Morgunblaðið - 22.03.2007, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 22. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður Stef-ánsdóttir fædd-
ist á Akureyri 14.
maí 1961. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 13. mars síð-
astliðinn.
Foreldrar Sigríð-
ar eru Stefán Stef-
ánsson, fv. bæj-
arverkfræðingur, f.
29. febrúar 1932, og
Jóhanna Stef-
ánsdóttir, f. 14.
mars 1934. Systkini
Sigríðar eru: 1) Stefán, f. 17. apr-
íl 1963, maki Þórhalla Laufey
Guðmundsdóttir, f. 17. nóvember
1964. Börn þeirra eru Stefán
Baldvin, f. 18. október 1994, Una
Magnea, f. 28. október 1998. Fyr-
ir átti Þórhalla Hörð Míó Ólafs-
son, f. 1. september 1986. 2) Dav-
íð, f. 17. september 1964. Dóttir
hans og Kristjönu Blöndal er
Ragnheiður, f. 31. desember
1996. 3) Þóra Ragnheiður, f. 2.
júní 1967.
Sigríður lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
1981 og embættisprófi í lögfræði
frá Háskóla Íslands 1992. Hún
fékk málflutningsréttindi fyrir
héraðsdómi 16. febrúar 1996.
Sigríður ólst upp í foreldra-
húsum í Barðstúni á Akureyri.
Hún var alla tíð virk í félagslífi.
Áður en hún vann við lögfræði
gegndi hún margvíslegum störf-
um, m.a. í hótel- og veitingaþjón-
ustu, skógrækt og versl-
unarstörfum.
Sigríður starfaði sem nefnd-
arritari á Alþingi 1992, vegna
EES-samningsins og lögfestingar
hans. Á árunum 1993–1996
gegndi hún stöðu
deildarlögfræðings
við saksókn og mál-
flutning við emb-
ætti Lögreglustjór-
ans í Reykjavík.
Árin 1996–1999 var
hún lögmaður á
Lögfræðistofunni
Ármúla 13 a í
Reykjavík. Á ár-
unum 1999–2005
starfaði hún í um-
hverfisráðuneytinu
á skrifstofu nátt-
úruverndar og lífs-
gæða, fyrst sem deildarsérfræð-
ingur og síðar sem deildarstjóri
matvæladeildar. Frá 2005 gegndi
Sigríður stöðu lögfræðings hjá
landbúnaðarráðuneytinu þar til
hún lést.
Sigríður hóf sambúð með Ís-
leifi Arnarsyni, vinnslustjóra HB
Granda hf., í mars 1994. Þau gift-
ust 28. júlí 2005. Ísleifur fæddist
14. febrúar 1960. Foreldrar hans
eru Örn Friðgeirsson skipstjóri,
f. 24. apríl 1931, d. 30. ágúst
2006, og Hallbera Ísleifsdóttir, f.
13. maí 1934. Börn Hallberu og
Arnar eru: 1) Lilja hjúkr-
unarfræðingur, f. 26. maí 1958,
maki Hróbjartur Óskarsson, f. 16.
febrúar 1953. Þeirra börn a) Örn,
f. 21. mars 1978, maki Ragnheið-
ur Inga Davíðsdóttir, f. 26. nóv-
ember 1979. b) Ari, f. 8. febrúar
1983. 2) Elsa framkvæmdastjóri,
f. 30. desember 1961, hennar son-
ur Þorgeir Jónsson, f. 5. apríl
1993. 3) Erlingur Örn, f. 23. júlí
1969, hans dóttir Urður Unn-
ardóttir, f. 20. júní 2004.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Digraneskirkju í Kópavogi í dag
og hefst athöfnin kl. 15.
Sigríður frænka mín hefur kvatt
þennan heim langt fyrir aldur fram.
Við frænkurnar áttum það sameigin-
legt að vera báðar skírðar í höfuðið á
ömmu okkar Sigríði Sigurðardóttur.
