Morgunblaðið - 31.05.2006, Qupperneq 30

30 MIÐVIKUDAGUR 31. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jórunn Jóns-dóttir fæddist í
Bygggarði á Sel-
tjarnarnesi 2. mars
1920. Hún lést í Víði-
nesi 12. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Helga Jónsdóttir, f.
2. ágúst 1886, d. 2.
október 1961, og Jón
Frímann Friðriks-
son, f. 6. desember
1873, d. 7. desember
1930. Þau bjuggu á
Þrastargötu 9 á
Grímsstaðaholti. Hálfsystkini Jór-
unnar sammæðra voru: Ingvar
Magnússon, f. 1. desember 1905,
látinn, Ingibjörg Sigurðardóttir, f.
20. apríl 1911, látin, Guðmundur
Sigurðsson, f. 27. febrúar 1912,
látinn og Kristinn Sigurðsson, f.
27. febrúar 1912, látinn. Alsystkini
hennar voru: Friðrik Jónsson, f.
21. okt. 1918, látinn, Jórunn var
næst í röðinni, Gunnar Jónsson, f.
6. júlí 1921, látinn, Sigurlaug Jóns-
dóttir, f. 22. febrúar 1924, ein eft-
irlifandi og Ingibjörg Jóna Jóns-
dóttir, f. 5. desember 1927, látin.
Jórunn kvæntist ekkjumanni
með fjögur börn, Ásbirni Ó. Jóns-
syni, málarameistara, 29. janúar
1943, f. 20. júlí 1901, d. 23. apríl
1967. Dóttir þeirra er Helga Jóna,
f. 26. júlí 1943. Börn hennar af
fyrra hjónabandi
eru: 1) Þórbergur
Egilsson, f. 29. mars
1963, kvæntur Guð-
björgu Halldórsdótt-
ur, þau eiga þrjú
börn. 2) Jórunn
Anna Egilsdóttir, f.
10. febrúar 1965, bú-
sett í Osló, var gift
Robert Rydland, þau
skildu og eiga þau
tvö börn. 3) Gunn-
laugur Egilsson, f.
19. maí 1971.
Helga giftist 8.
nóvember 1975 Grétari Leví Jóns-
syni, f. 1. júlí 1936. Börn þeirra eru
Ragnheiður Jóna, f. 31. janúar
1975 og Ásbjörn Leví, f. 9. mars
1976.
Stjúpbörn Jórunnar eru: Alma,
f. 10. mars 1926, Bragi, f. 2. maí
1929, Þorbjörg, f. 25. maí 1932, d.
15. janúar 2002, og Gyða, f. 8. des-
ember 1935.
Jórunn fór ung að vinna fyrir
sér við ýmis störf. Hún fór í
Kvennaskólann á Blönduósi 1941–
1942. Hún var lengi matráðskona á
Gamla-Garði, mötuneyti Háskól-
ans og mötuneyti véladeildar Sam-
bandsins. Hún starfaði með Kven-
félagi Hringsins í mörg ár.
Útför Jórunnar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku amma.
Ég man hve mikið mér þótti gaman
að koma til þín þegar ég var barn. Það
var svo gott að leggjast í rúm þitt og
sofna og dreyma fallega drauma. Að
spila á píanóið hans afa og þú hafðir
svo gaman af að hlusta á mig flytja lög
sem voru aðeins tilfinningar lítils
drengs. Þú varst alltaf svo góð við mig
þó ég hafi oftast verið heldur eigin-
gjarn og frekur. En ég minnist þín
með þakklæti, eftirsjá og sorg sem
dvelur í hjarta mínu. Með þinni ást
sem þú gafst mér mun ég halda áfram
að brjótast út úr skelinni og verða
betri maður í þinni minningu. Ég mun
sakna þín.
Þinn
Ásbjörn Leví Grétarsson.
Föðursystir mín, Lóa frænka, var
að mörgu leyti einstök manneskja.
Hún var alin upp í allsleysi og basli,
þurfti ung að flytja að heiman og
vinna fyrir sér, en hélt alla tíð órofa
tengslum við flest sín skyldmenni.
