Morgunblaðið - 22.03.2007, Side 36

36 FIMMTUDAGUR 22. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingólfur AlbertGuðnason fædd-
ist í Vatnadal við
Súgandafjörð 27.
febrúar 1926. Hann
lést á Landspít-
alanum 14. mars.
Foreldrar hans
voru hjónin Guðni
Albert Guðnason
bóndi, f. 17. októ-
ber 1895, d. 3. apríl
1930, og Kristín
Jósepsdóttir hús-
móðir, f. 20. sept-
ember 1898, d. 23.
mars 1977. Systkini Ingólfs eru
Guðni Egill, f. 28.8. 1923, maki
Brita Marie Guðnason, Samúel
Kristinn, f. 13.7. 1924, maki
Anna Hólmfríður Sigurjóns-
dóttir, og Guðný Kristín, f. 22.7.
1930, maki Einar Guðnason. 10
ára að aldri fór Ingólfur í fóstur
til móðursystur sinnar Þórðveig-
ar og eiginmanns hennar Davíðs
Þorgrímssonar á Mið-Kárastöð-
um á Vatnsnesi.
Ingólfur kvæntist 25.12. 1947
Önnu Guðmundsdóttur, f. 12.6.
1926. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Guðmundsson,
bóndi á Þorfinnstöðum í Vest-
urhópi, f. 6.8. 1876, d. 11.5. 1959,
og Sigríður Jónsdóttir, f. 30.4.
1900, d. 19.5. 1982. Systur Önnu
eru Þorbjörg, f. 13.8. 1928, og
Elínborg, f. 28.5. 1937. Ingólfur
og Anna eignuðust þrjú börn. 1)
Óskírður drengur, f. 6.9. 1948, d.
7.9. 1948. 2) Kolbrún hár-
greiðslumeistari, f.
22.5. 1951 búsett á
Ytra-Skörðugili í
Skagafirði. Eig-
inmaður hennar er
Ingimar Ingimars-
son, f. 1951, og
dætur þeirra eru
Bjarney, f. 1969,
Anna Sif, f. 1976,
og Tinna, f. 1988.
3) Guðmundur, f.
21.9. 1953, hóp-
stjóri í Reykjavík.
Ingólfur lauk
Samvinnuskóla-
prófi 1947. Sótti þriggja mánaða
námskeið í meðferð og viðhaldi
landbúnaðarvéla í Bandaríkj-
unum 1956. Starfsmaður Kaup-
félags Vestur-Húnvetninga á
Hvammstanga 1947–1949. Vann
við og rak ásamt Karli Guð-
mundssyni bifreiðaverkstæði á
Laugarbakka í Miðfirði 1950–
1959. Sparisjóðsstjóri Sparisjóðs
Vestur-Húnavatnssýslu á
Hvammstanga 1959–1995.
Hreppstjóri Hvammstanga-
hrepps 1960–1995. Í hrepps-
nefnd Hvammstangahrepps
1966–1970. Formaður skóla-
nefndar Héraðsskólans á Reykj-
um 1971–1981. Alþingismaður
fyrir Norðurland vestra 1979–
1983 (Framsfl.). Sat m.a. fundi
Evrópuráðsins á vegum Alþingis
1980–1983.
Útför Ingólfs fer fram frá
Laugarneskirkju fimmtudaginn
22. mars kl. 15.
„Ingó“, þannig kallaði amma oft á
afa þegar maturinn var tilbúinn eða
þegar hún var rétt að koma inn úr
dyrunum. Oftar en ekki lá afi á bedda
inni í herbergi, með ullarteppi yfir
sig miðjan og spenntar greipar þar
yfir. Út úr herberginu kom reykjar-
lykt úr pípunni hans afa og Gufan
hljómaði hátt stillt í útvarpinu. Þá
heyrðist afi kalla „já“ stundum eins
og hann hefði hrokkið upp af værum
blundi.
