Morgunblaðið - 08.04.2007, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. APRÍL 2007 43
ur fyrir ferðamenn, bæði innanlands
og utan, ásamt því að stunda háskóla-
nám. Hann var fullur atorku, með
brennandi áhuga á umhverfi sínu og
samferðafólki. Eitt af því síðasta sem
hann tók sér fyrir hendur var að taka
þátt í fornleifauppgreftri sem segir
mikið til um hans andlega atgervi;
hann var að takast á við ný viðfangs-
efni meðan honum entist heilsa til.
Gunnar undi sér vel í miðbænum og
fór flestra sinna ferða fótgangandi.
Hann tók að sér að sjá um hússjóð
okkar og þegar staðið var frammi fyr-
ir því að hreinsa veggjakrot af húsinu,
hafði hann samband við Listaháskóla
Íslands og bauð nemendum að nota
veggina. Best að láta gera þetta vel úr
því sem komið var. Þetta sýndi ein-
staka víðsýni og frumlega aðferð við
að leysa marghliða vandamál.
Síðast þegar við komum við hjá
Gunnari var greinilegt að hann átti
við veikindi að stríða. Hann segir okk-
ur að hann sé í strangri lyfjameðferð,
skólagangan og frekari ferðalög hafi
verið lögð á hilluna, í bili að minnsta
kosti. Óneitanlega var okkur brugðið
við þessa fregn. Gunnar lét hins vegar
fylgja með að hann ætti að baki langa
og góða ævi, ætli að leita sér lækninga
innan skynsamlegra marka en muni
taka því sem koma skal. Farið var af
þessum fundi með blendnar tilfinn-
ingar í hjarta, sorg yfir því að góður
drengur þurfi að takast á við erfið
veikindi, en um leið létti yfir því hvað
hann sýnir mikið æðruleysi, ætli að
kveðja með reisn og í sátt, ef að svo
ber undir. Afstaða Gunnars bæði til
lífsins og dauðans er til fyrirmyndar
og vonandi huggun fyrir vini og að-
standendur við fráfall hans.
Við munum sakna góðs vinar og ná-
granna. Um leið og við kveðjum
Gunnar, vottum við ástvinum dýpstu
samúð.
Sigurveig Víðisdóttir og J
óhann Jónsson, Bandaríkjunum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Helgi, Anna, Þórdís og
fjölskyldur.
Látinn er góður vinur okkar, Gunn-
ar H. Biering, eftir hetjulega baráttu
við illkynja sjúkdóm. Þrátt fyrir veik-
indin bar hann sig alltaf vel, sinnti
áhugamálum sínum, sótti leikhús,
tónleika, fyrirlestra og síðast en ekki
síst sinnti hann fjölskyldu sinni og
vinum af einstakri alúð.
Fyrstu kynni okkar voru af áhuga-
sömum og samviskusömum lækna-
nema og lækni sem gegndi ábyrgð-
arstöðum á Landspítala og við
Háskóla Íslands. Var Gunnar traust-
ur í öllum störfum sínum eins og sam-
starfsmenn hans bera vitni um.
Nýkvæntur fyrri konu sinni, Eddu
Ólafsdóttur hjúkrunarfræðingi, hélt
hann til sérnáms í Bandaríkjunum
1953 og þar eignuðust þau dótturina
Huldu. Þar varð hann fyrir þeirri sorg
að Edda lést af slysförum.
Seinni kona Gunnars var Herdís
Jónsdóttir, hjúkrunarfræðingur, sem
gekk Huldu í móðurstað. Dóttir
þeirra er Rannveig. Þær Hulda og
Rannveig hafa verið stoð og stytta
föður síns í veikindunum og vildu allt
fyrir hann gera. Gunnar var um-
hyggjusamur faðir og afi og mjög
stoltur af tveimur langafabörnunum,
Huldu og Kormáki.
Minningar okkar um Gunnar og
Heddu eru margar úr Hvassaleitinu
þar sem við byggðum og bjuggum
hlið við hlið í fjölda ára, ásamt göml-
um félögum. Þarna varð hið besta vin-
áttusamneyti og áttu Gunnar og
Hedda stóran hlut í því. Oft var farið í
styttri og lengri ferðir um landið með
börn og tjöld um byggðir og óbyggðir.
Seinni árin lá leiðin í vinahópi til Dan-
merkur, Frakklands og Hornstranda,
þó kannski oftast í Biskupstungur þar
sem stunduð var kartöflurækt, þökk
sé Gunnari og Lísu, landeigendunum
að Eyrum. Gunnar naut þess mjög að
fara með vinahópnum þangað austur
vetur sem sumar.
