Morgunblaðið - 09.11.2006, Qupperneq 46

46 FIMMTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
skólann til viðar gengin. Fjölskyldan
fluttist til Reykjavíkur 1969, þar sem
hann kenndi við Vogaskólann.
Mikið pólitískt blóð rann í æðum
Sigfúsar alla tíð. Þó að hann væri
fæddur inn í Framsóknarflokkinn,
varð faðir hans fljótlega afhuga þeim
flokki og fylgdi eftir það Sjálfstæð-
isflokknum að málum gegnum þykkt
og þunnt. Þetta réð stefnu Sigfúsar.
Heimdallur var pólitísk uppeldisstöð
hans á skólaárunum í Reykjavík. Í
Eyjum varð hann í forystu fyrir ung-
um sjálfstæðismönnum. Jókst starf-
semi þeirra gífurlega á þessum ár-
um. „Hann hafði svo mikinn
sjarma,“ sagði einn af samstarfs-
mönnum hans við skrifara, „hann
dró krakkana að sér eins og segull.“
Ritstjóri Fylkis, blaðs sjálfstæð-
ismanna, var Sigfús um hríð og sat í
ýmsum ráðum og nefndum á vegum
bæjarstjórnar. Hann var kjörinn
varaformaður SUS. Síðar varð hann
varaþingmaður og sat á Alþingi um
skeið 1965 og 1966.
Framkvæmdaskáld var hann gott
og stofnaði m.a. flugfélag, Eyjaflug,
sem rauf einokun á flugi til Eyja og
starfaði árum saman. Einnig efndi
hann til ferðaþjónustu, verzlunar-
reksturs og útgerðar.
Síðustu 14 ár starfsferils síns var
Sigfús félagsmálastjóri í Garðabæ
og var lipurð hans viðbrugðið. Þar
nutu þurfandi hjálpsemi hans og
greiðvikni fullkomlega.
Demoninn hrjáir okkur mörg, en
ójafnt hefst hann að. Hann fór ekki
hjá garði Sigfúsar. Við þennan vom
glímdi hann mikinn hluta ævinnar og
umbrotin voru oft mikil. Var hér
komin fylgja í marga ættliði. Hún
hafði kreist og kvalið sr. Jón Aust-
mann prest að Ofanleiti (1827-1858),
langalangafa Sigfúsar, og lá við, að
hún felldi hann frá embætti. Þokki
hans var slíkur, og svo vinsæll var
hann hjá söfnuðinum að biskup reisti
hann og sendi honum meira að segja
aðstoðarprest. Erfitt hefur líf
margra niðja Jóns verið vegna
draugs þessa.
Ýmis heilsuvandkvæði leituðu á
Sigfús síðari árin. Fullsaddur erfiðra
sjúkdóma fékk hann hægt andlát í
faðmi fjölskyldu sinnar.
Minningin um góðan dreng lifir
með okkur.
Víglundur Þór Þorsteinsson
Hann Sigfús Johnsen, vinur okk-
ar, er látinn, Liðin eru 69 ár síðan við
Sigfús hófum skólagöngu í Barna-
skóla Vestmannaeyja sjö ára gamlir.
Þar sátum við saman. Seinna vorum
við fluttir milli bekkja, þar voru fyrir
vinstúlkurnar Guðrún Jónasdóttir
og Kristín Þorsteinsdóttir, eiginkon-
ur okkar. Öll þessi ár hefir vinátta
haldist okkar á milli og margs að
minnast.
Við kveðjum hann í dag með sökn-
kærleiksríkt og hvar sem hann fór
hlýnaði loftslag mannlífsins, bros
kviknuðu, bjartsýni og betri líðan.
Kennari, ferðamálafrömuður, út-
gerðarmaður og fiskverkandi, gítar-
leikari og söngvari, allt í senn var
Sigfús. Sigfús hafði mikil áhrif á
ótaldan fjölda ungmenna með stíl
sínum og persónutöfrum, hvatti og
hvatti, kenndi og klæddi erfiðleikana
í léttleika. Hann var eins og heil
stofnun í þessum efnum.