Frænka mín fæddist þegar ég var sex
ára gömul og mér fannst það skrýtið
þá að önnur stelpa skyldi fá að heita
nafninu hennar ömmu – og meira að
segja heita bara Sigríður eins og
amma. Það var ekki laust við smá af-
brýðissemi þegar amma talaði um
nöfnu sína á Akureyri. Þegar ég
kynntist svo Sigríði var ekki hægt að
vera afbrýðissöm út í hana. Hún var
svo geislandi persónuleiki. Kjarkmik-
il, dugleg og alltaf stutt í þetta
skemmtilega bros. Hún var elst af
systkinum sínum og hafði góðar gæt-
ur á þeim. Það var augljóst að henni
þótti innilega vænt um fjölskylduna
sína. Það var alltaf gott að hitta
Siggu, heyra hana segja á fallegri
syngjandi norðlensku “sæl frænka
mín en gaman að sjá þig. Sigríður var
búin að heyja langa baráttu við ill-
vígan sjúkdóm og varð að lokum að
lúta í lægra haldi. Jafnvel þessi sterka
baráttukona gat ekki sigrað að þessu
sinni. Mínar minningar um Sigríði
tengjast allar því góða sem hver
manneskja ætti að eiga. Hlýleg rödd,
umhyggja fyrir öðrum, bros sem
gladdi og traust faðmlag. Þetta allt
átti Sigríður og meira til. Elsku Jó-
hanna mín og Stefán, Ísleifur, Stefán,
Þórhalla, Davíð og Þóra. Ég votta
ykkur og fjölskyldum ykkar mína
innilegustu samúð.
Minningin um góða stúlku lifir.
Harpa Sigríður.
Æskuminningar mínar frá 9 ára
aldri eru litaðar minningum af Sigríði
eða Siggu eins og hún var alltaf köll-
uð. Árið 1970 festu foreldrar mínir
kaup á lóð á Eyrarlandsvegi 25 á Ak-
ureyri fyrir ofan Barðstún 1 en þar
bjó Sigga, jafnaldra mér. Við Sigga
höfðum alla tíð mikinn samgang þótt
vinahópurinn væri annar eða þar til
foreldrar mínir fluttu suður, þá skildi
leiðir í mörg ár.
Ég held að Sigga hafi fæðst með
einstaka eiginleika, með ótæmandi
viskubrunn en sem 9 ára stelpa vissi
hún allt, var með skýringar á öllu og
svör á reiðum höndum. Orðfæri henn-
ar var fullorðinslegt, virðulegt, og hún
lagði sérstakar áherslur á atkvæðin.
Hún hafði til að bera mikinn myndug-
leika, bein í baki og tignarleg. Hún
vakti athygli, var lagleg með sitt síða
hvíta hár og hafbláu augu. Ég leit upp
til hennar frá okkar fyrstu kynnum. Á
þessum tíma var mikið um útileiki og
Sigga stjórnaði okkur krökkunum af
skörungsskap. Sigga fann alltaf upp á
einhverju að gera, framkvæmdagleð-
in, uppátækin voru ótakmörkuð. Það
þýddi lítið að fá Siggu í mömmó eða
að teikna og klippa út dúkkulísur.
Sigga fór nokkrum sinnum með mér í
búðarleik, bara fyrir mig en með þeim
skilyrðum að hún væri afgreiðslukon-
an. Hún gat ekki dulið leiðindin,
fannst þetta smábarnalegt. Þannig
var Sigga, mörgum árum á undan
jafnöldrum sínum.
Sumarið sem við vorum 12 ára vor-
um við báðar að passa börn. Dag eftir
dag fórum við sama rúntinn með
kerrurnar, út að sundlaug þar sem
hangið var góða stund og síðan í
Lystigarðinn þar sem börnin fengu að
hreyfa sig. Á þessum ferðum okkar
fræddi Sigga mig um lífið, leyndar-
dóma þess og lagði mér lífsreglurnar.
