Morgunblaðið - 09.11.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín Jóhann-esdóttir fæddist
í Gíslholti við Rán-
argötu í Reykjavík
4. ágúst 1922. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 2. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Margrét Jónsdóttir
húsmóðir og Jó-
hannes Bárðarson
sjómaður. Systkini
hennar voru Elsa
húsfreyja, Jóhannes
gullsmiður og listmálari, Bárður
listamaður og kaupmaður og
Ómar bréfberi.
Eiginmaður I ) Donald Farr Ra-
der prentari, f. 7. nóvember 1920,
d. 10. janúar 1951. Börn þeirra
eru: 1) Robert Edward Rader, f.
28. desember 1942. Kona I ) Tina
Rader, þau skildu. Börn þeirra eru
Dónald, f. 1968, dóttir hans Page
og Kimberly, f. 1971, synir hennar
og eiginmanns hennar Lee Cheah-
ire eru Change og Riley. Kona II )
Priss Rader. 2) Dónald Farr Ra-
der, nú Jóhannesson, f. 10. febrúar
1945. Kona I ) Jónína Margrét
Baldvinsdóttir, þau skildu. Börn
þeirra eru Unnur Mjöll, f. 1971,
börn hennar og fyrrverandi eig-
inmanns hennar, Ein-
ars Helga Jónssonar,
eru Arnar Björn,
Hekla Sóley og Berg-
dís Björk. Sambýlis-
maður Unnar Mjallar
er Allan Vestergaard
Larsen. Snorri Freyr,
f. 1975, sonur hans og
Söru Lindar Þórðar-
dóttur er Gunnar
Atli, eiginkona
Snorra er Guðný
Jónsdóttir. Kona II )
Helga Mattína
Björnsdóttir, hennar
börn og stjúpbörn Dónalds eru:
Björn Guðmundur, f. 1963, Sveinn,
f. 1967, Kristín Helga, f. 1970 og
Pétur Jakob, f. 1981. 3) Margrét
Ann Rader, f. 28. október 1950.
Eiginmaður hennar var Þorfinnur
Karlsson (látinn), þau skildu. Son-
ur þeirra er Kristinn Máni, f. 1982.
Seinni eiginmaður Kristínar, 30
janúar 1960, var Þorkell Máni Þor-
kelsson blikksmiður, f. 27. júní
1927, d. 21. september 2005.
Eftir 1963 tók Kristín að sér
hlutastarf í bakaríi og síðar versl-
unarstörf meðfram húsmóður-
starfinu.
Kristín verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Ég horfi á myndina af henni, hún er
í kringum 5 ára aldurinn og situr milli
stóru systur Elsu og stóra bróður Jóa
og horfir framan í heiminn. Svipurinn
er yndislegur og einbeittur. Hún er
óhrædd að takast á við lífið. Myndin
finnst mér segja svo margt sem
seinna kom fram í lífshlaupi hennar.
Hún fæddist á Ránargötunni og á
Ránargötunni dó hún. Hún var trygg
og trú öllu sínu. Ekkert var sterkara í
hennar huga en heimilið, hún naut
samvista við ástvini og þar leið öllum
vel. Litir, kertaljós, kaffiilmur og
hennar létta lund léku þar aðalhlut-
verkin.
Kristín var kornung þegar ástin
bankaði upp á. Hann hét Donald Ra-
der, Bandaríkjamaður, rétt tuttugu
ára, dökkur á brún og brá. Árið var
1940. Kristín stórglæsileg, há og tein-
rétt með sína ljósu lokka og sitt glaða
bros heillaði hermanninn unga alveg
upp úr skónum. Hann sá ekkert nema
Kristínu. Á hernámsárunum var ekki
auðvelt fyrir unga íslenska stúlku að
leyfa sér að heillast af „dáta“. En eins
og í ævintýrunum sigraði Donald ekki
bara hjarta Kristínar heldur líka
hjarta alls fólksins hennar. Þau giftu
sig og eignuðust fyrsta barnið sitt Ro-
bert. Hún búandi í foreldrahúsum og
eiginmaðurinn í herskála úti í bæ. Svo
var von á barni númer tvö, Dónald
yngra. Donald eldri var sendur heim.
Hún steig óhrædd um borð í herskip
með tvö lítil börn, annað tveggja ára
og hitt tveggja mánaða og hélt í
skipalest yfir varhugavert Atlants-
hafið í apríl 1945. Áfangastaður New
York. Þegar herskipið kom að landi,
eftir langa för, biðu Donald eldri og
hans yndislegu foreldrar með faðm-
inn útbreiddan. Eftir 6 dásamleg ár
bættist einkadóttirin Margrét Ann í
hópinn. Ungu hjónin voru himinsæl.
