Morgunblaðið - 22.03.2007, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. MARS 2007 39
verið eins eftirminnilegt og það var.
Vináttan okkar hefur bara vaxið með
árunum. Fjarlægðin og val hvorrar
okkar um sig í lífinu skipti engu máli,
leiðir okkar lágu alltaf saman á nýjan
leik. Elsku Sigga, sorg mín er stór nú
þegar þú ert farin. Þrátt fyrir þína
ótrúlegu baráttu og viljastyrk að
vinna þessa orrustu og halda áfram
ferðalaginu með okkur hér hefur þér
af einhverjum ástæðum verið valin
önnur leið. Ég efast ekki um að það
kemur nýtt ferðalag, nýjar ástir og
vinir, ný hlutverk. Ferðalögin okkar,
vináttan og kærleikurinn sem við höf-
um deilt síðan við vorum litlar hverfa
aldrei, það er eilíft. Enginn er eins og
þú, ég sakna þín óendanlega mikið.
Tómarúmið er stórt af því að við átt-
um svo margt gott og skemmtilegt
saman. Og við eigum eftir svo margt
saman. Við munum hittast á ný á ein-
hvern annan hátt. Þangað til bið ég
allt Gott að geyma þig og gefa þér
styrk og gleði á nýja ferðalaginu þínu.
Ég mun alltaf hugsa til þín. Ég á
minningar að geyma og ég er rík og
þakklát af því að ég átti þig sem minn
besta vin. Ástarkveðja, við sjáumst!
Þín,
Anna Þórdís.
Fyrir 13 árum síðan kynnti Ísleifur
okkur fyrir henni Siggu vinkonu sinni.
Við höfðum hitt aðrar vinkonur hans
fyrr en fljótlega skynjuðum við að í
þetta sinn var meira en venjulegur
vinskapur á ferðinni. Fljótt komu í
ljós fágætir mannkostir Siggu. Við
fyrstu sýn tókum við eftir glæsileika
hennar, sítt ljóst hár sem náði niður í
mitti og hún var örugg og ákveðin í
framkomu og vel máli farin. Hún lét
skoðanir sínar í ljós ákveðið en kurt-
eislega. Hún var unnusta sínum, sem
þá var sjómaður, mikil hjálparhella
þegar kom að því að finna starf í landi,
því ekki hugnaðist henni lögfræðingn-
um hlutverk sjómannskonu. Hún vildi
að sinn maður væri til staðar, því að
hún var ákveðin í því að þau myndu
byggja upp sitt líf saman. Er skemmst
frá því að segja að svo góð samstaða
og samheldni myndaðist með þeim að
fágætt má telja og entist sú samstaða
til hinstu stundar. Við fjölskyldan urð-
um þeirra gæfu aðnjótandi að hafa
mikil samskipti við Siggu og Ísleif og
þar kom í ljós hve opin og hlý mann-
eskja Sigga var. Kærar eru okkur
minningar úr ferðalögum og útileg-
um. Þar var Sigga gleðigjafi og ósvik-
inn leiðtogi og má þar nefna til sög-
unar að þegar farnar voru
Fjallabaksleiðir syðri og nyrðri kom
hún með leiðarlýsingar í tveimur ein-
tökum því hún mátti vita að af okkur
hálfu hefði ekki verið hugsað fyrir
slíku. Þannig var allt hennar ráð, sí-
fellt að hugsa um aðra, gleymdi aldrei
afmælisdögum og var virkur þátttak-
andi í öllum gleði- og sorgarstundum
stórfjölskyldunnar. Jafnvel þó hún
sjálf væri farin að kröftum og heilsu
voru henni hugstæðari smávægilegir
krankleikar annarra í fjölskyldunni en
hennar eigin veikindi, en þau ágerðust
mjög hin síðustu misseri. Aldrei var á
henni að finna annað en þar færi alheil
manneskja, staðráðin í að láta hvergi
sinn hlut. Sú lífssýn entist henni til
hins síðasta. Sambúð þeirra Siggu og
Ísleifs var frá upphafi skemmtileg og
gefandi fyrir þau og ekki síður okkur
sem umgengumst þau. Þau tókust á
um menn og málefni, alltaf þó í góðu
og urðu umræður þá oft fjörugar.
Elsku Ísleifur, á kveðjustundinni er
okkur orða vant en hvað er meira við
hæfi en erindi listaskáldsins góða.
Háa skilur hnetti himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi eilífð að skilið.
(J.H.)
Þér, foreldrum Siggu og systkinum
og öðrum ástvinum sendum við sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim styrks á
þessari sorgarstundu.
