Morgunblaðið - 26.01.2008, Síða 40

40 LAUGARDAGUR 26. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jón Árnasonfæddist á Kvísl-
arhóli á Tjörnesi
22. febrúar 1915.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga hinn 21.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Björg Sig-
urpálsdóttir, f. 4.
janúar 1869, d. 25.
október 1944 og
Árni Hemmert Sö-
rensson, bóndi á
Kvíslarhóli, f. 1.
nóvember 1861, d. 6. júní 1915.
Jón var yngstur í hópi 13 systk-
ina, en hin voru: Guðný, f. 1889,
d. 1985, Sigurpáll, f. 1891, dó
ungur, Sigurður, f. 1894, d. 1897,
Sören, f. 1895, d. 1973, Sigurður,
f. 1897, d. 1990, Hólmgeir, f.
1899, d. 1980, Rósa, dó ung, Ólaf-
ur, f. 1904, d. 2007, Rósa, f. 1906,
d. 1977, Þorvaldur, f. 1908, d.
1975, Sigurpáll, f. 1911, d. 1932
og Guðrún Hólmfríður, f. 1913, d.
1996.
Jón kvæntist 26. maí 1951
Aron Ingi, f. 22. september 2004.
b) Jóna Björg, f. 8. ágúst 1978,
sambýlismaður Kristján Gunnar
Þorvarðarson, börn þeirra eru
Arnar Pálmi, f. 11. júlí 2002 og
Aníta Rakel f. 29. ágúst 2007. c)
Helga Björg, f. 16. september
1981, sambýlismaður Brynjúlfur
Sigurðsson, sonur þeirra Sig-
urður Helgi, f. 29. júní 2006. Dótt-
ir Brynjúlfs er Emelíana, f. 23.
september 1999. d) Pálmi Rafn, f.
9. nóvember 1984. 3) Guðmundur
Aðalsteinn, f. 24. nóvember 1954,
kvæntur Sigríði Ingvarsdóttur.
Synir þeirra eru Ingvar Kristinn,
f. 20. júlí 1988 og Guðni Páll, f.
18. nóvember 1990. Dóttir Sigríð-
ar er Björg Þórsdóttir, f. 25. nóv-
ember 1984, sambýlismaður
Brynjar Ýmir Birgisson. 4) Ásdís,
f. 1. júlí 1962, gift Sigurgeiri
Ágústi Stefánssyni. Synir þeirra
eru Stefán Jón, f. 19. maí 1989,
Haukur, f. 23. apríl 1992 og Ás-
geir, f. 11. desember 1996.
Jón bjó mestan hluta ævi sinnar
á Húsavík þar sem hann var m.a.
bifreiðarstjóri og ökukennari til
fjölda ára auk þess að gegna
margvíslegum öðrum störfum.
Útför Jóns fer fram frá Húsa-
víkurkirkju í dag OG hefst at-
höfnin klukkan 11.
Helgu Sigurgeirs-
dóttur frá Húsavík,
f. 1. október 1926, d.
8. desember 2005.
Foreldrar hennar
voru Sigurgeir Að-
alsteinsson, versl-
unarmaður á Húsa-
vík, f. í Haga í
Aðaldal 5. mars.
1898, d. 25. mars
1938 og Kristín Að-
alsteinsdóttir hús-
freyja, f. 4. maí 1902,
d. 22. desember
1964. Helga og Jón
eignuðust fjögur börn. Þau eru: 1)
Sigurgeir, f. 20. nóvember 1951,
kvæntur Guðrúnu Sigurlaugu
Óskarsdóttur. Synir þeirra eru
Óskar, f. 27. apríl 1977, kvæntur
Ragnheiði Þorkelsdóttur, dætur
þeirra eru Harpa, f. 3. febrúar
2005 og Emma, f. 7. október 2007,
og Arnar Jón, f. 14. september
1978. 2) Björg, f. 11. apríl 1953,
gift Pálma Pálmasyni. Börn
þeirra eru: a) Anný Björg, f. 10.
