Morgunblaðið - 01.05.2007, Blaðsíða 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 1. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hún Emilía tengda-
móðir mín er dáin.
Veikindi hennar hefðu
kannski átt að undirbúa okkur fyrir
þessa staðreynd en samt gerðist þetta
allt, allt of fljótt.
Minningar um fyrstu heimsóknir
mínar í Víðihvamminn kalla fram
hlýju og gleði. Ég man hvað ég dáðist
að Emilíu sem hélt utan um hópinn
sinn með yfirvegun og jafnaðargeði
því jafnan var afar líflegt á heimilinu.
Sá hetjuskapur sem hún sýndi í veik-
indum sínum var alltaf til staðar þó að
ég hafi svo sem ekki verið að velta því
fyrir mér þá. Hún kvartaði ekki þó að
stundum hafi stakkurinn verið þröngt
skorinn, heldur voru útsjónarsemi,
nægjusemi og hugmyndaauðgi á með-
al hennar aðalsmerkja. Umhyggja
hennar fyrir sínum var augljós.
Barnahópurinn fékk afar gott atlæti
og kjarngóða hollustu sem þau búa að
enn í dag. Hún var töfrakona í elda-
mennsku og hannyrðum og öllu því
sem hún tók sér fyrir hendur og
byggðist á sköpun og alltaf nutum við
hin góðs af. Hún undi sér vel við
saumavélina þar sem hún töfraði
fram endalausar gersemar fyrir sína
nánustu. Barnabörnum sínum gaf
hún góðan tíma og voru þau óþrjót-
andi uppspretta gleðisagna og gull-
mola sem hún var óspör á að miðla
með okkur hinum. Það var alltaf stutt
í brosið og hláturinn. Hún átti enda-
laus ráð við hinum ýmsu kvillum þar
sem hún var afar vel lesin um mátt og
virkni náttúrulyfja. Hún hafði græna
fingur og bar bæði garðurinn í Víði-
hvamminum sem þau hjónin nostruðu
í sameiningu og síðar blómstrandi
stofuglugginn í Hamraborginni þessu
glöggt vitni. Hún var stolt kona, dug-
leg og ósérhlífin og hún bar ekki til-
finningar sínar á torg. Hún hafði ríka
réttlætiskennd og lét ekki vaða ofan í
sig. Hún tók málin í sínar hendur eins
og glöggt sást þegar hún var kosin
formaður Hamraborgarráðsins. Hún
kunni líka þá list að taka tillit til ólíkra
sjónarmiða. Okkur þótti öllum svo
undurvænt um hana og missir okkar
allra er mikill en sérstaklega þó Sæ-
mundar sem sér á eftir lífsförunaut
sínum í nær 60 ár.
Ég bið algóðan Guð að vaka yfir
eftirlifandi eiginmanni og afkomend-
um og styrkja þau í sorginni.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson.)
Elsku Emilía, takk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
María J. Hauksdóttir.
Elsku Emilía, ekki datt mér í hug
að þegar ég talaði við þig í símann á
afmælisdaginn þinn væri okkar síð-
asta símtal. Það er svo margt sem ég
hefði viljað segja þér og þakka þér
fyrir. Ég hefði viljað segja þér hversu
yndisleg tengdamóðir þú reyndist
mér, við urðum strax miklar vinkonur
og ég gat alltaf leitað til þín, hvort
sem það var aðstoð með börnin eða
bara til að spjalla. Þú varst börnunum
okkar yndisleg amma og munu þau
búa að því alla ævi. Það fyrsta sem ég
heillaðist af í fari þínu þegar við
kynntumst var hversu mikil móðir og
amma þú varst. Í hverri heimsókn
sem við Kiddi komum í Hamraborg-
ina sýndir þú mér eitthvað nýtt sem
Emilía Guðrún
Baldursdóttir
✝ Emilía GuðrúnBaldursdóttir
fæddist í Reykjavík
18. apríl 1930. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi föstudag-
inn 20. apríl síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Digraneskirkju 30.
apríl.
þú varst að sauma á
eitthvað af barnabörn-
unum og vildir fá mitt
álit á hvernig flíkin ætti
að vera og eins og þú
veist stóð aldrei á svör-
um frá mér. Þegar
Davíð Nói greindist
með glútenóþol lagðist
þú strax í að safna að
þér uppskriftum, prófa
að baka úr því hráefni
sem í boði var, og eins
og allt annað sem þú
tókst þér fyrir hendur
þá heppnaðist það vel.
