Morgunblaðið - 09.11.2007, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Rannveig Jóns-dóttir fæddist á
Syðri-Hofdölum í
Skagafirði 4. sept-
ember 1941. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 1.
nóvember síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Sigríðar
Árnadóttur, f. 22.5.
1917, d. 4.5. 2003,
og Jóns H. Jóhanns-
sonar, f. 24.6. 1911,
d. 18.3. 1999. Systk-
ini Rannveigar eru: 1) Ásmundur,
f. 7.3. 1940, kvæntur Ragnheiði
Kjærnested, synir þeirra eru Jón
Hjalti og Ragnar Kjærnested. 2)
Árni, f. 5.11. 1957, d. 19.11. 2000.
3) Jóhanna Birgitta, f. 22.8. 1950,
d. 25.2. 1955. Hinn 7. júní 1965
giftist Rannveig Alois Raschhofer
frá Austurríki, f. 10.12. 1936.
Börn þeirra eru 1) Róbert Jón, f.
23.2. 1966, kvæntur Margarete
Schrems. Synir þeirra eru Jakob
Jón, f. 12.10. 1998, og Matthías
Kjartan, f. 7.2. 2000. 2) Birgit, f.
19.5. 1968, gift Jó-
hanni Pétri Guð-
varðarsyni. Dóttir
þeirra er Anna Mar-
grét, f. 14.12. 2003.
Rannveig lauk
gagnfræðaprófi frá
Kvennaskólanum í
Reykjavík árið 1958
og hjúkrunarfræði-
námi frá Hjúkr-
unarskóla Íslands í
október 1962. Hún
starfaði við Sjúkra-
húsið á Blönduósi í
eitt ár að námi
loknu, flutti síðan til Danmerkur
og starfaði við Københavns Amts
Sygehus, Gentofte, Rigshospitalet
í Kaupmannahöfn og Plejehjem
Kastrup í Kaupmannahöfn til árs-
ins 1972 er fjölskyldan flutti til Ís-
lands. Rannveig vann á Klepps-
spítala árin 1973 til 1977 er hún
hóf störf á Leitarstöð Krabba-
meinsfélags Íslands þar sem hún
starfaði til dánardags.
Útför Rannveigar verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Falla Hlés í faðminn út
firðir nesjagrænir.
Náttklædd Esjan, ofanlút,
er að lesa bænir.
(Stephan G. Stephansson)
Föðursystir okkar Rannveig Jóns-
dóttir fékk ekki langan fyrirvara
þegar lífið sagði henni upp og dauð-
inn hélt innreið sína í formi krabba-
meinsárásar af verstu gerð. Hjúkr-
unarfræðingurinn Rannveig vissi
sem var að hún ætti ekki langt eftir
og hóf af miklu æðruleysi undirbún-
ing eigin útfarar. Ekki duldist þó
neinum að Rannveig var ekki sátt við
hlutskipti sitt; hún var farin að
hlakka til lífsins án vinnu í faðmi fjöl-
skyldu sinnar, hérlendis og erlendis.
Það er alltaf jafn ömurlegt þegar
annars heilsuhraust fólk sem enn
hefur margt að gefa neyðist til að
hverfa á braut.
Að baki er reynslurík ævi. Rann-
veig var uppalin í sveit og síðar þétt-
býli. Þá dvöl erlendis, mest í Dan-
mörku með heimsóknum til
Austurríkis, þaðan sem eftirlifandi
eiginmaður hennar er. Búseta þeirra
hjóna var lengst af í Reykjavík og
sem börn minnumst við heimsókna
til þeirra með hátíðleik – blokkin
mikla með frábæru útsýni yfir nánast
alla borgina.
Höfðingleg var hún í fasi, þægileg í
samræðum og ævinlega áhugasöm
um hvaðeina, störf annarra og fróð-
leik af ýmsu tagi.
Rannveigar verður sárt saknað.
Ragnar og Jón Hjalti.
Vinur þinn er þér allt.
Hann er akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gleði þín uppskorin.
(Úr Spámanninum)
Rannveig Jónsdóttir, hollsystir/
skólasystir okkar er kvödd í dag frá
Langholtskirkju.
