Morgunblaðið - 22.03.2007, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 22.03.2007, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. MARS 2007 37 ✝ Sigrún Stef-ánsdóttir fædd- ist í Reykjavík 23. ágúst 1926. Hún lést á Landspítala – há- skólasjúkrahúsi í Fossvogi eftir stutt veikindi 15. mars sl. Foreldrar Sigrúnar voru Þórunn Anna Lýðsdóttir, kennari, f. 1.12. 1895, d. 1.3. 1984, og Stefán Jó- hannsson, skip- stjóri, f. 1.10. 1899, d. 21.11. 1996. Sig- rún var elst fimm systkina. Þau eru: Hólmfríður, hjúkrunarfræð- ingur, Ólafur, rafvirki, Stefanía Rannveig, lífeindafræðingur, og Jóhanna, húsmóðir. Sigrún ólst upp á Kirkjubóli í Miðneshreppi og síðar á Sunnuhvoli í Sand- gerði. Hún gekk í Sandgerð- isskóla og Flensborgarskóla. Sig- rún veiktist ung af berklaveiki og dvaldi um áraraðir á Vífils- stöðum. Hinn 5. janúar 1954 giftist Sig- rún Garðari Halldórssyni, pípu- lagningameistara, f. 1928. Börn Sigrúnar og Garðars eru: 1) Unn- ur, sjúkraliði, f. 1953. Dóttir Unn- ar og Þórðar Kristjánssonar er Hildur Dröfn, f. 1973, sambýlis- maður Friðrik Steingrímsson. Maki Unnar er Örn Þór Þor- björnsson. Börn þeirra: a) Stefán Þór, f. 1977, sam- býliskona Ingibjörg Sveinsdóttir, b) Ágústa Margrét, f. 1978, sambýlis- maður Guðlaugur Birgisson, dóttir þeirra er Vigdís, f. 2006, c) Atli, f. 1989. 2) Gylfi, hestatamn- ingamaður í Sví- þjóð, f. 1955. Börn hans og Önnu Ein- arsdóttur, fyrrver- andi eiginkonu, eru: a) Sigrún, f. 1979, sambýlismaður Halldór Örn Rún- arsson, b) Silja, f. 1982, sonur hennar Gylfi Maron Halldórsson, c) Garðar Óli, f. 1988, d) Gunn- hild, f. 1988. 3) Hólmfríður, hjúkr- unarfræðingur og ljósmóðir, f. 1962. Sigrún og Garðar hófu búskap í Hafnarfirði þar sem þau bjuggu alla tíð. Sigrún var í fyrstu heima- vinnandi en starfaði síðar að mestu við saumaskap, fyrst í Verksmiðjunni Magna í Hafn- arfirði og síðar gegndi hún starfi forstöðukonu saumastofu Ís- lensku óperunnar til starfsloka. Hún tók einnig þátt í bún- ingasaumi fyrir íslenskar kvik- myndir. Útför Sigrúnar fer fram frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn 22. mars kl. 13. Elsku besta amma mín, ég trúi varla að ég sé að skrifa þessi kveðju- orð til þín því það er svo óskiljanlegt að þú sért farin og að við sjáum þig aldrei aftur í þessu lífi. Þó að 80 ár sé hár aldur fannst mér þú samt aldrei vera gömul og mér fannst bara ein- hvern veginn eins og þú yrðir hjá okkur þar til við öll hin yrðum gömul. Þess vegna hélt ég, þegar mamma hringdi í mig og sagði að þú hefðir veikst, að þú myndir jafna þig strax, enda varstu vön að jafna þig fljótt og barst það ekki með þér að vera búin að ganga í gegnum svo margt. Þú varst alltaf svo glæsileg, fín og flott og að tala við þig var eins og að tala við jafnöldru. Þú hafðir áhuga á því sem var að gerast í tísku- og menn- ingarheiminum og við gátum spjallað um svo margt sem við höfðum báðar áhuga á. Ég er svo fegin að þegar ég flutti í Hafnarfjörðinn til að fara í Iðnskól- ann hitti ég þig miklu oftar en áður. Það var svo gott að koma í heimsókn til ykkar afa, stundum kom ég í há- deginu, þá borðuðum við saman og toppurinn var þegar þú bauðst í kjöt- súpu. Svo fórum við stundum á kaffi- hús eða á einhverjar sýningar. Svo flutti ég aftur austur og hitti þig því miður sjaldnar. Sem betur fer er stutt síðan ég var í bænum síðast og hitti þig