Morgunblaðið - 07.11.2006, Side 33

við hefðum átt að gera. Hún hefur
verið, er og verður í huga mínum.
Mér finnst ég vera svo innilega
heppin og á svo margan hátt að hafa
verið hluti af lífi hennar.
Sharon Sachs.
Elsku Ásta mín, þá er kveðju-
stundin komin.
Maður stýrir víst sjaldnast at-
burðarásinni sjálfur og alltaf er
maður jafn óviðbúinn þegar að
kveðjustundinni kemur, samt fæ ég
ekki skilið að þú sért raunverulega
farin frá okkur. Ég trú því samt
varla að þú sért farin svo langt og
ég ætla að hugga mig við það að þú
sért í raun eigi svo fjærri og vænt-
anlega í góðum félagsskap fjölda
góðra vina og ættingja sem gengnir
eru burt úr okkar sýnilega heimi.
Ég ætla að leyfa mér að trúa því að
mamma og fleiri góð skyldmenni og
vinir hafi tekið vel á móti þér.
Ég er sérstaklega hamingjusam-
ur og þakklátur, elsku frænka mín,
fyrir að þú gast heiðrað okkur með
nærveru þinni þegar við Birna
ákváðum að gifta okkur hér fyrr á
árinu. Þá var gaman, eins þegar ég
og Emil litli komum í heimsókn til
þín fyrir um það bil mánuði. Þá
varstu ótrúlega hress og kát og
tókst svo vel á móti okkur, brosmild
og hlý eins og þú varst okkur jafnan
– alltaf jafn elskuleg og gefandi.
Sjálf hefur þú þurft að reyna margt,
já, og ekki allt jafn auðvelt eða sjálf-
gefið. Þú misstir elskulegan eigin-
mann þinn í blóma lífsins. Her-
mann, eins og hann var jafnan
nefndur, var í huga allra sannur
heiðursmaður enda reyndist hann
öllum, þar með talinni móður minni,
svo kær að hún ákvað að skíra mig í
höfuðið á honum. Ég náði því miður
aldrei að hitta þann sómamann né
sjá en mér finnst samt eins og ég
þekki hann í hjarta mínu, þannig
voru jafnan lýsingar fólks á honum
hver sem nefndi hann á nafn, og var
hann sérstaklega virtur og dáður af
ömmu minni og afa, þeim Jónu og
Gesti. Þau töluðu oft um hann Her-
mann, hvað hann hefði nú verið
mikill öðlingur, hversu mikið hann
hefði elskað litlu fjölskylduna sína,
landið okkar og þjóð. Ef allir hefðu
nú verið eins og hann þá væri heim-
urinn víst eitthvað öðruvísi og betri.
Blessuð sé minning hans og ykkar
beggja.
Ekki var missirinn minni í fyrra
þegar augasteinninn þinn og einka-
sonurinn, hann Mundi frændi eins
og ég hafði alltaf leyft mér að kalla
hann, lést mjög skyndilega, langt
fyrir aldur fram. Þú fólst mér þá
ábyrgð að bera ösku hans síðustu
metrana ég er í rauninni þakklátur
fyrir í hjarta mínu að hafa fengið að
axla þá ábyrgð. Ég sá það, mín
kæra frænka, hversu sárt það hlýt-
ur að vera að þurfa að horfa á bak
sonar yfir móðuna miklu með brott-
hvarfi Munda. Þar var stórt skarð
fyrir skildi, maður á svo oft erfitt
með að skilja tilgang lífsins þegar
það birtist manni svona í sínum dul-
arfullu og oft óskiljanlegu myndum.
Þegar ég var hjá þér fyrir um það
bil mánuði sagðir þú mér að góð
vinkona þín frá barnæsku hefði
kvatt þennan heim nokkrum vikum
áður. Ég sá og heyrði glöggt að
söknuðurinn var mikill en í huga
mér er þó einn ljós punktur í þessu
öllu, þó ég þurfi að kafa djúpt eftir
honum, en hann er sá að nú ert þú í
raun komin í faðm Guðs og allra
þeirra fjölmörgu sem við höfum
þurft að kveðja í gegnum tíðina.
Ég ætla að hugga mig við það að í
hóp englanna bætist nú einn ljós-
berinn enn sem gæta mun okkar úr
ríki Guðs.
