Morgunblaðið - 03.04.2007, Blaðsíða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 3. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar HannesBiering fæddist
í Reykjavík 30. des-
ember 1926. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut þriðjudaginn
27. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Henrik C.J. Bi-
ering og kona hans
Olga Astrid Hansen.
Fyrri kona Gunn-
ars var Kristjana
Edda Ólafsdóttir
hjúkrunarkona, d.
1957. Foreldrar hennar voru Ólaf-
ur Tryggvason, bóndi og verk-
stjóri frá Kirkjubóli við Skut-
ulsfjörð, og Jensína
Gunnlaugsdóttir. Dóttir Gunnars
og Kristjönu Eddu er Hulda, kenn-
ari, gift Margeiri Gissurarsyni
matvælafræðingi. Þau eiga tvo
syni, þeir eru Jón Gunnar tónlist-
armaður, kvæntur Sigríði Ara-
dóttir, dóttir þeirra er Hulda, og
Bjarni tónlistarmaður.
Seinni kona Gunnars var Herdís
Jónsdóttir hjúkrunarkona, d.
1996. Foreldrar hennar voru Jón
Hróbjartsson, kennari og listmál-
ari á Ísafirði, og kona hans Rann-
veig Samúelsdóttir frá Naustum
við Skutulsfjörð. Dóttir Gunnars
og Herdísar er Rannveig þroska-
fljótlega yfirlæknir deildarinnar
allt til starfsloka árið 1996. Gunn-
ar var um 15 ára skeið dósent í
barnalækningum við Háskóla Ís-
lands. Einnig kenndi hann um
langt árabil við hjúkrunarskólann
og ljósmæðraskólann, sem báðir
stóðu á lóð Landspítalans.
Auk læknisstarfa tók Gunnar
þátt í félagsstörfum innan stéttar
sinnar, þ.m.t. margvísleg nefnd-
arstörf. Var um skeið formaður
bókasafnsnefndar Lsp., formaður
vísindaráðs krabbameinsfélagsins
við stofnun þess, formaður nefnd-
ar á vegum felagsmálaráðuneytis
sem mótaði tillögur að framtíð-
arskipan á málefnum fjölfatlaðra
á Íslandi, formaður til þriggja ára
í AFÖD, norrænni nefnd, sem ann-
aðist samskráningu og samræm-
ingu alls er laut að málefnum fæð-
andi kvenna og nýfæddra barna
þeirra á Norðurlöndum. Stundaði
jafnframt allviðamikil ritstörf sem
fjölluðu fyrst og fremst um of-
annefnd málefni. Árið sem starfi
lauk við Landspítalann (1996) hóf
Gunnar nám við Leiðsöguskóla Ís-
lands og lauk prófi þaðan vorið
1997. Starfaði því næst sem leið-
sögumaður og síðar einnig sem
fararstjóri fram til ársins 2006.
Útför Gunnars verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
þjálfi. Dætur hennar
eru Herdís þjónn,
hún á einn son með
sambýlismanni sín-
um Valdimari Valdi-
marsyni, Kristín og
Lára.
Gunnar lauk stúd-
entsprófi við Mennta-
skólann í Reykjavík
1946 og hóf sama ár
nám í læknisfræði við
Háskóla Íslands. Út-
skrifaðist frá háskól-
anum vorið 1953.
