Morgunblaðið - 03.04.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. APRÍL 2007 27
Það kvað vera fallegt í Kína.
Keisarans hallir skína
hvítar við safírsænum.
En er nokkuð yndislegra
– leit auga þitt nokkuð fegra –
en vorkvöld í vesturbænum?
Svo fagurlega kvað Tómas skáld
Guðmundsson forðum og sannaði þar
hið fornkveðna, að glöggt er gests
augað. En það voru þó ekki kvöldin
ein, sem hér var um að ræða. Stundum
gerðist það, sem kalla má kraftaverk í
íslenzkri veðráttu, að góðviðrið hélzt
langt á sumar fram.
Það var á einum slíkum sólskins-
morgni, er hanar Vesturbæinga höfðu
hafið morgunsöng sinn, að lítill sjó-
mannssonur lá vakandi við hlið móður
sinnar og varð þess brátt áskynja, að
einnig hún var glaðvakandi og hlust-
aði sem hann. Var nú forvitni pilts
vakin, og dirfðist hann að spyrja móð-
ur sína, hvort hún heyrði hið ókenni-
lega hljóð. Svo reyndist vera, og kvað
hún það koma frá lítilli dóttur systur
sinnar, sem fætt hafði fyrsta barn sitt
þá um morguninn. Á þessum fagra
sólskinsmorgni fæddist sem sé ágæt
frænka mín, sem í skírninni hlaut
nafnið Jónína Vigdís, með ættarnafni
föður síns, Kristjáns Schram skip-
stjóra.
Allt er þetta nú löngu liðið og ævi
þessarar frænku minnar verður að
teljast hafa verið hamingjutími, bæði í
uppvexti og allt til loka. Ung gekk hún
að eiga drengskaparmann, Ragnar
Tómas Árnason, sem meðal annars
var um skeið einn af þulum Ríkisút-
varpsins. Eignuðust þau saman fimm
mannvænleg börn, sem öll hafa reynzt
nýtir borgarar, hvert á sínu sviði.
Sendum við fjölskylda mín þeim öll-
um, börnum þeirra og öðrum vanda-
mönnum innilegar samúðarkveðjur í
sorg þeirra.
Jón S. Guðmundsson.
Langt, langt er síðan ég hitti hana
Nennu fyrst. Í fjölskylduboði í föður-
húsum á Vesturgötunni, þar sem
systkini pabba, makar þeirra og börn
hittust við hátíðleg tækifæri. Þetta var
um miðja síðustu öld. Þær voru tvær
dætur Kristjáns heitins, Magdalena
og Jónína Vigdís, alltaf kallaðar
Magda og Nenna. Magda var líkari
föður sínum, Nenna ljóslifandi eftir-
líking af Láru mömmu sinni. Þar var
heldur ekki leiðum að líkjast. Foreldr-
ar þeirra systranna voru eins og ar-
istókratar í útliti, eins og þeir gerast
bestir. Höfðingleg, falleg og háttvís.
Mæðgurnar Lára og Nenna höfðu
þetta sama andlit, glaðvært og geisl-
andi, og það ljómaði af þeim gleðin og
glettnin í augunum og öllu fasi. Þær
gátu verið háværar og hláturmildar
en það kom enginn að tómum kofun-
um í rausn og reisn. Það voru forrétt-
indi að umgangast slíkar manneskjur.
Ég labbaði mig niður í Austurstræti
seint á síðustu Þorláksmessu og hver
stendur þar á miðju fortóvinu nema
hún Nenna frænka, prúðbúin drottn-
ing gömlu Reykjavíkur, og tók mér
fagnandi eins og jafnan. Það var ekki
að sjá að hún væri á förum, konan sú.
Það reyndist í síðasta skipti sem ég
hitti Nennu.