Spámaðurinn Gibran segir að syst-
urnar gleði og sorg búi saman í hús-
um okkar allra. Eftir gleðina kom
sorgin. Donald heimilisfaðirinn dó í
bílslysi, aðeins tveimur mánuðum eft-
ir fæðingu dótturinnar. Allt breyttist.
Ísland togaði. Heim sneri hún með
hópinn sinn. Nýtt líf tók við. 1959 hitti
Kristín Þorkel Mána Þorkelsson.
Hlýjan og traustan mann. Þau giftust
og áttu 45 dásamlega góð ár saman.
Hann tók börnunum hennar Kristín-
ar einstaklega vel. Kristín var sjálf-
stæð kona sem vílaði fátt fyrir sér.
Kristín elskaði miðbæ Reykjavíkur,
hún var gönguhrólfur mikill og
Laugavegurinn var passlegur göngu-
túr að hennar mati og það jafnvel
daglega. Hann gekk hún hamingju-
söm, rétt eins og drottning í ríki sínu.
Albesta vinkona tengdamóður minn-
ar var dóttir hennar, hún Maggý. Þær
deildu gleði og sorgum, lífi og leik.
Kristinn Máni einkasonur Maggýjar
var sólargeisli ömmu sinnar. Mæðg-
inin voru henni allt. Litla ákveðna
stúlkan sem situr milli systkina sinna
á 80 ára gömlu myndinni hefur kvatt.
Ég þakka tengdamóður minni af
öllu hjarta. Ég trúi því að nú geysist
hún um á „Laugavegi“ eilífðarlands-
ins umvafin kærleika þeirra sem áður
eru gengnir en líka okkar hinna sem
eftir stöndum.
Helga Mattína Björnsdóttir,
Grímsey.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Kristínar Jóhannesdóttur eða
Stínu frænku eins og hún var alltaf
kölluð í fjölskyldunni. Ég kynntist
henni ung, þegar móðir mín giftist
bróður hennar, en um þær mundir
var Stína að flytjast heim til Íslands,
ung ekkja með þrjú börn.
Ég minnist hennar þá sem hávax-
innar, ljóshærðrar, glæsilegrar konu
sem var eitthvað svo tignarleg. Hún
var snaggaraleg í tali, hrein og bein
og lá ekki á skoðunum sínum. Ein-
hvern veginn var það svo að mér
fannst Stína aldrei eldast. Hún hélt
sínum glæsileika og reisn alla tíð.
Fljótlega eftir að hún kom heim flutt-
ist hún á Ránargötuna og bjó þar alla
tíð síðan, fyrst í tveimur herbergjum í
kjallaranum en síðar á hæðinni. Til
hennar var alltaf gott að koma.
Stína var svo gæfusöm að kynnast
einstökum manni, Þorkatli Mána, og
áttu þau saman langa ævi en hann
lést fyrir tveim árum. Stína og Máni
voru barnlaus en hann var börnum
hennar og barnabörnum hinn besti
faðir og afi. Börn voru ævinlega vel-
komin á Ránargötuna. Ég man að
einu sinni þegar fjölskylda mín fór í
langa ferð til útlanda var yngsti bróð-
ir minn, fáeinna mánaða, í gæslu hjá
Stínu og Mána í tæpa tvo mánuði, það
hefðu ekki allir bætt slíku verkefni á
sig, en það gerðu þau. Stína hugsaði
líka einstaklega vel um móður sína,
Margréti, sem lést í hárri elli. Í minn-
ingunni finnst mér hún alltaf hafa
verið að hugsa um aðra.
Því miður getum við Ingimar ekki
fylgt Stínu frænku síðasta spölinn en
við minnumst góðrar konu með þakk-
læti fyrir að hafa kynnst henni. Við
sendum Maggý og Kristni Mána, Dó-
naldi, Róberti og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigrún Guðnadóttir.
Kristín Jóhannesdóttir
 Fleiri minningargreinar um Krist-
ínu Jóhannesdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Ingvar Christian-sen fæddist í
Hveragerði hinn 18.
september 1944.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut sunnudaginn 4.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Lauritz
Christiansen garð-
yrkjumaður í Hvera-
gerði, f. 19.7. 1906, d.
3.8. 1973, og Þóra
Nikulásdóttir hús-
freyja, f. 9.3. 1908, d.
11.12. 1982. Bræður Ingvars eru
Hans, f. 14.11. 1937, d. 5.7. 2007, og
Ragnar Nikulás, f. 21.4. 1940.