Lilja og Hróbjartur.
„Við litlu nautin,“ sagði Sigga æv-
inlega við mig á viðeigandi norðlensku
og átti við nautsmerkið sem við vorum
báðar fæddar í. Það fór enginn í fötin
hennar Sigríðar þegar kom að hug-
myndaauðgi í orðavali en hún var ein-
hvern veginn alveg laus við að tala í
klisjum og frösum. Og oft var mikið
hlegið. Ávarpaði hún okkur hjónin til
dæmis með orðunum „þið frjósömu
spendýr“ í tilefni af því að von var á
barni. Það sem einkenndi þessa glæsi-
legu konu var þó ekki síst hin hljóm-
mikla og -fagra rödd sem hún hafði
svo af bar. Sagði ég henni oft að hvaða
söngkona sem er hefði gefið mikið fyr-
ir að hafa hlotið slíka rödd í vöggugjöf.
Var henni óspart beitt til að gantast
með ótrúlegustu hluti eins og það að
tala íslensku með þýskum hreim og
þýsku orðfæri og þá spillti hvorki hinn
norðlenski hreimur né leikrænir hæfi-
leikar sem Sigga hafði nóg af.
Við Sigga kynntumst á námsárum
okkar í lagadeildinni og með okkur
myndaðist vinátta sem aldrei bar
skugga á. Hún var listamaður af guðs
náð þó að hún hafi ekki fetað þá braut
í lífinu. Um það bar smekkvísi hennar
á alla hluti fagurt vitni. Mér er það til
dæmis minnisstætt þegar hún kom í
heimsókn í íbúð sem við Pétur Már
höfðum flutt í á síðasta ári í lagadeild-
inni. Eitthvað fannst henni tómlegt
um að litast á veggjum, einungis agn-
arlítil fiðla hékk á miðjum stofuvegg á
nagla. Hún var fljót að kippa því í lið-
inn, sagði mér að ná í tóman mynd-
aramma, án baks, sem síðan var
hengdur utan um fiðluna, – skakkur.
Listaverkið átti eftir að vekja mikla
athygli og varð eitt okkar helsta stof-
ustáss.
Fátt lýsir Sigríði þó betur en
hversu mikilvæg sterk fjölskyldubönd
voru henni enda var hún afar náin fjöl-
skyldu sinni. Til dæmis varð henni tíð-
rætt um bróðurdóttur sína og bar hag
hennar augljóslega fyrir brjósti.
Faðmurinn var hlýr og breiður og allt-
af hafði hún einlægan áhuga á vellíðan
barna og fjölskyldu, hvort heldur
sinnar eigin eða okkar vina sinna og
var óþreytandi að spyrja frétta.
Umfram allt var Sigríður Íslend-
ingur og heimahagarnir fyrir norðan
voru henni kærir, eins og kveðja sem
hún sendi okkur á korti nú um jólin
ber með sér: „megi grasið græna og
jöklar hvítir gefa góðan vöxt“ og undir
var skrifað „Sigríður Norðlendingur.“
Ég heyrði í henni um tíu dögum fyrir
andlátið og þá var hugurinn sá sami
og viljinn sterkur enda var aldrei
meiningin að lúta í lægra haldi fyrir
krabbameininu. Við ræddum um allt
nema sjúkdóminn, göntuðumst og allt
virtist sem fyrr. Þær stundir sem við
áttum hér síðustu ár í Brussel eru
ómetanlegar. Enda ekki leiðinlegt að
fá skemmtilegustu konu norðan Alpa-
fjalla í heimsókn, eins og við hjónin
höfðum iðulega á orði. Nú, þegar
hljómfögur rödd Sigríðar er þögnuð,
vottum við Pétur Már Ísleifi og fjöl-
skyldu Sigríðar okkar innilegustu
samúð.
Ragnheiður.
