Morgunblaðið - 22.03.2007, Side 40

40 FIMMTUDAGUR 22. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
með auðvitað þeirri skírskotun að við
vorum sumar á tvist og bast í Evrópu
og höfðum allar áhuga á Evrópurétti.
Það var Sigga sem oftast blés til sam-
funda, að nú væri kominn tími til að
hittast og taka út stöðuna á lífinu al-
mennt.
Eins og sönnum lífskúnstner sæm-
ir þekkti hún ástina um leið og hún
hitti hana. Ísleifur, reyndist henni sá
sálufélagi og lífsförunautur, sem hún
hafði alltaf þráð. Þau, þreyðu hina
hörðu vetur illskeyttra veikinda sam-
an. Veikindin hrifu hana úr vinnu sem
hún naut sín í og lífið breytti um
stefnu – hún varð ívið alvörugefnari
og lagði áherslu á í málflutningi sínum
við okkur stelpurnar að mikilvægt
væri að hafa rétta forgangsröðun í líf-
inu. Henni var allt of ungri þröngvað
til að horfast í augu við fallvaltleika og
endanleika lífsins. Hún vildi að við
kynnum að njóta dagsins og hlúa að
okkur sjálfum og okkar nánustu. Það
væri ekki öruggt að við hefðum alla
heimsins morgna. Hún var ekki endi-
lega að hugsa um krabbamein, heldur
hitt að þótt við hefðum öll daginn í
dag, vissi enginn hvað morgundagur-
inn bæri í skauti sér. Kjarkur hennar
í veikindunum var mikill. Skáldskap-
argáfa hennar og frásagnarsnilld yf-
irgaf hana aldrei og henni tókst að
lyfta sér upp fyrir og út fyrir örlögin
og lýsa örlögum sínum myndrænt og
ógleymanlega.Sagði okkur að sér
hefði verið úthlutað aðalhlutverki í af-
skaplega leiðinlegu leikriti og á þessu
sviði ætlaði hún sér ekki að hafa
marga leikþætti eða að dvelja lengi.
Eiginlega væri þetta líka leikrit sem
hún hefði aldrei ætlað sér neitt hlut-
verk í hvað þá að hafa falast eftir því.
Kjarkur hennar var magnaður, styrk-
ur hennar ótrúlegur. Valkyrjan okkar
allra er farin á vit ljóssins og við
stöndum eftir og tregum þessa fal-
legu manneskju sem þreyttist aldrei á
að gefa af sér. Sorginni kynnist eng-
inn sem ekki hefur elskað – við erum
svo heppnar að hafa átt vináttu Siggu
og vonumst til að hitta hana aftur þar
sem við „í einlægni okkar allra“ mun-
um halda áfram að tala saman um
hlutskipti manns.
Kæri Ísleifur, foreldrar, systkini og
aðrir vandamenn, innilegustu samúð-
arkveðjur.
Katrín Theódórsdóttir og
Elísabet Guðbjörnsdóttir.
Þegar við minnumst Sigríðar Stef-
ánsdóttur, vinkonu okkar og sam-
starfskonu til margra ára, kemur
fyrst í hugann mynd af tignarlegri og
glæsilegri konu með tindrandi blá
augu og þykkt, liðað, ljóst hár. Strax
við fyrstu kynni urðum við þess
áskynja að geislandi persónu hennar
fylgdi mikill frumkraftur og lífsneisti
í Korintubréfi eiga vel við er ég minn-
ist vinkonu minnar:
Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsamur,
hreykir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin, hann reiðist ekki,
er ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni,
en samgleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonar allt, umber allt.
(1. Kor.13, 4-7)
Mikill harmur er nú kveðinn að eft-
irlifandi eiginmanni, foreldrum og
systkinum. Ég votta þeim öllum mína
dýpstu samúð um leið og ég bið góðan
Guð um að styrkja þau í sorginni. Hvíl
í friði, mín kæra vinkona.
Olga Sveinbjörnsdóttir.
Það stafaði frá henni birta og það
fylgdi henni arnsúgur. Þykkt og mik-
ið, ljóst hárið myndaði umgjörð um
frítt andlitið. Hún var sviphrein og
svipfögur. Hún var fjallkonan. Hún
hafði ómótstæðilega persónutöfra.