Í herberginu hans afa kenndi ým-
issa grasa og var mjög skemmtilegt
fyrir litla hnátu að gramsa þar reglu-
lega. Mörg hundruð pennar að mér
fannst, bréfaklemmur í massavís,
vasareiknar, gamlar pípur og buddur
merktar Sparisjóði Vestur-Húna-
vatnssýslu. Buddurnar voru iðulega
fullar af útlenskum peningum sem
báru vitni um að afi hefði lagt land
undir fót oftar en einu sinni.
Amma og afi bjuggu lengi vel í
Sparisjóðnum á Hvammstanga,
reyndar á hæðinni fyrir ofan en litlu
afastelpunni fannst afi sinn eiga
Sparisjóðinn. Starfsfólkið þar var
eins og hluti af heimilisfólkinu og
reiknivélarnar þar eins og hluti af
leikföngunum hjá ömmu og afa.
Árið 1995 kom að því að amma og
afi fluttu í höfuðborgina og afi hætti
að eiga Sparisjóðinn. Í Reykjavík
keyptu þau sér íbúð sem í eru tvö og
hálft herbergi. Hálfa herbergið er lít-
ið forstofuherbergi sem afi hreiðraði
um sig í. Beddinn, útvarpið, bækur
og fleira sem afa fylgdi fór þarna inn.
Stuttu síðar hlaut litla forstofuher-
bergið nafnbótina ,,Athvarfið“.
Eitt sinn tilkynnti afi mér að það
væri svo mikið að gera hjá honum að
hann hefði varla undan. Já, hann
hafði fundið sér nýtt áhugamál sem
átti hug hans allan. Steinaslípun. Og
það væri nú meiri þrælavinnan. Afi
sýndi mér glaður fína slípivél sem
hann skellti steini í, ýtti á takka
þannig að maskínan fór í gang. Á
meðan maskínan í þrælaði í skúrnum
lá afi á bedda með teppi um sig miðj-
an í „Athvarfinu“ og dottaði. Meiri
þrældómurinn það en steinarnir
voru engu að síður vel slípaðir.
Þegar beðið var gistingar á Lau-
gateignum svaraði afi oftast þannig
að það væri einmitt laust á hótelinu
og að hann myndi skrá bókunina hjá
sér. Þau þurftu jú að hafa fyrir salti í
grautinn eins og aðrir og því mjög
gott þegar fullbókað var á hótelinu.
Þegar kvatt var og þakkað fyrir gist-
inguna þakkað afi oft sömuleiðis og
sagðist bara setja þetta á reikning-
inn.
Lítill strákur kom stundum í pöss-
un til langafa og langömmu á meðan
mamma þurfti að skreppa í búð. Ein-
mitt þá þurfti langafi oft á röskum
vinnumanni að halda, sem taldi dósir
og flöskur í poka í einum grænum.
Að verkinu loknu seldu þeir dósirnar
og skiptu gróðanum hnífjafnt á milli
sín. Áður en þeir komu aftur heim til
langömmu var ekki óalgengt að litli
vinnumaðurinn fengi launauppbót
fyrir erfiði dagsins, þá voru selirnir í
Húsdýragarðinum heimsóttir.
Minningarnar eru margar um góð-
an afa sem þótti ákaflega vænt um
sína litlu fjölskyldu og lagði sig fram
við að hugsa vel um hana.
Afa minn kveð ég með söknuði en
jafnframt þakklæti fyrir ást og um-
hyggju alla tíð.
Anna Sif.
Fallinn er frá svili minn Ingólfur
Guðnason, lengi sparisjóðsstjóri á
Hvammstanga. Liðin eru meira en
50 ár síðan fundum okkar bar fyrst
saman, um verslunarmannahelgina
1955. Þá tók ég hús á þeim hjónum
Ingólfi og Önnu Guðmundsdóttur á
Laugabóli í Miðfirði sem þar bjuggu
ásamt börnum sínum og tengdafor-
eldrum Ingólfs, Sigríði Jónsdóttur
og Guðmundi Guðmundssyni, áður
bændum á Þorfinnsstöðum í Vestur-
hópi.