Á sólríkum degi 17. ágúst 1959
mættu í anddyri Hjúkrunarskóla Ís-
lands 19 ungar stúlkur á framabraut,
komnar víða að á landinu. Það ríkti
spenna í loftinu en notaleg umgjörð
staðarins og móttökur höfðu góð
áhrif á hjörtu þessara ungu stúlkna.
Þessi dagur var örlagaríkur og upp-
haf þriggja ára hjúkrunarnáms
ásamt ævilangri vináttu þessa hóps,
jafnt í blíðu og stríðu.
Á námsárunum bjuggum við allar
undir sama þaki, þar sem hjúkrunar-
skólinn var um leið heimavist og
heimili okkar. Við kynntumst því dá-
vel og vorum eins og systur og var
þar ríkjandi mikil gleði með ýmsum
uppákomum, jafnt í vinnu sem utan
hennar.
Hollið eins og það var kallað á
þeim tíma hefur haldið saman og hist
nokkuð reglulega í gegnum árin og
var Rannveig ein af þeim, sem lét sig
aldrei vanta.
Rannveig var góður hjúkrunar-
fræðingur, skilningsrík, einlæg,
raunagóð og hafði einkar fallega
framkomu sem laðaði fólk að henni.
Hún var vinsæl í góðra vina hópi.
Við hollsystur kveðjum hana með
trega og söknuði um leið og við þökk-
um henni fyrir samveruna sem nú er
á enda.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum)
Við sendum Alois og fjölskyldu
innilegustu samúðarkveðjur okkur.
Hollsystur frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands 1962.
Oddný M. Ragnarsdóttir.
Rannveig Jónsdóttir hóf störf hjá
Krabbameinsfélaginu í september
1977. Hún hafði því unnið hjá félag-
inu um þrjátíu ára skeið nú í septem-
ber. Hún reyndist dugmikil og traust
og verður skarð hennar vandfyllt.
Farsælt starf Krabbameinsfélagsins
í meira en hálfa öld hefur ekki síst
byggst á færni og hollustu góðs
starfsfólks eins og Rannveigar.
Rannveig var fædd 4. september
1941 og uppalin í Skagafirði. Hún út-
skrifaðist úr Hjúkrunarskóla Íslands
1962 og fór fljótlega til Danmerkur að
vinna á sjúkrahúsum. Þar kynntist
hún eiginmanni sínum, Alois
Raschhofer. Þau bjuggu síðar um
tíma í Austurríki, þaðan sem Alois
var ættaður, en svo fluttu þau aftur til
Íslands þar sem þau bjuggu og störf-
uðu síðan. Rannveig vann á Leitar-
stöð Krabbameinsfélagsins lungann
úr starfsævi sinni og sinnti almennri
móttöku kvenna sem þangað komu í
legháls- og brjóstakrabbameinsleit.
Á árinu 2001 tók hún síðan við því
starfi að fylgja eftir og hafa samband
við þær konur sem þurftu nánari
skoðun eða þurfti að fylgjast sérstak-
lega vel með. Hún sá um að hafa sam-
band við þær um síma og boða í frek-
ari skoðun. Þetta er vandasamt verk
sem Rannveig leysti af hendi með al-
úð og mikilli nærgætni. Hún var lát-
laus og heilsteypt kona með þægilega
og góða nærveru, hæg og róleg að yf-
irbragði en kímin. Rannveig var mjög
samviskusöm og traust í sínu starfi.
Hún stóð samt fast á skoðunum sín-
um og var meginstoð fjölskyldu sinn-
ar. Hún var heimakær og hafði
ánægju af lestri góðra bóka en sinnti
líka útivist. Þau Alois áttu tvö börn og
voru barnabörnin þrjú yndi þeirra.
Rannveig hafði aðeins minnkað við
sig vinnu að undanförnu og ráðgerði
að hætta alveg á komandi ári til að
hafa betri tíma til að sinna fjölskyldu
sinni. Síðla sumars fór hún að finna til
þreytu, leitaði læknis í september og
greindist skömmu síðar með illvígt
krabbamein. Hún sýndi mikla hug-
prýði í stuttu en hörðu veikindastríði
og hafði undirbúið sig og fjölskyldu
sína fyrir það sem verða vildi.