Bjargveiðimennska var Sigfúsi
strengur sem titraði endalaust í
hjarta hans, Bjarnarey griðastaður,
jafngildi paradís eilífðarinnar. Sig í
björg, háfur á loft, söngur og sögur í
bóli bjargveiðimanna, blómstrandi
sólin frá austri til vesturs. Kyrrð.
Ómetanlegt, ekki síst þegar hann
stökk beint af báti í Atlantshafið, í
stað þess að stökkva á steðjann í
berginu, aðeins of fljótur á sér í öldu-
tiplinu. Þá var hlegið og hann fox-
illur eitt andartak.
En veröldin sem umvafði hann
heitast var hún Stína hans, yndisleg
kona, glæsileg og gefandi í öllu fasi,
þolinmóð og traust og búin hlýju sól-
ar sem aldrei gengur til viðar. Börn-
in þeirra búa að því besta frá þeim
báðum úr hlunnindum sálarinnar,
Þorsteinn Ingi, Árni, Margrét,Gylfi,
Þór og Sif.
Það er undarlegt að horfa á eftir
honum frænda mínum, eins og hann
hafði mikil áhrif á að velja miðið sem
stefnan var tekin á í ungdómi. Góður
Guð fylgi honum ferðina alla og víst
er að það verður fjör í eilífðarrann-
inum þegar Sigfús flettir þar upp
nýjum ævintýrum.
Árni Johnsen.
Fífill í túni
fagur mót himni
brosti, þá vorsólin skein.
Þótt hann til foldar
fölnaður hverfi
hans minning lifir
ljúf og hrein.
Þetta ritaði Árni Árnason í gesta-
bók Bjarnareyjar árið 1954 í minn-
ingu Svavars Þórarinssonar frá Suð-
urgarði.
Látinn er í Reykjavík vinur minn
Sigfús J. Johnsen. Hans er ljúft að
minnast. Mannkostir hans urðu hon-
um ekki einum til gæfu heldur
snertu þeir sérhvern þann sem hon-
um kynntist. Ég var svo lánsamur að
verða einn þeirra.
Tilviljun réð því að ég ungur Ak-
ureyringur fékk pláss á bát frá Eyj-
um og var það gæfuspor lífs míns.
Þar fann ég eiginkonu mína Ingi-
björgu Jónsdóttur. Að henni stóðu
sterkar ættir og gæðafólk sem mat
frændsemi, manngæsku, vináttu og
fjölskyldubönd. Kynnti hún mig
fljótt fyrir góðum frænda sínum Sig-
fúsi Johnsen en þau voru systrabörn
á sama aldri frá Suðurgarði. Það var
upphafið að ævarandi, órjúfanlegri
vináttu og tryggri samstöðu okkar
Sigfúsar í orði og verki.
Þetta var upp úr miðjum sjötta
áratugnum; bjartsýni ríkti, hugsjón-
ir urðu að veruleika – menn voru
hamingjusamir. Þetta samfélag
Eyjamanna, sem stóð á gömlum
merg, var umgjörð, grundvöllur og
vettvangur athafna Sigfúsar og ein-
kenndust þær af fáguðum vinnu-
brögðum hans. Það sem öðrum var
baráttuefni var honum viðfangsefni,
það sem öðrum var lífsgæðakapp-
hlaup var honum spássitúr um lífs-
gæðin. Hann var gífurlegur áhrifa-
valdur og í samskiptum við hann óx
sjálfstraustið og framtíðartrúin.
Framsetning hluta var honum leikur
einn, ekkert mál var svo flókið að
Sigfús gæti ekki með meistaralegum
töfrum kennarans útskýrt það á ag-
aðan, gagnsæjan og skipulegan hátt.
Í krafti hans náðust merkilegir og
sögulegir áfangar á ýmsum sviðum.
Hann lét öll mál samfélagsins til sín
taka og leysti þau með víðsýni, virð-
ingu, þekkingu og tengslum við al-
þjóðasamfélagið og alþjóðlegar við-
miðanir.
