Morgunblaðið - 01.05.2007, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. MAÍ 2007 33
Elsku afi minn. Ég
get ekki trúað því að þú
sért dáinn. Ég sakna
þín svo mikið. Það er
kannski gott fyrir þig að fá að deyja af
því þú varst búinn að vera veikur en
það er vont fyrir mig. Ég finn fyrir
svo mikilli sorg, og líka reiði. Mér
finnst óréttlátt að þú sért tekinn frá
okkur. Fæ ég nokkurn tíma að sjá þig
aftur, færð þú nokkurn tíma að sjá
mig aftur?
Afi minn, þú varst svo góður. Ég
man hvernig þú brostir til mín, ég
man leikinn okkar sem við fórum svo
oft í. Ég lagði hendina mína ofan á
þína og þú lagðir hina hendina yfir
mína og svo koll af kolli. Hendurnar
þínar voru svo mjúkar og alltaf hlýjar.
Kannski ertu núna með Lilju ömmu
og Fríðu og hestunum þínum, og
hundunum þínum Kát og Donnu. En
ég vildi að þú værir hér. Ég elska þig
svo mikið, afi minn.
Þín
Sólveig Einarsdóttir.
Dýrmætustu orð sem ég á eru;
,,Guðmundur Einarsson verkfræð-
ingur er afi minn“. Blik kemur í auga
viðmælenda minna og viðhorfið verð-
ur virðingarmeira. Ef hann er afi þinn
hlýtur að vera mikið í þig spunnið.
Auðvelt er að koma þessari setningu
að því viðkvæðið er jú ,,Hverra manna
ert þú?“. Og gæfa mín er að vera
barnabarn hans. Aldrei sá ég hann
reiðan, aldrei var hann pirraður.
Aldrei hallmælti hann nokkrum
manni. Aldrei bölsótaðist hann í erf-
iðum aðstæðum. Eftir á spyr maður
sig hvernig er það hægt, hvað gerði
hann við reiðina og pirringinn? Hann
var jú mannlegur. Afi minn hafði stó-
íska ró sem flestir leita að en fáir
finna. Viðhorf hans til lífsins gaf hon-
um þessa ró. ,,If yoúre not part of the
solution then yoúre a part of the pro-
blem“ voru hans orð. Segir margt að
hann skýrði styggan hest sem hann
átti Vin, hann sagði að það hjálpaði
skepnunni. Svo var hann svo
skemmtilegur, hafði ótrúlega frá-
sagnargáfu og stundum hló hann svo
mikið þegar hann sagði frá að orðin
drukknuðu í hlátri. Afi Guðmundur
elskaði að hafa fullt af fólki í kring um
sig og þau Lilja buðu í bestu veislur
sem hægt var að komast í. Bjartasta
minning mín um afa er hann skelli-
hlæjandi í skemmtilegri sögu sitjandi
við endann á hlöðnu veisluborðinu á
Gimli skerandi kalkúninn. Afi reynd-
ist mér ákaflega vel og ég er honum
þakklát fyrir allt sem hann gerði fyrir
mig. Þau Lilja héldu glæsilegu stúd-
entsveisluna mína sem þau buðust til
að halda. Alla barnæsku mína tók
hann mig með á hestbak og þannig
byrjaði mín hestamennska. Ég var
með hestinn minn á húsi hjá honum
árum saman og það var ekki fyrr en
ég flutti mig í annað hesthúsahverfi
að ég áttaði mig á að það þyrfti að
borga fyrir hey og leigu á bás. Ég
gleðst fyrir afa Guðmundar hönd að
hann sé kominn á stað sem hann taldi
fallegan og áhugaverðan, umvafinn
ástvinum.
Eina spurningin sem eftir situr er:
,,Hvaða lag var þetta, afi, sem þú tón-
sönglaðir þegar þú keyrðir bíl?“
Rakel.
Ég vil í örfáum orðum minnast öð-
lingsins Guðmundar Einarssonar
verkfræðings. Kynni okkar hófust ár-
ið 1955 suður á Keflavíkurflugvelli.
Guðmundur var þá framkvæmda-
stjóri Sameinaðra verktaka og ég
stjórnandi þungavinnuvéla hjá verk-
tökunum.
Á Þorláksdag 1956 fóru starfsmenn
verktakanna í jólafrí og flestir voru á
Guðmundur Einarsson
✝ GuðmundurEinarsson fædd-
ist í Reykjavík 22.
ágúst 1925. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Holtsbúð í
Garðabæ 24. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju 30.
apríl.
einkabílum á leið til
Reykjavíkur þegar iðu-
laus stórhríð skall á.
