Morgunblaðið - 09.11.2007, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2007 33
✝ Jón Óskarssonfæddist á
Læknesstöðum á
Langanesi 4. maí
1939. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi
hinn 4. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Óskar Jónsson sjó-
maður, f. 10.10.
1917, d. 10.5. 1984
og Klara Guðjóns-
dóttir húsmóðir, f.
23.12. 1914, d. 16.6.
1991. Jón var næstelstur 11
systkina. Systkini hans eru
Tryggvi, f. 7.6 1938, d. 9.8. 1980;
Guðjón Gunnar, f. 30.11. 1940,
maki Sesselja Sóley Sigurbjörns-
dóttir, þau eiga þrjú börn; Matt-
hildur Ósk, f. 11.1. 1943, hún á
fimm börn: Stefán Jóhann, f.
26.3. 1944, hann eignaðist þrjú
börn, eitt þeirra er látið; Hug-
rún, f. 21.7. 1945; Hulda, f. 24.8.
1946, maki Kirk Edmund Groen-
endaal, hún á þrjú
börn; Ármann, f.
18.11. 1947, maki
Sunna Söebeth,
hann á þrjú börn;
Hrönn, f. 14.7.
1949, maki Árni
Óskarsson; Eygló,
f. 19.11. 1951, maki
Hreinn Ingólfsson,
hún á einn son;
Ægir Karl, f. 24.3.
1954, d. 7.2. 1960.
Sonur Jóns er
Freyr, f. 19.6. 1970.
Börn hans og Jes-
sicu Onryd eru Max og Moa. Þau
eru búsett í Svíþjóð.
Jón kvæntist Ingibjörgu Sig-
jónsdóttur, hún á fimm börn og
tíu barnabörn, Þau slitu sam-
vistum eftir nær 30 ára samveru.
Jón var sjómaður, búsettur á
Hornafirði og vann síðustu árin
við netagerð.
Útför Jóns verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Jón greindist með ólæknandi
sjúkdóm í sumar. Honum hrakaði
fljótt og allt í einu var svo stutt eftir.
Hann var orðinn svo veikur. Mig
hefði langað að þakka honum fyrir
árin sem við áttum saman. Það var
oft gaman og glatt á hjalla. Við ferð-
uðumst um Ísland þvert og endi-
langt. Út á nes og inn til dala. Við
vorum aldrei þreytt á að aka um. Oft
keyrðum við með ströndinni og ef
við sáum seli var hann vanur að
sækja útvarp og spila fyrir þá og
þeir syntu þá rólega nær.
Jón hafði gaman af að veiða á
stöng og ég datt í það með honum.
Hann hafði líka áhuga á að veiða
fugla en ekki bara það heldur hafði
hann ekki síður ánægju af að fylgj-
ast með þeim og annast þá. Hann
þekkti nánast alla fugla á Íslandi.
Við fórum líka marga ferðina inn
á Móa þar sem við áttum smá kofa
og vorum með skógrækt. Þar áttum
við líka gæsir og hænur okkur til
yndisauka. Ég kveð hann með sökn-
uði og þakklæti í huga.
Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum
þó dauðinn megi ei saka.
Til moldar oss vígði hið mikla vald,
hvert mannslíf sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guð þau telur
því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss fellur.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Ingibjörg.
Elsku afi minn er dáinn og langar
mig að minnast hans hérna með
nokkrum orðum um hann. Skrýtn-
ast finnst mér hvað hann fór fljót-
lega eftir að hann greindist með
krabbameinið, þennan illvíga sjúk-
dóm sem erfitt er að flýja.
Ég minnist afa sem algjörs brand-
arakalls og þegar ég var lítil kallaði
ég hann alltaf plat-afa af því hann
plataði mig svo mikið og líka af því
hann var ekki blóðafi minn en að-
allega af því hann var alltaf að plata
mig og grínast því ég leit aldrei á
hann sem annað en alvöru afa minn
því hann hefur alltaf verið þarna fyr-
ir mig sem afi minn.
Ég minnist þess þegar ég var lítil
stelpa að hann kom inn heima og
spurði hvor ég hefði fengið eitthvað í
skóinn frá jólasveininum og ég svar-
aði játandi að ég hefði fengið pip-
arköku og mandarínu en hann spyr
hvort það hafi ekki verið eitthvað
fleira. Þá hafði hann verið búinn að
setja hvítan leikfangahest í skóinn
hjá mér og játaði aldrei að það hefði
verið hann sem setti hann þarna,
sama hvað ég þakkaði mikið fyrir
hann.