Sem eldhugi brann hann í hug-
sjónum sínum og störfum fyrir Eyja-
samfélagið. Þeir voru ófáir fundir
okkar þar sem málin voru rædd og
fínpússuð í trúnaði og vorum við
samstiga sem fóstbræður í öllu því
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Eitt ógleymanlegra uppbyggingar-
verkefna Sigfúsar var formennska
Eyverja, félags okkar ungra sjálf-
stæðismanna. Fest voru kaup á fé-
lagsheimili í hlíðum Helgafells.
Hann átti einnig allan heiður af
vorhátíð félagsins um hvítasunnuna
sem strax varð hátindur fé-
lagsstarfsins sem og bæjarfélagsins.
Stærstu skip Ríkisskipa voru send
frá Reykjavík til mannflutninga á
þennan fjölsóttasta og glæsilegasta
menningarviðburð ársins í Eyjum og
á landsmælikvarða.
Samhliða sjósókn og útgerð voru
Eyjarnar bænda-, úteyja- og veiði-
mannasamfélag. Suðurgarður nytj-
aði Bjarnarey og sótti þangað fugl
og egg og var eyjan Suðurgarðsfólk-
inu afar hugleikin. Sigfús var einn
helsti hvatamaður um stofnun veiði-
félags og endurbyggingar veiðihúss í
eynni og gekk ég fús til liðs við hann
á þeim vettvangi. Þar áttum við Sig-
fús og Bjarnareyingar allir ógleym-
anlegar stundir í kompaníi við allífið.
Þar naut listfengt náttúrubarnið
Sigfús sín, þar óx gagnkvæm vinátta
og tryggð okkar Bjarnareyinga.
Minnist ég þeirrar stundar enn með
hlýju er Bjargveiðifélag Vestmanna-
eyja heiðraði okkur vinina og gerði
mig, Sigfús og Mugg frá Garðshorni
að heiðursfélögum.
Í huga okkar Bubbu og barna okk-
ar Guðrúnar, Friðriks, Fríðu og Sig-
ríðar ríkir þakklæti og í hjarta okkar
kærleiki er við minnumst Sigfúsar
og samferðarinnar með Sigfúsi og
eftirlifandi eiginkonu hans Kristínu
og börnum þeirra. Drottinn blessi
minningu Sigfúsar J. Johnsen.
Garðar Arason
Viðkynning og vinátta okkar Sig-
fúsar stóðu sextíu ár. Það fer ekki
hjá því, að á svo löngu skeiði hafi
margt við borið, þar sem svo stór-
brotinn maður var á ferð.
Kynni okkar hófust, þegar hann
fór að gera hosur sínar grænar fyrir
systur minni Kristínu, ég þá
strákpatti, sem elskaði Stínu systur
og var alls ekki til þess búinn að láta
einhvern strák taka hana frá mér.
Spruttu af þessu ýmis kátleg atvik,
sem ekki er vert að rifja upp. Fljót-
lega bráðnaði ég fyrir þokka, sem
var einstakur. Urðum við fljótt
perluvinir og gerðum ýmislegt sam-
an, við tefldum, ég fór með honum í
Bjarnarey, þar sem farið var með
byssu, skotið í mark og slegið fyrir
lunda. Við gengum um Heimaey og
hann fræddi mig um örnefni og at-
burði, en þar var hann sem fræði-
bók. Sögur hans voru hnyttnar og
ekkert guðsorð. Þetta voru viðburð-
ir, sem ungum dreng féll vel. Síðar,
þegar við ræddum þessi ár, tjáði
hann mér, að sömu vandamálin
hefðu komið upp í Suðurgarði, þegar
ónefndur var að tygja sig til að ná
systur hans, en sá beitti róttækari
ráðum til að sveigja peyjann.
Að loknu verslunarprófi hóf Sig-
fús kennslu við Gagnfræðaskólann í
Eyjum. Gekk þetta svo vel, að hann
ákvað að gera kennslu að lífsstarfi
og dreif sig í Kennaraskólann. Hann
starfaði svo við skólann til 1969.
Kennslan var honum sérlega auð-
veld. Voru greinar hans einkum bók-
færsla, stærðfræði og eðlisfræði.