Takk fyrir kærleiksríka samfylgd
og allt gamalt og gott, Ásta mín.
Elsku Toby frænka, Gunni, Kalli og
Zakki og öll þið sem stóðuð Ástu
frænku nærri: Guð gefi ykkur styrk
við fráfall hjartahlýrrar og góðrar
manneskju.
Hermann frændi, Birna Rut
og Emil Ísar.
 Fleiri minningargreinar um Ást-
hildi Sveinbjörgu Friðmundsdóttur
Herman bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höf-
undar eru: Steinunn Marteinsdóttir
og Bryndís Marteinsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. NÓVEMBER 2006 33
MINNINGAR
✝ Jón Guðmunds-son fæddist í
Sveinungsvík í
Þistilfirði 30. janúar
1931. Foreldrar
hans voru hjónin
Sigurbjörg Björns-
dóttir frá Svein-
ungsvík, f. 25.11.
1906, d. 24.5. 1992,
húsmóðir, og Guð-
mundur Eiríksson
frá Grasgeira, f.
11.5. 1898, d. 24.6.
1980, skólastjóra á
Raufarhöfn. Þau
bjuggu fyrst í Sveinungsvík, síðan
á Bakka á Raufarhöfn. Systkini
Jóns eru Málfríður Anna, f. 1929,
Þorbergur, f. 1932, Björn, f. 1933,
d. 1998, Gissur, f. 1936, d. 1943,
og Eiríkur, f. 1941.
Eftirlifandi eiginkona Jóns er
Hrefna Friðriksdóttir, f. 12.4.
1936. Hún er dóttir hjónanna
Guðrúnar Hansdóttur húsmóður,
f. 20.8. 1903, d. 14.7. 1989, og
Friðriks Guðmundssonar, verka-
manns, f. 24.9. 1887, d. 13.8. 1957,
Stafnesi á Raufarhöfn. Börn Jóns
og Hrefnu eru: 1) Sigurbjörg, f.
7.8. 1956, maður hennar er Þór-
arinn Stefánsson, f. 1945, börn
þeirra eru: a) Hafþór, f. 1976,
maki Ingveldur Sturludóttir, f.
1979, dætur þeirra eru Harpa
Mjöll, f. 2001, og Lotta Karen, f.
2004; b) Petrína Soffía Eldjárn, f.
1977, maki Hlynur Björn Pálma-
son, f. 1970, börn þeirra eru
Pálmi Hrafn, f.
2002, og Rebekka
Hrönn, f. 2004; c)
Jón, f. 1980, d. 1980;
d) Jón, f. 1981; e)
Þorbergur, f. 1988.
2) Friðrik, f. 25.10.
1957, kona hans er
Steinunn Leósdótt-
ir, f. 1958, börn
þeirra eru: a) Stein-
þór, f. 1981, maki
Nanna Steinunn
Höskuldsdóttir, f.
1983, sonur þeirra
er Auðunn Elí, f.
2005; b) Rannveig Hrefna Frið-
riksdóttir, f. 1983, maki Vignir
Már Garðarsson, f. 1979; c) Þorri,
f. 1993. 3) Gissur, f. 24.12. 1958,
dóttir hans og Fjólu Leósdóttur er
Monika, f. 1977, maki Sigurður
Árnason, f. 1979, börn þeirra eru
Fjóla Guðrún, f. 1996, Gunnar
Hilmar, f. 1998, og Gissur Snær, f.
2001. Sonur Gissurar og Báru
Ingvarsdóttur er Auðunn Rúnar,
f. 1991. 4) Guðrún, f. 29.10. 1962,
d. 20.4. 1989. 5) Auður, f. 27.11.
1965, d. 19.4. 1989.
Jón og Hrefna bjuggu lengst af
á Raufarhöfn þaðan sem Jón
stundaði sjómennsku auk annarra
starfa. Þau fluttu til Akureyrar
árið 2001 í kjölfar veikinda Jóns
en hann dó af völdum Alzeimer-
sjúkdóms.