Starfaði um sumarið
sem aðstoðarlæknir héraðslækn-
isins í Stykkishólmi. Fór til fram-
haldsnáms í Bandaríkjunum
haustið 1953. Stundaði þar sérnám
í barnalækningum við Háskólann í
Minnesota og útskrifaðist þaðan
sem sérfræðingur í barnalækn-
ingum með blóðsjúkdóma barna
sem hliðargrein vorið 1958. Hóf
störf við barnadeild Hringsins á
Landspítalanum sumarið 1958 og
starfaði þar til ársins 1961 en varð
þá barnalæknir fæðingardeildar
(kvennadeildar) Lsp. Vann jafn-
framt að uppbyggingu og skipu-
lagningu vökudeildar Barnaspít-
ala Hringsins, þ.e. deildar fyrir
nýbura, sem þurftu á sérmeðferð
að halda. Vökudeild hóf starfsemi
sína árið 1976 og varð Gunnar
Ég vil minnast tengdaföður míns
og vinar Gunnars Biering. Gunnar
hitti ég fyrst fyrir rúmum 30 árum
þegar leiðir okkar dóttur hans Huldu
mættust. Hann var virðulegur og vel
metinn læknir og ég óharðnað ung-
menni í leit að áttum í lífinu. Á þeirri
stundu var það hálffjarlægt að hann
myndi enda sem tengdafaðir minn
og hvað þá sem einn af mínum bestu
vinum.
Gunnar var afar virkur maður og
hafði þá lífssýn að betra væri að vera
ofvirkur en óvirkur. Og því kynntist
ég fljótt. Strax og ég steig innfyrir
þröskuld fjölskyldunnar var mér
tekið sem virkum þátttakanda sem
þýddi að við hverja lausa stund okk-
ar hjóna lá boð frá Gunnari og Her-
dísi tengdamóður minni um eitthvert
athæfi. Um vetrartímann varð að
fara á gönguskíði upp á Hellisheiði,
eða hvert sem hugur Gunnars reik-
aði þá stundina, og um sumar, vor og
haust gönguferðir með nesti í poka,
bara eitthvað út í náttúruna. Og
náttúran ein og sér var ekki nóg,
heldur þurftu samferðamenn hans
að vita nöfn á fjallahringjum, örnefn-
um og helst öllu því sem fyrir augum
bar. En göngur, náttúra, fjallahring-
ir og örnefni voru ekki eini tilgangur
útiverunnar því margt var rætt um
lífið og tilveruna og þar var Gunnar
góður leiðsögumaður út í lífið. Þegar
barnabörn Gunnars fæddust var
áfram haldið með útiveruna og
regluleg matarboð þar sem þau
hjónin héldu fjölskyldunni saman.
Gunnar var lífskúnstner og þótti
ekki nóg að fá skriflegar lýsingar á
aðstæðum sinna nánustu. Hann
þurfti að upplifa þær sjálfur. Þegar
við Hulda fórum til Bandaríkjanna í
nám urðu hann og Herdís tengda-
móðir mín fyrst til að heimsækja
okkur. Þegar við fluttum til Akur-
eyrar vorum við varla komin þangað
er þau hjónin voru komin á staðinn.
Þegar við fluttum til Afríku eftir að
Herdís lést varð Gunnar fyrstur til
að heimsækja okkur og kom til Afr-
íku í þrígang. Fékk Afríkubakter-
íuna, eins og hann sagði. Þar kynnt-
ist ég honum best, við áttum
yndislegan tíma og þar fann ég að
vinátta okkar var til að vera. Hann
var ekki lengur bara tengdafaðir,
heldur minn besti vinur.
Ég mun sakna Gunnars og minn-
ast alls hins góða, en ekki syrgja
hann. Hvíl þú í friði, Gunnar minn.
Margeir Gissurarson.
Svona er bara lífið, Herdís mín.
Þetta er eitt af því síðasta sem þú
sagðir við mig.
Ég er alveg rosalega þakklát að
hafa fengið þig sem afa því yndis-
legri afa er ekki hægt að hugsa sér.
Það sem þú hefur haft mikil og góð
áhrif á margt í mínu lífi.
Ég veit ekki hvar ég á að byrja en
mig langar að minnast þess þegar ég
var að klára grunnskóla, taka sam-
ræmd próf. Þá komst þú að því að
mér fyndist danska bara leiðinlegt
fag og kunni nú ekki mikið. Þú tókst
þig til og kenndir mér dönsku alla
fimmtudaga eftir vinnu í nokkrar
vikur og viti menn, mér fannst
danskan orðin skemmtileg og náði
átta í einkunn.