nóvember 1975. Börn hennar eru
Hugrún Lív, f. 27. júní 2001 og
Ég kynntist Jóni tengdaföður
mínum 1974, hæglátum, hávöxnum
og hnarreistum manni. Jón vann til
fjölda ára sem bifreiðarstjóri og
ökukennari. Ekki þurfti langa sam-
ferð með Jóni til þess að átta sig á
mannkostum hans. Þegar ég sit og
minnist hans kemur strax upp mynd
í hugann af ljúfum manni sem mælti
aldrei styggðaryrði til nokkurs
manns. Í þau þrjátíu og þrjú ár sem
ég þekkti hann sá ég hann aldrei
reiðast. Ekki var það að Jón væri
geðlaus maður því stefnufastur var
hann en hann þurfti ekki yfirlýs-
ingar eða gauragang til þess að
halda stefnunni. Hann vann sín verk
af einstakri trúmennsku og á sinn
hljóðláta hátt. Í mínum huga er
genginn einstakur mannkostamað-
ur. Jón hafði mjög sterka og hlýja
nærveru og ekki var það fyrir það
að hann talaði svo mikið, nei hann
var frekar fámáll og lagði inn orð og
orð en glettnina vantaði ekki því
hann var mikill húmoristi. Það var
gaman að sjá hve fullorðnir og þó
sérstaklega börn löðuðust að honum
enda var hann mjög elskur að börn-
um.
Jón var algjör bindindismaður á
áfengi og tóbak, hann hafði þörf fyr-
ir að hreyfa sig og hélt sér alltaf í
góðu líkamlegu ástandi. Mér er það
minnisstætt haustið 1977 þegar ég
flutti til Húsavíkur, ætlunin var að
ganga til rjúpna með mági mínum
Gumma. Gummi sagði mér að
tengdapabbi ætlaði með sem mér
fannst dálítið vafasamt því ég hélt
að sá gamli myndi jafnvel eiga í erf-
iðleikum að fylgja okkur eftir. Ég
gleymi þeirri sjón ekki þegar við
gengum af stað og ég horfði á eftir
tengdapabba skunda til fjalla og ég
hugsaði: hann verður búinn að
sprengja sig innan nokkurra mín-
útna. Nei, þegar við snérum til baka
seinna um daginn var Jón jafntein-
réttur og sprækur og í upphafi ferð-
ar. Við áttum eftir að fara fleiri
ferðir til rjúpna, efinn sótti ekki aft-
ur að mér, betra var að hafa Jón
með.
Nú hefur þú fengið hvíldina eftir
erfið veikindi. Þér verður vafalaust
tekið fagnandi á nýjum slóðum,
samfylgd þín í öll þessi ár segir mér
það.
Ég vil þakka fyrir allt það sem þú
hefur kennt mér og alla hjálpina í
gegnum árin sem er mér ómetan-
legt.
Þinn tengdasonur,
Pálmi Pálmason.
Elsku afi.
Nú er komið að leiðarlokum og
við kveðjum þig í hinsta sinn. Upp í
hugann koma ótal minningar um all-
ar þær yndislegu stundir sem við
áttum með þér. Það var alltaf svo
gott að koma til ykkar ömmu og
finna ástina og hlýjuna frá ykkur.
Okkur eru mjög minnisstæðar all-
ar ferðirnar í kartöflugarðana sem
við biðum ávallt spennt eftir. Við fór-
um með þér að taka upp kartöflur og
svo enduðu allir í eldhúsinu í Laug-
arbrekkunni þar sem amma beið
með kræsingarnar. Ekki var síður
gaman þegar þú tókst okkur með
þér í kríueggin, það var alveg sama
hversu mikið þær gogguðu í þig, þú
kipptir þér ekkert upp við það.
Það sem upp úr stendur eru nú
samt spilin, þið amma voruð ævin-
lega tilbúin að taka í spil og þá var
sko gaman. Við vorum ávallt stolt af
að eiga þig sem afa og fannst þú allt-
af svo flottur þar sem þú, áttræður
karlinn labbaðir um brekkurnar og
barst út Moggann.
Við kveðjum þig, afi, með söknuði
og þökkum fyrir allan þann tíma sem
við fengum með þér. Minningar okk-
ar um stundirnar með þér ylja okkur
um hjartarætur.
Við viljum láta fylgja þessa vísu
sem Guðmundur Halldórsson samdi
fyrir okkur öll barnabörnin þín og
við gáfum þér á áttræðisafmæli þínu.
Í dag við hugsum til þín, elsku afi,
og allt sem fyrir okkur hefur gert.