Útför Jóns verður gerð frá
Raufarhafnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Við systkinin vorum svo heppin að
eiga Jón fyrir afa. Enn betra var að
hann bjó rétt hjá æskuheimili okkar
og áttum við í raun annað heimili hjá
ömmu og afa í Jónshúsi þar sem við
áttum margar góðar stundir. Hann
var góður afi og hafði einföld lífsgildi,
hann fór ekki fram á margt af öðrum
en gaf hins vegar meira af sér. Hann
hafði gaman af prakkarastrikum og
uppátækjum okkar þó svo að hann
léti ekki á því bera svona rétt á eftir
heldur minntist þeirra löngu seinna,
jafnvel þegar við vorum sjálf búin að
gleyma þeim. Eins og hann sagði
mjög oft sjálfur þá þekkti hann sitt
heimafólk og vissi að hverju hann
gekk þar. Hann fylgdist með því sem
um var að vera í fjölskyldunni og
gladdist þegar vel gekk en vildi ekki
dvelja við það sem illa gekk. Hann
talaði þegar hann hafði eitthvað
skemmtilegt að segja, um hitt talaði
hann sjaldnast, heldur dvaldi við
góðu stundirnar þrátt fyrir að hafa
upplifað sínar sorgir eins og aðrir.
Lífið gaf og lífið tók og þannig leið
það áfram. Hann var maður sem allt-
af var gott að hafa nálægt sér og
heima hjá þeim ömmu gátu allir verið
þeir sjálfir.
Afi hafði sínar skoðanir á málum
og stóð við þær, hann fylgdi sinni
sannfæringu án þess að koma illa við
aðra og oft voru þau amma ekki alveg
sammála.
Það var gott að vera í Jónshúsi,
hann stóð ekki í stappi við barna-
börnin, við máttum borða það sem
okkur langaði í og pylsur og cocoa
puffs urðu oft fyrir valinu. Hann var
líka sannfærður um að ef við fengjum
bara að éta yfir okkur af sælgæti í
eitt skipti þá myndum við fá nóg af
því og ekki biðja um það aftur, hann
leyfði okkur að gera nokkrar árang-
urslausar tilraunir í þessum efnum.
Þrátt fyrir að hann væri ekki mikið
fyrir reglur bárum við virðingu fyrir
honum og reyndum okkar besta til að
hafa hljótt þegar hann var að hlusta á
veðurspána eða fréttatímann. Þá
sjaldan hann byrsti sig hrukkum við í
kút og datt ekki í hug annað en að
hlýða. Því miður fengu börnin okkar
varla að kynnast langafa sínum, rétt
að hitta hann, en við sem fengum að
njóta hans sjálf sem börn vitum hve
mikið þau hefðu notið þess.
Afi var af þeirri kynslóð sem hafði
fyrir lífinu og gerði ekki miklar kröf-
ur. Hann borðaði það sem var í mat-
inn og klæddi sig í það sem hann átti.
Hann kvartaði ekki yfir neinu og leit-
aði helst ekki til lækna þrátt fyrir
kvalir. Þess vegna var það enn erf-
iðara þegar fyrstu einkenni hins
hræðilega sjúkdóms, alzheimer, létu
á sér kræla og innst inni vissi hann
hvað beið þrátt fyrir að eiga mjög
erfitt með að sætta sig við það. Það
reyndi líka mjög á ömmu og aðra sem
stóðu honum næst, bæði að reyna að
láta honum líða vel og svo að horfa
upp á hann hverfa inn í sinn eigin
heim þaðan sem hann átti ekki aft-
urkvæmt. Það er varla hægt að
hugsa sér hræðilegri örlög fyrir
mann sem vildi ekki vera upp á aðra
kominn með neitt og hafði séð um sig
sjálfur frá unga aldri.
Það er langt síðan við misstum afa
eins og við þekktum hann. Nú loks
fáum við að kveðja hann með virð-
ingu.
Hafþór, Petrína S. Eldjárn,
Jón og Þorbergur Þórarinsbörn.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Hann Jón afi minn hefur yfirgefið
þetta líf. Það er í raun furðuleg til-
finning að geta loks syrgt manninn
sem kvaddi okkur fyrir svo löngu, til-
finningarnar eru blendnar þegar
samhliða söknuði eftir góðum manni
fylgir gleði yfir því að þessi lega
skyldi ekki hafa verið lengri og að
þessi stóri og stolti maður skuli ekki
lengur vera algjörlega upp á aðra
kominn.