„Það er alltaf hægt að vera þakk-
látur fyrir eitthvað“. Þetta voru orðin
sem blöstu við mér þegar mér barst
sú fregn að Sigga væri látin. Setningin
stendur á dagatali sem hún gaf mér
um síðustu jól. Á dagatalinu eru heil-
ræði og spakmæli fyrir hvern dag,
áminningar um hvaða gildi skipta
mestu í lífinu. Heiðarleiki, umhyggja
fyrir sínum nánustu, vinnusemi og
virðing fyrir öllu því smáa í hvers-
dagsleikanum sem maður tekur sem
sjálfsögðum hlut. Þessi gildi hafði
Sigga sjálf tileinkað sér og hvatti okk-
ur hin til að gera slíkt hið sama. Sigga
var minnt á það að lífið er ekki sjálf-
gefið þegar hún greindist með
krabbamein fyrir um áratug. Frá
upphafi tók hún þá afstöðu að leggja
allt sitt af mörkum til að vinna með
þeim meðferðum sem læknavísindin
höfðu upp á að bjóða. Hún barðist
hetjulega með öllum tiltækum ráðum
gegn því að sjúkdómurinn næði yfir-
höndinni en varð að lokum, eins og svo
margir, að lúta í lægra haldi. Fyrir um
ári, þegar segja má að lokaorrustan
hafi hafist, lýsti hún því þannig að nú
hefði meinið haft hægt um sig um
stund en þessar „vondu frumur væru
nú búnar að vígbúast og væru komnar
í skriðdrekana“. Það reyndust orð að
sönnu, en Sigga gafst samt ekki upp,
hver dagur varð barátta en alltaf hafði
hún það „bara fínt“ þegar hún var
spurð.
En minningin sem eftir stendur um
Siggu er ekki um veika konu heldur
um sterka manneskju, sem á hvaða
öld sem er í Íslandssögunni hefði verið
kölluð skörungur. Fasið og orðfærið
gerðu það að verkum að það sópaði að
henni og ekki spillti að hún var radd-
sterk og talaði með norðlenskum
hreim. „Nú tökum við á því“ var við-
kvæðið í hvert skipti sem við hitt-
umst. Ef við komum saman til að
skemmta okkur var „tekið á því“ í mat
og drykk, sem endaði annaðhvort í
söng eða á trúnaðarstiginu marg-
fræga. Hún hafði ómetanlegan húmor
og frásagnargáfu sem hreif alla með.
Ósjaldan ultu upp úr henni orð og
orðatiltæki sem fengu mann til að
veltast um af hlátri.
Eftir að flytjast erlendis var ég svo
lánsöm að hafa tækifæri til að hitta
Siggu þegar hún þurfti að ferðast
vegna starfa sinna. Ég nefndi oft við
Siggu að sækja um störf hérna í
Brussel, vildi að sjálfsögðu fá hana í
Íslendinganýlenduna hér, ekki ama-
leg viðbót það. Hún gaumgæfði það,
en niðurstaðan lýsir henni vel.
„Veistu það, Ásta, ég get bara ekki
hugsað mér að búa annars staðar en á
Íslandi.“ Þessu til áherslu fylgdi saga
um síðustu útivistarferð hennar og Ís-
leifs og hástemmdar lýsingar á dá-
semdum íslenskrar náttúru. Hún var
búin að forgangsraða, fjölskylda og
ástvinir voru í fyrirrúmi, þau bönd
vildi hún ekki að brystu. „Það er alltaf
hægt að vera þakklátur fyrir eitt-
hvað.“ Á þessari stundu er ég þakklát
fyrir það að hafa fengið að kynnast
þessari konu og hafa átt með henni
samleið um stund.
Blær vertu ljóð mitt
í sefinu við Styx
og syng þeim fró og
svæfðu þá sem bíða.
(Snorri Hjartarson)
Núna er blærinn orðinn ljóðið
hennar Siggu. Ég votta ástvinum
hennar og fjölskyldu mína innilegustu
samúð.
Ásta Magnúsdóttir.
„Þá fyrst skiljum vér dauðann er
hann leggur hönd sína á einhvern sem
vér unnum.“ (Madame de Staël.) Oft
hefur mönnum reynst erfitt að skilja
dauðann, einkum er hann leggur
hönd sína á fólk í blóma lífsins, fólk
sem virðist eiga miklu starfi ólokið.