Hún kvaddi þetta líf með sæmd og í
sátt. Og með henni er genginn fulltrúi
þeirrar reykvísku kynslóðar sem
reisti þessa borg og skóp hana. Með
lífi sínu og athöfnum setti Nenna svip
sinn á umhverfi sitt og með Bonna
eignaðist hún fimm mannvænleg
glæsileg börn sem hvert um sig hafa
haldið merki þessarar fjölskyldu á
lofti. Kiddi, Lára Magga, Ásta, Árni
og Hallgrímur. Öll hafa þau tekið í arf
gáfur foreldra sinna, athafnagleði og
persónuleika. Enda var Nenna stolt af
börnunum sínum og afkomendum,
naut þeirra og elskaði þau og skilaði
arfi og eiginleikum fjölskyldunnar,
rétt eins og hún sjálf skilaði keflinu frá
foreldrum sínum, afa og ömmu, okkur
öllum frændsystkinum hennar til
vegsauka og virðingar.
Þessi lífsglaða og yndislega kona er
nú horfin yfir móðuna miklu. Farin
með sögurnar sínar og minningarnar,
nærveru sína og fróðleikinn, birtuna
og kraftinn. En eitt sinn skal hver
deyja og um leið og við söknum henn-
ar gleðjumst við yfir farsælu lífi henn-
ar og þeim tengslum sem hún batt
milli stórfölskyldunnar.
Ég, Ágústa og börnin mín flytjum
börnunum hennar Nennu innilegustu
samúðarkveðjur með þakklæti fyrir
langa og giftudrjúga samleið.
Ellert B. Schram.
Jónína Vigdís Schram lést á falleg-
um degi, það var vor í lofti og sólin
baðaði hauður og haf geislum sínum.
Ég minnist margra góðra stunda
með Nennu, þær voru alltaf skemmti-
legar. Í hugann kemur dagstund sem
við áttum saman í New York fyrir
rúmum tveim áratugum, þar sá ég
hvað Nenna var flott heimskona.
Ég minnist þess að á ættarmóti hjá
Schram-fjölskyldunni hélt Nenna
ræðu og fræddi niðja Ellerts og
Magdalenu um frændgarðinn sem er
öllum mikilvægt að þekkja.
Þá kemur í hugann ferðin sem farin
var í tilefni af áttræðisafmæli hennar,
austur um Þingvelli í Grímsnesið þar
sem forfeður hennar bjuggu.
Mikið naut Nenna sín í þeirri ferð,
hún þekkti sögu og staðhætti svo unun
var á að hlýða.
Langafi Nennu, Kristján Gynther
Schram og langamma hennar, Hall-
björg Guðmundsdóttir, bjuggu í Önd-
verðarnesi á árunum 1860–1870.
Sonur þeirra Ellert Kristófer
Schram, skipstjóri í Reykjavík, gaf
veglega peningaupphæð árið 1943 til
minningar um foreldra sína sem
skyldi notuð til þess að stuðla að skóg-
rækt í Grímsnesinu til ánægju og
prýði.
Nenna bar mikla umhyggju fyrir
gamla ættarhúsinu sem við búum
núna í og fagnaði með okkur íbúum á
Stýrimannastígnum aldarafmæli
hans.
Ég sé Nennu fyrir mér skellihlæj-
andi í fertugsafmæli mínu í desember
síðastliðnum, hún kunni að gleðjast
með góðum. Nenna var fróð, hafði
mikla frásagnargáfu og var óþreyt-
andi að fræða um liðna tíð.
Hún var skemmtileg, hrein og bein
og hafði hlýja nærveru.
Elska hennar og vinátta við mig og
fjölskyldu mína er dýrmæt og er ég er
þakklát fyrir að hafa kynnst þessari
heiðurskonu og hafa átt að vini. Ég
sakna hennar sárt og sendum við fjöl-
skyldan ástvinum hennar öllum inni-
legar samúðarkveðjur. Kveð Nennu
með virðingu og þakklæti fyrir allt og
allt.
Blessuð sé minning Jónínu Vigdísar
Schram.
Laufey Böðvarsdóttir.
Við fráfall Nennu Schram er stórt
skarð höggvið í raðir okkar skóla-
systkinanna. Nenna var glæsileg
dugnaðarkona, félagslynd og
skemmtileg, enda hafði hún frá mörgu
að segja. Einkum var hún ættfróð og
svo minnug að oft var viðkvæðið hjá
okkur ef vita þurfti deili á einhverjum:
„Spyrjum Nennu.“ Á síðari árum festi
hún á blöð ýmsar upplýsingar um ætt-
menni sín og Ragnars manns síns, til
fróðleiks fyrir afkomendur sína, enda í
sumum dæmum um mjög athyglis-
verðar sögur að ræða. Við kveðjum
Nennu með söknuði og þökk fyrir
langa og ánægjulega samfylgd. Börn-
um hennar og öðrum aðstandendum
vottum við innilega samúð.