Svo kenndir þú mér að vera sniðug
og „ákveðin“ hvernig maður „skvís-
ar“ sér fremst í raðir og svoleiðis.
Allar leikhúsferðirnar, „pikknikk-
arnir“ sem við fórum saman í, ynd-
islegt alveg.
Og svo öll matarboðin hjá okkur
fjölskyldunni. Þú eldaðir oft, alltaf að
prufa eitthvað nýtt, svo sagðir þú oft:
Þetta er bara mjög góður matur hjá
mér, þótt ég segi sjálfur frá, – svo
yndislega krúttlegt.
Og þessi tungumálaáhugi hjá þér.
Þegar þú varst búinn að læra leið-
sögumanninn fórstu að læra þýsku,
svo var það franskan, svo næst
ítalskan … Þá hugsaði ég: Jæja,
þetta er orðið fínt, orðinn 79 ára, en
nei, nei; næst veit ég af afa mínum
grafandi holur á Hólum í Hjaltadal,
búinn að skrá sig í fornleifafræði. Þú
varst náttúrlega bara flottastur.
Og hvað þú studdir við bakið á mér
og Valdimari mínum í gegnum
brösulega meðgöngu og á ég þér svo
mikið að þakka að ég skuli eiga þenn-
an yndislega dreng, – ekki margir af-
ar sem eru mættir inn á fæðingar-
deild þegar langafabarnið þeirra
fæðist. Og þú færðir mér rós alla
föstudaga í tvo mánuði fram að fæð-
ingu. Rósin táknaði von, þú hugsaðir
alltaf svo vel um okkur.
Það var svo sætt þegar þú sagðir
við mömmu að hún væri orðin ætt-
móðir, sem er alveg yndislegt.
Jæja ég gæti eflaust dásamað þig
endalaust.
Elsku besti afi minn, ég þakka þér
innilega fyrir allar yndislegu stund-
irnar sem ég hef átt með þér. Ég á
eftir að sakna þín mikið en ég veit að
þú ert í góðum höndum, loksins fær
amma Hedda Gunnar sinn aftur.
„Love You.“
Herdís Biering.
Kveðja frá Barnaspítala
Hringsins
Fyrir fáum mánuðum hélt Gunnar
Biering upp á áttræðisafmælið sitt. Í
stuttri ræðu við það tækifæri sagði
hann meðal annars: „Ágæta fjöl-
skylda og vinir, þið horfið hér á ham-
ingjusaman mann.“ Þetta var örugg-
lega rétt. En við horfðum líka á
hlýjan og góðan mann, góðan pabba
og ástríkan afa, ágætan samherja og
barnalækni, góðan félaga og vin.
Árið 1958 kom Gunnar til starfa
við Barnaspítala Hringsins eftir sér-
nám í barnalækningum í Bandaríkj-
unum. Hann var vel menntaður og
fullur áhuga á að vinna að bættum
hag veikra barna á Íslandi. Nokkru
síðar hóf Gunnar uppbyggingu vöku-
deildar Barnaspítala Hringsins og
var yfirlæknir þeirrar deildar til
starfsloka árið 1996. Árangur vöku-
deildar Barnaspítala Hringsins hef-
ur verið mjög eftirtektarverður.
Ástæðurnar eru margar; frábært
starfsfólk, góður tækjabúnaður og
öflugur stuðningur, meðal annars
Hringskvenna. Mikilvægur þáttur í
uppbyggingu og starfsemi vöku-
deildar var forysta Gunnars Bier-
ings barnalæknis. Vökudeildin var
Gunnari afar hjartfólgin og ekkert
tækifæri var látið ónotað til að bæta
deildina. Gunnar var vinsæll kennari
og var dósent við læknadeild Há-
skóla Íslands um árabil. Gunnar var
stoltur af ferli sínum á Barnaspítala
Hringsins og var það að verðleikum.