Hríðin var svo mikil að
starfsmenn vegagerð-
arinnar hættu mokstri,
sögðu hann tilgangs-
lausan í brjáluðu veðri
og mikilli snjókomu.
Veginum var lokað
milli Njarðvíkur og
Hafnarfjarðar. Guð-
mundur var ekki lagð-
ur af stað, en var í tal-
stöðvarsambandi við
stjórnarmenn Verk-
takanna sem nú komust hvorki aftur
á bak né áfram og báðu Guðmund um
hjálp, ástandið var alvarlegt, um 200
bílar fenntir, fólkið margt illa búið til
næturdvalar í snjóskafli.
Guðmundur brást ekki, hann
hringdi í vin sinn Geir Zoëga vega-
málastjóra og fékk leyfi hans til að
gera tilraun til að opna veginn, Vega-
gerðinni að kostnaðarlausu, alfarið á
kostnað og ábyrgð Sameinaðra verk-
taka.
Guðmundur kom í matsalinn á
kvöldverðartíma, hann hafði stuttan
formála á máli sínu og spurði hreint
út hvort einhver okkar ýtumannanna
væri tilbúinn til að bæta langri næt-
urvakt við vinnudaginn og bjarga
jafnframt jólunum fyrir fólkið, sem nú
sæti fast á Keflavíkurveginum á leið í
jólafagnað fjölskyldunnar. Í stuttu
máli þá tók ég verkið að mér og Guð-
mundur klæddur hríðargalla gekk
sjálfur á undan ýtunni þar sem ekkert
útsýni var að hafa. Okkur tókst að
opna veginn án óhappa og margir
nutu þar áræðis og dugnaðar Guð-
mundar.
Aðstandendum hans öllum sendi ég
dýpstu samúðarkveðjur.
Genginn er góður maður,
götu sem allra bíður.
Blessuð sé minning þessa mikil-
hæfa manns.
Pálmi Jónsson, Sauðárkróki.
Flest fólk er góðhjartaðir einstak-
lingar í verunni. Sumt fólk brýtur
hefðirnar. Og sumt fólk tekur tryggð
við dyggðir af þeirri stærðargráðu að
undrum sætir. Og sumt fólk nær að
breyta áttavita fjöldans án þess að
eiginlega nokkur taki eftir því. Sjald-
an fara fleiri en ein eða tvær þessara
gáfna saman. Hjá vini okkar Guð-
mundi Einarssyni verkfræðingi, sem
lauk erfiðu jarðlífskvöldi sínu fyrir
stuttu, fór þetta eiginlega allt saman
og tvinnaðist í verunni ákaflega vel.
Það var alltaf notalegt að vera í ná-
vist Guðmundar. Aldrei heyrði ég
nokkurn mann halla í aðra átt nema
helst að erfitt var að lenda með Guð-
mundi í hótelherbergi þegar hópur
eða hópar frá Sálarrannsóknarhreyf-
ingunni fóru á ráðstefnur ytra eða
heima, því Guðmundur svaf svo vært
og fast og hraut stundum svo karl-
mannlega að enginn gat sofið í sama
herbergi. Þetta voru einu aðfinnsl-
urnar sem ég heyrði í þessi þrjátíu og
fimm ár sem ég þekkti Guðmund Ein-
arsson.
Telja má án efa Guðmund Einars-
son einn af fjórum máttarstólpum
Sálarrannsóknarhreyfingarinnar hér
á landi frá upphafi. Á eftir þeim Ein-
ari H. Kvaran, nestor hreyfingarinn-
ar, sem fyrstur kom með spíritismann
til Íslands og stofnaði bæði Tilrauna-
félagið fyrra sem og Sálarrannsókn-
arfélag Íslands 1918, mitt í erfiðleik-
um spönsku veikinnar, Haraldi
Níelssyni, skólastjóra Prestaskólans
og fyrsta prófessor í guðfræði við
stofnun Háskóla Íslands 1911 og svo
loks dómprófastinum sjálfum til
tæpra þrjátíu ára sr. Jóni Auðuns
dómkirkjupresti – þá er Guðmundur
sá fjórði og síðasti er stýrði fleyinu í
þrjátíu ár eftir að Jón Auðuns lét af
formennsku í félaginu á sjötta ára-
tugnum og framundir lok síðustu ald-
ar. Lætur nærri að þeir þrír, Einar,
sr. Jón og Guðmundur, hafi stýrt sál-
arrannsóknarskútunni í um þrátíu ár
hver, og farist það verk ákaflega vel
úr hendi.