Jón afi var alltaf hlæjandi hvort
sem hann var glaður eða ekki og ef
hann var pirraður þá hló hann bara
og þá var allt slæmt gleymt hjá hon-
um. Ég sakna hans mikið þrátt fyrir
að ég hitti hann ekki oft. Það var
bara svo gott að vita af honum, kall-
inum, en vonandi er hann kominn á
góðan stað, hlæjandi og brosandi út
í eitt. Vertu sæll, afi minn.
Þín vinkona,
Sigurbjörg Sandra
Olgeirsdóttir.
Kæri vinur.
Nú kallið er komið svo fljótt sem
raun ber vitni. Þessi lína, þessi þráð-
ur sem skilur að lífið og dauðann er
einkennilega fínn. Silkiþráður. Það
er lífsreynsla að horfa upp á vin sinn
þjást í átökum við illvígan sjúkdóm.
Þú barðist eins og hetja með æðru-
leysi sem þér var gefið. Þegar far-
fuglarnir lentu í vor sem leið varstu
farinn að kenna þér meins. Í ágúst
var svo ljóst að um alvarlegan sjúk-
dóm var að ræða. Nú hefurðu kvatt
okkur og ert floginn með farfuglun-
um. Það flugu gæsir í oddaflugi yfir
Landspítalann í vikunni sem leið.
Við systkinin kynntumst þér um
það leyti sem við vorum að fljúga úr
hreiðrinu hennar mömmu. Þú komst
of seint til að ala okkur upp en í stað-
inn áttirðu stóran part í uppeldi
barnanna okkar. Afi á Hornafirði.
Þau elskuðu þig og dáðu. Þú varst
aldrei það upptekinn að ekki væri
hægt að skreppa að veiða eða fara út
á aura og kíkja á fuglinn. Þú varst
alltaf til í að spila og kenna að leggja
kapal.
Jón hennar mömmu eins og við
kölluðum hann var mikið náttúru-
barn. Hann hafði ánægju af veiðum
bæði á fiski og fugli. Hann gekk til
rjúpna á veturna og skaut gæs á
haustin
Áhugamál þeirra Jóns og mömmu
voru meðal annars ferðalög og land-
ið okkar. Þau brunuðu landshorn-
anna á milli til að heimsækja börn og
barnabörn. Á Móa ræktuðu þau fal-
legan skóg. Þangað var alltaf farið í
hverri heimsókn með kaffi og með-
læti og dáðst að árangri ræktunar-
innar. Þangað munum við halda
áfram að koma með mömmu og
minnast hans.
Sjómennska var lífsstarf hans en
síðustu árin vann hann bæði við
beitningu og hjá Netagerð Horna-
fjarðar, nú Ísneti.
Hann var góður verkmaður.
Elsku Jón, við viljum þakka þér
vináttu og hlýhug í okkar garð og
fjölskyldna okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Elsku Freyr, við sendum þér og
öðrum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur
Valdís og Hafdís.
Sorgin hefur enn á ný dunið yfir
með miklum þunga eins og ægi-
kraftur úthafsöldu sem brotnar í
sandinn.
Jón Óskarsson okkar er fallinn
frá eftir erfiða og snarpa baráttu við
illvígan sjúkdóm.
Ekkert er eins erfitt og þetta að
kveðja góðan vin. Á kveðjustund er
margs að minnast og margt að
þakka.
Nafna minn hitti ég fyrst fyrir um
þrjátíu árum er hann hóf sambúð
með tengdamóður minni Ingibjörgu
Sigjónsdóttur á Höfn í Hornafirði.
Hetjan, tengdamóðir mín, hafði
þá komið öllum fimm börnum sínum
á legg, eftir að hafa misst fyrri mann
sinn í hörmulegu sjóslysi er vélbát-
urinn Helgi frá Höfn fórst 1961.
Jón gekk fljótlega inn í afahlut-
verkið er barnabörn Ingibjargar
fóru að líta dagsins ljós og gegndi
því með miklum sóma.
Jón var geðgóður og stutt í brosið
og hláturinn, hann var náttúrubarn
og stundaði veiðiskap af ýmsu tagi
en sérstaklega hafði hann gaman af
að fara með afabörnin í silungsveiði.
Jón var sjómaður meirihluta af
starfsævinni, var lengi á bátum og
togurum frá Höfn, en starfaði síð-
ustu árin á Netaverkstæði á Horna-
firði.
Sterklegar hendur hans báru þess
merki að hafa unnið erfiðisvinnu,
þótti hann handfljótur mjög og eftir-
sóttur til starfa.