Ótal voru veislurnar sem við sátum
hjá Heddu og Gunnari í Hvassaleiti
og Goðheimum og seinna í Miðleiti.
Þar bjuggu þau þegar Hedda lést eft-
ir nokkur veikindi og er hennar sárt
saknað. Þrátt fyrir fráfall Heddu hélt
Gunnar sínu striki sem hann hafði
ætlað sér við starfslok og hóf leið-
sögumannsnám. Tók hann í framhaldi
af því til við tungumálanám, þýsku,
frönsku og ítölsku og lagði sig sér-
staklega fram um að ná talmálinu
með því að dvelja í viðkomandi lönd-
um og tala við fólk. Prófin skiptu
minna máli.
Síðasta ferð hans var með hóp eldri
lækna til Slóveníu í maí í fyrra.
Honum var unun að halda fámenn
matarboð fyrir vini sína og var ekki í
vandræðum með að reiða fram veislu-
mat. Hann fylgdist með börnum og
barnabörnum okkar vina sinna hér á
landi, einnig í Danmörku en þau börn
hafa komið til Íslands og Gunnar ver-
ið í miklu uppáhaldi hjá þeim. Hann
naut lífsins, stóð meðan stætt var,
gafst ekki upp fyrr en í seinustu viku
er hann kallaði okkur á sinn fund til
að kveðja daginn áður en hann dó og
sáttur við að fara.
Gunnar var okkur og öðrum jafn-
öldrum í vinahópnum mikill gleðigjafi
og tryggur vinur. Hann hvíli í friði.
Anna og Tómas Árni.
Fallinn er frá öðlingurinn Gunnar
Biering, barnalæknir, leiðsögumaður
og lífskúnstner.
Fyrstu kynni okkar hjóna af þeim
Heddu og Gunnari má rekja 45 ár aft-
ur í tímann, er þau buðust til að kynna
okkur í máli og myndum væntanlegan
verustað okkar til næstu fimm ára.
Tilviljun hafði hagað því þannig að ég
nánast fetaði í fótspor Gunnars varð-
andi sérnám í barnalæknisfræði í
Bandaríkjunum, en hann hafði klárað
sérnám sitt í Minneapolis 5 árum fyrr.
Það var því ekki ónýtt að þiggja heil-
ræði, uppörvun og leiðsögn í
tengslum við framtíðarstaðinn. Fyrir
það erum við ávallt þakklát. Og þegar
á leiðarenda var komið var nokkuð
ljóst að ég fékk notið þess sem Íslend-
ingur hversu gott orð hann hafði getið
sér hjá starfsfólki spítalanna tveggja.
Ekki spilltu fyrir náin fjölskyldubönd
Gunnars við Valdemar Björnsson,
hinn mikla Íslandsvin, en þeir voru
svilar. Valdemar og Gulla voru fljót að
taka litlu fjölskylduna undir sinn
verndarvæng sem og raunar alla
landa sem voru við nám og störf í
Minneapolis á þeim tíma.
Vináttuböndin styrktust enn frek-
ar er við fórum fjögur saman í eins
konar pílagrímsferð til okkar gömlu
Alma Mater, University of Minnesota
Hosp. og þaðan á Stanford University
í náms- og kynnisferð, sem endaði
með því að við leigðum okkur bíl í San
Francisco, þar sem vinahjón bættust í
hópinn. Síðan var þeyst um þvera og
endilanga Kaliforníu í 2 vikur.
Þá var strax kominn fram leiðsögu-
mannshneigðin hjá mínum manni, allt
varð að vera þrautskipulagt fram í
tímann og nauðsyn að lesa sér vel til
um alla staðhætti og aðstæður.
Sex manns í þröngum bíl, í hita og
svækju, getur svo sannarlega reynt á
þolrifin, en hvaða kringumstæður
gefa betra tækifæri til að kynnast eðl-
iskostum og göllum hvert annars?
Skemmst er frá að segja að allir voru
góðir vinir í ferðalok og þar var þáttur
Gunnars ekki minnstur.
Hann var mannasættir.
Svo áttum við 20 ára samleið við
kennslu 5. árs læknanema í barna-
læknisfræði og þá ekki síst við yfir-
ferð skriflegra prófverkefna nokkr-
um sinnum á vetri. Samstarf okkar
þar var með eindæmum gott og þá
kynntist ég betur nákvæmnismann-
inum og diplómatanum, Gunnari.
Gunnar hafði yndi af skíðamennsku
og upp í hugann koma eftirminnilegar
skíðaferðir okkar til Ítalíu. Þar kynnt-
ist ég skíðamanninum og lífsnautna-
manninum.