nokkrum sinnum og þú hittir hana Vigdísi litlu. Það er svo skrítið til þess að hugsa að hún eigi ekki eftir að hitta þig og kynnast þér en hún á eftir að heyra mikið um þig því minn- ingarnar um þig munu lifa í okkur öll- um sem söknum þín svo sárt. Mínar fyrstu minningar um þig eru að sjálf- sögðu úr óperunni, mér fannst svo ótrúlega gaman að koma þangað þeg- ar þú varst að sauma alla þessa glæsi- legu búninga. Mér fannst starfið þitt sem saumakona í óperunni svo mik- ilvægt og flott og var montin af því að eiga ömmu sem gat saumað svona flotta og fína búninga. Það hefur ef- laust haft áhrif á áhuga minn á öllu sem tengist tísku og glamúr. Það var í fyrra þegar ég var í hönnunarnám- inu á Ítalíu sem ég notaði óperu sem þema í einu af verkefnum mínum og hringdi í þig til að fá upplýsingar um persónur í óperum og þú hjálpaðir mér mikið. Þú vissir svo mikið um tísku. Það var svo gaman þegar við skoðuðum saman gömlu tísku- og sníðablöðin frá Þórunni langömmu. Þau eru svo flott með fallegum kjól- um og fleiru og þú sagðir mér hvað af þessu þú hefðir saumað og handa hverjum. Við ætluðum að setja þessi blöð í möppur svo þau myndu geym- ast betur enda algjörir gullmolar. Ég hugsaði svo oft um það að næst þegar ég kæmi í bæinn myndi ég kaupa möppur og koma til þín og við mynd- um í rólegheitunum raða blöðunum í og spjalla um hvern kjól. Ég sé eftir að hafa ekki verið búin að því fyrir löngu en ég hélt bara að við hefðum svo mikinn tíma til að gera þetta og svo margt annað sem mig langaði að gera með þér. Ég er svo þakklát fyrir allt sem ég fékk að gera með þér og minning- arnar eru margar og ljúfar, þú varst einstök kona, svo góð, glæsileg og ofsalega skemmtileg. Það var aldrei asi á þér og þú sýndir manni alltaf áhuga. Ég þakka þér fyrir allt sem við áttum saman, elsku amma mín. Góði Guð, viltu veita afa og öllum þeim sem elskuðu og dáðu hana ömmu stuðning í sorg þeirra og sökn- uði. Hafðu það gott, elsku amma mín, og bless í bili. Þín, Ágústa Margrét. Það eru forréttindi að alast upp ná- lægt ömmu sinni og afa. Að geta verið hjá þeim yfir helgi þegar foreldrarnir eru uppteknir eða leitað í skjól þeirra þegar eitthvað bjátar á. Það eru for- rétindi að geta hlaupið heim til ömmu, sagt henni frá skóladeginum og jafnvel sýnt henni afrakstur dags- ins. Því miður nutum við systkinin ekki þessara forréttinda sökum þess að við ólumst upp í Noregi. Þótt ekki séu mörg ár síðan voru samskipti milli landa ekki ýkja mikil miðað við í dag. Það var dýrt að hringja og því ríkti mikil spenna þegar amma og afi hringdu og við fengum að tala við þau. Þá tókum við tímann hvert á öðru til að vera viss um að allir fengju að tala jafn lengi við þau. Sumarið ’89 fengum við Sigrún að fara í heimsókn til Íslands. Þvílík gleði sem það var að fá að vera með ömmu og afa í margar vikur og minn- ingarnar frá því sumri eru okkur ógleymanlegar. Þau fóru með okkur í sumarbústað, skráðu okkur á íþrótta- námskeið og fóru með okkur í heim- sókn til ættingja og vina. Afi fór með okkur í sund á næstum hverjum degi og við komum alltaf við í ísbúðinni á leiðinni heim. Amma fór með okkur í Íslensku óperuna þar sem hún vann sem saumakona. Amma saumaði þar búninga í mörg ár af sinni alkunnu saumasnilld og naut þar mikilla vin- sælda jafnt hjá starfsfólki sem söngv- urunum sem komu þar við. Sumarið ’95 fluttum við til