Jón og Ingibjörg bjuggu lengi
saman og undu hag sínum ágætlega
á Höfn, þar til gaf á bátinn er Ingi-
björg veiktist alvarlega, slitu þau
hjónabandinu upp frá því en þau
fóru ekki langt frá hvort öðru,
bjuggu við sömu götu á Höfn og vin-
skapurinn hélst áfram.
Kæra tengdamóðir, megi æðri
máttur veita þér styrk á þessum erf-
iðu tímum. Einnig vil ég votta Frey
syni Jóns og öllum öðrum aðstand-
endum innilega samúð. Minningin
lifir.
Jón Benjamín Oddsson.
Elsku afi, það er svo óraunveru-
legt að þú sért farinn. Þú fékkst ekki
tækifæri til að berjast við krabba-
meinið, það var búið að ná yfirhönd-
inni þegar það uppgötvaðist.
Það eru svo margar minningar
sem koma upp í hugann þegar ég
hugsa til baka og ómögulegt að telja
upp allt sem mér finnst skipta máli.
Ég kom nokkrum sinnum ein frá
Ísafirði til ykkar ömmu sem barn,
algjör dekurdós, og leist sko ekki á
að borða þennan skrítna mat sem
stundum var á boðstólnum á Silf-
urbrautinni, sem var þá oftar en
ekki eitthvað sem þú hafðir veitt.
Það var voða gott að kúra hjá ömmu
og afa og spjalla um alla heima og
geima og að sitja í eldhúsinu hjá
ykkur ömmu á kvöldin að spila við
ykkur er ein af mínum bestu æsku-
minningum. Það var líka gaman að
fara með ykkur að veiða og í bíltúra
út um allar trissur. Að fara inn á
Móa fannst mér alltaf vera ferðalag
þó að það tæki ekki nema nokkrar
mínútur að keyra þangað frá Höfn.
Þar var nú ýmislegt brasað og alltaf
var til kandís bak við hurðina í kof-
anum sem mér fannst nú ekki
slæmt.
„Ég hlakka til“ sagðir þú við mig
fyrir rúmri viku þegar ég kvaddi þig
sagðist ætla að kíkja til þín fljótlega
aftur. Þegar ég kom daginn eftir
hafði þér versnað og afi á Horna
eins og ég þekkti hann var ekki
lengur til staðar. Nokkrum dögum
síðar var þetta búið. Ég er heppin að
hafa átt tvo góða afa og eiga ennþá
báðar yndislegu ömmur mínar á lífi
en maður vill alltaf meira og finnst
að þið eigið bara alltaf að vera til.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allar góðu minningarn-
ar en umfram allt takk fyrir að vera
afi minn.
Þín,
Ingibjörg Erna.
Jón Óskarsson
✝ Ingibjörg Karls-dóttir fæddist 5.
ágúst 1926. Hún
lést á bráðamóttöku
Landspítalans við
Hringbraut 3. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Pálína Guðrún
Steinsdóttir, f. á
Seyðisfirði 26. febr-
úar 1902, d. 8. nóv-
ember 1990 og Karl
Bjarnason, f. í
Reykjavík 6. ágúst
1892, d. 23. febrúar
1970. Systkini Ingibjargar eru
Kristín Hjörvar, f. 29. ágúst
1924, d. 7. október 2007 og Pál-
ína Guðrún Karlsdóttir, f. 12.
janúar 1943, maki Sigurður
Daníelsson. Hálfsystkini eru Sig-
rid, f. 4. febrúar 1918, maki
Garðar Sigurðsson, og Ingimar,
f. 1914, d. 1993. Uppeldissystir er
Steina H. Williams, f. 1934.
Ingibjörg giftist
25. október 1947
Jens Guðmundi
Jónssyni, f. 20.
febrúar 1923, d. 27.
september 2005.
Börn Ingibjargar
eru a) Karl, f. 29.
júní 1949, maki
Halldóra Hannes-
dóttir, dóttir hans
er Ingibjörg f. 26.
ágúst 1971, og b)
og Kristín, f. 25.
janúar 1961.
Ingibjörg starf-
aði á yngri árum í Sandholtsbak-
aríi og í Ingólfsapóteki. Síðar
hóf hún störf hjá Dansskóla
Heiðars Ástvaldssonar þar sem
hún starfaði í mörg ár, allt þar
til hún lét af störfum vegan ald-
urs.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Enn er höggvið stórt skarð í okkar
litlu, samheldnu fjölskyldu. Móðir
okkar Ingibjörg féll frá mjög snögg-
lega síðastliðinn laugardag.