Við starfslok á Barnaspítala
Hringsins fyrir 10 árum, þá orðinn
sjötugur og búinn að missa sína elsk-
uðu Heddu, var eins og flóðgáttir
brystu. Nú hellti hann sér út í leiðsög-
unám í Leiðsöguskóla Ísl., sem auð-
vitað lauk með glæstu prófi. Starfaði
síðan sem mikils metinn leiðsögumað-
ur allan 8. áratug ævi sinnar. Geri
aðrir betur! En það var ekki nóg,
hann bætti við sig námi í hverju
tungumálinu á fætur öðru, forvitnað-
ist um fornleifafræði og trúlega sitt-
hvað fleira.
Þar var kominn eljumaðurinn og sí-
leitandi áhugamaðurinn um land,
þjóð, sögu og tungumál.
Gunnar var vinsæll með afbrigðum.
„Lítillátur, ljúfur, kátur“ með per-
sónutöfra. Dönsku genin ekki langt
undan, kurteis, kunni sig vel og stutt í
húmorinn. Kunni að njóta.
Gunnar var mikill fjölskyldumaður.
Þau Hedda voru afar samrýnd og
margir sem minnast veglegra boða og
glaðra samvista á heimili þeirra. Fyr-
ir vináttu þeirra skal nú þakkað.
Við Edda sendum innilegar samúð-
arkveðjur til dætranna tveggja, sem
og annars skylduliðs.
Guð blessi minningu Gunnars Bier-
ing.
Þröstur Laxdal.
Mikill eldhugi er genginn. Gunnar
Biering var hrífandi persónuleiki og
litríkur. Hann sökkti sér niður í við-
fangsefni sín hverju sinni af slíkum
eldmóði að undrum sætti. ,,Ég hef
bara svo gaman af þessu,“ var við-
kvæðið þegar dáðst var að dugnaði
hans og ákefð.
Gunnar settist á skólabekk í Leið-
söguskóla Íslands haustið 1997 þar
sem nemendur komu hver úr sinni
áttinni. Þar kynntist ég honum fyrsta
kvöldið og með okkur tókst góð vin-
átta. Sameiginlegur áhugi á efninu
tengdi okkur nemendurna saman, við
vildum fræðast og stefna að því að
verða góðir leiðsögumenn. Þarna
naut Gunnar sín vel.
Hann ákvað samkvæmt lífstóni
konu sinnar, sem hann missti fáum
dögum áður, að lifa lífinu lifandi, að
njóta þeirra tækifæra sem lífið hefði
upp á að bjóða til að þroska og auðga
andann. Hann leit fram á við og sagði
að við ættum ekki að gefa okkur sorg-
inni á vald, það væri fullkomin sjálfs-
vorkunn. Við ættum að gleðjast yfir
því sem var og flytja góðar stundir og
minningar með okkur inn í framtíð-
ina, okkur sjálfum og öðrum til góðs.
Hann galopnaði faðminn, tók á
móti nýjum viðfangsefnum, nýjum
áskorunum með leiftrandi áhuga og
svo miklum ákafa að hann hló að sjálf-
um sér og sagði að stundum sæist
hann ekki fyrir. Þá átti hann við að
hugurinn bæri hann lengra en aldur
og úthald leyfðu.
Læknisstörfum hans var lokið á
þessum tíma og hann kvaddi þann
kafla lífs síns í sátt og þakklæti, þakk-
læti fyrir farsælan starfsferil og nú
fönguðu ný tækifæri hug hans. Hann
sagði að hann ætlaði sér að verða
námsmaður til hinsta dags og við það
stóð hann.
Hann tók leiðsöguprófið á ensku
með glæsibrag, þá á dönsku og að lok-
inni nokkurra vikna dvöl í Þýskalandi
með sína menntaskólaþýsku og há-
skólanám hér fyrir nokkrum árum að
grunni, tók hann einnig leiðsögu-
mannapróf á því máli. Næsta vígi
voru meðal annars franska og ítalska
og nú síðast fornleifafræði.
Minningabrot geymi ég og gleðst
yfir. Samvera í þýskudeild Háskóla
Íslands. Ferð sem við fórum þrjú í
Reykjanesbæ til að hlusta á Ara
Trausta flytja fyrirlestur um eld-
virkni. Gönguferð um miðbæ Reykja-
víkur með leiðsögumanninum Gunn-
ari þar sem hann var borinn og
barnfæddur. Hús og stígar bernsku-
stöðva hans fengu þar líf, nýja ásýnd.