Skólasystkinin.
Kveðja frá
Thorvaldsensfélaginu
Frú Vigdís Kristjánsdóttir Schram
hafði verið félagskona í Thorvaldsens-
félaginu í mörg ár þegar hún lést. Vig-
dís var glæsileg kona og sópaði að
henni hvar sem hún fór. Hún var góð-
um gáfum gædd og mikil félagsvera.
Hún sýndi félagi sínu mikinn áhuga og
lét sig ekki vanta á fundi, í ferðalög og
á skemmtanir á þess vegum gæti hún
því við komið. Það var ávallt líf og fjör
þar sem hana var að finna og upp-
byggilegt og skemmtilegt að eiga við
hana orðræður. Hennar verður því
sárt saknað.
Við kveðjum nú trausta og góða fé-
lagskonu með virðingu og þökk fyrir
samverustundirnar á liðnum árum.
Fjölskyldu hennar sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigríður Sigurbergsdóttir
formaður.
✝ Hjálmtýr Jóns-son fæddist á
Fossi í Arnarfirði
18. janúar 1923.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 24. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Sumarliðason,
útvegsbóndi á Fossi,
f. 21.6. 1885, d. 4.5.
1957, og Ingibjörg
Guðlaugsdóttir hús-
móðir, f. í Auðkúlu-
hreppi í Vestur-
Ísafjarðarsýslu 17.11. 1896, d.
23.2. 1979. Systkini Hjálmtýs eru
Gunnbjörn Eysteinn, f. 19.9. 1919,
d. 20.6. 1986, Áslaug Valgerður, f.
19.4. 1925, d. 9.5. 2003, Þorleifur,
f. 12.10. 1930 og Margrét, f. 15.8.
1932.
Hjálmtýr var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Guðlaug Jóhanns-
dóttir, f. 31.1. 1916, d. 3.9. 1981,
þau skildu. Börn þeirra eru Viðar,
f. 20.6. 1945, Reynir Gunnar, f.
21.9. 1946 og Jensína, f. 13.4.
1951.
Eiginkona Hjálmtýs er Kristín
Guðmundsdóttir, f.
24.4. 1920. Börn
Kristínar og fyrri
manns hennar, Em-
ils Guðmundssonar,
f. 11.3. 1981, d. 5.9.
1978, eru Valgerður
Elsý, f. 1.7. 1938,
Emilía Súsanna, f.
3.10. 1940, Edda, f.
15.10. 1941, Kol-
brún, f. 13.2. 1944,
Guðmundur Óskar,
f. 5.8. 1946, Valur, f.
26.10. 1947, Sigrún,
f. 13.12. 1948, Ómar,
f. 7.7. 1951, d. 16.3. 1996. Dóttir
Hjálmtýs og Kristínar er Helena,
f. 17.6. 1957.
Hjálmtýr fluttist til Keflavíkur
upp úr 1954 og var símaverkstjóri
á Suðurnesjum þangað til að hann
lét af störfum 1993, þá sjötugur að
aldri. Hjálmtýr og Kristín bjuggu
saman í Hornbjargi þangað til síð-
ustu fimmtán mánuði ævi hans, en
þá dvaldi hann á Sjúkrahúsi
Keflavíkur vegna heilsubrests.
Útför Hjálmtýs verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi.
Ég sit hér og er ennþá hálfdofin og
mér finnst þú vera ennþá hjá okkur.
En kallið er komið og hinn sári raun-
veruleiki hellist yfir mig. Ég hugga
mig við að þú sért sáttur og kominn
þangað sem ljósið er. Ég hef svo
margs að minnast. Þegar ég var lítil
stelpa gat ég aldrei skilið af hverju
ég þurfti alltaf að brjóta saman fötin
mín og leggja þau slétt og strokin frá
mér, og biðja bænirnar fyrir nóttina.
