Morgunblaðið - 19.10.2007, Síða 34

34 FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ SigurðurTryggvason
fæddist í Reykjavík
20. apríl 1985. Hann
lést á heimili sínu
aðfaranótt 11. októ-
ber síðastliðins.
Foreldrar hans eru
hjónin Steinunn
Ástvaldsdóttir, f. á
Þrándarstöðum í
Kjós 31. janúar
1951, og Tryggvi
Sigurðsson, f. á
Hvammstanga 4.
mars 1943. Bróðir
Sigurðar er Ástvaldur, f. í
Reykjavík 21. desember 1981.
Sigurður byrjaði sína skóla-
göngu í Vogaskóla haustið 1991.
Veturinn á eftir greindist hann
með Batten-sjúkdóminn sem er
hrörnunarsjúkdómur. Í fram-
haldi af því fluttist
Sigurður yfir í
Blindradeild
Álftamýrarskóla
þar sem hann lauk
sinni grunnskóla-
göngu vorið 2001.
Sigurður fór síðan
á sérnámsbraut
Borgarholtsskóla
þar sem hann út-
skrifaðist vorið
2005. Hann var þá
orðinn mjög mikill
sjúklingur af völd-
um sjúkdómsins.
Sigurður bjó alla tíð á heimili
sínu í faðmi fjölskyldunnar og
naut þar umönnunar til dánar-
dægurs.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Í minningu elskaðs sonar okkar og
bróður míns.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þessar ljóðlínur segja næstum allt
sem segja þarf um yndislegan son og
bróður sem nú hefur kvatt okkur eft-
ir löng og erfið veikindi. Hann hafði
sérstaklega jákvætt lífsviðhorf og
mikinn kærleika til að bera. Við
þökkum öllum sem tóku stein úr
hans götu á erfiðri leið. Hann var ein-
stakur. Guð veri með honum, alltaf.
Mamma, pabbi og Ástvaldur.
Elsku Sigurður minn.
Þá ertu sofnaður svefninum langa.
Maður er alltaf svo sjálfselskur að
vilja hafa fólk hjá sér sem lengst, en
ég held að svefninn hafi verið þér
kærkominn eftir erfið veikindi. Það
eru fimmtán ár síðan þú greindist
með sjúkdóminn sem fyrst tók sjón-
ina, síðan smátt og smátt aðra heilsu
og síðustu tvö árin gerði þig alveg
rúmliggjandi.
Samt varstu alltaf svo góður og
glaður, aldrei mátti hallmæla neinum
í þín eyru, og svo sagðirðu oft „hann
er góður, er það ekki?“ og svo fylgdi
gjarnan á eftir líka, „ég er líka góð-
ur“. Og það varstu sko aldeilis, karl-
inn minn.
Amma þín kynntist því líka vel
meðan hún lifði, það var alltaf lítill
pjakkur að hugsa um hana, fara í
heimsókn til hennar og passa upp á
að hún væri ekki ein.
Svo vildirðu halda veislur, alltaf
skyldi haldið upp á afmælin í fjöl-
skyldunni, hvort sem þau voru stór
eða smá, líklega hefurðu snemma
áttað þig á því að það væri rétt að
nota tímann vel, því hann yrði
kannski ekki eins langur og þú vildir.
Þú varst líka smekklegasti karl-
maðurinn i fjölskyldunni okkar, vild-
ir litrík föt en þau urðu líka að passa
saman. Man þegar þú varst lítill
pjakkur og áttir gallabuxurnar með
rauða fóðrinu og uppábrotinu, þá var
sko klárt að það þurfti rauða sokka
og rauða skyrtu við. Og á páskunum
skyldi skyrtan vera gul. Trúlega vild-
irðu njóta litanna sem best á meðan
þú hafðir sjónina.
Þú varst alla tíð mjög heimakær,
vildir alltaf helst vera heima. Það var
því ekki skrítið að pabbi þinn og
mamma og Ástvaldur gerðu allt sem
þau gátu til að tryggja að þú gætir
verið heima hjá þeim alveg til enda.