Skýr hugsun og hæfni til að einfalda
flókin viðfangsefni ásamt glæstri
framgöngu og hlýrri framkomu við
unglingana skapaði honum virðingu
þeirra og árangur í námi. Ég hygg,
að hann hafi aldrei þurft að beita
hörðu í kennslustund. Saga fór af
viðskiptum hans við einn ungling,
sem var óstýrilátur. Vissi kennarinn,
að hann hefði mikinn áhuga á gít-
arleik og söng. Hann bauð honum að
koma með gítarinn og spila og
syngja fyrir krakkana. Ísinn var
brotinn. Slíkir menn eru sannarlega
kennarar af guðs náð. Sigfús varð yf-
irkennari við Gagnfræðaskólann og
reyndist starfinu vaxinn í hvívetna.
Þegar skólastjórinn hætti 1963, var
mælt með Sigfúsi í stöðuna, en þá
beitti ráðherra pólitísku valdi sínu
og þar með var framasól hans við
uði og þökk. Minning hans lifir
áfram. Kristínu, eiginkonu hans,
börnum þeirra og fjölskyldum fær-
um við samúðarkveðjur.
Guðrún og Steinar.
Sigfús J. Johnsen sagði oft frá því
að hann hefði orðið fyrir sterkum
áhrifum af kærleika Guðs þar sem
hann dvaldi á hótelherbergi í fjar-
lægu landi, líklega árið 1975. Þannig
var að á hótelherberginu var Biblía
frá Gídeonfélaginu sem hann hóf
lestur í. Að eigin sögn varð hann
aldrei samur á eftir. Þegar heim var
komið leitaði hann uppi þennan fé-
lagsskap sem bar ábyrgð á því að
hann fékk að njóta Biblíunnar fjarri
heimahögum og e.t.v. ekki alveg í því
ástandi sem hann hefði viljað. Gekk
hann til liðs við Gídeonfélagið á Ís-
landi í desember 1976 og starfaði
með félaginu af áhuga og í þakklæti
allt fram á síðustu stund. Fyrir um
sex vikum hringdi hann í mig til að
deila áhyggjum sínum með mér að
það vantaði Nýja testamentið á
sjúkrastofuna sem hann dvaldi þá á
á Landakoti. Svona var Sigfús, alltaf
að. Enda skilst mér að hann hafi ósk-
að eftir því í banalegunni á meðan
hann enn hafði meðvitund að Nýja
testamentið yrði lagt opið ofan á
brjóst hans á meðan fjölskyldan
bæði saman bæn frelsarans, Faðir
vor, yfir honum. Hann vildi hvíla í
Jesú Kristi frelsara sínum sem hann
trúði á og treysti.
Hann hafði áhuga á velferð fólks,
vildi öllum vel, var uppörvandi og
hvetjandi og tók aldrei undir með
þeim sem rægja vildu náungann á
einhvern hátt.
Sigfús Johnsen átti sæti í stjórn
Landssambands Gídeonfélaga á Ís-
landi 1980–1986. Fyrst sem gjald-
keri og síðan varaforseti. Hann var
einn aðalhvatamaðurinn að stofnun
Gídeondeildar í Vestmannaeyjum
1981 og fylgdi því verkefni vel eftir.
Þá átti hann einnig ásamt fleirum
stóran þátt í því að Gídeondeild var
stofnuð á Ísafirði sama ár. Þá var
hann frumkvöðull ásamt Geirlaugi
Árnasyni og fleirum að gerð minn-
ingar- og heillaóskakorta Gídeon-
félagsins og fylgdi hann þeirri fjár-
öflunarleið eftir af mikilli elju,
hugsjón og áhuga. Þá sóttu þau
hjónin allavega einu sinni alþjóða-
mót Gídeonsamtakanna til Banda-
ríkjanna og veit ég að þau höfðu
bæði gott og gaman af.