Davíð Nói fékk brauð, kökur, skonsur
og alls kyns kræsingar heim með
reglulegu millibili. Þegar Þorbjörg
Oddný fæddist með hjartagalla þá
varst þú að sjálfsögðu til staðar og
hefðir gengið heiminn á enda ef þess
hefði þurft. Eiði Orra sýndir þú alltaf
eins og hinum skilyrðislausa ást og
hlýju. Ég get endalaust setið og skrif-
að yndislegar minningar um þig en ég
á þær allar í hjarta mínu. Ég veit þú
hefðir viljað að við yrðum sterk og
myndum hugsa vel um Sæmund, sem
við að sjálfsögðu glöð gerum. Elsku
Emelía, ég á eftir að sakna þín mikið
og þú munt alltaf eiga stórt pláss í
hjarta mér.
Þín tengdadóttir
Unnur.
Elsku amma, ég trúi því varla að þú
sért farin. Mér fannst þetta gerast
allt svo snöggt. Ég hélt að ég hefði all-
an tímann í heiminum til að tala við
þig en ég hefði átt að nýta hann betur.
Missir okkar er mikill en ég veit að
þér er nú ætlað annað hlutverk, á
betri stað þar sem þú vakir yfir okkur
öllum.
Ég mun sakna danska jóladaga-
talsins sem þú hengdir upp á vegg og
við barnabörnin fengum alltaf að
opna, dönsku blaðanna og að fara út í
Hamraborg og ná í blaðið en konurn-
ar voru farnar að þekkja okkur sem
barnabörn ykkar afa. Ég mun sakna
þín svo. Þú hjálpaðir mér alltaf svo
mikið, ekki síst þegar ég var búsett í
Danmörku. Símleiðis leiðbeindir þú
mér í eldamennskunni, þvottinum og
mörgu öðru.
Það sem mér þykir verst er þó að
Halli og bumbubúinn skuli ekki hafa
fengið að kynnast þér. Í staðinn mun
ég leggja mig alla fram við að leyfa
þeim að kynnast þér í gegnum mig,
gamlar minningar og myndir sem ég
geymi.
Elsku amma, nú ert þú komin í
aðra og betri veröld þar sem þú og
Emelía Agnes haldið í sameiningu
verndarhendi yfir okkur öllum sem
eftir sitjum. Minningin mun alltaf lifa
í hjarta mínu.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísumVatnsenda-Rósu.)
Þín
Sara Björk.
Elsku amma mín.
Ég vissi að það kæmi að þessari
stund einhvern tímann en hún kom
fyrr en ég hafði vonað. Ég er mjög
þakklát fyrir að hafa fengið þennan
tíma með þér undir lokin sem ég fékk.
Áttum við saman þarna mjög góða
stund sem ég gleymi aldrei. Og það
var einmitt þessi stund sem var minn
styrkur í þessu öllu saman, ég finn
enn hlýjuna frá lófa þínum á vanga
mínum. Ég elska þig alveg rosalega
mikið og mun alltaf gera, þú varst
besta amma í heimi og það var ynd-
islegt að eyða með þér öllum þessum
árum sem við áttum saman, þú hefur
kennt mér margt um lífið og tilver-
unna. Og mikið kenndirðu mér um
saumaskap því það var það sem við
áttum sameiginlegt og eyddum við
miklum tíma saman fyrir framan
saumavélina.
Ég hef lofað mér því að hitta þig
aftur og það ætla ég mér að gera og
með þeirri hugsun sigraðist ég á þeim
ótta sem ég hafði gagnvart dauðanum
og í hjarta mínu veit ég að þú ert hjá
okkur öllum og fylgist með og veitir
okkur styrk þegar við þurfum á því að
halda.
Sjáumst aftur.
Þín
Erla María.
Það er ekki hægt að ímynda sér
lífsglaðari konu en hana ömmu mína,
Emilíu Baldursdóttur. Þegar við
bræðurnir komum í heimsókn til afa
og ömmu í Víðihvamminn, og síðar
Hamraborg, var eitt sem við gátum
treyst á; skilyrðislaus ást ömmu okk-
ar og hennar rosalega lífsgleði sem
smitaði út frá sér hvert sem hún fór.
Amma Milla og afi Sæmi breiddu út
sinn hlýja faðm mót okkur og um-
vöfðu okkur með kærleika.