Eftir stöndum við dofin og mátt-
vana. Við systkinin höfum ekki að-
eins misst ástkæra móður okkar
heldur einnig okkar besta og nán-
asta trúnaðarvin og félaga.
Aðeins eru liðin tvö ár síðan faðir
okkar féll óvænt frá, en þá höfðu for-
eldrar okkar verið gift í 58 ár og
höfðu gengið lífsbrautina samstiga
og samheldin sem einn maður. Það
var mikið áfall fyrir okkur öll og lífið
var annað. Fyrir mánuði síðan lést
svo móðursystir okkar, einnig
óvænt.
Þrátt fyrir þessi áföll hélt móðir
okkar sínu striki, bjartsýn og ósér-
hlífin. Hún var mjög ung í anda og
fylgdist vel með á öllum sviðum og
gleymdist því allur aldursmunur.
Félagslynd var hún og höfðu hún
og faðir okkar gaman af því að taka á
móti gestum og gera vel við þá. Jóla-
barn var hún líka og var hún farin að
huga að og skipuleggja þessi jólin.
Var hún þar lík foreldrum sínum,
Karli og Pálínu, sem voru með af-
brigðum gestrisin og í fjölskylduhús-
inu á Langholtsvegi var oft glatt á
hjalla. Svo var einnig þegar foreldr-
ar okkar stofnuðu sitt eigið heimili.
Heimilið bar þess vott að smekkvísi
á fallega hluti og hannyrðir voru
henni í blóð borin og eins og faðir
okkar var hún ástríkt og hvetjandi
foreldri og veitti okkur systkinunum
með því það besta og mikilvægasta
veganesti sem hægt var að fá með
sér út í lífið.
Mikill samgangur og traust bönd
voru á milli þeirra systranna og einn-
ig náinna vina sem mátu hreinskilni
hennar og álit á ýmsum hlutum.
Faðir okkar hefur tekið á móti
henni fagnandi og þau eru aftur orð-
in eins náin og þau voru þau ár sem
þau áttu saman hér á jörðu, en þau
hefðu átt 60 ára brúðkaupsafmæli
hinn 25. október síðastliðinn.
Við systkinin blessum minningu
móður okkar með ást og þakklæti.
Karl og Kristín
Ingu- og Jensbörn.
Enn eitt skarðið hefur verið hogg-
ið í fjölskyldu hópinn. Inga frænka,
ömmu systir mín er látin rétt tæpum
mánuði á eftir ömmu minni, Kristínu
Hjörvar. Við jarðarför ömmu minnar
lét presturinn þau orð falla að þær
hefðu verið samrýndar systurnar,
Inga og amma mín. Það er með
hverju orði sannara og sést enn bet-
ur í hve stutt er á milli andláts
þeirra.
Inga var ljúf og góð kona með
húmorinn í lagi. Þær eru því ófáar
minningarnar sem koma upp í huga
minn þegar ég hugsa til hennar. Þær
minningar sem standa mest uppúr
eru síðan ég var yngri. Ekki það að
ég eigi ekki góðar og fallegar minn-
ingar tengdar henni frá því ég komst
í fullorðinna manna tölu, sú er alls
ekki raunin. Það er bara oft þannig
að barnsminningarnar sitji djúpt eft-
ir. Það sem stendur uppúr og öðrum
finnst kannski skrítið er guli PK
tyggjó pakkinn sem hún var alltaf
með í veskinu þegar ég var barn og
auðvitað fékk ég tyggjó hjá frænku.
Svo má ekki gleyma fallegu jólaboð-
unum sem hún hélt á annan í jólum á
heimili sínu þegar hún bjó í Stiga-
hlíðinni. Þar voru fallegar og góðar
kræsingar á borðum og þá má sér-
staklega nefna heita súkkulaðið. Það
var ekki drukkið kakó í boðunum hjá
frænku, ó nei! Það var drukkið heitt
súkkulaði og bollarnir af því voru
sjaldan fáir, mömmu til mismikillar
gleði. Já hún frænka var indæl kona
og ávallt góð við mig. Ég er betri
manneskja af að hafa fengið að
þekkja hana og umgangast öll þessi
ár.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Takk kærlega fyrir allt það sem
þú hefur gefið mér og mínum í gegn-
um árin Inga mín, minning þín er
ljós í lífi okkar.
Þín frænka,
Kristjana Mjöll (Jana).
Ingibjörg Karlsdóttir