Oft hefur það komið upp í hugann
hvað þú varst heppinn að eiga þessa
foreldra og bróður, því verkefnið hef-
ur verið krefjandi og þau hafa öll
staðið sem klettar við hlið þér.
Nú höfum við kvaðst í síðasta
skiptið í bili og skipst á síðustu bros-
unum, en brosin varstu aldrei spar á
– alveg fram á síðustu stundu.
Guð geymi þig og blessi.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum)
Þín
Guðný.
Ég var komin í vinnuna fimmtu-
daginn 11. október þegar mér var til-
kynnt um andlát þitt, elsku litli
frændi. Þótt ég hafi átt von á því um
allnokkurt skeið hélt ég að við hefð-
um aðeins lengri tíma. Þú varst ein
sú yndislegasta manneskja sem ég
hef kynnst og fæ ég ekki þakkað
Guði nægilega fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér þetta
hálfa ár sem ég var hjá ykkur að að-
stoða þig við þitt daglega líf.
Ég mun alltaf eiga minninguna um
þig og þær stundir sem við eyddum
saman, t.d. á heitt brauð með skinku
og osti, tilraunarbrauð, alltaf eftir að
minna mig á þig, ég gleymi aldrei
hvað þér þótti það gott og hvað þér
fannst sniðugt að kalla þetta tilraun-
arbrauð. Einnig eyddum við mörgum
stundum saman að hlusta á Bubba og
lærði ég af þér að meta hann. Finnst
mér við hæfi að setja hér inn ljóð-
línur úr laginu hans, Kveðju:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Eins og hann segir í laginu þá mun
Guð vekja okkur með sól að morgni
þegar tíminn er kominn og munum
við þá hittast á ný á stað þar sem
verða hvorki sjúkdómar né erfiðleik-
ar, mikið hlakka ég til.
Að lokum vil ég biðja Guð að gefa
þinni nánustu fjölskyldu, þeim
Steinu, Tryggva og Ástvaldi, styrk á
þessari erfiðu stundu. Ég minnist
ykkar í bænum mínum.
Þín frænka,
Sóley.
Ég sé Sigurð fyrir mér eins og
hann var í fyrsta sinn er við hittumst.
Hann var þá nýbúinn að fá Battens-
greininguna. Þarna mætti mér fal-
legur, glaður og brosandi sjö ára
drengur sem sat hjá pabba og var að
teikna. Það var auðséð að þeir feðgar
voru mjög nánir og það sama á við
um alla fjölskylduna í Nökkvavogin-
um. Fyrstu viðbrögð mín hið innra
voru reiði. Hver er tilgangurinn með
að gefa fólki heilbrigt barn og síðan
kemur þessi skelfilegi sjúkdómur í
ljós sem dregur úr færni þess á allan
hátt? Þeirri spurningu verður ekki
svarað en við verðum að trúa því að
það hafi einhverja meiningu. Það er
löng leið frá greiningu og að dauða-
stund en sem betur fer er þar á milli
fullt af góðum, ljúfum og skemmti-
legum minningum þó svo að þar sé
líka fullt af sorg og baráttu. Við skul-
um muna góðu stundirnar og þakka
þann tíma sem við áttum með hon-
um.
Hann var hláturmildur prakkari,
hafði gaman af að stríða á góðlegan
hátt, talaði fallegt mál og elskaði að
gera fallega hluti handa fjölskyld-
unni. Hann kunni marga texta og
söng mikið. Aðaláhugamálin voru þó
Bubbi Morthens og fótbolti.
Sigurður hélt með KR í fótbolta.
Feðgarnir þrír voru duglegir að
mæta á völlinn hjá KR. Ég er ekki
viss um að KR-piltarnir sem heim-
sóttu hann fyrir ein jólin og færðu
honum fótbolta með nöfnum þeirra á
og KR-treyju hafi gert sér grein fyr-
ir því hve mikið góðverk þeir unnu og
hvernig þeir glöddu ungan mann
sem hefði viljað vera einn þeirra.
Þökk sé þeim.