Hún tók á veikindum sínum eins og
við mátti búast, með bros á vör sama
hvað á bjátaði og dæmalausu hug-
rekki. Eftir erfiða baráttu laut hún að
lokum í lægra haldi fyrir sjúkdómn-
um og má segja að hún hafi látist
langt fyrir aldur fram. Hún skilur eft-
ir sig níu börn, 24 barnabörn, þrjú
barnabarnabörn og ógrynni yndis-
legra minninga um fórnfúsa og ein-
staklega góðhjartaða konu sem sá
alltaf til þess að öllum liði vel í kring-
um sig. Ég sakna hennar nú þegar en
veit þó að hún horfir yfir á okkur öll
og passar okkur eins og hún hefur
alltaf gert. Hvíl í friði amma mín, við
hittumst einhvern tímann aftur.
Steinn Ingi.
Okkur finnst ótrúlegt að amma
Milla sé dáin. Hún var alltaf svo góð
við okkur, við fengum alltaf ís hjá
henni og hún bakaði brauð handa
Davíð Nóa. Hún saumaði líka á okkur
föt og gaf okkur á jólunum, prjónaði
sokka handa okkur, prjónaði peysur á
Þorbjörgu Oddnýju.
Alltaf fylgdist hún amma Milla vel
með okkur og vildi hvort við værum
ekki alltaf hress og kát og gengi vel í
skólanum og þannig.
Það var svo gaman að koma til
hennar og afa Sæma í Hamraborgina,
fullt af dóti, litum og litabókum og svo
tók amma upp á video úr sjónvarpinu,
fullt af Tomma og Jenna-þáttum sem
við máttum alltaf horfa á hjá þeim.
Amma var alltaf eitthvað að föndra og
búa til eitthvað sniðugt. Einu sinni
bjuggum við til jólasveina á skíðum úr
íspinnastöngum.
Stundum fengum við líka að mála
með vatnslitunum hennar. Og þegar
við bjuggum á Digranesheiðinni og
vorum í Kópavogsskólanum komu
amma og afi stundum og sóttu okkur
og þá fórum við í Hamraborgina og
gerðum eitthvað skemmtilegt saman
áður en mamma og pabbi sóttu okkur.
Alltaf vildu amma og afi gera eitthvað
fyrir okkur. Við söknum ömmu Millu
mjög mikið en við vitum að hún er nú
hjá Guði og henni líður vel.
Við biðjum góðan Guð að passa afa
Sæma því að hann saknar ömmu líka
mjög mikið.
Hvíldu í friði, elsku amma Milla
okkar.
Þín ömmubörn:
Eiður Orri, Davíð Nói
og Þorbjörg Oddný.
Þegar ég hugsa til baka til ömmu
Millu þá stendur einkum tvennt of-
arlega í huga mér, í fyrsta lagi hversu
einstaklega skemmtileg og húmorísk
manneskja hún var og í öðru lagi sú
staðreynd að maður virtist aldrei
hitta öðruvísi á hana en að hún væri
að malla eitthvað í eldhúsinu. Það
fylgdi því þess vegna alltaf mikil gleði
að kíkja í heimsókn til afa og ömmu í
Kópavogi, því maður gat gengið að
því vísu að halda heim aftur með bros
á vör og magann fylltan af góðgæti.
Amma mín var einstök, kraftmikil og
barngóð kona, og því var mér nokkuð
brugðið við fregnir af veikindum
ömmu, en ég var alltaf handviss um að
ef einhver gæti sigrast á veikindunum
þá væri það hún. Amma mín var ein-
stakt hörkutól og sást það best í því
hvernig hún tókst á við veikindi sín, af
æðruleysi og hljóðum innri styrk.
Þessi innri styrkur kom einkar vel í
ljós þegar hún harkaði af sér illa líðan
og þó nokkurn sársauka til þess að
mæta til skírnar sonar okkar um
páskana. Þau fengu að eiga saman
góða stund, enda var amma barngóð
með eindæmum og drengurinn áfjáð-
ur að sækjast í hjartahlýju hennar.
Áður en við héldum aftur til Dan-
merkur fórum við í heimsókn í Kópa-
voginn, þar sem amma fór eftir sem
áður á kostum og við héldum að venju
heim södd og kát. Ég styrktist við
heimsóknina enn frekar í trúnni að
amma væri öll að braggast og því var
það ennþá sárara að heyra að veik-
indin hefðu að lokum sigrað hana.