Fræðslan var hjúpuð dulúð og
dramatík. Mér fannst hún svakalega
vitur. Ég minnist menntaskólaáranna
þegar við Sigga hlupum út, á sama
tíma, um leið og skólabjallan hringdi
og mættum svo auðvitað alltof seint í
skólann vegna kjaftagangs. Sigga
hafði alltaf tíma til að spjalla, gefa góð
ráð, stutt var í brosið hjá henni, hlát-
urinn, glettnina og húmorinn. Sigga
var félagslynd og mikið partíljón,
hrókur alls fagnaðar. Hún hafði at-
hyglina, hreif alla með sér með út-
geislun sinni og einstakri frásagnal-
ist. Einfalda, hversdagslega hluti
gerði Sigga að stórkostlegu gríni eða
háalvarlegu drama og stundum var
erfitt að greina þar á milli. Sigga var
leikkona af lífi og sál. Hún kryddaði
tilveruna og gaf lífinu lit.
Við Sigga hlógum mikið að minn-
ingunni þegar við hittumst í Köben,
eitthvað um tvítugt, hún að koma
þangað í fyrsta sinn en ég búin að
dvelja þar oft hjá systur minni. Þá
naut ég þess að sýna henni alla króka
og kima stórborgarinnar og flaggaði
óspart dönskukunnáttunni og gerði
mig verulega stóra. Þá fannst Siggu
ég vera flott.
Sigga var mörgum mikið, var vina-
mörg, átti kærleiksríka og samhenta
fjölskyldu, ástríkan eiginmann og
yndislega tengdafjölskyldu. Hennar
verður sárt saknað. Ég og fjölskylda
mín sendum fjölskyldu og öllum þeim
sem eiga um sárt að binda okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Siggu.
Valgerður Hjartardóttir.
Það er komið að leiðarlokum. Það
er erfitt að sætta sig við fráfall Sigríð-
ar Stefánsdóttur, stúlkunnar á Barð-
stúninu á Akureyri. Stúlkunnar ljós-
hærðu, stóru og sterku sem hefur
verið vinkona okkar frá því við vorum
litlar. Í minningunni var Sigga allaf
stærri en við hinar og við áttum okkur
á því núna að útgeislun hennar og lífs-
orka var svo sterk að manni fannst að
hún gæti allt og mundi sigra allt.
Glaðværð er eitt það fyrsta sem kem-
ur upp í hugann þegar hugsað er til
hennar og hún litaði svo sannarlega líf
okkar. Hún var uppátækjasöm, hug-
myndarík og skemmtileg með af-
brigðum. Í henni bjó þó líka alvöru-
gefin manneskja sem gat setið heilu
næturnar við að leysa lífsgátuna. Við
töluðum um þetta líf og önnur, fram-
tíð og fortíð, og í henni bjó heilmikil
dulúð og lífsspeki. Hún var ekki sú
sem bar tilfinningalíf sitt á torg fyrir
aðra en traustari vinur var vandfund-
inn. Sú staðreynd að vinkona okkar
Sigga Stefáns hefur gengið sína lífs-
ins leið á helmingi skemmri tíma en
við vildum er nokkuð sem við verðum
að sætta okkur við. Hún réð ekki sínu
skapadægri og ef nokkur mannlegur
máttur hefði getað breytt einhverju
þar um þá hefði það verið gert. Því
Sigríður átti svo marga góða að; eig-
inmann, foreldra, systkini og ástvini
sem allir hefðu lagst á eitt við að
breyta örlögum hennar. Við vottum
þeim öllum okkar dýpstu samúð. Að
leiðarlokum þökkum við Siggu fyrir
allt það sem hún gaf okkur, þá dýr-
mætu stund sem við fengum að vera
henni samferða. Blessuð sé minning
hennar.
Margrét Jónsdóttir, Inga Þöll
Þórgnýsdóttir, Fanney Hauks-
dóttir, Jóhanna Baldvinsdóttir
og Hugrún Magnúsdóttir.