Ingólfur stundaði um þær mundir
bílaviðgerðir á Laugarbakka í félagi
við Karl Guðmundsson bifvélavirkja.
Þá hafði Ingólfur lagt að baki nám og
próf í Samvinnuskólanum. Lágu fyr-
ir honum afgreiðslustörf í einhverju
kaupfélaginu ef til vill með tímanum
staða kaupfélagsstjóra. En það sýndi
heilindi hans að hann tók land á
Laugarbakka og vann þar sjálflærð-
ur að bílaviðgerðum, líklegast til
stuðnings við tengdaforeldra sína er
þar höfðu búsett sig. Stundaði hann
bílaviðgerðir lengst af sjötta ára-
tugnum er þau hjón fluttu til
Hvammstanga 1959 þegar Ingólfur
tók við stöðu sparisjóðsstjóra Spari-
sjóðs Vestur-Húnavatnssýslu.
Í áratugi var eins og Laugarbakki
og Hvammstangi væru miðstöð fjöl-
skyldu minnar í hvert sinn sem kom-
ist var frá bústörfum heima. Mikla
alúð sýndu þau Anna og Ingólfur öll-
um gestum og þá ekki síst frændfólk-
inu í Flóa suður. Fyrir utan indælan
mat og góðar veigar, flutu þar með úr
munni Ingólfs héraðslýsing sem aðr-
ir voru ekki færari í og ógleyman-
legar sögur af eftirminnilegum kar-
akterum héraðsins, flestallt þess
virði að skráð yrði, framtíðinni til
fróðleiks og gleði. Minna gerði hann
af því en aðrir vildu. Þó náði ég einni
góðri sögu hjá honum nú í haust. En
þegar átti að ganga á lagið, kvað Ing-
ólfur nóg komið. Hann lét þó eftir sig
minningar og hugrenningar um ým-
islegt smátt og stórt. Um Laugar-
bakka í Miðfirði 50 ára, hugleiðingar
um hettuúlpuna sem Íslendingar
kynntust hjá bandaríska setuliðinu
hér, um suðurreið bænda 1905 og
fleira góðgæti gaf hann mér úr sögu-
syrpum sínum.
Ingólfur var jafnlyndur maður að
eðlisfari en gæddur miklu skopskyni
og fór þá vel með grandalausar sögur
sínar og skoplýsingar á mönnum og
málefnum. Hann hafði eflaust við-
kvæma lund og á góðri stund sagði
hann ýmislegt úr starfi sínu sem ég
hefi farið vel með hingað til. Var með
ólíkindum hversu öflugur Sparisjóð-
urinn á Hvammstanga varð á stjórn-
arárum hans. Hann gaf mér ein-
hverjar hugmyndir um starfsaðferð-
ir sínar. Ef ungur maður bað hann
um lán ræddi Ingólfur um stórfjöl-
skyldu hans. Það væri gott að fá það
fólk inn í sparisjóðinn. Þá efldist
hann til að veita unga manninum enn
meiri aðstoð. Ef ungt fólk og óráðið
fékk vinnu í sparisjóðnum lagði Ing-
ólfur auðvitað áherslu á þagmælsku
um allt er bankann og inneignir
manna varðaði. En ef gengið yrði
hart að fólkinu að segja hvað Jón á
Hóli ætti þar mikið inni þá átti það að
svara: „Já, einhvers staðar hefi ég
séð það, en ég er bara alveg búinn að
gleyma því.“ Ingólfur vissi, að
gleymskan yrði alltaf fyrirgefin.
Það er á annarra manna færi að
skrifa um hinn mikla þátt sem Ing-
ólfur lék í viðskiptalífi Vestur-Hún-
vetninga. Ég held að hann hafi verið í
því starfi nótt sem nýtan dag. Eins
var það um helgar. Var ég með hon-
um á þjóðhátíð Vestur-Húnvetninga
í Kirkjuhvammi 1974. Eldri bóndi
bankaði á öxl Ingólfs og spurði:
„Læturðu strákinn hafa víxilinn?“
„Já, ef þú ert á honum,“ var svarið.
