og þú lyftir mér upp og
settir mig á hnén á þér og svo byrj-
aði fjörið. Þú togaðir í handfangið og
viti menn, stóllinn byrjaði að rugga.
Þetta nenntir þú að gera fyrir mig
tímunum saman eða þangað til að
mig langaði að gera eitthvað annað.
Einnig man ég alla þá tíma sem við
eyddum saman í vörubílnum, það var
ekkert smá sport að fá að vera með
þér í vinnunni og það skemmtileg-
asta var að þú skemmtir þér ekkert
minna. Ég fiktaði í öllu og ýtti á alla
takkana, en þú varst alltaf sá allra
rólegasti því að þannig varstu og
stundum svo meinstríðinn að maður
gat verið að springa úr pirringi, eins
og þegar þú tókst lykkjurnar sitt-
hvorum megin við töluna á gallabux-
unum mínum, þræddir band í gegn-
um þær og battst rembingshnút,
þannig að ég gat ekki hneppt til að
fara á klósettið, en svo í lokin tókstu
bara utan um mann og þá gat maður
ekki verið lengur reiður. Faðmlagið
þitt var engu líkt, stóru krumlurnar
þínar og hálsakotið og hvernig þú
kreistir mann upp að þér eins og þú
ætlaðir aldrei að sleppa.
Ég kveð, þig elsku afi minn, þang-
að til næst.
Þinn afastrákur,
Tómas Davíð Lúðvíksson.
Elsku besti pabbi minn og lang-
besti afi, betri pabba og afa var ekki
hægt að eiga. Alltaf varst þú til stað-
ar fyrir okkur, kletturinn í lífum
okkar í gleði eða þegar á móti blés. Í
einni góðri bók stendur að góður
maður, ber gott fram úr góðum sjóði
hjarta síns. Þessi orð lýsa nákvæm-
lega því hvaða mann þú hafðir að
geyma, elsku pabbi og afi okkar.
TÓMAS
TÓMASSON
✝ Jóhanna Krist-jánsdóttir var
fædd á Vindási í
Eyrarsveit 16. mars
1934. Hún lést á
líknardeild Landa-
kotsspítala 15. maí
síðastliðinn. Jó-
hanna var yngsta
barn foreldra sinna
þeirra Guðrúnar
Jónsdóttur, f. 30.11.
1898, d. 1986, og
Kristjáns Hjaltason-
ar, f. 27.7. 1899, d.
1959. Systkini Jó-
hönnu eru Valgerður Þ. Krist-
jánsdóttir, f. 22.10. 1927, maki
Sveinn Kristjánsson og þau eiga
sex börn,fjögur barnabörn og
eitt langömmubarn; Gunnar J.
Kristjánsson, f. 6.8. 1930, maki
Birna Ólafsdóttir og þau eiga tvö
börn og sex barnabörn; Erla
Kristjánsdóttir, f. 11.5. 1932, hún
eignaðist sex börn, fjögur eru á
lífi, ellefu barnabörn og eitt
langömmubarn; Sigrún Krist-
jánsdóttir, f. 6.9. 1945, á tvö börn
og fjögur barna-
börn.
Jóhanna stundaði
barnaskólanám í
Laugarnesskóla,
einnig stundaði hún
nám í húsmæðra-
skólanum á Varma-
landi í Borgarfirði.
Hún starfaði ásamt
vinkonu sinni eitt
ár í Svíþjóð og Nor-
egi á hóteli, vann
mörg sumur á hótel
Bifröst í Borgar-
firði, var Hótel-
stjóri á Hótel Borgarnesi í rúm
tvö ár. En lengst af starfaði hún
sem aðstoðarkona hjá háls-, nef
og eyrnalæknum. Fyrir tveimur
árum greindist Jóhanna með
MND sjúkdóminn sem hún barð-
ist við allt fram á síðasta dag.
Síðasta eina og hálfa árið dvaldi
hún á líknardeild Landakotsspít-
ala.
Útför Jóhönnu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Það var mér mikið reiðarslag
þegar Hanna frænka veiktist fyrir
rúmum tveimur árum. Þetta gat
ekki verið að gerast, hún sem
hafði verið stoð mín og stytta í
gegnum allt. Ég hafði í einfeldni
minni ekki gert ráð fyrir að þessi
þáttur í tilverunni myndi breytast,
allavega ekki strax. Það er sama
hvar ég ber niður í æsku- eða full-
orðinsminningum mínum, þar er
Hanna frænka alltaf. Fyrstu sex
árin mín bjó ég með henni og
mömmu. Ég man þegar hún gekk
með mig á leikskólann, þá brást
það ekki að við þóttumst vera
ókunnugar konur sem mættust á
förnum vegi. Út úr þessu gátu
spunnist skemmtilegar uppákom-
ur. Ég man eitt sinn þegar pabbi
og mamma voru að kynnast að við
mamma komum heim eitt kvöldið
og hún var farin að sofa á undan
okkur. Þetta þótti mér afar merki-
legt því það hafði ekki gerst áður.
Það giltu ákveðnar reglur á heim-
ilinu. Eftir veðurfréttatímann í
sjónvarpinu fór ég alltaf upp í rúm
og hún sagði mér sögur af æv-
intýrunum hennar Svönu sem hún
spann fyrir mig. Svo liðu æskuárin
og alltaf var hún innan seilingar.