Skondin tilviljun réð því að við Sig-
ríður Stefánsdóttir urðum vinkonur
þegar við vorum samtíða í lagadeild
Háskóla Íslands. Segja má að við höf-
um kynnst í gegnum auglýsingu.
Leigumarkaðurinn í Reykjavík var
þröngur og námslán hrukku tæplega
til framfærslu, þá sem nú. Sigríður
hafði hins vegar íbúð á leigu en vant-
aði samleigjanda og ég var á höttun-
um eftir húsnæði. Auglýsing á minn-
istöflu í Lögbergi leiddi okkur því
saman. „Þú þekkir mig á síðum ljós-
um fléttum,“ sagði hún þegar við
mæltum okkur mót í síma. Og víst er
að af síða ljósa hárinu mátti þekkja
Sigríði langar leiðir. En það var líka
margt annað sem varð til þess að hún
skar sig úr í hópi. Það geislaði af
henni bæði lífskraftur og stolt en ekki
síst hlýja. Þótt ólíkar værum, eða
kannski vegna þess, reyndist okkur
létt að deila saman íbúð og líka bæði
gleði og sorg. Við vorum samferða
stóran hluta laganámsins. Á ýmsu
gekk í náminu sem varð til að styrkja
vináttu okkar. Hún sýndi þá sem oft-
ar að það var gott að eiga hana að vini.
Lífsskoðanir okkar voru á ýmsan hátt
ólíkar án þess að það skyggði á vinátt-
una. Ég man ekki til þess að okkur
hafi nokkurn tíma orðið sundurorða
vegna ágreinings í pólitík eða á öðrum
sviðum þar sem viðhorf okkar voru
mjög ólík. Hún var rómantísk í eðli
sínu og mikið náttúrubarn. Ég held að
henni hafi liðið best úti í náttúrunni og
hún gat lýst með hástemmdum hætti
lengri eða styttri ferðalögum um
landið. Blikið í augum varð sterkara
og norðlenski hreimurinn líka. Hún
hafði líka dálæti á ljóðum og hafði
mun rómantískari smekk en ég. Einu
sinni tókst mér að gera henni grikk
með því að skrökva að henni sögu um
Jónas Hallgrímsson, eitt uppáhalds-
skálda hennar. Þegar ég sá hve henni
var brugðið leiðrétti ég málið strax og
reyndi ekki aftur að afhelga minningu
skáldsins. Og víst er að Jónas mun
alltaf minna mig á Siggu. Á álagstím-
um var stundum sungið á Tómasar-
haganum, ekki síst þegar spennan
rétt fyrir próf náði hámarki. Það er
ágæt leið til að losa um taugaspennu
en svo hafði Sigga líka mjög fallega og
bjarta rödd. Nú andar suðrið var
hennar val en Maístjarnan fylgdi mér
inn í próf. Þetta hafði eflaust sín áhrif
þá en núna eru þessar stundir kær-
komin minning um samstöðu og vin-
áttu. Kannski hafa fleiri en ég stund-
um kallað hana Sigríði Eyjafjarðarsól
eftir þjóðsagnapersónu sem lýst er
svo að hún hafi verið allra kvenna
fríðust og eins dyggðug og hún var
fríð. Svo hástemmdar lýsingar eiga ef
til vill betur heima í þjóðsögum en
raunveruleikanum en samt er vafa-
laust að Sigríði hæfði vel þetta við-
urnefni. Þótt leiðir okkar hafi smám
saman skilið eftir að námi lauk var
samt alltaf eins og við hefðum rétt
skroppið í burtu stutta stund, þegar
fundum okkar bar saman. Hún er ein
eftirminnilegasta og litríkasta mann-
eskja sem ég hef kynnst á lífsleiðinni,
með stórt hjarta og hlýjan faðm.
Minning hennar mun lifa lengi þótt
viðdvölin hér hafi verið allt of stutt.
Fjölskyldu Sigríðar sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hennar.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir.
Kæra vinkona.