Leiðir okkar Siggu lágu fyrst saman
fyrir tæpum þrjátíu árum, haustið
1977 er við báðar vorum nemendur í
Menntaskólanum á Akureyri. Það var
eins og einhver ósýnileg hönd leiddi
okkur saman, því ekki vorum við í
sama bekk og ég utanbæjarmann-
eskja en hún innfæddur Akureyring-
ur og svo vorum við líka frekar ólíkar
manneskjur. En það var eins og við
hefðum einhvern veginn hvor aðra
upp og ólýsanlegur þráður myndaðist
á milli okkar. Með okkur tókst ein-
stæð vinátta. Þetta ræddum við oft,
þó sérstaklega í seinni tíð þar sem við
báðar upplifðum það oft að vita
hvernig hinni liði, þrátt fyrir fjarlægð
á milli okkar og þá var iðulega símtól-
ið tekið upp. Á menntaskólaárunum
varð ég tíður gestur í hennar for-
eldrahúsum, hjá þeim heiðurshjónum
Stefáni og Jóhönnu í Barðstúninu. Að
menntaskólaárunum loknum skildi
leiðir um sinn, en eftir að við báðar
vorum komnar til Reykjavíkur til
frekara náms lágu leiðir okkar aftur
saman og bjuggum við saman um
nokkurra ára skeið, fyrst í Mávahlíð
en síðar á Tómasarhaga eða allt þar
til ég flutti austur fyrir fjall er ég festi
ráð mitt og stofnaði fjölskyldu. Við
göntuðumst oft með það okkar í milli
að Sigríður hefði nú stjórnað þessum
ráðahag og lagt blessun sína yfir
hann. Þessi ár með Siggu eru mér
sérstaklega kær og mikil heiðríkja er
yfir þessum minningum. Sigga hafði
alltaf einstaklega hlýjan og breiðan
faðm og dásamlega nærveru sem ein-
kenndist af mikilli umhyggju fyrir öll-
um sem henni stóðu nær. Hún var
líka einstaklega orðheppin og
skemmtileg manneskja sem iðulega
hafði svör við öllum vangaveltum sem
upp komu á meðal okkar. Hún var
sannkölluð valkyrja. Síðustu ár barð-
ist Sigga við illvígan sjúkdóm. Það var
undravert að fylgjast með því hvað
hún barðist hetjulega en að lokum
varð hún að lúta í lægra haldi. Nú
þegar leiðir skilur og þráðurinn hefur
slitnað, get ég huggað mig við að rifja
upp liðnar samverustundir.
Mér finnst óðurinn um kærleikann
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
FJÓLA JÓNSDÓTTIR
frá Víganesi,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn
23. mars kl. 15.00.
Guðbjörg Eiríksdóttir, Lýður Hallbertsson,
Jensína Guðrún Eiríksdóttir,
Sæunn Eiríksdóttir,
Jón Eiríksson, Guðrún Sigvaldadóttir,
Guðný Eiríksdóttir, Þorsteinn Ólafsson,
Sigrún Eiríksdóttir, Haraldur Tryggvason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
ÁRNI BREIÐFJÖRÐ GUÐJÓNSSON
frá Hofstöðum, Helgafellssveit,
Fannafold 157,
Reykjavík,
sem andaðist á dvalarheimilinu Ási, Hveragerði,
þriðjudaginn 13. mars, verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju föstudaginn 23. mars kl. 13.00.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Gunnar Guðjónsson,
Kristrún Guðjónsdóttir
og frændsystkini hins látna.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
RAGNA MARÍA SIGURÐARDÓTTIR,
Hrafnakletti 4,
Borgarnesi,
sem lést fimmtudaginn 15. mars verður jarðsungin
frá Bústaðakirkju föstudaginn 23. mars kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim
sem vilja minnast hennar er bent á líknarfélagið Bergmál eða Krabba-
meinsfélagið.
Baldur Sveinsson,
Ingveldur Gunnarsdóttir,
Ingólfur Torfason,
Guðbjörg Torfadóttir, Jan Nestor Jacobsen,
María Torfadóttir, Ole Halvor Pedersen,
Aðalbjörg Baldursdóttir, Gylfi Skúlason,
Þóra Björk Baldursdóttir, Einar Hermannsson.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ARNGRÍMUR MAGNÚSSON,
Sæbergi,
Borgarfirði eystri,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við Hringbraut
miðvikudaginn 14. mars.
Útförin fer fram frá Bakkagerðiskirkju föstudaginn
23. mars kl. 14.00.
Jarðarförin auglýst síðar.
Elsa Guðbjörg Jónsdóttir,
Ásgeir Arngrímsson, Jóhanna Borgfjörð,
Helgi Magnús Arngrímsson, Bryndís Snjólfsdóttir,
Jón Ingi Arngrímsson, Arna S. D. Christiansen,
Sigrún Halldóra Arngrímsdóttir, Ólafur Arnar Hallgrímsson,
Jóhanna Guðný Arngrímsdóttir, Jóhann Rúnar Magnússon,
Ásgrímur Ingi Arngrímsson,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ORMHEIÐUR SVERRISDÓTTIR
frá Hjallanesi,
síðast til heimilis á Kumbaravogi,
verður jarðsungin frá Krosskirkju í Austur-Landeyj-
um laugardaginn 24. mars kl. 13:00.
Halldór Helgason,
Ólafur Kristján Helgason,
Jón Helgason,
tengdadætur, barnabörn og barnabarnabörn.