Það virkar hálfóraunverulegt að
sitja hér í vorblíðunni í Danmörku og
skrifa minningargrein um hana
ömmu mína. Fuglarnir syngja, sólin
skín og mennirnir eru glaðir. Náttúr-
an vaknar til lífsins, kveður kaldan
veturinn og fagnar komu vorsins. Í
Prédikaranum segir: „Öllu er afmörk-
uð stund, og sérhver hlutur undir
himninum hefir sinn tíma. Að fæðast
hefir sinn tíma og að deyja hefir sinn
tíma.“ Þó svo ég eigi erfitt með að
sætta mig við það, þá var stund ömmu
minnar runnin upp. Eftir stutt og erf-
itt haust í hennar æviskeiði kom að
vetri. Megi hún hvíla í friði.
Haukur S. Þorsteinsson.
Ég vil minnast Emilíu Guðrúnar
Baldursdóttur, þakka henni vinskap
og velvild og votta fjölskyldu hennar
samúð. Hún stýrði stóru heimili og
kom hópi barna til manns. Eftir
stendur stór og samhent fjölskylda
sem nú syrgir og minnist mildrar
móður. Kynni mín af Emilíu hófust
með vinskap við einn af sonum henn-
ar fyrir nær 30 árum og naut ég um
leið þeirrar gæfu að fá að kynnast
fjölskyldu hennar og eiginmanni, Sæ-
mundi Þorsteinssyni sem lifir konu
sína.
Að henni standa gildir stofnar:
Ættir Sigurlínar Jónsdóttur (d.1953),
móður Emilíu má m.a. rekja til Páls
Torfasonar, sýslumanns á Núpi í
Dýrafirði. Hann var einn af afkom-
endum séra Björns Jónssonar á Mel-
stað, Arasonar Hólabiskups. Kona
Björns á Melstað var Steinunn Jóns-
dóttir Magnússonar „ríka“ á Sval-
barði í Eyjafirði. Þá má rekja ættir
Sigurlínar til Arngríms Jónssonar,
hins lærða er má telja meðal mestu
fræðimanna á Íslandi á siðskiptaöld.
Ættirnar má rekja víða um Vestfirði
og til nokkurra höfuðbýla á Barða-
strönd og í Dali. Til er saga af því
hvernig einn af mestu dýrgripum
Árnasafns, skinnhandrit frá 15. öld,
komst í eigu Árna Magnússonar.
Bókina hafði einn af forfeðrum Emil-
íu, Björn Magnússon, sýslumaður í
Bæ á Rauðasandi gefið Árna eftir að
hafa látið binda hana inn með mikilli
viðhöfn. Bókin mun komin frá Egg-
erti Hannessyni, sýslumanni Ísfirð-
inga, en hann var afi Björns.
Faðir Emilíu, Baldur Guðmunds-
son (d.1947) var sömuleiðis kominn af
mörgu merku fólki sem þekkt er úr
sögu Íslands. Má þar nefna Björn
„ríka“ Þorleifsson, hirðstjóra á Skarði
á Skarðsströnd og Björn Jórsalafara
Einarsson. Báðir voru þeir komnir út
af Þórdísi Snorradóttur Sturlusonar.
Eignkona Björns á Skarði var Ólöf,
dóttir Lofts „ríka“ Guttormssonar,
riddara, hirðstjóra og skálds á
Möðruvöllum í Hörgárdal. Aðrir for-
feður Baldurs sátu margar kynslóðir í
Ljárskógum í Laxárdal, margir
þeirra virtir embættismenn.
Leið mín lá oft á hið hlýlega heimili
Emilíu og Sæmundar sem lengi stóð í
Víðihvammi 38 í Kópavogi. Það gladdi
gest að heimilisbragur var líkari því
sem gerðist á stórum sveitaheimilum
fyrr á tímum frekar en því sem vand-
ist í ys borgarlífsins. Gestum mætti
hlýtt og glaðvært viðmót og margt
var skrafað og mikið hlegið. Hús-
freyjan tók á öllu með hógværð og af
öryggi en skopið var aldrei langt und-
an. Fátt bifaði henni og bar þó margt
til á heimili stórfjölskyldu eins og
þeirrar sem hún mótaði. Hún stýrði
heimili sínu af festu og jafnaðargeði;
hæglát og hlý í viðmóti, snögg til
svars og föst fyrir ef þurfti en lét smá-
muni lönd og leið. Hún vann sitt starf
af festu og styrk sem skapað hefur
börnum hennar þá gerð sem vel mun
duga í lífsins ólgusjó. Fátt er betra
veganesti en að hafa notið þeirrar
festu og hlýju sem hún miðlaði börn-
um sínum og afkomendum.
Ég votta vinum mínum, fjölskyldu
Emilíu og eiginmanni dýpstu samúð.