Móðir hennar, Helga þvottakona á
Grímsstaðaholtinu, varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að eignast fjögur börn í
lausaleik, eins og þá var sagt, áður en
hún hóf sambúð með Jóni Friðriks-
syni föður Lóu, en með honum átti
hún fimm börn, áður en hann féll
skyndilega frá fyrir aldur fram. Þrjú
elstu börnin þurfti Helga ættmóðir
okkar að láta frá sér í Borgarfirði fyr-
ir fátæktar sakir og umkomuleysis,
en ræktarsemi Lóu við þau var ekki
síðri en við alsystkini hennar þrátt
fyrir aldursmun og fjarlægð.
Lóa var sérstakur persónuleiki,
fluggreind og glettin, vinamörg og vel
liðin víðast hvar. Þótti gaman að fá
sér ögn í staupinu á góðri stund og var
þá allra manna skemmtilegust, haf-
sjór af fróðleik og kvæðum og kunni
urmul af óprenthæfum lausavísum,
sem flestir höfðu gaman af að heyra.
Hún lét sér mjög annt um frænd-
systkini sín öll, fylgdist náið með
gengi þeirra í lífinu, og ég hygg að
hún hafi munað nöfn og afmælisdaga
allra afkomenda Helgu á Holtinu,
jafnvel í fimmta lið. Geri aðrir betur.
Líf hennar var ekki alltaf dans á
rósum, öðru nær. Hún var mann-
þekkjari og til var fólk sem hún var
ómyrk í máli um, en yfirleitt var hún
vinaföst og trygg, og greiðvikni henn-
ar og gjafmildi var við brugðið. Hún
hringdi til mín nokkrum dögum fyrir
andlát sitt, sagði að sér liði vel í Víði-
nesi, þar færi vel um hana og allir
væru sér góðir.
Atvikin haga því svo, að við hjónin
verðum á fjarlægum slóðum á útfar-
ardegi hennar. Ég vil því með þessum
orðum þakka Lóu frænku fyrir 70 ára
samfylgd sem aldrei bar skugga á,
þakka henni einstaka umhyggjusemi
fyrir mér og minni fjölskyldu alla tíð.
Friður sé með henni.
Guðmundur B. Guðmundsson.
Látin er Lóa frænka mín, föður-
systir mín. Eftirminnileg öllum sem
kynntust henni. Skemmtileg kona og
mikill persónuleiki.
Á Grímsstaðaholtinu var heimili
ömmu minnar og nöfnu. Þar sem göt-
ur eru nefndar eftir fögrum fuglum,
lóum, fálkum og þröstum. Systkinin
áttu heima með móður sinni á Þrast-
argötu 9. Ég heyrði í uppvexti mínum
margar smellnar sögur af systkinun-
um sem öll voru mjög samrýnd.
Reglulega fór ég með pabba til Lóu
frænku á Hringbrautina og til Laugu
frænku á Neshagann. Einnig heim-
sóttum við Gunnar og Immu. Þetta
eru dýrmætar minningar núna þegar
maður lítur til baka. Heiðríkja og
glaðlyndi fylgdu þessum heimsókn-
um. Ekkert vol né væl.
Faðir minn dó rúmlega fimmtugur
en gott samband var hjá systrum
pabba við Elínu móður mína eftir
bróðurmissinn. Ræktuðu þær vin-
skapinn vel og gerðu sér glaðan dag
m.a. í reglubundnum laxaveislum.
Helga Jóna Ásbjarnardóttir var
einkabarn Lóu, aðalsögupersónan í
Sálminum um blómið.
Lóa var sérlega ættfróð. Hún
spurði mig gjarnan um nöfn bekkj-
arsystkina minna þegar ég var nem-
andi í Menntaskólanum í Reykjavík.
Undantekningarlítið kunni hún skil á
uppruna þeirra og forfeðrum. Rifjuð-
um við upp gamla atburði tengdum
öfum og ömmum samferðafólks míns
úr skólanum. Þetta varð svo lýsandi
hjá henni að oft var eins og ég væri
stödd í gamalli lyfjabúð eða á rík-
manns heimilum í Reykjavík þar sem
þéranir tíðkuðust og vinnukonur
unnu við þrif og þvotta.