Íslands og bjuggum fyrstu þrjú árin úti á landi. Þegar við fórum í bæinn gist- um við alltaf hjá ömmu og afa á Mávahrauni. Amma fór með okkur á óperusýningar og söngleiki, rölti með okkur um Kringluna og laumaði oftar en ekki pening að okkur svo við gæt- um keypt okkur eitthvað sem okkur langaði í. Við fluttum loks til Reykja- víkur sumarið ’98 og þá tengdumst við ömmu og afa loks á þann hátt sem við höfðum lengi þráð. Matarboðin annan hvern sunnudag urðu að föst- um lið. Garðar bað ömmu oft um að hafa fiskibollur í matinn því fiskiboll- urnar hennar voru hans uppáhald. Amma var þeim gæðum gædd að vera einstaklega léttlynd, jákvæð, skilningsrík og raunsæ kona. Hún var áhugasöm um það sem við vorum að gera og var hægt að ræða við hana um allt milli himins og jarðar, þar á meðal tísku. Amma datt aldrei úr tísku. Elsku amma, það voru forréttindi okkar að eiga ömmu eins og þig. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi hafðu þökk fyrir allt og allt. (V. Briem) Saknaðarkveðjur, Sigrún, Silja, Garðar og Gunnhild. Ég minnist Sigrúnar (Súu eins og hún var ávallt kölluð) móðursystur minnar sem skemmtilegrar konu. Hún var alltaf jákvæð og hafði ein- staklega gaman af að hitta fólk. Hún gat spjallað við hvern sem var, hvort sem var í strætó, kaffihúsi eða annars staðar. Hún var alltaf að lenda í æv- intýrum og það var alltaf jafn gaman að hlusta á hana segja frá, þó ekki væri nema um strætóferð milli Hafn- arfjarðar og Reykjavíkur. Súa var af- bragðs saumakona og vann á sauma- stofum eftir að börnin komust á legg. En það var ekki fyrr en hún hóf störf á saumastofu Íslensku óperunnar að hún naut sín til fulls. Á þessum upp- hafsárum Óperunnar var margt spennandi að gerast, starfsfólkið var sem ein fjölskylda og það var eftir- sóknarvert að heyra Súu segja frá líf- inu í Óperunni, alltaf eitthvað ævin- týralegt að gerast. Óperan var hennar líf og yndi og samstarfsfólkið eins og hennar önnur fjölskylda. Sem ung stúlka fékk Súa berkla og dvaldi hún á Vífilsstöðum hátt í 10 ár. Um tíma var henni vart hugað líf en þá komu ný lyf til sögunnar og náði Súa heilsu aftur að mestu, lungun voru þó ávallt viðkvæm. Aldrei kvartaði hún þótt hún væri sárlasin, það átti ekki við hana að liggja í rúminu, hún varð að vera í samskiptum við fólk. Það á eftir að verða mikill söknuður að Súu í fjölskylduboðum og heimsóknum. Ég sakna hennar nú þegar. Þórunn. Ég kynntist Súu fyrst á Víflils- staðahæli, en hún vann þar í litlu búð- inni og var hvers manns hugljúfi. Garðar og hún voru þá að draga sig saman og áttu hugljúfar stundir í hrauninu ekki fjarri hælinu. Við gift- umst um svipað leyti og þar sem mennirnir okkar þekktust vel mynd- uðust sterk vinatengsl milli okkar allra. Garðar og Súa fóru t.d. einu sinni með okkur vestur í Dali í nokkra daga, en þaðan er ég ættuð. Við Súa fórum á hestum, í sérstaklega góðu veðri, norður á Laxárdalsheiði. Ekki voru nú hestarnir neinir gæðingar, en stemningin milli okkar Súu var hins vegar afar góð. Við áðum við Hólkotsá og áttum langt og gott sam- tal um börnin okkar, lífið og til- veruna. Þetta var alveg sérstakt ferðalag og kynni okkar urðu enn nánari á eftir. Súa var gædd miklum næmleika í mannlegum samskiptum og virtist finna á sér hvar og hvenær hennar var þörf. Súa leit gjarnan inn til fólks, en hún var einmitt að koma úr slíkri heimsókn þegar hún