Afi í Jónshúsi var sterkur maður
og fjölskyldunni mjög hjartfólginn.
Ég ásamt hinum barnabörnunum
fékk að njóta þess að alast upp ná-
lægt honum og kynnast honum vel.
Hann var mikil barnagæla og hafði
gaman af smáfólkinu alveg fram til
síðustu stundanna þegar hann var
hjá okkur, jafnvel þegar við hin átt-
um orðið erfitt með að ná til hans
virtist hann allur lifna við þegar lítil
börn komu í heimsókn til hans. Það
fylgja svo margar góðar minningar
allri tilhugsun um hann afa, hann ólst
upp nálægt og á Raufarhöfn, þar lágu
hans rætur alla tíð og ævistarfið, sjó-
mennskuna, stundaði hann eins lengi
og hann gat. Hann tók fólki eins og
það var og annaðhvort komst það í
náðina eða ekki, helst var það vinnu-
semi sem hann kunni að meta hjá
fólki og kunni hann vel að meta menn
sem kunnu og nenntu að vinna en
hafði ekki eins mikla trú á mennta-
fólkinu sem aldrei hafði unnið hand-
tak, það þurfti að sanna sig fyrir hon-
um.
Afi var glaðlyndur maður og stríð-
inn og kunni margar skemmtilegar
sögur af sér og samferðamönnum
sínum þar sem hreinskilni hans kom
skýrt fram, hann sagði hlutina eins
og þeir komu honum fyrir sjónir, var
ekkert að fegra hlutina og þótti gam-
an að segja frá, sérstaklega gömlum
prakkarastrikum, og hló þá við. Þess
vegna var líka gaman að hlusta á
hann jafnvel þótt maður hefði heyrt
söguna áður eða þótt honum og
ömmu bæri ekki alveg saman um
hvernig þetta hefði nú verið. Hann
stóð alltaf við sitt og gekk ekki á bak
orða sinna. Hann hafði góða nærveru
og við barnabörnin vildum vera ná-
lægt honum, hann var stoltur og vildi
ekki láta hafa fyrir sér og þess vegna
var mjög erfitt fyrir fjölskylduna að
horfa á eftir honum inn í sjúkdóm
sem hlaut að enda þannig að hann
yrði alveg upp á aðra kominn. Það
var líka mjög erfitt fyrir hann á með-
an hann gerði sér grein fyrir því sem
framundan var og það voru örlög
sem hann vildi ekki hljóta. Þess
vegna finnst mér gott að baráttunni
skuli vera lokið, að við getum nú
syrgt manninn sem er farinn án þess
að hugsa til þess að hann sé í raun
enn á lífi. Hann kvaddi okkur fyrir
löngu, hvarf smátt og smátt án þess
að ráða við nokkuð og núna loks get-
um við með sanni brosað við tilhugs-
unina um hann, hugsað eingöngu
með gleði til yndislega mannsins sem
við áttum og munað eftir öllum góðu
minningunum. Þær eru margar og
einnig eru þær margra.
Með blandinni sorg og gleði kveð
ég þennan góða mann.
Petrína Soffía Eldjárn.
Jón Guðmundsson
Fallegir legsteinar á góðu verði í sýningarsal okkar
Englasteinar
Helluhrauni 10
220 Hafnarfjörður
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
EINAR JÓNSSON
fyrrv. útfararstjóri,
Melgerði 8,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut föstudaginn
27. október.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 8. nóvember
kl. 15.00.
Hulda Jóhannsdóttir,
Margrét Einarsdóttir, Guðmundur Þ. Gíslason,
María Einarsdóttir, Karl Gunnar Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
LAUFEY STEFÁNSDÓTTIR,
Brekkuhúsi 1,
Hjalteyri,
lést sunnudaginn 5. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Karl Sigurðsson,
börn, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MAGNEA I. SIGURÐARDÓTTIR,
(Maddý),
hjúkrunarheimilinu Vífilsstöðum,
áður til heimilis
í Engihjalla 11,
lést föstudaginn 3. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóhanna Ágústsdóttir, Ólafur Hermannsson,
Linda Ágústsdóttir, Jón Þorkelsson.