Svo var bankaviðtalinu lokið þarna í
sumarblíðunni. Báðir virtust fegnir,
enda var um gagnkvæmt traust að
ræða. Og sneru sér svo að samkvæm-
islífinu á þessum fallega sumardegi.
Þessir dagar eru liðnir og koma
ekki aftur, en minningin um mætan
mann lifir. Lítt hefði hann kosið
skrum og skjall um sig látinn, en sög-
um gat hann tekið á móti eins og
hann sjálfur miðlaði öðrum óspart af.
Flyt ég Önnu og niðjum þeirra öllum
bestu samúðarkveðjur okkar allra í
Litlu-Sandvík.
Páll Lýðsson.
Kynni okkar Ingólfs Guðnasonar,
fyrrverandi sparisjóðsstjóra, hófust
þegar Samband sparisjóða var stofn-
að árið 1967. Það var sérlega
ánægjulegt að kynnast honum. Ing-
ólfur var allt í öllu í heimabyggð
sinni, meðal annars sparisjóðsstjóri
og hreppstjóri og auk þess sat hann
um tíma á Alþingi. Hann var góður
sparisjóðsstjóri, stórefldi sjóðinn,
bætti húsakost hans og tileinkaði sér
tækninýjungar.
Með stofnun Sambands sparisjóða
lauk hátt í aldargamalli einangrun
sparisjóða og stjórnenda þeirra. Ing-
ólfur var áhugasamur um framtíð
sparisjóðanna og vann af heilindum
að uppbyggingu samstarfsins, var
tillögugóður og þátttakandi í því á
öllum sviðum. Einn þáttur í að
byggja upp góðan anda innan sam-
bandsins var að haldnar voru sam-
komur sparisjóðamanna í lok árs-
þings sparisjóðanna. Þessar
samkomur voru einstaklega
skemmtilegar og eftirminnilegar.
Byggðust skemmtiatriði eingöngu á
framlagi veislugesta, en meðal spari-
sjóðsstjóra leyndust margir frábærir
skemmtikraftar. Þar var Ingólfur
fremstur í flokki og hrókur alls fagn-
aðar. Oft var því leitað til hans um
veislustjórn sem hann leysti frábær-
lega vel af hendi.
Þegar Lánastofnun sparisjóðanna,
fyrirrennari Sparisjóðabanka Ís-
lands (Icebank), var stofnuð árið
1986 var Ingólfur kosinn í bankaráð-
ið og gegndi hann því starfi allt þar
til hann settist í helgan stein árið
1995. Samstarf okkar í bankaráðinu
var sérlega gott og aldrei bar skugga
á. Starfsemi Lánastofnunarinnar
var mjög þýðingarmikil fyrir spari-
sjóði landsins, ekki síst þá minni sem
höfðu átt í vök að verjast. Örlög
margra sparisjóða höfðu orðið þau
að verða yfirteknir af bönkum. Við
stofnun Lánastofnunarinnar stöðv-
ast sú þróun algerlega. Ingólfur var
fulltrúi landsbyggðarsparisjóða í
bankaráðinu og rækti þau störf af
kostgæfni.
Ingólfur var góður heim að sækja.
Minnist ég margra heimsókna til
hans á Hvammstanga þar sem hann
og Anna tóku á móti gestum af al-
úðlegri gestrisni. Að leiðarlokum er
mér efst í huga þakklæti fyrir
ógleymanlegar samverustundir.
Blessuð sé minning Ingólfs
Guðnasonar.
Ég sendi Önnu og fjölskyldunni
allri samúðarkveðjur.
Hallgrímur Jónsson.