En akkúrat þetta skipti þig svo
miklu máli. Þú varst alltaf svo snyrti-
legur og trúaður, þú kenndir mér svo
margt sem þér var kennt sem barn.
Ég man eftir okkur fyrst þegar við
vorum að fara niður í skrúðgarð
sautjánda júní og ég var svo fín í
bleikri kjóldragt og þú í teinóttum
jakkafötum með hatt. Þú beygðir þig
niður og nældir í mig gyllta nælu og
sagðir: nú erum við sko fín. Ég var
ekki meira en fjögurra ára þá.
Mig langar að lýsa þér aðeins
elsku pabbi minn. Þú varst einstakt
snyrtimenni, alltaf vel til hafður með
hatt alveg sama þótt það væri fár-
viðri þá var hatturinn alltaf á höfðinu
á þér. Ég spurði þig oft hvernig þú
færir að því að láta hann tolla í þessu
veðri en ég fékk bara góðlátlegt
glott. Þú varst alltaf á fallegum bíl-
um, stífbónuðum. Þú varst trúaður,
kannski ekkert sérlega mannblend-
inn, en afskaplega traustur þeim
sem þú tókst. Einu skiptin sem ég sá
þig verulega pirraðan eða reiðan var
þegar fólk var óstundvíst eða stóð
ekki við gefin loforð. Þú varst mikill
sóldýrkandi og voru þær margar
ferðirnar sem þið mamma fóruð til
Ameríku en þið voruð búin að ferðast
mikið um heiminn.
Heimilið ykkar mömmu er afar
fallegt og margir fallegir munir úr
ferðum ykkar prýða það. Ég man
hvað þú varst stoltur þegar ég átti
börnin mín, Emil Hjálmtý og Þórdísi
Maríu, þú varst þeim mjög góður afi.
Elsku pabbi minn ég þakka þér fyrir
allt. Ég elska þig og mun alltaf gera.
Þú varst mér svo mikils virði í lífinu,
kenndir mér svo margt. Ég veit ekki
hvernig allt verður í framtíðinni, því
ég gat alltaf talað við þig og fengið
góð ráð. Haddi og krakkarnir gerðu
oft grín að mér því að ég væri svo
mikil mömmu- og pabbastelpa en
það er bara þannig. Ég bið algóðan
guð að taka vel á móti þér elsku besti
pabbi minn og styrkja mömmu í
sinni miklu sorg. Guð blessi þig elsku
pabbi minn.
Þín dóttir,
Helena.
Kæri tengdapabbi.
Mig langar til að kveðja þig með
fáeinum orðum. Ég vil þakka þér
fyrir góð kynni í gegnum árin, þú
varst börnum okkar Helenu góður
afi og henni góður faðir. Þú komst
mikið á okkar heimili, þá var oftar en
ekki talað um bíla, nýjasta bónið á
markaðnum og fleira í þeim dúr. Síð-
astliðna fimmtán mánuði dvaldir þú
á Sjúkrahúsinu í Keflavík og kom ég
oft til þín á þeim tíma, stundum sát-
um við bara saman og sögðum fátt,
en aðrar stundir gast þú spjallað um
allt mögulegt. Ég þakka þér Hjálm-
týr minn fyrir að vera mér ávallt
góður. Guð blessi þig. Tengdamóður
minni votta ég mína dýpstu samúð
og megi guð styrkja þessa góðu konu
í sinni miklu sorg.
Kveðja,
Hafsteinn.
Elsku afi.
Það er komið að kveðjustund, kall-
ið stóra er komið. Þegar við sitjum
hér hellast yfir okkur minningarnar.
Minnumst við hans afa sem alltaf var
svo góður við okkur. Við minnumst
hans sem manns sem var alltaf fínn í
tauinu og á stífbónuðum bílnum.
Kallinn með hattinn eins og við sögð-
um oft.
Amma og afi voru mjög dugleg að
ferðast og eyddu þau oft á tíðum
lunganum af vetrunum í Ameríku í
sólinni. Alltaf kom afi heim færandi
hendi með ýmislegt gotterí frá Am-
eríkunni og ávallt var hann kaffi-
brúnn og í nýrri Hawaiiskyrtu.