Heimili þeirra Kristínar stóð
ávallt opið til fundahalda og var Sig-
fús trúfastur þátttakandi í út-
breiðslu Nýja testamentisins með
heimsóknum í skóla, á hjúkrunar-
heimili, sjúkrahús og hótel. Hann
flutti frásögn sína í þessum ferðum
eða í kirkjum landsins svo það
hreyfði við fólki. Hann var duglegur
að hvetja til fjárframlaga og sóttu
þau heiðurshjón landsmót félagsins
á hverju ári af mikilli trúfesti jafnvel
lengur en heilsa Sigfúsar leyfði eða
allt fram á síðasta ár. Sigfús naut
þess að vera í samfélagi trúaðra
kristinna bræðra og systra sem
höfðu sömu hugsjón og hann að út-
breiða kærleiks- og fagnaðarboð-
skap Guðs. Hann vildi koma því
áfram til samferðamanna sinna sem
hann taldi það besta sem fyrir sig
hafði komið, að eignast Jesú Krist að
persónulegum vini og frelsara og fá
að hvíla í náðarfaðmi hans. Þannig
naut hann þess innilega, hlýja og
dýrmæta samfélags sem annars
ólíkt fólk úr öllum áttum á í Gídeon-
félaginu. Fólk sem sameinast um
kærleika Guðs, kjarna lífsins og það
besta sem fyrir það hefur komið og á
þá sameiginlegu hugsjón að fleiri fái
að njóta.
Sigfús Johnsen var breyskur mað-
ur eins og við erum öll. Hafði flein í
holdinu sem truflaði hann og sló
hann oft út af laginu. Oft hafði hann
beðið góðan Guð að taka þann vágest
frá sér en svar Drottins var ævin-
lega aðeins: „Náð mín nægir þér.“
Gæfa Sigfúsar í lífinu fyrir utan að
kynnast frelsara sínum af eigin raun
og fá að upplifa nærveru hans var
Kristín kona hans. Glæsileg og
traust eiginkona sem stóð eins og
klettur við hlið síns manns allar
stundir svo eftir var tekið og dáðst
var að. Þvílík fyrirmyndar- og gæða-
kona. Manneskjur eins og hún Krist-
ín eru sennilega vandfundnar nú á
tímum. Og svo var það fjölskyldan
þeirra stóra og glæsilega, börnin
sex, tengdabörn og barnabörn sem
þau voru svo stolt af enda sannar-
lega ástæða til.
Sá Guð sem Sigfús J. Johnsen
lagði traust sitt á í lífi og dauða
blessi okkur nú minningu hans.
Farðu í friði. Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigurbjörn Þorkelsson.
„Ad lucem.“ Það var brennuvakt.
Æskuvinirnir á Kirkjubæjarbraut-
inni skýldu sér bak við bálköstinn á
Göngufjalli. Allt var klárt fyrir
kvöldið eftir margra vikna undirbún-
ing. Kuldinn nísti merg og bein. Ég
var með eldspýtur í vasanum. Það
hlaut að vera í lagi að kveikja í smá-
rusli til að ylja sér? Hugmyndin
reyndist slæm og framkvæmdin enn
verri. Neisti barst í bálköstinn.
Stoltið okkar, sem átti að brenna svo
tígulega kl. 6 á gamlárskvöld, varð
eldinum að bráð fyrir mína hand-
vömm. Ég var örvinglaður, ekki
mönnum sinnandi. Hljóp heim og
hvarf á vald vonleysis. Skömmu
seinna var hringt. Þorsteinn Ingi var
í símanum. Málunum var bjargað.
Sigfús pabbi hafði kippt öllu í liðinn,
sótt vörubíl með bros á vör og dregið
að efni í stærri og glæsilegri brennu
en nokkru sinni hafði sést á Göngu-
fjalli. Þetta var frábært gamlárs-
kvöld með flugeldasýningu og söng.
Þannig er Sigfús J. Johnsen í minn-
ingunni; ævintýrakóngurinn sem
skildi okkur strákana betur en flest-
ir aðrir.