Og þótt ekki liggi ekki sérstaklega
mikið ritað eftir Guðmund um þessi
mál, þá var nærvera hans og aðstoð
við miðla félagsins, félagsmenn og þá
vísindamenn sem að rannsóknum
stóðu á málinu, sem og alla þá er til
hans leituðu í ástvinamissi sínum og
sorg, hreyfingunni ómetanleg. Seint
verður það starf metið að verðleikum.
Og alltaf hélt Guðmundur ró sinni, á
hverju sem gekk. Og gekk oft ekki lít-
ið á.
En fyrir aðstoðina við stofnun Sál-
arrannsóknarskólans, og kennsluna
þar með okkur fyrstu sjö árin, skal
hér þakkað beint frá hjartarótum
okkar er að honum stóðu, sem og síð-
ar Sálarrannsóknarfélagi Reykjavík-
ur. Óvildin og því miður dauðasyndin
versta; öfundin sjálf, af hálfu sumra
forystumanna hreyfingarinnar voru
nærri orðnar banabiti skólans á
fyrstu árum hans, ef ekki hefði komið
til takmarkalítið umburðarlyndi og
hjálpsemi Guðmundar til okkar sem
að skólanum stóðu á þeim tíma. Þess
og svo ákaflega margs sem Guð-
mundur miðlaði til okkar af rann-
sóknum og öðruvísi sjónarhornum
skal minnst nú er gamla kempan hef-
ur lokið jarðlífi sínu og gengið á hólm
við örlög sín og uppskeru úr þessari
umferð. Það er nesti og karma sem
svo sannarlega flestir gætu verið
stoltir af þegar burtfarardagurinn
nálgast, eins og Tómas sagði svo rétti-
lega í kvæðinu sínu forðum.
Magnús H. Skarphéðinsson,
formaður Sálarrannsóknar-
félags Reykjavíkur og skólastjóri
Sálarrannsóknarskólans.
Fáir menn eru mér jafn minnis-
stæðir, þeirra sem ég hef kynnst á
lífsleiðinni, og Guðmundur Einarsson
verkfræðingur. Í rúman áratug lágu
leiðir okkar saman, ævinlega við
lausn erfiðra úrlausnarmála. Ef ég
ætti að nefna þann mann sem ég hef
mest lært af um ævina kæmi nafn
Guðmundar strax í hugann. Þá á ég
ekki sérstaklega við verkfræðina
heldur einstæða hæfileika Guðmund-
ar til þess að finna leið þar sem eng-
inn vegur var fyrir. Honum tókst æv-
inlega að sjá málin frá fleiri hliðum.
Þegar leiðir virtust vera að lokast
opnuðu viðræður við Guðmund nýja
útsýn. Reynsla hans og yfirsýn voru
meiri en ég hafði kynnst annars stað-
ar. Þegar við glímdum við undirbún-
ing og mótshald Heimsmeistaraein-
vígisins í skák 1972 var hann mjög í
fremstu víglínu. Minnisstæðir eru
mér erfiðir samningafundir í New
York, hversu undrandi bandarísku
lögfræðingarnir urðu oft er þeir
kynntust nálgun Guðmundar að
flóknum málum. Tækni hans og
samningaaðferðir höfðu þróast á
löngum verktakaferli en eðlislægir
eiginleikar voru óvenjulegir. Honum
tókst ævinlega að lyfta sér yfir kál-
garðshornið sem við vorum að erja og
tengja viðfangsefnið margþættum
hliðum fjölþættra sviða þjóðfélagsins.
Ég verð að játa að á þessum tímum
kom oft í huga mér spurningin: Hvers
vegna dvelur þessi heimsmælikvarða-
maður á Íslandi, honum hljóta að vera
opnar leiðir víða um heim þar sem
leikvöllurinn er stærri, meiri frama-
og ágóðavon. Á tímum útrásar væru
eiginleikar Guðmundar ómetanlegir.
Nú á tímum er flestum nærtækt að
grípa til samlíkingar við markaðslög-
mál. Ef ég ætti að færa tekju- og
gjaldahlið míns lífshlaups mundi ég
færa tekjumegin kynni mín kynni og
samskipti við Guðmund Einarsson.
Sá höfuðstóll ber enn vexti og hefur
ekki rýrnað í verðbólgu skyndiláta
hversdagsins.
Mér koma í hug orð Shakespeares í
leikritinu um Júlíus Caesar að honum
látnum: „When comes such another?“
Síðustu æviárin dvaldist Guðmund-
ur á umönnunarheimili. Heimurinn
var sem horfinn honum og hann var
horfinn heiminum. Hvernig má það
vera að þessi skæri logi hugmynda-
auðgi, snilli og glaðværðar skyldi
slokkna? Ráðþrota glímir spyrjandi
hugur minn við óræðar gátur lífs og
dauða. En við sem kynntumst þessum
óvenjulega manni, þessum ógleyman-
lega persónuleika göngum ófarinn
veg auðugri af lífsfyllingu að hafa átt
þess kost að eiga hann að vini og
ganga með honum dálítinn spöl af
leiðinni.