Einnig voru þær ófáar sumarbústa-
ðadvalirnar sem við áttum saman í
Ölfusborgum og símabústöðunum
við Apavatn sællar minningar.
Elsku afi, við viljum þakka þér
fyrir að hafa verið stór hluti af lífi
okkar og gleymum við aldrei stolta
svipnum þínum þegar þú hélst á Þóri
og Hafsteini litla í fyrsta skiptið.
Þetta eru ómetanlegar stundir.
Elsku amma, megi Guð styrkja
þig í gegnum þessa erfiðu tíma.
Elsku afi sem okkur var svo kær,
minning þín mun lifa með okkur allt-
af. Guð geymi þig.
Þín afabörn,
Þórdís María og Emil Hjálmtýr.
Eftir átta áratugina
þú ferð og heimsækir guðina,
lygnir aftur augum og leggst til hvílu,
þar til þú endurfæðist að nýju.
Nú kominn ertu á betri stað
og öll við innilega vonum að
þér líki vel þarna uppi með hinum,
afa Rúdda, ættingjum og gömlum vinum.
Hvíl í friði,
Edda Rós Skúladóttir.
Góður og grandvar maður er
genginn á fund feðra sinna. Ég
kynntist Hjálmtý ekkert að ráði fyrr
en við eignuðumst íbúð í sama sam-
eignarhúsi. Þar sem Hjálmtýr fór,
fór ákaflega virðulegur maður, kurt-
eis, klæddist fallegum fötum og var
alltaf mjög snyrtilegur til fara. Að-
alstarf Hjálmtýs var símaverkstjórn
og geri ég ráð fyrir að hann hafi not-
ið sín vel þar með sín smekklegheit
og lagni. Hann átti sínar æskustöðv-
ar vestur við Arnarfjörð og þær voru
honum ákaflega kærar, enda blund-
uðu í hug hans sterkar tilfinningar til
fjarðarins sem er umlukinn fögrum
fjallahring með rennandi lækjum og
fossandi ám sem steypast fram af
flúðum og mynda tilkomumikla
fossa. Í þessu umhverfi ólst Hjálm-
týr upp til 8 ára aldurs niðri við
ströndina á bænum Fossi. Þarna var
fæðingarstaður hans og þarna steig
hann sín fyrstu spor í þeirri kyrrð og
fegurð sem ströndin og dalurinn
höfðu upp á að bjóða. Ekki efa ég að
það umhverfi sem Hjálmtýr naut
þarna hafi mótað framkomu hans
sem var alveg sérstök. Hjálmtýr
varð að þola erfið veikindi sem urðu
til þess að hann varð að dvelja lang-
tímum saman á sjúkrahúsi. Aldrei
heyrði ég hann kvarta yfir veru sinni
þar. Ekki efast ég um að þegar erf-
iðustu stundirnar sóttu hann heim í
veikindum hans þá hafi hann látið
hug sinn dvelja vestur í firðinum
fagra. Ég vona að þar sem bústaður
hans er nú megi hann hvílast við
Sumar hug og sumar þrá
sumar vakna nætur
sumar á auga, sumar á brá
sumar við hjartarætur.
Hjálmtýr var gæfumaður í einka-
lífi, átti myndarkonu sem var honum
samstiga í lífinu en því miður misstu
þau heilsuna bæði um svipað leyti og
geri ég ráð fyrir að það hafi verið
þeim báðum erfitt að geta ekki stutt
hvort annað þegar þess þurfti mest
með. En þegar svona var komið áttu
þau góða stoð í börnum sínum sem
gerðu það sem í þeirra valdi stóð til
að létta þeim byrðina.
Meinabætur margar
minningarnar geyma.
Til eru ljós, sem lýsa
langt inn í æðri heima.
Hvíld er hverjum heitin
hvað sem yfir dynur,
Guð og góðir englar
gæti þín elsku vinur.
(Davíð Stefánsson.)
Og nú þegar Hjálmtýr er frá okk-
ur sambýlisfólkinu farinn sendum
við hugheilar samúðarkveðjur til
allra aðstandenda hans.
Magnús Þór.
Hjálmtýr Jónsson
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800