leit inn hjá okk- ur síðast. Ekki datt mér í hug að það yrði í síðasta sinn sem ég sæi hana. Þegar ég missti manninn minn sýndi hún mér mikla hluttekningu og heimsótti mig oft og mörgum sinnum út á Álftanes. Það var gott að tala við hana, því hún var bæði hlý og skiln- ingsrík. Hún var vinum sínum góð, bæði í sorg og gleði. Súa var svo heppin þegar hún fór að vinna aftur, eftir að barnauppeld- inu lauk, að hún fékk vinnu við saumaskap hjá Íslensku óperunni, en hún var bæði listræn og handlagin. Óperan, vinnan og ekki síst samver- an við fólkið sem vann þar var henni mikils virði. Stundum, þegar hún fékk frímiða, bauð hún mér með sér, það var gaman. Gunni minn steig sín fyrstu spor á óperusviðinu hér heima og talar oft um hve gott og notalegt það hafi ver- ið að hafa Súu í húsinu, enda hafði hann þekkt hana alla ævi. Þegar ég bjó í Noregi heimsótti hún mig nokkra daga, en hún var þá að koma frá Gylfa syni sínum. Við þræddum listasöfnin og kaffihúsin í Osló. Ég naut þess fram í fingurgóma að fá hana í heimsókn. Við ræddum um allt milli himins og jarðar og mik- ið var hún hrifin af málaranum Edv- ard Munch og fórum við því tvær ferðir á safnið hans. Það dró ský fyrir sólu þegar hún fór frá Noregi og leiddist mér fyrstu dagana eftir að hún fór. Nú er hún hins vegar farin frá okk- ur öllum, en óhætt er að segja að hún naut lífsins fram á síðustu stundu og mun ég alltaf sakna vináttu þinnar. Við Gunnar vottum Garðari, Unni, Hólmfríði, Gylfa og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu samúð. Viktoría Skúladóttir. Ég kveð nú með söknuði og nokkr- um fátæklegum orðum elskulega og góða vinkonu mína Sigrúnu Stefáns- dóttur. Við kynntumst snemma á níunda áratugnum, ég var nýskriðin úr hönnunarnámi og fékk það verkefni að hanna búningana fyrir La Trav- iata hjá Íslensku óperunni og Sigrún stjórnaði saumastofu Óperunnar. Það fyrsta sem ég tók eftir þegar ég hitti Sigrúnu var hversu glæsileg hún var og hvað hún hafði fallegar hend- ur, svona hefðarkonuhendur, og öf- undaði ég hana alltaf af þeim. Við nánari kynni varð mér fljótt ljóst að hún vissi allt, kunni allt og gat allt, hvað sem maður bað hana um, það framkvæmdi Sigrún og virtist ekki hafa mikið fyrir því. Mér fannst hún líka svo skemmtileg, hún hafði lúmskan húmor og þó svo að það hafi verið töluverður aldursmunur á okk- ur, sem ég held að við höfum hvorug fundið fyrir, gátum við spjallað, hleg- ið og þagað saman endalaust. Ég lærði margt af Sigrúnu enda var hún ótrúlega flink kona, hvort sem um var að ræða hið verklega eða í mannlegum samskiptum. Hún hafði gaman af lífinu og kunni að taka því ekki of hátíðlega, var alltaf blátt áfram. Veru Sigrúnar í þessari jarðvist er nú lokið, og taka við hjá henni störf á æðri stöðum þar sem ég efast ekki um að hennar hæfileikar séu vel metnir. Ég er Sigrúnu þakklát fyrir okkar góðu kynni og samstarf og fyr- ir allt það sem hún kenndi mér. Fjöl- skyldu Sigrúnar votta ég innilega samúð mína. Hulda Kristín Magnúsdóttir. Einn traustasti karakter sem ég hef hitt á lífsleiðinni er Sigrún Stef- ánsdóttir, saumakona úr Hafnarfirði. Sigrún kom til starfa hjá Íslensku óperunni u.