Hún var einstök manneskja á alla
lund og er að öllum sem hana þekktu
mikill harmur sleginn. Hún var fædd
og fóstruð norðan heiða. Þegar fund-
um okkar bar saman í lagadeild Há-
skóla Íslands haustið 1983 er við hóf-
um þar nám vakti hún strax eftirtekt
okkar, ekki bara fyrir geislandi feg-
urðina og hina fallegu framkomu
heldur einnig fyrir klingjandi fallegu
norðlenskuna og tungutakið sem bar
vott um gott vald á íslenskri tungu.
Lýsingar hennar á hversdagsleg-
um atburðum voru oft ævintýri lík-
astar – frásagnir sem urðu til þess að
ekkert varð hversdagslegt – hún var
nösk á póesíuna í lífinu.
Raunar má segja að upphafið að
þeirri vináttu sem síðar batt okkur æ
sterkari böndum hafi verið er við tók-
um þátt í málflutningskeppni laga-
nema á Norðurlöndum 1986. Það var
vor í Ósló og við áttum allar framtíð-
ina fyrir okkur. En í þessari málflutn-
ingskeppni gefst laganemum kostur á
að spreyta sig á Mannréttindasátt-
mála Evrópu og var mikil alvara og
mikið í þessa keppni lagt, ekki síst
vegna þess að dómarar Evrópudóm-
stólsins í Strassborg mættu og
frammi fyrir þeim var málið rekið.
Allt á skandinavísku auðvitað. Þetta
var heilmikil vinna, bæði í hinni skrif-
legu vörn og sókn og eins við að und-
irbúa hinn munnlega málflutning. Var
allt kapp á lagt að standa sig og hóp-
eflið var sterkt. Þarna reyndi á hvort
tveggja, að koma vel fyrir sig orði og
að undirbúa skothelda málsvörn
þannig að andstæðingurinn ætti bágt
með að finna höggstað á málflutn-
ingnum.
Þarna nutu hæfileikar Siggu sín,
hún hafði nefnilega ekki einungis
góða tilfinningu fyrir íslenskunni
heldur og einnig góða tilfinningu fyrir
danskri tungu og var góður liðsmað-
ur. Af takmarkalausu lífsfjöri æfðum
við okkur, hver fyrir aðra og alltaf var
klykkt út með: „Ærede dommere,
dette er fakta, ikke en illusion!“ svona
til áhersluauka í lok málflutnings.
Varð þetta orðatiltæki oft notað í vin-
kvennahópnum síðar og það var að
sjálfsögðu Sigga sem klykkti út með
þessu. Hún sá húmor alls staðar, líka í
eigin fari og gerðum. Hún hafði þá
eiginleika að stækka alla sem í kring-
um hana voru. Árin í lagadeild liðu
fljótt og allar fórum við hver í sína átt-
ina en Sigga var límið sem hélt hópn-
um saman. Orðatiltæki hennar:
Stúlkur, í einlægni okkar
allra … varð að einkennismerki okk-
ar og tungutak hennar reyndum við
að gera að okkar þó að aldrei yrði það
nándar nærri eins meitlað og skýrt,
skarpt og kynngimagnað. Þrátt fyrir
að starf og barneignir tækju aðaltíma
okkar gættum við þess að hittast,
hópurinn sem Sigga kallaði evrudísir,
sem gerir hana ógleymanlega. Í huga
okkar var hún allt í senn eins og kven-
skörungur úr Íslendingasögunum,
frönsk gyðja og senjoríta sunnan úr
höfum.
Það kom okkur því ekki á óvart að
heyra að eitt árið hefði hún verið valin
sem fjallkona 17. júní í heimabæ sín-
um, Akureyri, en í okkar huga var
hún hin sanna fjallkona og þurfti ekki
búninginn til.
Sigríður var skarpskyggn kona og
hafði einstakan hæfileika til að sjá líf-
ið í spaugilegu ljósi og jákvæðar hlið-
ar á öllum málum. Hún var hlý, glett-
in og orðheppin og notaði sinn eigin
norðlenska orðaforða til að lýsa því
sem á dagana dreif með sinni sterku
og hljómfögru rödd.
Eftir standa ótal orð og orðatiltæki
sem lifa í huga okkar og gera hana svo
ljóslifandi. Þegar upp kom eitthvert
„mambó“ var ómetanlegt að eiga
hana að til að sjá hlutina í skýru ljósi
og ganga í málin og leysa þau. Ár-
íðandi björgunaraðgerð eins og
hraustlegt faðmlag með orðum eins
og „heil og sæl, dísin mín“ gátu bjarg-
að deginum og „bambar“, „drottning-
in“, „prinsinn“ og „Evrópuperlan“
nutu sín í nálægð hennar. Jafnvel föt
voru nefnd og við minnumst hennar
m.a. í „hlæjandi jakka“ sem eitt sinn
fékk að fljúga með heim frá Köben.