Mig langar til að þakka þér fyrir
samferðina með eftirfarandi línum:
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Ísleifi, foreldrum, systkinum, systk-
inabörnum, vinum og öðrum vanda-
mönnum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingibjörg Ólöf Vilhjálmsdóttir
(Inga Lóa).
Sigríður Stefánsdóttir er látin. Sig-
ríður Eyjafjarðarsól. Blessuð sé
minning hennar. Vinskapur okkar
Siggu hófst þegar við vorum báðar á
öðru ári í lagadeildinni. Ár 1985. Ég
hafði auðvitað tekið eftir þessari
áhugaverðu norðanstúlku, hún hafði
verið ári á eftir mér í Menntaskólan-
um á Akureyri, en við höfðum ekki
fyrr haft tækifæri til að kynnast. Við
Sigga vorum sumsé í hópi laganema
sem hafði tekið að sér að halda nor-
rænum gestum okkar selskap í
nokkra daga. Hvorug okkar var í fé-
lagslífinu í deildinni annars. En þarna
naut geislandi kraftur hinnar glæsi-
legu norðlensku snótar sín til fulls. Í
félagi við okkur var meðal annarra
Vala, og lengi voru í minnum hafðar
aðfarir valkyrjanna sem þeystu á ald-
inni skodabifreið þeirrar síðarnefndu
milli skógræktarmanna og trésmiðja,
til að safna efni í bálköst sem í febr-
úarkalsanum var hlaðinn og tendrað-
ur út við Gróttu. Þar voru síðla nætur
lesnar íslenskar draugasögur í
danskri þýðingu fyrir gestina og
framdir magnaðir seiðir á saklausum
skandinavískum laganemum. Við gát-
um allt á þessum árum. Vinskapur
okkar, og fleiri samtíða stúlkna úr
lagadeildinni sem áttu það sameigin-
legt að vera eða finnast þær að
minnsta kosti vera eldri en tvævetur,
hefur staðið síðan. Heimili foreldra
Siggu í Barðstúninu stóð líka opið og
iðulega naut ég gestrisni þeirra og
elsku. Við Sigga áttum eftir að ferðast
saman innan lands og utan, reka upp
fé á afrétt Tungnamanna, gista ferða-
félagsskála í Lónsöræfum og margt
margt fleira, allt í félagsskap
skemmtilegs fólks þar sem Sigga fór
á kostum, oftar en ekki fremst í flokki.
Hún átti marga að vinum og óvenju-
lega mikið að gefa fólki. Persónu-
töfrar, glæst útlit, kraftmikið og sér-
stætt orðfæri og allt fas Siggu var
þannig að eftir var tekið hvar sem hún
fór. Hún var óhrædd, stolt og kraft-
mikil. Engan hef ég séð hrífa jafn-
marga. Mest og fallegast allra heillaði
hún þó Ísleif mann sinn og í honum
fann hún félaga sinn og lífsförunaut
sem sterkur hefur staðið við hlið
hennar. Fjölskylda hennar og vinir
hafa styrkt hana og hlúð að henni í
veikindunum síðustu misseri, eins og
hinum fyrri fyrir tæpum áratug. Ís-
leifi, Jóhönnu og Stefáni eldri, Davíð,
Stefáni og Höllu, Diddu, börnum
þeirra og öðrum vandamönnum send-
um við Óli okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sif Konráðsdóttir.
Sigríður Stefánsdóttir hefur verið
numin brott úr þessu jarðlífi, alltof
ung, alltof snemma. Illvígur sjúkdóm-
ur hefur lagt að velli norðlensku val-
kyrjuna sem ég kynntist í æsku. Sigga
Stefáns geislaði ætíð af lífskrafti og
dugnaði, alltaf bar hún sig vel, uppgjöf
var ekki hennar stíll. Það var ekki ein-
ungis ljósa hárið og beina bakið, held-
ur allt hennar fas sem geislaði af orku
og hugmyndaauðgi og hreif okkur
samferðamennina – stelpur og stráka,
konur og karla. Hún var fæddur leið-
togi, ákveðin og staðföst en ætíð já-
kvæð og hvetjandi. Sigga Stefáns
kenndi mér margt og það var mér
mikill heiður að fá að kynnast henni.