Gunnar var hlýr og notalegur
maður, einlægur og góðum gáfum
gæddur. Hann hreifst auðveldlega
með ef nýjungar bar á góma, bætta
meðferð, ný tæki eða nýja mögu-
leika. Hann kættist auðveldlega, var
fullur áhuga og eftirvæntingar og
varð þá stundum sjálfur eins og fjör-
mikill krakki. Hann átti auðvelt með
að tileinka sér nýjungar og nýta þær
í starfi sínu, sjúklingum deildarinnar
til mikils gagns.
Gunnar hafði áhuga á fjölmörgum
hlutum, einnig utan Barnaspítalans.
Kom það glöggt í ljós þegar hann,
eftir farsælan feril á Barnaspítala
Hringsins, lauk námi í Leiðsögu-
mannaskólanum. Hann dvaldi um
tíma í Þýskalandi til að rifja upp
þýskukunnáttu, hafði hug á að bæta
ítölskuþekkingu sína auk þess að
nema fornleifafræði, sögu og nátt-
úrufræði. Hann var eðlilega eftir-
sóttur, skemmtilegur og fróður leið-
sögumaður.
Gunnar Biering var hamingjusam-
ur maður. Þótt söknuðurinn sé mikill
eru minningarnar góðar.
Starfsfólk Barnaspítala Hringsins
kveður Gunnar Biering barnalækni
með virðingu og þakklæti.
Ásgeir Haraldsson.
Hann var sáttur, glaður og tein-
réttur, þegar hann stóð fyrir framan
vini sína á áttræðisafmælinu og
fjallaði um lífshlaup sitt. Eflaust
vissi hann að þessi yrði hans síðasta
afmælisveisla. Hann var glaður og
hlýr eins og venjulega. Umfram allt
var hann sáttur við líf sitt. Það hafði
þó ekki verið eingöngu dans á rósum.
Gunnar hafði misst tvær eiginkonur,
sem báðar höfðu verið honum tryggir
förunautar. Með hvorri konunni hafði
hann eignast dóttur. Dæturnar og
fjölskyldur þeirra urðu honum kjöl-
festan í lífinu síðustu árin eftir að
hann hafði orðið ekkjumaður í annað
sinn. Hann var stoltur af fjölskyldu
sinni, enda má hann vera það.
Maðurinn sem hélt okkur veislu í
vetur var glaður og öruggur. Sagði
okkur frá lífshlaupi sínu á svo eðlileg-
an máta að hlustandanum fannst
hann hafa tekið þátt í því.
Gunnar Biering var líka maður,
sem kunni að lifa lífinu og hafa gaman
af því. Fáa menn var notalegra að
heimsækja en Gunnar. Hann var
gestrisinn með afbrigðum og kunni
að láta gesti sína njóta sín á heimili
hans. Ríkur þáttur í fari hans var
yndi af ferðalögum og þá skipti ekki
máli hvort ferðalögin voru hér innan-
bæjar í Reykjavík, þar sem raktar
voru söguslóðir og minningar úr bæj-
arlífi Reykjavíkur frá upphafi, eða
ferðalög út um heim til að kynnast
framandi þjóðum og menningu.
Því hefur verið haldið fram, að
hollt sé hverjum manni að skipta um
starf einu sinni á ævinni. Gunnar
skipti um starfsvettvang að minnsta
kosti tvisvar. Hann kom heim til Ís-
lands eftir nám í Bandaríkjunum sem
blóðmeinafræðingur barna. Eftir fá
ár hér heima þar sem hann stundaði
mestmegnis sérfræðistörf á stofu var
hann farinn að skipuleggja og vinna
að nýbura-lækningum hér við
kvennadeild Landspítalans og tók þá
starf hans alveg nýjan farveg.