Fallegasta viðurnefnið sem hún gaf
var „blúndan“ og það var bara ætlað
einum. Einn af hápunktum minning-
anna um Sigríði er sólríkt sumarkvöld
í Fossvoginum þar sem við, dísirnar,
sungum söngbókina aftur á bak og
áfram. Ekki einasta kunni hún alla
textana heldur söng af þeirri innlifun
sem henni einni var lagið þannig að
enn ómar „Undir bláhimni“. Vart þarf
að taka fram að það var auðvitað Sig-
ríður sjálf sem á sínum tíma hafði
frumkvæði að „skvísuboðum“ okkar
kvennanna í umhverfisráðuneytinu.
Eftirminnileg er Sigríður líka fyrir
það hve hún laðaði fólk að sér og hve
næm hún var og tilbúin að taka þátt í
gleði og sorgum samferðafólks síns.
Hún hafði einlægan vilja til að leysa
hvers manns vanda og hvetja fólk til
dáða.
Frumkraftur Sigríðar kom einna
skýrast fram í náttúrubarninu sem
tók náttúruna beint í æð og hélt til
veiða með Ísleifi. Fugl og fiskur fyllti
frystikistu heimilisins og úr þessu
varð mikill veislumatur sem gjarnan
var deilt með öðrum.
Sigríður sinnti störfum sínum af al-
úð alla tíð og var sérlega glæsilegur
og vinsæll fulltrúi landsins í erlendu
samstarfi. Þar naut heimskonan Sig-
ríður sín til fulls og heillaði erlenda
kollega upp úr skónum og skipti t.d.
óhikað milli Norðurlandamálanna allt
eftir því við hvern var rætt.
Í gegnum allt fas Sigríðar skein að
heima fyrir ríkti hamingja og gleði
sem var uppspretta þess krafts og
þeirrar lífsgleði sem hún smitaði út
frá sér jafnt í vinnunni sem í hópi
vina. Ísleifur og Sigríður voru hinn
fullkomni dúett þar sem bæði nutu sín
í skjóli gagnkvæmrar ástar og virð-
ingar. Ísleifur var kletturinn í lífi
hennar. Það var stórkostlegt að fá að
kynnast dívunni að norðan. Í huga
okkar er þakklæti og sterkar minn-
ingar um yndislega konu. Um leið og
við vottum fjölskyldu Sigríðar samúð
óskum við þess að geislar hækkandi
sólar ylji Ísleifi og öðrum ástvinum
hennar og varpi birtu á ljúfar og
skemmtilegar minningar.
Samstarfskonur
í umhverfisráðuneytinu.
Látin er Sigríður Stefánsdóttir lög-
fræðingur, fyrrverandi samstarfs-
kona okkar í umhverfisráðuneytinu,
eftir langa og erfiða glímu við illvígan
sjúkdóm sem hún tókst á við af æðru-
leysi og full vonar til hins síðasta. Sig-
ríður starfaði í umhverfisráðuneytinu
frá árinu 1999 fram til ársins 2005.
Hún átti stóran þátt í því að byggja
upp þekkingu innan ráðuneytisins á
sviði matvælamála og tók að sér
stjórn matvæladeildarinnar þegar
hún var stofnuð árið 2001. Hún tókst
á við verkefnið af festu, áræði og trú-
mennsku en þessir kostir einkenndu
öll hennar störf. Í þessu starfi reyndi
mikið á þekkingu Sigríðar á Evrópu-
málum, sérstaklega í tengslum við
Samninginn um Evrópska efnahags-
svæðið, sem og þekkingu á Norður-
landasamstarfi en þetta samstarf hef-
ur haft veruleg áhrif á stefnumótun á
matvælasviði hér á landi, ekki síst í
löggjöf okkar. Sigríði fórst þetta starf
vel úr hendi og naut sín við ýmiss kon-
ar skipulagningu sem tengdist alþjóð-
legri samvinnu á þessu sviði en þar
kom þekking hennar og málakunn-
átta að góðum notum og ekki síður
hæfileikar hennar í mannlegum sam-
skiptum. Þannig hafði hún veg og
vanda af skipulagningu stærsta ráð-
herrafundar norrænna matvælaráð-
herra sem haldinn hefur verið hér á
landi á æskustöðvum hennar á Ak-
ureyri sumarið 2004. Einnig sá hún
um skipulagningu á alþjóðlegri ráð-
stefnu um öryggi matvæla sem haldin
var í Reykjavík haustið 2004. Þessi
verkefni vann Sigríður á þann hátt að
eftir var tekið og í minnum haft.