Fyrir hönd Krabbameinsfélags Ís-
lands og samstarfsfólks vil ég þakka
Rannveigu mikilvægt starf hennar í
þágu kvenna á Íslandi í þrjátíu ár um
leið og ég votta Alois, börnum þeirra
og barnabörnum og bróður Rann-
veigar og fjölskyldu innilega samúð
við skyndilegt og ótímabært andlát
góðrar konu.
Blessuð sé minning Rannveigar
Jónsdóttur.
Guðrún Agnarsdóttir, forstjóri
Krabbameinsfélags Íslands.
Það eru aðeins nokkrar vikur síð-
an Rannveig vinkona mín sagði mér
frá veikindum sínum. Tíminn sem í
hönd fór reyndist erfiður fyrir hana
og fjölskylduna. Þá tóku við rann-
sóknir og geislameðferð sem reyndi
mjög á hana, en því miður tókst ekki
að stöðva sjúkdóminn. Hún barðist
við sjúkdóminn af einstöku æðru-
leysi, það var ekki annað hægt en
dást að rósemi hennar, sem var ein-
stök.
Ég veit að mörgum þótti vænt um
Rannveigu og harma ótímabært frá-
fall hennar. Hún vann í Leitarstöð
Krabbameinsfélags Íslands lengst af
sínum starfsferli. Þar nutu sín henn-
ar góðu hæfileikar, hún var góðum
gáfum gædd, dugleg, samviskusöm
og nákvæm í öllum sínum störfum.
Hún lét sér annt um þær konur sem í
leitarstöðina komu, veitti hlýju og
huggun þegar á þurfti að halda, því
að oft fylgir þessum skoðunum og
rannsóknum mikill kvíði og óvissa.
Við Rannveig unnum saman í tutt-
ugu og tvö ár í Leitarstöðinni. Okkar
samvinna var mjög góð og myndað-
ist vinátta og trúnaður á milli okkar
sem aldrei brást, og styrktist ekki
síst þessar síðustu vikur sem hún
lifði.
Oft þurfti ég að leita til hennar,
þegar ég var í vafa með eitthvað við-
víkjandi starfinu og leysti hún yfir-
leitt vandann fljótt og vel.
Rannveig var gæfumanneskja í líf-
inu, hún átti góðan eiginmann, tvö
dugleg og vel gefin börn, tengdabörn
og þrjú barnabörn. Það var þó mikið
áfall fyrir hana, þegar Árni bróðir
hennar var bráðkvaddur fyrir nokkr-
um árum, langt um aldur fram. Ás-
mundur bróðir hennar, og fjölskylda
hans voru henni mjög kær, sem og
aðrir ættingjar og vinir.
Ég kveð kæra vinkonu og þakka
liðnar stundir, bæði í gleði og sorg,
og ég trúi því að Rannveig sé komin
á þann stað, þar sem engin þjáning
er til.
Eiginmanni, börnum, bróður og
fjölskyldum þeirra og öðrum ástvin-
um sendum við Gísli innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guð blessi minningu Rannveigar
Jónsdóttur.
Lilja Jónsdóttir.
Rannveig Jónsdóttir
✝ Soffía KristínHjartardóttir
skrifstofustjóri
fæddist í Reynisnesi
í Skerjafirði 9. maí
1946. Hún lést á
Landspítalanum v/
Hringbraut föstu-
daginn 2. nóvember
síðastliðnum. For-
eldrar Soffíu voru
hjónin Hjörtur Pjet-
ursson, endurskoð-
andi, f. 21.2. 1922, d.
28.12. 1993, og
Laura Frederikke
Claessen, f. 24.1. 1924. Systkini
Soffíu eru: Hjörtur H.R. Hjartar-
son, Halla Hjartardóttir, maki
Kristinn Valtýsson, Jean Eggert
Hjartarson Claessen, maki Gríma
Huld Blængsdóttir og Laura
Hjartardóttir, maki Walter Ragn-
ar Kristjánsson.
Soffía giftist 21.8. 1965 Oddi
Þórðarsyni, f. 27.10. 1944, en þau
slitu samvistum. Sonur þeirra er
Þórður Vilberg Oddsson, f. 20.2.
1966, maki Marta Elísabet Guð-
mundsdóttir, f. 13.4. 1967, þau
eiga tvö börn, Önnu Katrínu, f.
25.10. 1993, og Odd,
f. 27.10. 1998.
Eiginmaður
Soffíu er Hörður
Barðdal, f. 22.5.