Hún kenndi mér meðal annars að
virkja frumkraftinn og tengjast nátt-
úrunni. Fáum hefur tekist betur að
standa föstum fótum á móður jörð án
þess að hefta hugarflug og frelsi and-
ans. Því fylgir að vera manneskja að
gefa og þiggja og Sigga gaf án efa
meira en hún þáði. Hún gaf mér trú á
sjálfa mig og sköpunarkraftinn og þor
til að finna minn eigin takt. Sigga var
sjálf óhrædd við að feta ótroðnar slóð-
ir og fylgja frumlegum hugmyndum
eftir. Hún þorði að vera öðruvísi, hún
þorði að vera hún sjálf, heiðarleg fram
í fingurgóma, líka gagnvart sjálfri sér
og sínu hjarta. Nú er komið að kveðju-
stund allt of snemma, sár söknuður-
inn nístir en minningarnar ylja og þær
munu lifa um ókomin ár. Sigga hefur
nú haldið á vit nýrra verkefna á æðri
tilverustigum, ég vil því kveðja og
þakka fyrir mig. Vertu sæl mín kæra
og takk fyrir allt sem þú gafst mér.
Ástvinum sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur, megi algóður guð veita þeim
styrk.
Gerður Róbertsdóttir.
Ekki hélt ég að ég myndi skrifa
minningargrein um Siggu mína árið
2007. Lífið er endalaust þar til annað
kemur í ljós. Það er erfitt að skilja að
þessi fallega og sterka manneskja sé
frá okkur tekin. Börnin mín kalla
hana „víkingakonuna“, það er ákaf-
lega passandi. Sigga með sitt þykka,
síða, ljósa hár, reisn og gleði, var
sannur og tryggur víkingur. Sigga var
mín besta vinkona, frá því að kynnt-
umst sem litlar stelpur í ballettskól-
anum á Akureyri og alltaf síðan. Þótt
leiðir okkar hafi skilið tímabundið
héldum við alltaf sambandi, hittumst
reglulega og eignuðumst saman fleiri
góða vini og kunningja. Þegar minn-
ingarnar nú renna í gegnum mynda-
vél lífsins er Sigga með á stórum hluta
þeirra. Stundir í eldhúsinu og neðri
hæðinni í Barðstúninu, strákapör,
ristað brauð og te, reykelsi, eitt og
annað vínglas, samtöl um lífið og ást-
ina, framtíðina. Menntaskólaárin, úti-
legur, reiðtúrar og ferðalög innan
lands og utan, Sjallinn, Lystigarður-
inn, vináttan, trúnaðurinn, öxl að
gráta við. Sigga var stoðin og styttan
mín. Stundum fékk ég að vera öxlin
hennar líka en ekki oft fyrr en í seinni
tíð þegar við fengum nýjar og alvar-
legri ástæður til að styðja og halda
hvor um aðra. Árin mín á Selfossi eru
full af minningum um Siggu. Við fund-
um okkur alltaf tilefni til að hittast,
borða góðan mat og skemmta okkur
saman í góðra vina hópi. Humar var í
miklu uppáhaldi, svo ekki sé minnst á
Grand Marnier-bökuðu öndina frá bú-
garðinum hans Stebba. Sérstaklega
ógleymanleg. Ferðirnar yfir Hellis-
heiði voru ófáar og stundum skraut-
legar. Fátt lét hún standa sér í vegi að
lifa lífinu á líðandi stund og drífa okk-
ur hin með. Smám saman myndaðist í
kringum okkur vinkonuhópurinn sem
hefur haldið saman síðan þá og alltaf
hittist þegar ég kem heim til Íslands.
Sigga var alltaf tilbúin að skipuleggja
endurfundi, afmæli og ekki síst brúð-
kaup. Án hennar hefði mitt eigið ekki
Sigríður Stefánsdóttir