„Ad astra per aspera.“ Ég var svo
lánsamur að fæðast í næsta húsi við
Kirkjubæjarbraut 17. Frá blautu
barnsbeini var ég heimagangur hjá
Sigfúsi og Kristínu. Glæsilegri hjón
gaf vart að líta. Þorsteinn Ingi og
Árni voru æskuvinir mínir og leik-
félagar og í rauninni voru þau hjónin
skáforeldrar mínir. Mér þótti und-
urvænt um Stínu og leit takmarka-
laust upp til Sigfúsar. Hann var allt-
af tilbúinn að rétta okkur strákunum
hjálparhönd og kenna okkur tökin á
tilverunni. Þegar ég náði þeim
merka árangri að komast í Gagn-
fræðaskólann í Vestmanneyjum
varð ég svo þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá Sigfús sem stærðfræðikennara.
Betri kennari var vandfundinn. Um-
hyggjan fyrir nemendum og alúðin
sem hann lagði í kennsluna var til
fyrirmyndar, enda var hann elskað-
ur og dáður af nemendum sínum.
Seinna skildu svo leiðir um stund
þegar Sigfús og Stína fluttu til
Reykjavíkur. Á 16 ára afmæli mínu
kom ég í heimsókn til þeirra á Háa-
leitisbrautina og þar var að venju
tekið vel á móti mér. Veðrið var ynd-
islegt og Sigfús bauð okkur æsku-
vinunum með í ökuferð í tilefni dags-
ins. Ekið var sem leið lá austur á
Kirkjubæjarklaustur. Þetta var
ógleymanleg ferð með kátum og
reifum meðreiðarsveinum og höfð-
ingja við stýrið.
„Ad limina apostolorum.“ Æsku-
árin líða og aldurinn færist yfir.
Annir hvunndagsins yfirskyggja
flest og strengir bresta. Gegnum tíð-
ina hefur gamla góða fjölskyldan á
Kirkjubæjarbraut 17 þó fylgt mér í
blíðu og stríðu og endurfundirnir
hafa ávallt verið ljúfir og tilfinninga-
ríkir. Svo kom reiðarslagið; Sigfús J.
Johnsen er fallinn frá. Brautryðj-
andinn, menntamaðurinn og mann-
vinurinn er allur. Minningin lifir hins
vegar um einstakan mann sem tókst
á við lífsins þraut og hafði sigur.
Mann, sem bar gæfu til að eignast
glæsilegan lífsförunaut, Kristínu
Sigríði Þorsteinsdóttur, og börn sem
hafa orðið að sómamönnum, þau
Þorstein Inga, Árna, Gylfa, Mar-
gréti, Þór og Sif. Elsku Stína, mínar
dýpstu samúðarkveðjur á þessum
vegamótum og vinir mínir Þorsteinn
Ingi og Árni og fjölskyldan öll, Guð
styrki ykkur í sorg ykkar.
Hilmar Þór Hafsteinsson.
Sigfús J. Johnsen
Sigfús Johnsen var félags-
málastjóri Garðabæjar um ára-
bil. Fljótlega eftir að ég réðst
til starfa sem félagsmálastjóri í
nágrannasveitarfélaginu Kópa-
vogi árið 1982 tókust með okk-
ur góð kynni sem héldust ætíð
síðan.
Sigfús var glæsimenni á
velli, háttvís og hógvær. Hann
var einstaklega hlýr maður og
hafði því góða nærveru. Hann
átti auðvelt með að sjá skop-
legu hliðar tilverunnar en var
ekki síður næmur fyrir sárs-
aukanum í mannlegri tilvist.
Í minningunni eru ofarlega
reglulegir fundir Samtaka fé-
lagsmálastjóra á Íslandi sem
stofnuð voru snemma á níunda
áratugnum. Ég veit að þeir
veittu Sigfúsi mikla ánægju
enda setti hann vissulega svip á
fundina með sinni ljúfu lund og
jákvæða lífsviðhorfi.
Ég veit að ég mæli fyrir
munn margra samstarfsmanna
Sigfúsar frá fyrri árum þegar
ég votta minningu Sigfúsar
virðingu mína. Fjölskyldu hans
og öðrum ástvinum sendi ég
samúðarkveðjur.
Bragi Guðbrandsson.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Sig-
fús J. Johnsen bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Sveinn Andri Sveins-
son, Pétur Ásgeirsson Gideonféo-
laginu og Aðalsteinn Sigfússon,
Snorri Aðalsteinsson og Unnur V.
Ingólfsdóttir.