Við kveðjum Ingólf Guðnason í
dag. Ingólfur var sparisjóðsstjóri
Sparisjóðs Vestur-Húnavatnssýslu á
árunum 1959 til 1995. Á þeim tíma
varð mikil breyting á rekstri Spari-
sjóðsins. Starfsmönnum fjölgaði úr
einum í átta. Þjónusta sem banka-
stofnanir veittu var að aukast frá því
að taka bara við innborgunum á eina
eða tvær gerðir innlánsreikninga og
lána út skuldabréf og víxla yfir í fjöl-
þættari þjónustu eins og við þekkj-
um í dag. Allar þessar breytingar
var hann fljótur að taka upp til þess
að Sparisjóðurinn gæti sinnt hlut-
verki í sinni heimabyggð betur, enda
var Ingólfur alla tíð mikill spari-
sjóðamaður sem bar einnig hag sam-
félagsins fyrir brjósti og byggði upp
traustan grunn að þeim Sparisjóði
sem er rekinn enn þann dag í dag.
Ingólfur var virkur í samstarfi spari-
sjóða, var m.a. í stjórn Sambands ís-
lenskra sparisjóða um árabil og í
stjórn Lánastofnunar sparisjóðanna
hf. (Icebank hf.) frá stofnun 1986 til
1995.
Þegar ég hóf störf við Sparisjóð-
inn árið 1973 sem þriðji starfsmað-
urinn, þá kynnist ég Ingólfi fyrst
eins og hann var, traustur, ábyggi-
legur og ekki síst góður vinnuveit-
andi. Einnig var hann góður sögu-
maður, orðheppinn og alltaf var stutt
í spaugið. Samstarf okkar var mjög
gott og lærði ég mikið af honum,
hvort heldur það tengdist vinnunni
eða öðrum málum.
Oft var kátt á hjalla á kaffistofunni
þar sem sögumaðurinn Ingólfur
naut sín til fullnustu. Margt hafði
hann brallað um dagana og kunni
svo sannarlega að segja frá.
Það kom fyrir þegar fólk hitti Ing-
ólf á skemmtunum eða á förnum vegi
að það bað hann að taka fyrir sig
ávísanir, víxla eða einhver önnur
verðmæti sem þurfti að koma í
Sparisjóðinn, sem alltaf var sjálf-
sagður hlutur.
Sparisjóðurinn var jafnframt
heimili hans þar sem hann bjó á efri
hæðinni ásamt sinni góðu eiginkonu
Önnu. Ófáar voru þær veislurnar
sem starfsfólkinu var boðið í upp á
efri hæðina og ófáar hnallþórurnar
sem Anna kom með niður á kaffistof-
una þegar hún var að baka.
Hann átti við erfið veikindi að
stríða undir það síðasta. Ég náði að
hitta hann í lok janúar og var greini-
legt að hann var tilbúinn að kveðja
að gengnu góðu ævistarfi.
Fyrir hönd starfsfólks Sparisjóðs-
ins þakka ég Ingólfi fyrir góða kynn-
ingu og vináttu í gegnum árin og
vottum við Önnu og fjölskyldunni
samúð okkar. Minningin um Ingólf
Guðnason mun lifa með okkur öllum.
Páll Sigurðsson.
Litríkur félagi og góð manneskja
er horfin úr hópi okkar sem lukum
stúdentsprófi og útskrifuðumst frá
Menntaskólanum á Akureyri árið
1981.
Á kveðjustund kemur margt upp í
hugann og eigum við í 6AB margs
konar minningar um Siggu.
Sigga var öðruvísi, í góðri merk-
ingu þess orðs, hún var óhrædd við
að fara eigin leiðir. Hún var heim-
spekileg, hnyttin í tilsvörum, stríðin,
hlý, hafði ríka samkennd með fólki
og var góður mannþekkjari. Hún sá
það besta í öllum og sóttist sérstak-
lega eftir að nálgast fólk sem á ein-
hvern hátt var félagslega til baka eða
féll ekki umsvifalaust í hópinn.
Sigga hafði einstakt lag á að hrósa
og ýta undir sjálfstraust samferða-
fólks síns. Hún gerði það án upp-
gerðar svo að auðvelt var að taka
mark á henni. Fólki leið alltaf betur
eftir samtal við Siggu.
Sigga var ekki opin um sjálfa sig.