Á vorin veðjuðum við um Íslands-
meistaratitilinn. Að hausti var það
alltaf hann sem fékk kókdósina.
Hann vildi þó gjarnan að ég ynni og
því var nóg að ég hefði eitt af þrem
efstu sætunum rétt. Þarna er Sigurði
rétt lýst, alltaf að hugsa um aðra.
Sigurður gat alltaf fundið sér eitt-
hvað til að hlakka til og þau hin voru
lagin að finna tilefni þó svo að honum
þætti alltaf best að vera heima hjá
sínu fólki og sínu dóti. Hann undirbjó
allt löngu fyrirfram og litlu hvers-
daglegu hlutirnir skiptu hann miklu
máli eins og góða tertan í afmælum,
jólaljósin á réttu tíma og fleira slíkt.
Undir það síðasta sem hann gat tjáð
sig sagði hann: „Ég á svo góðan
pabba og góða mömmu og góðan
bróður.“ Þetta voru orð að sönnu,
Sigurður gat ekki átt betri foreldra
og bróður. Þau voru vakin og sofin
yfir velferð hans og þörfum alla tíð
og elskuðu hann ótakmarkað. Ás-
valdur var ávallt reiðubúinn að fara
með Sigurði eitt og annað, ekki af
skyldurækni heldur af því að hann
langaði til þess. Því var eins farið
með Steinunni og Tryggva. Allt sem
hægt var að gera til að gleðja Sigurð
eða létta honum lífið gerðu þau af
ást, umhyggju og virðingu. Lokabar-
áttan var löng og erfið en aldrei var
slakað á. Þau vöktu hjá honum hvert
fyrir sig eða saman og ætíð var hugs-
að um að honum liði sem best. Eng-
inn getur gert betur.
Elsku Steinunn, Tryggvi og Ást-
valdur, nú er Sigurður frjáls. Missir
ykkar er mikill og sorgin stór. Ég bið
góðan Guð að styrkja ykkur og
styðja í lífi án Sigurðar. Farðu í friði,
elsku vinur, og takk fyrir samfylgd-
ina.
Margrét F. Sigurðardóttir.
Sigurður Tryggvason
✝ ÁsmundurBjörnsson fædd-
ist á Eskifirði 27.
júlí 1924. Hann lést
á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
10. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Kristín
Elsabet Ásmunds-
dóttir, f. 1898, d.
1973, og Björn Ingi-
mar Tómas Jónas-
son, f. 1901, d. 1971.
Ásmundur var elst-
ur sjö systkina, hin
eru Vigdís Júlíana, f. 1926, Jónas
Guðgeir, f. 1929, Hólmgeir, f.
1934, d. 2006 , Birna Ósk, f. 1938 ,
Valsteinn Þórir, f. 1941, og Olga
Aðalbjörg, f. 1946.
Ásmundur kvæntist 26. nóvem-
ber 1949 Guðnýju Ingibjörgu
Bjarnadóttur, f. í Sandgerði 1927.
Foreldrar hennar voru hjónin
Jónína Guðmundsdóttir, f. 1886,
d. 1959, og Bjarni Jónsson, f.
1886, d. 1963. Börn Ásmundar og
Ingibjargar eru: 1) Jón, f. 1950,
búsettur í Sandgerði, kvæntur
Helgu Karlsdóttur, börn þeirra
eru Anna Björg, gift Guðmundi
Val Oddssyni, dæt-
ur þeirra Helga
Valborg og Vala
Katrín, og Ásmund-
ur. 2) Kristín, f.
1956, búsett í
Vestmannaeyjum,
gift Jóni Árna
Ólafssyni, börn
þeirra eru Ingi-
björg Guðlaug, gift
Jóni Garðari Stein-
grímssyni, Ingi-
björn Þórarinn og
Kristín Rannveig. 3)
Ragnheiður Ein-
arína, f. 1967, búsett í Hafnafirði,
gift Magnúsi Árnasyni, börn
þeirra eru Lilja Björg, Arnar
Helgi, Ásdís Inga og Magnús
Fannar.