þ.b. 2 árum eftir að æv- intýrið um óperuna hófst. Sigrún var traustur hlekkur í þeirri vinakeðju sem myndaðist strax fyrstu árin og vildi veg óperunnar sem glæsilegast- an og gaf hún sig 100% til að svo mætti verða. Sigrún var hluti af for- ystunni frumbýlingsárin, og hvatti ætíð þreytta forystu til dáða, en latti aldrei. Sigrún var yfirmaður í orðsins bestu merkingu. Hún var allt í öllu á saumastofunni og réð þar ríkjum, var vandvirk, útsjónarsöm, klók, spar- söm og bar hag óperunnar alltaf fyrir brjósti. Fast á eftir fylgdi umhyggja hennar fyrir sviðslistamönnunum. Hvernig útlitið var á þeim, hvernig þeir tóku sig út á sviðinu. Hún gladd- ist innilega ef búningahönnuði tókst að ná fram glæsileik söngvara og brúkaði hiklaust munn, á sinn hljóð- láta hátt, við hvern þann sem henni fannst bregðast. En það voru ekki að- eins hönnuðir sem áttu í vök að verj- ast. Ef listamennirnir, kór- eða ein- söngvarar, brugðust að því er henni fannst og létu útlit lönd og leið, fyrir græðgi í jólasteikina, skyndibitann eða sælgætið, hvein allhressilega í henni. Ég man að þegar ég undirbjó mig fyrir hlutverk Hoffmans í Þjóðleik- húsinu 1988; fór í leikfimi kl. 6 á hverjum morgni, át ekki eins og skepna og náði af mér svo og svo mörgum kílóum, gladdi ég Sigrúnu ósegjanlega og varð að hennar mati „glæsilegur“ aftur!! Gleði hennar var einlæg og smitandi. En svo komu jól- in og græðgin og karakterleysið og þurfti að bæta stykki í buxur og bol. Hún lá ekki á áliti sínu frekar en fyrri daginn, gaf mér „gúmoren“ og komst aldrei yfir „ístöðuleysið“ í einum manni! „Hvernig er þetta hægt … ég meina’ða,“ sagði hún gjarnan! Þetta var hluti af því hver Sigrún var. Hún bar hag óperunnar og okkar allra fyrir brjósti og gekk okkur í móður stað. Við elskuðum og virtum Sigrúnu, enda rofnaði sambandið aldrei, þótt leiðir skildu. Hún hringdi oft og bauð í nýja ýsu, íslenskar kar- föflur og hamsatólg í hádeginu, eða bara í kaffisopa eftir vinnu. Uppskriftina að manneskjunni Sigrúnu uppgötvuðum við kollegar hennar við óperuna eftir því sem árin liðu. Við urðum vitni að einlægri, hæglátri virðingu og væntumþykju fjölskyldu hennar þar sem hún, börn- in hennar, barnabörnin og eiginmað- urinn áttu hauk hvert í annars horni, gagnkvæma ást, skjól og umhyggju óskipta. Við vottum fjölskyldu Sigrúnar samúð og samhryggjumst þeim en á sama tíma þökkum við Garðari og börnum þeirra fyrir að hafa fengið að kynnast þessari gæfukonu, eiga hana fyrir trúnaðarvin, ráðgjafa og starfs- félaga sem við gátum alltaf og skil- yrðislaust treyst. Þessar línur eru ritaðar fyrir hönd okkar starfsfélaga hennar í óperunni, sem virtum hana, dáðum og nú, sár- lega söknum. Ólöf Kolbrún og Hulda Kristín, nánustu samstarfsmenn Sig- rúnar, eru báðar staddar á erlendri grundu og biðja fyrir kveðjur til fjöl- skyldunnar. Við þökkum öll fyrir samferðina, fyrir forréttindin að hafa kynnst og notið óskertrar vináttu einstakrar konu. Garðar Cortes, frv. óperustjóri. Sigrún Stefánsdóttir ✝ Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang- amma, GUÐNÝ BENEDIKTSDÓTTIR frá Garði, Aðaldal, lést á Sjúkrahúsi Húsavíkur föstudaginn 16. mars. Jarðsett verður frá Neskirkju í Aðaldal föstudaginn 23. mars kl. 15.00. Benedikt Skarphéðinsson, Ingveldur Haraldsdóttir, Halldór Skarphéðinsson, Guðmundur Skarphéðinsson, Enrice Ernst, Valdimar Hólm Skarphéðinsson, Guðný Valborg Benediktsdóttir, Ingi Sölvi Arnarson, Guðrún Matthildur Benediktsdóttir, Ívar Örn Árnason, Héðinn Valdimarsson, Baldvin Bragi Ingason.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.