Meðan hún var frísk geislaði af henni
gleðin og hún vildi ekki tala um veik-
indi sín. Hún sagðist lifa fyrir einn
dag í einu. Hún talaði með sérstakri
hlýju um eiginmann sinn, foreldra,
systkini og frændsystkini. Þar átti
hún gott bakland. Eftir að veikindin
ágerðust dró Sigga sig í hlé ásamt
sínum nánustu og virðum við þá
ákvörðun þó að mörg okkar hefðu
viljað veita henni sama styrk og hún
hafði svo oft gefið frá sér.
Á gleðistundum hópsins var hún
hrókur alls fagnaðar, sagði sögur og
gerði grín, ekki síst að sjálfri sér.
Hún kallaði samferðafólk sitt ýmsum
nöfnum sem hún sagði tengjast þess
innri manni en auðvitað var það allt í
gríni.
Sigga hafði þann sið að mæla fyrir
skál og þá fyrst fyrir þeim sem fjar-
staddir voru. Á síðasta vori þegar við
bekkjarfélagar hennar úr MA héld-
um upp á 25 ára stúdentsafmæli
byrjuðum við á því að skála fyrir
þeim sem fjarstaddir voru, m.a. fyrir
Siggu, en við vissum að hún var hjá
okkur í anda þar sem hún hafði
hlakkað til að vera með okkur á þess-
um tímamótum. Veikindin komu þó í
veg fyrir það.
Þessi hópur mun alltaf minnast
Siggu með hlýju og, þegar það á við,
skála fyrir fjarstöddum, í hennar
minningu.
Við, samstúdentar og bekkjar-
félagar Siggu frá MA 1981, sendum
eiginmanni hennar, foreldrum,
systkinum og öllum þeim sem þótti
vænt um hana, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Megi hún hvíla í friði.
F.h. bekkjarfélaga í 6AB, 1981.
Ingibjörg Aradóttir.
Mig setti hljóðan þegar ég fletti
Morgunblaðinu á laugardaginn var
við að sjá dánartilkynningu um Ing-
ólf Guðnason.
Hann hafði talað við mig í síma fyr-
ir ekki alllöngu. Mér fannst hann
hress eins og áður. Datt ekki í hug að
hann ætti stutt ólifað. Í lok samtals-
ins sagði ég við hann: „Þú ert alltaf
sami góði drengurinn.“ Þetta meinti
ég fullkomlega.
Við Ingólfur vorum samtímis bæði
á Reykjaskóla og Samvinnuskólan-
um í Reykjavík. Hann var hress í við-
móti, úrræðagóður og vinsæll.
Ég minnist þess að eitt sinn á
fundi í Skólafélagi Samvinnuskólans
urðu menn ekki ásáttir um mál eitt,
sem hafði verið tekið fyrir, svo lá við
málþófi. Þá kom Ingólfur fram með
tillögu sem allir gátu sætt sig við.
Ingólfur ólst upp hjá frænku sinni
Þórðveigu Jósefsdóttur og manni
hennar Davíð Þorgrímssyni, á Ytri-
Kárastöðum, Vatnsnesi.
Eftir skólagöngu settist Ingólfur
að í heimahéraði.
Á Reykjaskóla hafði hann kynnst
glæsilegri stúlku Önnu Guðmunds-
dóttur frá Þorfinnstöðum í Vestur-
hópi. Þau giftust fljótlega eftir skóla-
vist hans og settust að hjá foreldrum
hennar á Laugarbakka í Miðfirði.
Síðar fluttust þau til Hvammstanga,
þegar hann gerðist sparisjóðsstjóri.
Ingólfi voru falin ýmis trúnaðar-
störf í héraði. M.a. var hann alþing-
ismaður eitt kjörtímabil.
Blessuð verið minning Ingólfs
Guðnasonar.
Við Debóra sendum Önnu, Kol-
brúnu, Guðmundi og öðrum ættingj-
um okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Ásvaldur Bjarnason.
Ingólfur Albert
Guðnason
 Fleiri minningargreinar
um Ingólf Albert Guðnason bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.