Ásmundur ólst upp á Eskifirði
og fór ungur að vinna. Hann fór
suður og vann alltaf störf sem
voru tengd sjávarútvegi. Hann
fluttist til Sandgerðis og gerðist
vörubílstjóri hjá Miðnesi og varð
það hans ævistarf.
Ásmundur verður jarðsunginn
frá Safnaðarheimilinu í Sand-
gerði í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Það er með miklum trega sem ég
kveð kæran vin og tengdaföður, Ás-
mund Björnsson eða Ása eins og
hann var alltaf kallaður, enda búinn
að vera hluti af mínu lífi í hartnær 20
ár. Ég vil þakka honum fyrir allt það
sem hann hefur verið mér og fjöl-
skyldu minni og þá sérstaklega
hversu góður afi hann var.
Þær eru margar og góðar minning-
ar sem hafa komið upp í hugann und-
anfarna daga en það sem mér finnst
standa upp úr er hversu afskaplega
skapgóður Ási var og ekki rekur mig
minni til að hann hafi nokkurn tíma
skipt skapi.
Ási, og reyndar Imba tengdamóðir
mín líka, fylgdist af áhuga með öllu
því sem við tókum okkur fyrir hendur
og ef það voru ferðalög hringdi hann
með reglulegu millibili til að athuga
hvar við værum. Ekki var áhuginn
minni ef eitthvað var um að vera hjá
krökkunum og þá sérstaklega í
íþróttum og alltaf fengu þau hrós frá
honum, óháð árangri.
Annað sem mér er minnisstætt er
að þau Imba og Ási voru dugleg að
skreppa austur fyrir fjall og á baka-
leiðinni komu þau oftar en ekki við hjá
okkur í Hafnarfirði. Ekki var svo
verra ef Ási hringdi á undan og sagð-
ist ætla að koma með kjúkling og oft-
ast var það Kentucky-kjúklingur og
ef það var kominn annar matur í pott-
inn var ekki annað í stöðunni en
geyma hann enda sagði annar sonur
minn við andlát afa síns; hver á nú að
gefa okkur Kentucky?
Það var alltaf gott að koma á Vall-
argötuna til Imbu og Ása og það verð-
ur tómlegra þar nú en minningin um
góðan mann mun lifa áfram með okk-
ur. Eins á ég eftir að sakna símtal-
anna frá honum sem alltaf byrjuðu:
Er nokkuð að frétta? Og þó að ekkert
væri að frétta var samt hægt að
spjalla í dágóða stund.
Elsku Imba mín og aðrir aðstand-
endur, Guð blessi ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning Ása, tengdaföður
míns.
Magnús Árnason.
Það var fyrir 25 árum að ég kom
inn í fjölskyldu Ása, sem þá var
þekktur sem Ási bílstjóri hjá Miðnesi.
Síðan hef ég alla tíð litið upp til hans,
ekki bara sem tengdaföður heldur
sem vinar og sérlega góðrar mann-
eskju.
Það var sama hvar farið var á
bryggjur á Suðurnesjum eða í sjáv-
arútvegsverslanir í Reykjavík það
voru alltaf einhverjir sem þekktu Ása
bílstjóra. „Hann Ása á Scaníunni hjá
Miðnesi, það held ég nú“.
Að eðlisfari var Ási þannig að hann
þurfti alltaf að vera að hjálpa eða gefa
og þegar hann hafði hjálpað eða gefið
var enginn eins glaður og hann, það
var eins og honum hefði verið gefin
vítamínsprauta, hann geislaði allur af
ánægju.
Það var alltaf hægt að finna Ása í
fjölskyldusamkvæmum eða á ættar-
mótum því hann var sá sem flest
börnin voru í kringum, þvílík barna
gæla var hann að börn sóttu í hann,
bæði skyld og ókunnug jafnt.
Hver yrði ekki ánægður að geta
sagt í dagslok, ég hef ásamt eiginkonu
alið upp þrjú góð börn, hjálpað við
uppeldi á níu góðum barnabörnum og
tveimur barnabarnabörnum, Þetta
gat Ási sagt.