Áfram lifir minningin um heilsteypta
konu sem skilaði ævistarfi sínu með
reisn og höfðingsskap.
Guðmundur Kjartansson.
Emilía eða Milla eins og við köll-
uðum hana er fallin frá. Það kemur
alltaf á óvart þegar kallið kemur þrátt
fyrir að hafa vitað af veikindum henn-
ar.
Ég ólst upp í næsta húsi við Sæma
og Millu niðri í Víðihvammi. Það
fyrsta sem ég man úr hverfinu var að
við vorum alltaf eitthvað að brasa
strákarnir hennar, Jakob, Gulli og
Baldur og við Örn bróðir, en við erum
allir á svipuðum aldri. Alltaf var Milla
þolinmóð þótt við hefðum komið illa til
reika, skítugir, með rifna buxnaskálm
eftir ævintýraferð niður á læk.
Það er líka ljóst að oft hefur tekið á
að vera með stórt heimili á þeim tíma
sem við vorum að alast upp. En öllu
tók Emilía með miklu jafnaðargeði og
gerði létt grín að öllu saman.
Ég minnist Emilíu með hlýhug og
fyrir hönd fjölskyldu minnar sendi ég
Sæmundi og börnum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Rögnvaldur Pálmason.
Emilía vinkona okkar lést hinn 20.
apríl eftir erfið veikindi.
Við minnumst hennar með þakk-
læti fyrir að hafa fengið að kynnast
henni og starfa með henni til margra
ára á Skóló (Skóladagheimilinu í Dal-
brekku sem var síðan flutt í Skóla-
gerði) og fengið að njóta visku hennar
og umhyggju. Emilía var myndarleg í
allri framgöngu, dugleg til verka og
hugmyndarík. Það var góður matur-
inn hennar Emilíu og nutu hans allir,
bæði börn og fullorðnir, enda lagði
hún allt sitt í að gera hann sem best-
an, hráefni gott, engin aukefni og fullt
af kærleika. Það var gott að sjá börn-
in í eldhúsinu hjá henni að borða eða
eitthvað að sýsla, Emilía gat spjallað
við þau og hjálpað þeim að leysa lífs-
gátuna. Það var gott að leita ráða hjá
henni enda vel lesin og fróð, hafði ráð
undir rifi hverju eins og sagt er.
„Spyrjum Emilíu,“ var viðkvæðið,
„hún kann örugglega ráð við þessu.“
Emilía var hlynnt óhefðbundnum
lækningum og vel lesin um þau mál-
efni og var oft spennandi að fá útskýr-
ingar á þessu eða hinu hjá henni, við
gleyptum þessi fræði í okkur.
Þær voru minnisstæðar margar
kaffipásurnar á Skóló eða „frímínút-
urnar“ eins og við kölluðum þær. Þá
kom Sæmundur gjarnan með súkku-
laði handa okkur og þökkum við hon-
um kærlega fyrir það og kátínuna
sem fylgdi honum. Hann stoppaði
ekki lengi, vildi leyfa Emilíu að njóta
stundarinnar með okkur hinum.
Þetta voru nauðsynlegar stundir og
treystu vináttubönd okkar sem hafa
haldið þótt við höfum farið sín í hvora
áttina. Við höfum hist reglulega og
höfum átt saman sérstakar stundir
með ýmsu matarkyns, sérríi, kaffi og
að sjálfsögðu var spáð í bolla en Em-
ilía var góð í því og hafði gaman af.
Við þökkum Emilíu fyrir stundirnar
sem við áttum með henni og þó sér-
staklega erum við þakklátar fyrir að
hafa átt með henni stund fyrir u.þ.b.
mánuði en þá var hún sæmilega
hress. Þá var spjallað um heima og
geima og eins og alltaf rifjuðum við
upp margt skemmtilegt af Skóló. Em-
ilía var bjartsýn þá og horfði til fram-
tíðar og var ekkert á því að gefast upp
fyrir sínum veikindum. Við lítum til
þessarar stundar með þakklæti þegar
við kveðjum þig, kæra Emilía og
þökkum fyrir samfylgdina, viskuna
og kærleikann sem þú sýndir okkur.
Megi guð styrkja og vernda fólkið þitt
á erfiðum stundum.
Nú er sál þín rós
Í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnheiður Pála Ófeigsdóttir.)
Kær kveðja.
Guðrún, Sóley Gyða,
Eygló, Ásdís, Erla
og Þórey Birna á Skóló.