Þú hefur verið okkar gleðigjafi
gjöfum miðlað, hönd þín leiddi hvert
sem vegur lá til þroska guðs í geimi
um götu sem að reynist mörgum hál
svo farnast megi vel í hörðum heimi
og heiðarleikann rækta í barnsins sál.
Við biðjum þess að ævikvöld þitt megi
aðeins birtu og gleði færa þér.
Sól á lofti sem á sumardegi
sem morgunroði líði dagur hver.
Eins og löngum alltaf sæll og glaður
eigir í vændum mörg ógengin spor.
Hjartans þakkir, heill þér heiðursmaður,
um hugans lendur birtist sól og vor.
Barnabörnin.
Guðný og Sören systkin blíðu,
Sigurður, Hólmgeir, Ólafur,
Rósa og Þorvaldur þegnin fríðu,
því næst Sigurpáll ágætur,
Hólmfríður ung og hygginn Jón
þar sem Kvíslarhóll prýðir Frón.
Þetta er gömul vísa um systkinin
frá Kvíslarhóli á Tjörnesi frá því
snemma á síðustu öld og er hlýleg og
skemmtileg lýsing á stórum systk-
inahópi. Nú hafa þau öll kvatt þenn-
an heim og var Jón tengdafaðir okk-
ar yngstur þeirra.
Jón var mikið ljúfmenni. Hann
hafði einstakt lag á börnum, gekk
um gólf með þau yngstu og raulaði
fyrir munni sér. Hann kenndi þeim
að spila á spil og mátti vart á milli
sjá hvort hafði meiri unun af, kenn-
arinn eða börnin. Þá var oft hlegið
og gantast. Auk þess að gefa sér
mikinn tíma til að spila við börnin og
barnabörnin var hann keppnismaður
í bridge og heiðursfélagi í Bridge-
félagi Húsavíkur.
Jón var afar iðjusamur, ósérhlíf-
inn og vandvirkur. Á sinni löngu ævi
vann hann við margvísleg störf.
Hann þurfti ungur að vinna fyrir
sér. Meðal annars fór hann á vertíð í
Vestmannaeyjum og var vinnumað-
ur í sveit. Þótti hann góður sláttu-
maður. Lengstum var hann bifreiða-
stjóri, ók fólksflutningabílum og
sjúkrabíl, vann á vélaverkstæðinu
Fossi á Húsavík við hlið Þorvaldar
bróður síns og var ökukennari til
margra ára.
Hann var alltaf að, fór til rjúpna
og berja og var ósínkur á fenginn.
Á efri árum tók hann að sér að
bera út Morgunblaðið og gerði það
fram á níræðisaldur, enda með ein-
dæmum heilsuhraustur.
Það var alltaf gott að koma til
þeirra Helgu og Jóns á Laugar-
brekkuna og síðar Vallholtsveg. Þar
var okkur alltaf tekið opnum örmum.
Það var mikill missir fyrir Jón þegar
Helga lést fyrir rúmum tveimur ár-
um og fór heilsu hans hrakandi upp
frá því.
Síðustu árin dvaldi hann á Heil-
brigðisstofnun Þingeyinga þar sem
hann naut alúðar og umönnunar frá-
bærs starfsfólks auk þess sem dætur
hans, Dísa og Bogga, og þeirra fjöl-
skyldur á Húsavík voru daglega
samvistum við hann. Færum við
þeim öllum ómældar þakkir fyrir
það.
Guð blessi minningu Jóns Árna-
sonar.
Sigríður Ingvarsdóttir og
Guðrún Óskarsdóttir.
Jón Árnason
Okkar kæra vin-
kona Ingibjörg hefur
lokið sinni jarðvist á
styttri tíma en okkur
sem eftir stöndum finnst eðlilegt,
eftir stutta baráttu við illvígan
sjúkdóm sem hafði betur.
Það var síðla sumars árið 1981
að við kynntumst Ingibjörgu og
hennar fjölskyldu þegar þau fluttu
til Hveragerðis. Með okkur tókst
vinátta sem æ síðan hefur haldist.
Þarna var komin fjölskylda sem
virti og treysti vináttuböndin, við
smullum saman strax á fyrstu
mánuðunum. Frá þessum tíma
höfum við notið hvatningar og
stuðnings til góðra verka, náms og
starfa, auk skilnings og velvildar
traustrar vinkonu. Ingibjörg hafði
mörg skemmtileg áhugamál og var
leiðtogi í eðli sínu, hafði ekki hátt
né þurfti mikið rými, komst á leið-
arenda með seiglu og vandvirkni. Í
mörg ár spiluðum við vinkonurnar
bridge, Ingibjörg átti frumkvæði
að þeim félagsskap, gerðum að
auki margt annað til skemmtunar.