Elsku Imba mín, við vitum að Ási
er nú á þeim stað sem kraftar hans og
góðmennska njóta sín vel og við vitum
að með lífshlaupi sínu hefur hann
unnið sér sæti nálægt ljósinu.
Þegar menn horfðu á eftir Scaní-
unni með Ása við stýrið held ég að
flestir hafi hugsað eða sagt, þarna fer
góður maður. Einnig er ég viss um að
nú segja æðri völd, þarna kemur góð-
ur maður.
Jón Árni Ólafsson.
Fyrir tæpum fjórum áratugum
kynntist ég Ásmundi mági mínum
fyrst þegar ég kom í heimsókn á Vall-
argötuna með Olgu systur hans. Allt
frá þessari fyrstu heimsókn og til
þessa dags hefur hlýja og góðvild ein-
kennt viðmót fjölskyldunnar í Sand-
gerði í minn garð og fjölskyldu minn-
ar. Ási var elstur í stórum
systkinahópi en Olga yngst, aldurs-
munur þeirra systkina var rúm tutt-
ugu ár þannig að Ási og Imba fengu
afa- og ömmuímynd hjá börnunum
okkar Olgu.
Meðan við Olga bjuggum austur í
Vík þá komu Ási og Imba reglulega til
okkar í heimsóknir nokkrum sinnum
á ári, þessar heimsóknir urðu færri á
meðan við bjuggum austur á Eskifirði
en svo urðu samverustundirnar aftur
fleiri eftir að við fluttum suður. Þess-
ar heimsóknir voru mjög gefandi og
ánægjulegar eins og allar samveru-
stundir með þeim hjónum. Það er nú
einu sinni svo að þegar maður hugsar
til annars þeirra þá koma alltaf nöfn
þeirra beggja upp í huganum, það lýs-
ir kannski hversu samrýmd og sam-
hent Ási og Imba voru.
Þótt Vík sé þorp við sjávarsíðuna
þá hafa íbúar þar ekki aðgang að
fiskimiðunum og erfitt var að ná í góð-
an fisk í soðið. Þetta fannst Ása alveg
ótækt og í hvert sinn sem við komum
til Sandgerðis þá var hann búinn að
sanka að sér soðningu til að senda
okkur með heim og eins kom hann
færandi hendi þegar hann kom í
heimsókn. Þetta lýsti Ása vel, hann
var sígefandi og ef hann vissi að ein-
hvern vantaði eitthvað þá hafði hann
það á bak við eyrað ef hann gat ein-
hvern veginn útvegað hlutinn.
Það leyndi sér ekki síðustu árin að
aldurinn var farinn að setja mark sitt
á heilsufar Ása, það gustaði ekki eins
af honum og gerði hér áður fyrr.
Í hvert sinn sem við Olga komum
suður eftir þá áttum við Ási góða
stund saman á bryggjunum við okkar
sameiginlega áhugamál, að skoða
bátana.
Nú er Ásmundur farinn frá okkur,
það er gangur lífsins og ekkert við því
að segja. Við sem eftir erum minn-
umst góðs manns því ef eitthvað ein-
kenndi Ásmund mág minn þá var það
manngæska og væntumþykja í garð
sinna nánustu. Ingibjörgu, börnum,
tengdabörnum og afkomendum sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þinn mágur,
Jón Ingi Einarsson.
Elsku afi, þegar ég sit hérna og
hugsa um þig koma upp í hug mér
óteljandi góðar minningar. Ein af
fyrstu minningum mínum er frá því
að ég sat með þér í gulu Scaniunni þar
sem við ræddum allt milli himins og
jarðar yfir kókosbollum og kóki en
það gátum við gert tímunum saman.
Upp frá því höfðum við alltaf verið
bestu vinir. Ég held að það sé ekki of-
sögum sagt að þú varst mjög góður
vinur og mjög góður maður. Þau eru
óteljandi atvikin þar sem þú hefur
komið einhverjum, hvort sem hann er
Ásmundur Björnsson