Þetta varð hans stærsta lífsverk.
Hann reyndist góður talsmaður og
áræðinn að ýta úr vör sínum hug-
myndum um nýburagjörgæsludeild á
Landspítalanum. Á þeim árum þótti
síður en svo sjálfsagt að búa til sér-
staka deild innan barnalækninga,
eingöngu fyrir nýbura og fyrirbura.
Segja má, að Gunnar hafi verið frum-
kvöðullinn í því að koma þeirri hugs-
un inn hjá samfélaginu að fyrirburar
eru líka samfélagsþegnar með eigin
þarfir og réttinn til þess að fá þörfum
sínum fullnægt. Sem stjórnandi var
hann ötull við að bæta hag deildar-
innar, fá húsrýmið stækkað, tækja-
búnað aukinn og endurnýjaðan og að-
stöðu alla bætta fyrir þessa minnstu
sjúklinga samfélagsins.
Vökudeild Barnaspítala Hringsins
var hans óskabarn frá því að hann
stofnaði deildina og gaf henni nafn.
Gunnar var fullur starfsorku, þegar
hann á sjötugasta aldursári hætti
störfum á vökudeildinni og lét okkur í
hendur að halda merkinu uppi. Þá
hafði deildin getið sér orðstír meðal
nágrannaþjóða fyrir framúrskarandi
árangur.
Gunnar sneri sér að öðrum störf-
um af sömu atorku og áhuga og hann
hafði unnið á vökudeild. Það vakti að-
dáun okkar, svo ég segi ekki öfund,
að fylgjast með áhuganum og dugn-
aðinum, þegar hann var að leita full-
komnunar í leiðsögumannsstarfinu,
ná tökum á fleiri tungumálum, kynna
sér kosti framandi landa og menn-
ingu þjóðanna, sem bjuggu þar. Ég
hefi það fyrir satt, að Gunnar hafi
verið eftirsóttur leiðsögumaður, að
minnsta kosti var hann ótrúlega upp-
tekinn öll þessi ár eftir verklokin á
vökudeild Barnaspítala Hringsins.
Nú er lífshlaupinu lokið, eftir situr
árangur starfsins og minning um frá-
bæran vinnufélaga og vin, sem kunni
að lifa lífinu þannig að geta kvatt fjöl-
skyldu og vini sáttur.
Blessuð sé minning Gunnars Bier-
ing.
Atli Dagbjartsson, yfirlæknir
vökudeildar, Barnaspítala
Hringsins.
Gunnar H. Biering lauk prófi í
læknisfræði frá Háskóla Íslands árið
1953 og stundaði síðan framhaldsnám
í barnalækningum og blóðsjúkdóm-
um barna við Háskólann í Minnesota,
þaðan sem hann útskrifaðist 1958.
Hann var dósent í barnalæknisfræði
við læknadeild Háskóla Íslands í nær
20 ár, eða frá 1977 til 1996. Á starfs-
ævi hans urðu miklar breytingar í
heilbrigðisþjónustunni. Það átti ekki
hvað síst við á Landspítalanum, í
barnalækningum þar sem stöðugt
voru stigin markviss skref til fram-
fara og við starfslok Gunnars hillti
undir byggingu hins nýja og glæsi-
lega Barnaspítala Hringsins. Slíkar
framfarir gátu ekki gerst án sam-
hents átaks þeirra sem þar voru í for-
ystu fyrir þjónustu, kennslu og vís-
indi.
Árin þau sem Gunnar kenndi við
læknadeild var læknanemahópurinn
minni en nú er og aðstæður á ýmsan
hátt öðruvísi. Á sama hátt og að ofan
er lýst urðu á hans tíma miklar fram-
farir í kennslu í barnalækningum í
bættu umhverfi og með vaxandi
skilningi á mikilvægi háskólastarf-
semi fyrir spítalann.