Svo var líka með sælkerahópinn
sem hún átti frumkvæði að.
Ingibjörg kom þannig fyrir að
eftir henni var tekið, hún var
glæsileg og framkoman einkennd-
Ingibjörg
Árnadóttir
✝ Ingibjörg Árna-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. desem-
ber 1951. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 8. jan-
úar síðstliðinn og
var jarðsungin frá
Hveragerðiskirkju
19. janúar.
ist af prúðmennsku
og velvild. Hesta-
mennska var hennar
mesta skemmtun síð-
ustu æviárin, þau
hjónin helltu sér í
það sport og á stutt-
um tíma komu þau
sér upp góðum hesta-
hóp, hesthúsi og öllu
tilheyrandi. Þau
gengu í hestamanna-
félagið Ljúf, fóru
bæði í löng og stutt
ferðalög með félögum
í þeim góða fé-
lagsskap og höfðu mikla ánægju
af. Ingibjörg og Guðmundur ferð-
uðust mikið í gegnum tíðina innan-
lands sem utan, hún hafði áhuga á
innihaldsríkum ferðalögum.
Heimili Ingibjargar og Guð-
mundar ber vitni um smekkvísi og
listhneigð Ingibjargar, málverk
eftir hana prýða veggi en það var
eitt af hennar áhugamálum að
mála og stundaði hún nám í mál-
aralist í nokkur ár með góðum ár-
angri.
Í lok síðustu aldar réðust þau
hjónin í byggingu myndarlegs
húss á hæstu hæðum Hveragerð-
isbæjar, við bygginguna mátti sjá
samheldni fjölskyldunnar, allir
lögðu hönd á plóg og eftir stendur
eitt reisulegasta hús bæjarins, fal-
legt og vandað í alla staði.
Það er komið að leiðarlokum,
Ingibjörg hefur kvatt, eftir sitjum
við með spurningar um tilgang
lífsins, hvers vegna var hún kölluð
burt frá elskandi eiginmanni,
börnum, móður og öðrum aðstand-
endum. Eftir stendur þakklæti til
hennar og minning um trausta og
góða vinkonu sem var æðrulaus í
erfiðum veikindum, hugsaði um
framtíð fjölskyldunnar og vina
sinna þegar hún sjálf var við dauð-
ans dyr. Þannig manneskja var
Ingibjörg, stöðugt umhugað um
velferð annarra. Við þökkum fyrir
samfylgdina, elsku Ingibjörg.
Hugsandi um engla ég hugsa til þín.
Með hárið þitt eldrautt og heilbrigða
sýn.
Er lát þitt ég frétti brást lífstrúin mín.
Hugsandi um engla ég hugsa til þín.
Guð fylgi þér engill þá ferð sem þér
ber.
Þótt farin þú sért, þá veistu sem er.
Að sorg okkar hjörtu nístir og sker.
Við sjáumst á ný þegar kemur að mér.
(KK – þýð. ÓGK)
Elsku Guðmundur, Rósi, Edda,
Heiða, Valdi, Enea, Mía, Halla og
aðrir aðstandendur, megi algóður
Guð vaka yfir ykkur og styrkja í
ykkar miklu sorg.
Viktor Sigurbjörnsson, Júlíana
Hilmisdóttir.
Í minningunni er haustið 1964
eftirminnilegur tími vegna þess að
þá mætti árgangur 1951 í fyrsta
sinn í hátíðarsal Hagaskólans.
Árni Þórðarson skólastjóri setti
skólann, síðan var raðað niður í
bekki. Þarna hitti ég Ingibjörgu
fyrst, við lentum í sama bekk.
Þetta var upphafið að langvarandi
vináttu, fræi sem óx og þroskaðist.
Árin í gaggó voru skemmtilegur
tími fyrir okkur stelpurnar sem
komnar vorum á gelgjuna og farn-
ar að skoða strákana og hugsa um
rómantík og ástir. Ingibjörg var
afskaplega listræn og hafði gaman
af því að teikna. Hún bjó gjarnan
til texta við myndirnar og stundum
teiknaði hún heilu myndasögurnar.