Það var mikil eftirsjá í umhverfis-
ráðuneytinu þegar Sigríður ákvað að
söðla um vorið 2005 og hverfa til hlið-
stæðra starfa í landbúnaðarráðuneyt-
inu. Við vissum þó að Sigríður myndi
áfram þjóna málaflokknum sem hún
hafði átt svo ríkan þátt í að móta en
landbúnaðarráðuneytið fer með um-
sjón veigamikilla þátta á sviði mat-
væla og milli ráðuneytanna tveggja er
náin og góð samvinna um málefnið.
Sigríður leit ekki síst til þess að
ákveðið hafði verið þegar hún réð sig
til starfa í landbúnaðarráðuneytinu að
hefja samningaviðræður við Evrópu-
sambandið um aðild að Viðauka I við
EES-samninginn sem fjallar um dýr
og dýraafurðir en sá þáttur hafði ver-
ið undanskilinn þegar Ísland gerðist
aðili að EES-samningnum 1. janúar
1994. Þar var Sigríður rétt kona á
réttum stað sakir einstakrar þekking-
ar og reynslu á sviði Evrópumála. Því
miður höguðu örlögin því svo að Sig-
ríði auðnaðist ekki að fylgja málinu
eftir eins og hún hafði vænst, því sjúk-
dómurinn sem hún hafði glímt við tók
sig upp og nú af slíkri heift að ekki
varð við ráðið. Sigríður var mikil
mannkostakona og í eðli sínu forystu-
maður hvort sem var í leik eða starfi.
Sem félagi var hún jafnan hrókur alls
fagnaðar og átti sinn þátt í því að gera
samkomur starfsmanna ráðuneytis-
ins og fjölskyldna þeirra enn ánægju-
legri. Við, starfsfólk umhverfisráðu-
neytisins, minnumst Sigríðar
Stefánsdóttur með virðingu og þökk
fyrir frábær kynni. Hennar er sárt
saknað. Við sendum Ísleifi, foreldr-
um, systkinum og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigríðar Stefáns-
dóttur.
Starfsmenn
umhverfisráðuneytisins.
Sigríður Stefánsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Sig-
ríði Stefánsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ANTON VIGGÓ BJÖRNSSON
rafmagnstæknifræðingur,
Barónsstíg 43,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Jósefskirkju, Jófríðarstöðum,
Hafnarfirði, föstudaginn 23. mars kl. 13.00.
Anna María Antonsdóttir, Valgarður Arnarsson,
Linda Pettersen, Bjarne Pettersen,
Ragnar Antonsson, Guðbjörg Jensdóttir,
Björn Antonsson, Cecilia Antonsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ELVA HÓLM ÞORLEIFSDÓTTIR,
Bragavöllum 3,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
23. mars kl. 14.00.
Þyrí Magnúsdóttir, Jóhann Maríusson,
Ella S. Magnúsdóttir Wanros, John D. Wanros,
Þorsteinn Magnússon, Magnea Inga Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
SIGURFINNUR ÓLAFSSON,
Sólheimum,
Kleifum,
Ólafsfirði,
verður jarðsunginn frá Ólafsfjarðarkirkju laugardag-
inn 24. mars kl. 14.00.
Svana S. Jónsdóttir,
S. Ásta Sigurfinnsdóttir, Vilhjálmur Hróarsson,
Þorvaldur H. Einarsson, Matthildur Jónsdóttir,
Ásgerður Einarsdóttir, Finnur Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona, dóttir, tengdadóttir og systir,
SIGRÍÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Skólagerði 20,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi þriðju-
daginn 13. mars.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju í Kópavogi
í dag, fimmtudaginn 22. mars, kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ísleifur Arnarson,
Jóhanna Stefánsdóttir,
Stefán Stefánsson,
Hallbera Ísleifsdóttir,
Stefán Stefánsson,
Davíð Stefánsson,
Þóra Ragnheiður Stefánsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
FRIÐRIKA JÓHANNESDÓTTIR,
Háteigsvegi 28,
Reykjavík,
sem lést fimmtudaginn 15. mars verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju föstudaginn 23. mars kl. 13.00.
Þorkell Guðbrandsson, Magna F. Birnir,
Friðrik Kr. Guðbrandsson, Sóley S. Bender.