1946, en þau gengu í
hjónaband 24.10.
1980 eftir fimm ára
sambúð.
Dætur Harðar eru
Jóhanna I. Barðdal,
f. 6.1. 1969, Sesselja
E. Barðdal, f. 27.10.
1970, og Bergþóra
Fanney Barðdal, f.
28.12. 1971.
Soffía starfaði m.a. hjá Húsa-
meistara ríkisins, Rannsóknastofu
Háskólans í lyfjafræði og hjá
ferðaskrifstofunni Sunnu til
margra ára þar sem stofnað var til
vináttu sem entist til æviloka.
Einnig starfaði hún hjá heildversl-
un Ó.M. Ásgeirssonar í nokkur ár.
Frá 1980 starfið hún sem skrif-
stofustjóri á Endurskoðun Hjartar
Pjeturssonar sem hún rak ásamt
eiginmanni sínum til æviloka.
Útför Soffíu verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Elsku amma, ég veit að þér líður
loksins vel, og ég veit að þú fylgist
með okkur hér niðri og hugsar um að
okkur líður vel.
Ég man eftir þegar ég eyddi mörg-
um helgunum hjá ykkur afa þegar ég
var lítil, man eftir þegar þú gerðir
freyðibað handa mér hvert skipti sem
ég kom og gisti, og mér lá við að
kafna í froðu og fannst þú kolklikkuð
að vera alveg sama þótt það færi fullt
af froðu á gólfið en samt fannst mér
það alltaf jafn skemmtilegt.
En það var nú ekki jafngaman þeg-
ar upp úr baðinu átti að fara því þá
vissi ég að þú ættir eftir að greiða
mér, að greiða mér var eins og að
reita hár af hundi og það lá við að ég
gelti á þig, ég var svo hársár. En ég
fékk líka stundum að greiða þér og
gera krullur í fallega hárið þitt. Og
eftir að við vorum búnar að greiða
hvor annarri gafstu mér ís. Ég man
líka eftir að ég kallaði þig ömmu
sleikjó því í hvert skipti sem ég kom í
heimsókn fékk ég sleikjó eða nokkra
því ég stalst stundum í nammiskáp-
inn góða.
Ég man líka þegar þið bjugguð í
Aðallandi og gáfuð mér fyrstu línu-
skautana mína og við borðuðum
reykta nautatungu, ég var nú heldur
betur ekki að fara að borða tungu úr
nauti, þangað til þú píndir mig til að
smakka einn bita og þá kom bara í
ljós að þetta var heldur betur góð
tunga og ætli ég hafi bara ekki bara
borðað heilan helling. Ég veit að ég
tala fyrir hönd okkar allra þegar ég
segi að ég á eftir að sakna þess að
koma í heimsókn til ykkar á jólunum
og borða hangikjötið og heimatilbúna
rauðkálið þitt og hitta jólasveininn,
þessi jól eiga eftir að verða voðalega
tómleg án þín en við skulum reyna að
hafa þau voðalega jólaleg fyrir þig
eins og þú vildir hafa allt skemmti-
legt og jólalegt fyrir okkur barna-
börnin.
En þú ert ekki farin frá okkur því
við munum alltaf geyma þig í hjarta
okkar.
Ástarkveðjur
Rakel.
Kær frænka mín og nafna er kvödd
í dag.
Hún var fyrsta barnabarn afa okk-
ar og ömmu og hét eftir ömmu sinni
og móðursystur. Soffía Kristín en
langoftast kölluð Dobba. Gullfalleg
stúlka og gleðigjafi í fjölskyldunni.
Þegar Dobba óx úr grasi varð hún
myndarleg húsmóðir með afbrigðum,
einstaklega smekkleg og snyrtileg
eins og heimili hennar bar fagurt
vitni um. Öll störf sem hún tók sér
fyrir hendur vann hún af myndar-
brag, hvort heldur var heima fyrir
eða utan heimilis.
Hún var frændrækin og trygg.
Ég minnist með þakklæti og hlýju
þegar hún tók að halda Soffíu- og
Kristínarboðin. Við erum nokkrar
nöfnurnar í fjölskyldunni og þykir
skemmtilegt að gera mikið úr því.