Í rútuferð þar sem amerískir ferða-
menn nutu leiðsagnar hans um
Reykjanesskaga og Suðurland varð
mér ljóst hvað hann átti við þegar
hann sagði að sér liði best með hljóð-
nemann í hendi. Með elsku sinni til
landsins og starfans hreif hann alla
með. Ein stúlkan í nemendahópnum
okkar minnist þeirra orða hans að áð-
ur hefði hann ferðast mikið og skoðað
náttúruna en leiðsögunámið hefði
kennt sér að sjá inn í fjöllin, inn í nátt-
úruna! Gunnar var mætur maður og
okkur þótti vænt um hann. Hann var
æðrulaus og hreykti sér ekki, fram-
koma hans látlaus og einlæg. Hann
sagði að sinn besti eiginleiki væri að
sér hefði tekist að varðveita barnið í
sjálfum sér. Hann var okkur því á
margan hátt fyrirmynd og skildi eftir
sig mögnuð spor.
Far heill, Gunnar. Við þökkum
samfylgdina þessi tíu ár.
Aldís Aðalbjarnardóttir.
Þegar Gunnar Biering kom heim
frá námi í Bandaríkjunum fyrir nærri
hálfri öld voru nýburalækningar ung
sérgrein sem enn átti víðast hvar eftir
að vinna sér sess. Störf hans við
Landspítalann spönnuðu nær fjóra
áratugi, bæði á fæðingar- og barna-
deildunum, og urðu einstaklega far-
sæl og framsýn. Lífslíkur fyrirbura
voru þá miklu verri en nú, forburð-
arskimanir í meðgöngu litlar, Rhe-
sus-varnir ekki til, blóðskipti og með-
ferð nýburagulu á frumstigum,
öndunarvélar og önnur sérhæfð að-
stoð við nýbura mun ófullkomnari en í
dag. Með glaðsinna skapferli sínu,
stefnufestu og þeim eiginleika að ná
því besta fram í öllum sem með hon-
um unnu tókst Gunnari Biering að
leggja grunn að umbótum sem und-
anfarna tvo áratugi hafa endurspegl-
ast í hvað bestri lifun nýfæddra barna
sem fyrirfinnst í heiminum. Með ný-
byggingu kvennadeildar 1975 kom
vökudeild Barnaspítala Hringsins og
þar stýrði Gunnar frábærri vinnu,
sem jafnan einkenndist af mikilli sam-
vinnu við fæðingarlækna og ljósmæð-
ur kvennadeildar. Rhesus-vörnum
var komið í gott lag með ferðum hans
og Gunnlaugs Snædal allt umhverfis
landið þar sem hver einasti fæðinga-
staður og allt starfsfólk var heimsótt
á árunum 1967–68. Skráning fæðinga
á landsvísu hófst 1972 og Gunnar
vann ötullega að þeim málum í 20 ár.
Greinaflokkur um fæðingar á Íslandi
varð til ásamt stöðlum um íslenska
nýbura sem enn eru notaðir. Hann
hvatti yngri samstarfsmenn sína til
dáða og var þeim hlýr og ráðagóður.
Allir litu upp til hans en áttu hann
jafnframt að félaga.
Þegar Gunnar hafði lokið dags-
verkinu í lækningum tóku við fjöl-
mörg önnur áhugamál, sem við fyrr-
um samstarfsfólkið fylgdumst með á
stundum. Leiðsögustörf, málanám,
jafnvel fornleifafræði á síðasta ári,
voru meðal þess sem hann tók sér fyr-
ir hendur, með sama áhuganum og
gleðinni og áður. Nú, þegar fyrr en
við áttum von á er komið að kveðju-
stund, þá er minningin um Gunnar
Biering sveipuð birtu og þakklæti í
huga samstarfsfólksins á kvennadeild
Landspítalans. Þannig verður það
líka áfram, eins og jafnan er um góða
menn og mikla frumkvöðla. Við vott-
um dætrum hans og öllum aðstand-
endum dýpstu samúð okkar.
Reynir Tómas Geirsson.

 





 
 



 
  

            
! "# $!% &   '
(!!% 
! $)
(!!*% !! +! (
(!!*% , ( '$ 
(!!*% - $ .! $ 
(!!*% /  0

(!!*% 0  1 !
(!!*% Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 6988 / 553 6699
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947 / 565 6511
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
elskulegrar móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
GUÐRÚNAR KRISTMANNSDÓTTUR,
Hólagötu 4,
Vogum.
Bestu þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnunar
Suðurnesja fyrir góða umönnun og þakkir til allra
þeirra sem heimsóttu hana og sýndu henni vináttu og tryggð.
Sæmundur Kr. Klemensson, Soffía G. Ólafsdóttir,
Þórður Klemensson,
Kristmann Klemensson, Þóranna Þórarinsdóttir,
Elís Björn Klemensson, Valgerður A. Bergsdóttir,
Egill H. Klemensson,
Brynjar Klemensson
og fjölskyldur þeirra.