Gunnar var mikils metinn og vin-
sæll kennari, fullur áhuga og lækna-
nemar gátu alltaf treyst á aðstoð
hans í námi og starfi. Hann var alltaf
tilbúinn í breytingar og var í sveit
þeirra sem hvöttu og mótuðu þær
miklu breytingar sem barnalæknis-
fræðin fór í gegnum á þessum árum,
bæði sem þjónustugrein og sem há-
skólagrein. Hann vann ötullega að
framförum í málum hinna minnstu og
veikustu og vann þannig að uppbygg-
ingu vökudeildar á Landspítalanum.
Læknanemar, sem nutu hand-
leiðslu hans, minnast hans sem
áhrifaríkrar og upplífgandi fyrir-
myndar og eflaust hefur hann þannig
átt drjúgan hlut að máli þegar ungir
læknar völdu sér barnalækningar
sem sína sérgrein, þeir sem það
gerðu.
Fyrir hönd Háskóla Íslands og
læknadeildar sérstaklega þakka ég
Gunnari fyrir farsæl störf í þágu
skólans, votta aðstandendum hans
innilega samúð og færi þeim okkar
bestu kveðjur.
Kristján Erlendsson læknir,
varadeildarforseti lækna-
deildar HÍ.
Kveðja frá Félagi íslenskra
barnalækna
Gunnar Biering barnalæknir er
látinn, 80 ára að aldri. Gunnar vann
við barnalækningar á Landspítalan-
um frá 1958 þar til hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir 1996. Hann var
yfirlæknir á vökudeildinni um árabil
og mikill áhugamaður um að minnka
nýburadauða og samræma skráningu
á fæðingum á Norðurlöndunum.
Gunnar var virkur í Félagi íslenskra
barnalækna og formaður þess 1976–
78. Hann var traustur félagi sem tók
virkan þátt í félagsstarfinu með sínu
jákvæða og glaðværa viðmóti. Hann
var sannur málsvari íslenskra nýbura
og ötull baráttumaður fyrir auknu ör-
yggi móður og barns. Þótt Gunnar
hætti að stunda barnalækningar lét
hann ekki deigan síga heldur sneri
sér að leiðsögn ferðamanna þar sem
hans ljúfa lund og þrá til að fræða
aðra naut sín til fullnustu.
Félag íslenskra barnalækna þakk-
ar Gunnari fyrir góða og innihalds-
ríka samfylgd og hans frábæra starf í
þágu íslenskra barna. Við þökkum
honum fyrir trausta vináttu og hans
framlag til eflingar Félags íslenskra
barnalækna.
Félagið sendir ættingjum hans og
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Megi minning hans lifa.
Sigurveig Þ. Sigurðardóttir
formaður.
Enn einn skólabróðir, vinur og
kollega er genginn á vit feðra sinna.
Gunnar var mikill mannkostamaður,
kurteis svo af bar, vandaður, sam-
viskusamur og nákvæmur. Þessum
eiginleikum kynntumst við skóla-
systkin hans strax í menntaskóla og
síðar í læknadeild Háskólans. Mann-
kostir hans komu sér vel í því lækn-
isstarfi sem hann valdi sér, barna-
lækningum, þar sem samviskusemin
og nákvæmnin skiptir öllu máli.
Gunnar var brautryðjandi í nýbura-
lækningum hér á landi, skipulagði
starfsemina og stjórnaði henni af eðl-
islægri mildi og myndarbrag þar til
hann lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Hann var óþreytandi við að afla sér
aukinnar þekkingar í sérgrein sinni
og á öðrum sviðum eins og best kom í
ljós eftir að hann lét af yfirlæknis-
starfi á Landspítalanum. Þá fór hann
í leiðsögunám og sneri sér að því að
auka tungumálakunnáttu sína með
háskólanámi í þýsku, frönsku og
Gunnar Hannes Biering