Ingvar kvæntist hinn 29.6. 2001
Gíslínu Björnsdóttur, f. 13.5. 1940,
eftir áralanga sambúð. Hennar for-
eldrar voru hjónin Björn Jónasson,
bóndi á Völlum í Ölfusi, f. 20.4. 1905,
d. 14.9. 1980, og Sigríður Kjartans-
dóttir húsfreyja, f. 7.1. 1913, d. 2.6.
1989. Dóttir Ingvars
og Gíslínu er Inga
Þóra sagnfræðingur, f.
23.6. 1979. Dóttir Gísl-
ínu og stjúpdóttir
Ingvars er Sigríður
Pálsdóttir leik-
skólasérkennari, f.
22.12. 1963, maki Ólaf-
ur Hauksson. Börn
Sigríðar eru Gíslína
Skúladóttir, f. 1995, og
Haukur Þór Ólafsson,
f. 2002.
Ingvar lauk sveins-
prófi í vélvirkjun frá
Iðnskólanum á Selfossi 1968 og fékk
meistararéttindi 1975. Hann vann
við járnsmíðavinnu, lengst af hjá
Landssmiðjunni. 1992 hóf Ingvar
störf hjá Hitaveitu Reykjavíkur, síð-
ar Orkuveitu Reykjavíkur, og starf-
aði þar, lengst af sem birgðavörður.
Útför Ingvars verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Að heilsast og kveðjast er víst
gangur lífsins. Það eru áratugir liðnir
síðan við Ingvar hittumst fyrst, en
hann var þá að stíga í vænginn við
Gíslínu, bestu vinkonu Guðrúnar. Þau
kynni hafa haldist óslitin síðan og
hann orðið einn af bestu vinum okkar.
Saman höfum við ferðast til margra
landa og einnig víða um okkar eigið
land. Síðasta ferð okkar saman var í
sumar norður á Hofsós með ástralsk-
ri vinkonu okkar. Í þeirri ferð barst
honum fréttin um að Hans bróðir
hans hefði lotið í lægra haldi í baráttu
við krabbamein. Þá var þróttur hans
sjálfs orðinn minni en áður og hann
vissi að til beggja átta gat brugðið um
endalok, en um það voru ekki höfð
mörg orð.
Í minningarorðum um Hans heit-
inn lögðu vinir hans með réttu mikla
áherslu á hógværð hans. Hið sama er
okkur efst í huga er við minnumst
Ingvars. Á stundum var hógværð
hans svo mikil að með ólíkindum var.
Annað sem í huga kemur er ótrúlegt
minni hans. Hann var mjög víðlesinn
og fróðleiksfús og okkur er nær að
halda að ekkert er hann las hafi
nokkru sinni horfið honum úr minni.
Þess nutum við í ríkum mæli á ferða-
lögum með honum. Í fyrstu þótti okk-
ur minnið með ólíkindum. Iðulega
kom fyrir er rætt var til að mynda um
veðrið að upp úr Ingvari datt: „Já,
svona var það í apríl 1975“ eða álíka
setning. Og aldrei var hann staðinn
að misminni í þessum efnum.
En fyrst og fremst minnumst við
hans fyrir einlæga vináttu og þær
fjölmörgu gleðistundir sem við áttum
saman, bæði hér og erlendis. Þar var
hann ávallt hrókur alls fagnaðar. Með
þá mynd í huga kjósum við að kveðja
hann. Ástvinum hans öllum sendum
við innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún Árnadóttir,
Magnús Bjarnfreðsson.
Nú er hann Ingvar vinur okkar
fallinn, eftir nærri þriggja ára glímu
við illvígan sjúkdóm af aðdáunar-
verðu æðruleysi. Hann hélt þó and-
legri reisn allt til loka og vitnar það
vel um hans mannkosti.
Kynni okkar við Ingvar hófust þeg-
ar hann bast fornvinu okkar – Gíslínu
frá Völlum – fyrir lífstíð. Þau byggðu
sér fallegt og einstaklega notalegt
heimili við Holtsgötuna þar sem alltaf
er gott að koma. Ingvar gekk Sigríði
dóttur Gíslínu, þá 9 ára, í föðurstað.
Síðan fæddist þeim dóttirin Inga
Þóra, sem varð mikill augasteinn föð-
ur síns og hefur erft marga af hans
góðu kostum. Missir þeirra mæðgna
er mikill.
Í „Bókinni um veginn“ stendur:
„Hinn vitri starfar því án strits og
kennir án orða ... Þannig er hinn vitri
– hann tranar sér ekki fram og verður
fyrir því fremstur.“ Hjá Ingvari
heitnum virtist sem kjarni þessa
forna vísdómsrits væri honum með-
fæddur. Ingvar var enginn hávaða-
maður og lét ekki fara mikið fyrir sér.