Lóa þekkti alla Reykjavík. Var sjálf
alin upp í fátækt og kynntist þeirri
hlið af eigin reynslu en vann oft fyrir
efnað fólk fyrri part ævi sinnar. Hún
var sérlega fljót að kynnast fólki. Mér
fannst Lóa þekkja alla, unga og aldna,
ríka og fátæka, þekkta og óþekkta
einstaklinga. Lóa var Reykjavík,
þekkti allt og alla.
Lóa fylgdist vel með mér þó að ég
flyttist ung vestur á Ísafjörð. Fyrsta
pottinn, fallegan borðdúk og ýmislegt
fleira lagði Lóa til búsins hjá okkur
Smára fyrstu árin okkar. Síðan flutt-
um við út til Osló en þegar við komum
aftur þá hittum við Lóu á nýjan leik.
Tókum hana með okkur í bíltúra út úr
borginni og alltaf gat hún reitt af sér
skondnar sögur af atburðum sem áttu
að hafa gerst hér og þar á áfangastöð-
unum.
Lóa var kjarkmikil kona fór oft til
útlanda að hitta ættingja og vini sína.
Ungt fólk laðaðist að henni. Hún vann
um tíma í mötuneyti í Gamla Garði.
Þar kynntist hún mörgum stúdentum
sem héldu tryggð við hana löngu eftir
að námi þeirra lauk.
Lóa kom mér alltaf á óvart. Fyrir
tæpum tveimur árum greindist ég
með mein í höfði og lagðist inn á
sjúkrahús í uppskurð. Tveimur dög-
um seinna er Lóa komin með fagran
rósavönd til mín þó að hún sjálf væri
bundin hjólastól og farin af heilsu.
Þarna varð fagnaðarfundur þó stutt-
ur væri því báðir aðilar voru veikir.
En mér er þetta mjög dýrmæt
reynsla að hafa fengið að upplifa
þessa vinsemd sem frænka mín sýndi
mér.
Nú þegar landsmenn fagna komu
farfuglanna og ekki síst lóunnar kveð-
ur Lóa frænka mín þennan heim. Fer
heim í þá veröld sem bíður okkar
allra, veröld full af ljósi og sumaryl.
Engin vorhret þar bara gróska og
gleði.
Ég vil þakka Lóu frænku fyrir
samfylgdina.
Guð blessi minningu Jórunnar
Jónsdóttur.
Helga Friðriksdóttir.
Í fásinni sveitarinnar nær lokum
síðari heimsstyrjaldar voru gestir fá-
gætur fögnuður. Fyrir mig, sem þá
var enn á barnsaldri, var það mikið
tilhlökkunarefni á löngum vetri og
köldu vori að móðursystkini mín úr
Reykjavík kæmu í heimsókn. Hún
Helga amma mín á Þrastagötu 9 á
Grímsstaðaholtinu átti níu börn, elst-
ur var Ingvar Magnússon, þá Ingi-
björg Sigurðardóttir, móðir mín og
tvíburarnir Guðmundur og Kristinn
Sigurðssynir. Með eiginmanni sínum,
Jóni Frímann Friðrikssyni, eignaðist
hún svo fimm börn, Friðrik, Jórunni,
Gunnar, Sigurlaugu og Ingibjörgu
Jónu. Mann sinn missti svo Helga ár-
ið 1930, þá var elsta barn þeirra, Frið-
rik, tólf ára og yngsta barnið, Ingi-
björg Jóna, þriggja ára. Amma mín
baslaði svo með hópinn sinn í gegnum
kreppuárin af einstæðum dugnaði.
Þau komust öll til manns. Hún heyrð-
ist aldrei barma sér eða mæla æðru-
orð, gerði grín að erfiðleikum og hló
við hverri raun. Og þann góða eig-
inleika gaf hún börnum sínum í arf.
Þetta var líflegur hópur, hávær, glað-
ur og hafði skoðanirnar aldeilis á
hreinu, hvort sem þær voru heiðbláar
eða blóðrauðar.