Þegar Kristín Soffía, dóttir mín var
eitt sinn stödd á landinu, notaði
Dobba tækifærið og hóaði okkur
saman, ungum og öldnum. Og boðin
urðu árviss og ávallt tilhlökkunar-
efni. Þetta var svo hlýlegt og
skemmtilegt hjá henni og oft fengu
fleiri frænkur og litlir frændur að
fljóta með.
Oft gat ég leitað til Dobbu og
reyndist hún mér mjög vel. Það skal
þakkað hér. Hún leiddi mig mín
fyrstu skref í Oddfellowreglunni og
þótti mér afar vænt um það.
Ég og fjölskylda mín vottum
Herði, Dodda, elsku Lauru minni,
systkinum og öllum ástvinum Dobbu,
mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu góðrar konu.
Soffía Ingibjörg
Guðmundsdóttir.
Það var stór systkinahópur sem
ólst upp í gömlu húsunum tveimur
innan í Skildinganesskeifunni, Reyni-
stað og Reynisnesi. Systkinin voru
níu þegar mest var og þótt lögheimili
og foreldraforráð skiptust nálega til
helminga á húsin tvö, þá gekk maður
á báðum stöðum út og inn án þess að
því væri að öðru leyti til haga haldið.
Þar sem bræður skorti á Reynistað,
kom það sér vel að ekki var langt að
sækja til eldri pilta í systurhúsið,
frændur og vini. Og svo var Dobba.
Dobba var að vísu flutt að heiman
þegar mitt götótta minni byrjaði að
skrá framvindu atburðanna. Hún var
hins vegar aldrei langt undan. M.a.
birtist fyrsta vísbendingin um að
mannfjölgun í þessari ætt hefði ekki
lagst af með fæðingu minni, á hennar
vegum í Dodda. Þrátt fyrir, eða
kannski vegna þess, að Dobba fluttist
ung að heiman þá minnkaði ekki
tryggð hennar við hópinn.
Tryggð þessi átti eftir að elta mann
út um allan heim. Ég á í fórum mín-
um safn skeyta og póstkorta sem mér
bárust á afmælisdögum víðs vegar í
heiminum, undirrituð af Dobbu og
Herði. Þegar námsmaðurinn kom
heim í stutt frí frá útlöndum var boð
hjá Dobbu jafnan á dagskrá. Hún var
snilldar veislugerðarmaður, snjall
kokkur og höfðingi í veitingum. Þá
hefur heimili hennar alla tíð verið á
þann veg, að þangað hefur verið gott
að koma.
Ég hitti Dobbu síðasta sinni tæpri
viku áður en hún lést. Mjög var af lík-
amanum dregið, en andinn var klár-
lega ennþá til staðar og hún gerði að
gamni sínu að vanda.
Dobba er nú gengin á vit afa Egg-
erts og ömmu Soffíu og hjálpar þeim
nú við að undirbúa mikla veislu.
Þangað fáum við vonandi öll að ganga
í fyllingu tímans. Ég veit að þar verð-
ur vel að öllu búið og þar mun faðir
minn einnig fara með gamanmál. Þá
má og telja líklegt að Hjörtur nokkur
Pjetursson slái korðu eða tvær á
rafknúið orgel. Og þar verður glatt á
hjalla.
Dodda, Herði, Lauru og ástvinum
öðrum votta ég mína dýpstu samúð.
Eggert Benedikt Guðmundsson.
Elsku Dobba mín, þetta er lítil
kveðja til þín frá mér, kveðja, sem er
full af yndislegum minningum. Þar
má nefna skemmtilegar uppákomur
okkar í gegnum tíðina, allar brellurn-
ar, að ógleymdum stuttferðum til
nærliggjandi byggðarlaga („utan-
landsferðirnar okkar“) með póstkort-
um og fleiru, sem hafa oft orðið okkur
mikið hlátursefni. Allt þetta rifjast nú
upp hjá mér. Ég mun hlýja mér við
þessar góðu minningar um elskulega
vinkonu um leið og ég þakka þér fyrir
að hafa verið vinkona mín.
Elsku Hörður, Doddi, Lára, systk-
ini og fjölskyldur, ég bið góðan guð að
gefa ykkur styrk.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar,
Þórdís.
Soffía Kristín
Hjartardóttir
 Fleiri minningargreinar um Soffíu
Kristínu Hjartardóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.