En hann var iðjusamur og velvirkur
og átti sér einstaklega auðugt hugar-
líf. Fróðleiksást var honum í blóð bor-
in og var hann ekki við eina fjölina
felldur í þeim efnum. Þekking hans á
hinum margvíslegustu hlutum var
með ólíkindum. Þótt saga og landa-
fræði tækju þar mikið rúm kom það
ekki í veg fyrir að náttúrufræði hvers
kyns fengju einnig traustan sess.
Hann hafði mikið yndi af ferðalögum
og voru þau Gíslína talsvert dugleg að
ferðast. Áttu þau margar góðar ferðir
til Evrópulanda. Ingvar naut þessara
ferða mjög og nýtti þær vel til að auka
við og fá staðfest eitt og annað í þekk-
ingu sinni á sögu- og landafræði.
Hann hafði gaman af ljósmyndun og
nýtti sér það á ferðalögum til að
styðja við minnið þegar heim kom.
Það var Ingvari kappsmál að fá lit-
ið Ameríku, því hann tók það upp hjá
sjálfum sér s.l. sumar að Gíslínu for-
spurðri, að kaupa ferð til Kanada.
Hún var í fyrstu hálfrög við tiltækið,
en lét þó til leiðast. Ferðin tókst vel í
alla staði.
Ingvar átti sér margvísleg „smá-
hobbý“, sem tengdust ástvinum hans
og heimilinu. Hann var mjög hagur
og listfengur, þannig að hann smíðaði
marga ágæta gripi úr silfri og fleiri
málmum. Hann hafði yndi af ræktun
og hélt gott bú alls kyns kryddjurta,
sem þau Gíslína gátu nýtt með ágæt-
um. Einnig gerði hann vín með prýði-
legum árangri.
Þeir eiginleikar Ingvars sem hér
hafa verið nefndir gerðu það að verk-
um að hann var fremur seintekinn,
sem kallað er. Þeim mun tryggari og
raunbetri reyndist hann við aukin
kynni. Í Hávamálum segir:
Að hyggjandi sinni
skyldi ei maður hræsinn vera,
heldur gætinn að geði.
Þessi orð lýsa Ingvari mjög vel. Til
hinstu stundar hélt hann þeim eig-
inleika sínum að hafa lifandi áhuga
fyrir fólki og umhverfi sínu og æðru-
leysið var aðdáunarvert. Nú er sann-
arlega komið skarð fyrir skildi. Við
erum mjög rík og þakklát fyrir að
hafa þekkt hann og átt að vini í þrjá
og hálfan árutug.
Elsku Gíslína, Inga Þóra, Sirrý,
Óli, Gíslína yngri og Haukur Þór. Við
vottum ykkur innilega okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Bjarni og Sólveig.
Ingvar Christiansen✝
Ástkær eiginkona mín og móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ELÍN MARÍUSDÓTTIR,
sem andaðist miðvikudaginn 31. október, verður
jarðsungin frá Bústaðakirkju mánudaginn
12. nóvember kl. 13.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Félag
aðstandenda Alzheimerssjúklinga, FAAS.
Ólafur Björn Guðmundsson,
Björn Már Ólafsson, Sigríður Ólafsdóttir,
Þórey Vigdís Ólafsdóttir, Guðmundur Eiríksson,
Maríus Ólafsson, Helga Sigurðardóttir,
Elín Soffía Ólafsdóttir, Gylfi Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GYLFI ÞORSTEINSSON,
Aðalbraut 60,
áður Sólvöllum, Raufarhöfn,
lést miðvikudaginn 7. nóvember á sjúkrahúsinu á
Húsavík.
Útför auglýst síðar.
Guðný Sigurbjörnsdóttir,
Þór Einarsson, Janet Borques,
Guðmundur Einarsson, Katrín R. Rúnarsdóttir,
Árni Heiðar Gylfason, Erla Guðmundsdóttir,
Sigurbjörn Smári Gylfason, Ólína S. Ólafsdóttir,
Ófeigur Ingi Gylfason, Anna H. Traustadóttir,
Sandra Ösp Gylfadóttir, Halldór Baldvinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir mín, dóttir, systir og mágkona,
MARTA GUÐMUNDA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hólavöllum 16,
Grindavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut þriðjudaginn
6. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Grindavíkurkirkju miðviku-
daginn 14. nóvember kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
styrktarsjóð Krabbameinsfélags Íslands.
Andrea Björt Ólafsdóttir,
Guðmundur Finnsson, Hallbera Ágústsdóttir,
Matthildur Níelsdóttir, Svanur I. Sigurðsson,
Niels A. Guðmundsson, Hanna M. Harðardóttir,
systkinabörn og aðrir aðstandendur.