Börnum Guðmundar og ættingjum
öllum sendi ég mínar samúðarkveðj-
ur.
Guðm. G. Þórarinsson.
Elsku Mummi frændi,
nú hefur þú loksins kvatt okkur
endanlega, eftir löng veikindi, þar
sem þú dróst þig smám saman tilbaka
úr þessu tilverustigi. Eftir eru minn-
ingar um föðurbróður, sem hafði mik-
il áhrif á hugarfar okkar og viðhorf til
lífsins og við söknum þess að hafa
ekki getað notið samveru þinnar leng-
ur.
Mikil tengsl voru milli barna þinna
og okkar systkinahóps og áttir þú
mikinn þátt í því að stuðla að góðum
samverustundum. Við héldum saman
jól í áraraðir og var alltaf mikil til-
hlökkun fyrir okkur börnin að hittast
og vera saman á þínu gestrisna og fal-
lega heimili.
Þú skipulagðir sumarferðir fyrir
alla stórfjölskylduna á Kirkjuhól, og
fórst með okkur í sund og í bíó á
sunnudögum og margt fleira, sem
stuðlaði að sterkum fjölskyldu-
tengslum.
Líf þitt var viðburðaríkt og áhuga-
mál þín mörg og var alltaf fróðlegt að
tala við þig, hvort sem var um ver-
aldleg eða andleg málefni að ræða.
Þú varst ávallt afkastamikill og þú
hefðir örugglega haldið áfram að
sinna ýmsum verkefnum og áhuga-
málum hefði heilsan leyft.
Sem verkfræðingur hafðir þú ætið
áhuga á nýjungum í byggingarmálum
og á arkitektúr. Heimili þitt, byggt úti
í fallegu hrauni, var mjög nýstárlegt á
þeim tíma, og ævintýrastaður fyrir
okkur börnin að leika sér á.
Þú varst mjög fróður um sálar-
rannsóknir og varst um áraraðir for-
maður sálarrannsóknafélagsins. Um-
ræður um andleg mál voru tíðar á
þínu heimili og hafa kennt okkur
börnunum að skoða lífið frá fleiri
sjónarmiðum og út frá kærleika. Trú
þín á líf eftir dauðann hefur mótað
þitt líf og þurftir þú á lífsleiðinni að sjá
eftir ástvinum hverfa fyrir aldur fram
í annan heim.
Síðustu æviár þín hafa börn þín og
þeirra fjölskyldur staðið með þér af
ást og umhyggju í gegnum erfið veik-
indi og hugsað um þig á einstakan
hátt.
Elsku frændsystkini, Jón, Einar,
Kalla, Gummi og Gulla, svo og Sævar,
makar og ykkar börn, við samhryggj-
umst ykkur yfir missi föður, afa og
tengdaföður.
Elínborg, Einar, Stella,
Ingi og fjölskyldur.
✝
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Þúfuseli 2,
Reykjavík,
lést á Líknardeild Landsspítalans í Kópavogi
laugardaginn 28. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Hallgrímskirkju föstudaginn
4. maí kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Minning-
arsjóð Líknardeildar LSH í Kópavogi, s. 543 1159.
Ástþór Runólfsson
Hildur Ástþórsdóttir, Jóhann Ólafur Jónsson,
Guðmundur Már Ástþórsson,
Hlín Ástþórsdóttir, Hrafnkell Marínósson,
Hulda Ástþórsdóttir, Aðalsteinn Guðmannsson,
Runólfur Þór Ástþórsson, Heiðrún Ólöf Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskaður sambýlismaður, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
PÁLL HALLDÓRSSON,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri laugardaginn
14. apríl.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn
4. maí kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Fjórðungs-
sjúkrahúsið á Akureyri.
Ragnheiður Kristjánsdóttir,
Þórhallur Pálsson,
Guðný Þuríður Pálsdóttir
Halldóra Pálsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN SVERRIR NÍELSSON,
Helgafelli,
Mosfellsbæ,
lést á Landspítala sunnudaginn 29. apríl.
Jarðsett verður frá Lágafellskirkju fimmtudaginn
3. maí kl. 13.00
Nanna Renate Möller,
Ríkharður Jónsson, Þóra Skúladóttir,
Unnur Jónsdóttir, Freyr Ferdinandsson,
Íris Jónsdóttir, Kristján Þór Valdimarsson,
Erna Jónsdóttir, Sigurgeir Guðjónsson,
Auður Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.