Ein þessara fjörmiklu móðursystk-
ina minna, Jórunn, f. 2. mars 1920,
skal nú kvödd í dag. Hún lést 12. maí,
áttatíu og sjö ára. Ef ég ætti að lýsa
þessari frænku minni í einni lítilli
setningu þá mundi ég segja „það sóp-
aði að henni“. Hún var ávallt kölluð
Lóa, þótt hún héti ekki svo, og hún
fyllti húsið með glöðum hlátri, með
sögum af fólki fyrir sunnan og norðan
og austan og vestan, það var eins og
hún þekkti allt landið. Hún kunni
ógrynni af söngvum við öll tækifæri,
revíusöngva, ástarsöngva, níðvísur,
dægurlagasöngva, baráttusöngva og
sálma. Það var ekki amalegt að eiga
slíka frænku og fá hana í heimsókn.
Ég veit að það verða margir til að
minnast hennar hér og því vil ég eft-
irláta öðrum að rekja æviferil hennar
nema í örfáum dráttum. Hún gekk á
kvennaskólann á Blönduósi 1941–42
og fór svo að vinna fyrir sér sunn-
anlands og norðan eftir því sem vind-
urinn blés, hún giftist ekkjumanni
með fjögur börn, Ásbirni Jónssyni
málarameistara, og saman eignuðust
þau eina dóttur, Helgu Jónu. Þau
bjuggu allan sinn búskap á Hring-
braut 45 í Reykjavík. Á hæðinni fyrir
ofan þau bjó Margrét systir Ásbjörns
og eiginmaður hennar, Þórbergur
Þórðarson rithöfundur. Það nágrenni
leiddi af sér eina af perlunum í ís-
lenskum bókmenntum, Sálminn um
blómið, þar sem þær mæðgur, Helga
Jóna og Jórunn, ganga undir nöfnun-
um lilla Hegga og Sjókamamma.
Frændrækni og örlæti voru ríkir
þættir í fari Lóu frænku. Ótaldar eru
þær veislur sem hún hélt fyrir frænd-
fólk sitt, hún tók reyndar að sér um
árabil að sjá um veisluhöld fyrir fólk,
JÓRUNN
JÓNSDÓTTIR
Útför
TRYGGVA JÓNSSONAR,
Einbúa,
Bárðardal,
fer fram frá Þorgeirskirkju að Ljósavatni föstudaginn 2. júní kl. 14.00.
Kristín Jónsdóttir,
systkini hins látna og aðrir aðstandendur.
Elskulegur faðir okkar og vinur,
RODOLPHE GIESS,
Hátröð 4,
Kópavogi,
lést í Frakklandi laugardaginn 13. maí sl.
Útför hans hefur þegar farið fram frá Église de
Puyricard í S-Frakklandi.
Minningarathöfn verður haldin í Kópavogskirkju
miðvikudaginn 31. maí kl. 17.00.
Emilía Ásta Giess,
Alexander Giess,
Sigrún Guðmundsdóttir,
Hrefna Clausen.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUNNAR ÞORVARÐARSON
skipstjóri,
Kleppsvegi 62,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
29. maí.
Jarðsungið verður frá Bústaðakirkju föstudaginn 2. júní kl. 13.00.
Helga Jónsdóttir,
Aðalbjörg S. Gunnarsdóttir,
Björg Gunnarsdóttir, Finnbogi Sigurðsson,
Ágústa Gunnarsdóttir,
Þorvarður Gunnarsson, Þórlaug Ragnarsdóttir,
Jón Gunnarsson, Sigríður G. Sverrisdóttir,
Helga Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FREDDY LAUSTSEN,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir sunnudaginn 28. maí.
Útför auglýst síðar.
Sveinbjörg Laustsen, Guðjón Guðmundsson,
Fanný Laustsen, Þórhallur Stefánsson,
Matthildur Laustsen, Ólafur Ólafsson,
Þórir Laustsen,
Helgi Laustsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær sonur okkar, bróðir, frændi og barna-
barn,
BIRGIR BERTELSEN,
lést af slysförum 27. þessa mánaðar.
Útförin auglýst síðar.
Lilja Hannesdóttir, Andrés Bertelsen,
Andrés Bertelsen, Ariel Bertelsen,
Sigrún Karlsdóttir, Ármann Ásmundsson,
Magnús Jónsson, Jóhannes Jóhannsson.