Það má segja að það hafi verið
teikning og hárgreiðsla sem áttu
hug hennar á þessum árum, en
ekki þurrt námsefni sem oftast var
skrifað af gömlum körlum um
ennþá eldri karla, það var allt ann-
að sem heillaði unga og listræna
unglingsstúlku.
Tvisvar kom mynd af okkur í
blöðunum. Fyrst tókum við á móti
bítlahljómsveit á Reykjavíkurflug-
velli með borða á lofti sem á stóð
„Welcome to Iceland the Swinging
Blue Jeans“. Síðar sungum við í
Neskirkju á aðfangadagskvöld
undir stjórn Þorgerðar Ingólfs-
dóttur. Af því tilefni fengum við
forsíðu Lesbókar Morgunblaðsins
undir okkur.
Haustið sem sjónvarpið hóf út-
sendingar byrjuðum við í þriðja
bekk, stelpubekk. Hópurinn náði
svo vel saman að í dag eru enn
tveir starfandi saumaklúbbar úr
þessum bekk. Eftir gagnfræðapróf
vorið 1968 vann hún í prentsmiðju
föður síns, Árna Valdimarssonar,
en árið eftir fór hún til Svíþjóðar.
Í bréfum þaðan sagði hún mér að
hún væri búin að hitta strák sem
héti Guðmundur, og hafa þau verið
saman síðan.
Þrátt fyrir allt of fáar samveru-
stundir á fullorðinsárum þá dafn-
aði og óx sú vinátta sem skapaðist
á gelgjunni.
Ég kveð vinkonu mína með
djúpum söknuði. Guðmundi, börn-
um, barnabörnum og Höllu móður
hennar færi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristín Jónsdóttir (Didda).
Víponinn öslar vötnin. Skaðræð-
isfljótin að baki. Fyrir framan er
síðasta ófæran og áfangastaðurinn
blasir við í allri sinni dýrð. Þannig
bar fundum okkar Ingibjargar
fyrst saman, fyrir hartnær ald-
arfjórðungi, í skemmtilegri ferð
með góðum hópi í Mörkina.
Leiðir okkar lágu svo aftur sam-
an mörgum árum síðar, er Ingi-
björg hóf störf á þeim vinnustað er
ég starfaði. Hún sá um færslu bók-
halds, sem hún gerði af mikilli ná-
kvæmni og samviskusemi. Það var
hennar venja að fylgja því eftir við
mig að ég skilaði af mér nótum og
upplýsti hana um það sem skýr-
ingar vantaði við. Hún var ekki
alltaf ánægð með mig, en ég held
að það hafi aldrei rist djúpt.
Ingibjörg var glæsileg kona og
skemmtilegur samstarfsmaður og
bauð af sér góðan þokka. Það var
líka gott að umgangast Ingibjörgu,
jafnvel þó að hún ætti hjá manni
óuppgerð loforð. Hún hafði gott
skopskyn og var reglulegur þátt-
takandi í líflegum umræðum á
vinnustað. Ingibjörgu kynntist ég
lítið utan vinnustaðarins, en vissi
að hún var mjög listhneigð og að
þau Guðmundur höfðu búið sér fal-
legt heimili í Hveragerði.
Það var ekki fyrr en núna í vet-
ur sem ég frétti af því að Ingi-
björg hefði greinst með þann
sjúkdóm sem bar hana ofurliði.
Það hryggði mig að heyra að hún
ætti í þessari baráttu og ég von-
aði svo innilega að hún hefði bet-
ur. En andstæðingurinn er óút-
reiknanlegur, dregur á
augabragði upp nýja víglínu,
hörfar eða sækir, þannig að ný
vörn og ný vígstaða má sín lítils
fyrir yfirburðum hans. Andstæð-
ingur, sem kannski er ekki ósvip-
aður þeim vötnum sem við ferð-
uðumst yfir í okkar góða hópi.
Sjáanleg en óútreiknanleg. Vöðin
þekkt en ekki alltaf fær. Þó að
hún hafi ekki náð að sigrast á for-
dæðu þessa heims er ég viss um
að vaðið sem henni var ætlað hef-
ur leitt hana á áfangastað sem
hefur ekki minni dýrð en Mörkin
forðum.
Ég votta Guðmundi og fjöl-
skyldu samúð mína við fráfall Ingi-
bjargar.
Óli Rúnar.