Síðar fór ég í heimavistarskóla og
þangað skrifaði hún mér mörg
bréf sem ég geymi nú sem gull og
munu ylja mér um ókomin ár. Þau
lýsa henni svo vel. Oft hafði hún
áhyggjur af að mér yrði kalt og
því var hún iðulega með eitthvað á
prjónunum fyrir mig, ef ekki
peysu þá trefil eða vettlinga.
Svo kom að því að ég kynntist
mannsefni mínu. Auðvitað varð
mjög fljótt að fara með hann í
kynnisferð til hennar og ömmu í
Stigahlíðina og að gömlum og góð-
um sveitasið var hann spurður
spjörunum úr um ættir og upp-
vöxt. En hún sagði mjög fljótlega
að ég væri heppin og hefði fengið
góðan mann. Eftir það var ekki
hægt að hallmæla honum við hana.
Hún leit á mig með milda brosinu
sínu og sagði: „Hann er svo góð-
ur.“ Stundum þótti mér þetta pirr-
andi en oftast gátum við hlegið
dillandi hlátri að þessu. Svo komu
börnin og hún var alltaf til staðar.
Ég var alltaf svo örugg þegar hún
kom með brosið sitt fallega. Þá var
öll hætta liðin hjá. Börunum mín-
um þremur var hún sem amma. Ef
eitthvað bjátaði á þá var hún kom-
in og að ég tali nú ekki um öll sím-
tölin sem enduðu á þennan veg:
„Elsku, láttu mig vita ef það er
eitthvað sem ég get gert.“ Mér
fannst ég oft vera hálfgerð drottn-
ing þegar ég var búin að tala við
hana því hún var alltaf að segja
mér hvað ég væri dugleg og góð
og ekki spillti það fyrir að enda
samtalið á orðunum: „Svo áttu svo
góðan mann og börn.“
Það er erfitt að hugsa sér gleði-
eða sorgarstund án hennar, hafa
engan til að hvetja sig en þá sæki
ég kraft í minninguna um hana.
Þegar hún fór fyrst á spítalann
vegna veikinda sinna þá hugsaði
hún gjarnan minnst um sjálfa sig.
Hún var alltaf að hjálpa hinu veika
fólkinu á meðan kraftar hennar
leyfðu. Þegar þeir voru á þrotum
þá tók fallega brosið hennar við að
ylja öllum sem voru veikir, það
notaði hún óspart, allt fram á síð-
asta dag. Hún var svo þakklát fyr-
ir að fá að vera á líknardeildinni á
Landakoti allan þann tíma sem
hún þurfti á umönnun að halda, að
fá að vera ein í herbergi var henni
mikils virði.
Ég er starfsfólkinu öllu svo
þakklát fyrir að gera þennan erf-
iða tíma í lífi okkar bærilegan. Um
leið og ég þakka frábæra umönnun
bið ég Guð að blessa störfin ykkar.
Ég kveð þig í bili, elsku Hanna.
Ég veit að við hittumst aftur í
dýrðinni á himnum.
Þín
Kristjana.
Hanna frænka, nú ert þú lögð af
stað í þína lokaferð. Nú getur eng-
inn komið með þér, við sem eftir
sitjum eigum þó minningarnar er
þú skildir eftir. Við systkinin eig-
um þær margar. Við minnumst
þess vel þegar þú varst að vinna á
hótelinu í Borgarnesi hvað okkur
fannst frábært að koma þar við á
leið vestur í Grundarfjörð í sveit-
ina. Þá fengum við að fara á bak-
við og sjá allt það er gert var á
hóteli. Einu okkar fannst þetta svo
frábært að það varð að tilkynna
það öllum er heyra vildu að þú
værir manneskjan er öllu réðir.
Árin liðu og Hanna frænka vann á
mörgum flottum stöðum eins og
okkur fannst. Við uxum úr grasi
og eignuðumst okkar heimili og
börn en alltaf varst þú Hanna
frænka. Þú hélst hin síðari ár
skötuveislu á Þorláksmessu,
stundum mættum við en oft var
það þó þannig að við höfðum svo
margt að gera að við gátum ekki
mætt. Síðan kom áfallið þegar þú
greindist með þann sjúkdóm er
dró þig til dauða fyrir aldur fram.
Þrátt fyrir það varst þú glöð þar
til yfir lauk. En við sem eftir sitj-
um eru þó svo dofin yfir öllu
þessu. Hún mamma á svo erfitt
með að skilja hvernig á því stend-
ur að þú skulir hafa farið svona
snemma. En hún veit þó að þar
sem þú ert núna líður þér vel og
þú getur sagt þeim hinum er hún
þekkir frá öllu því sem komið hef-
ur fyrir síðan þau fóru. Hún biður
að heilsa þér og pabbi líka.
Það væri hægt að halda áfram
lengi og segja frá öllu því
skemmtilega er þú gerðir með
okkur og fyrir okkur. En nú segj-
um við bless Hanna. Það verða
áreiðanlega margir sem þú þekkir
er taka við þér þar sem þú ert nú
komin.
Kær kveðja.
Magnea, Kristján, Hjalti Þór,
Jón Gunnar, Haraldur Már og
Guðrún Sveinsbörn og fjöl-
skyldur þeirra.
Elsku Hanna frænka. Það er
erfitt að hugsa til þess að nú sért
JÓHANNA
KRISTJÁNSDÓTTIR