Morgunblaðið - 07.02.2008, Blaðsíða 30

30 FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur FadilaVilhelmsdóttir
píanóleikari fæddist
í Leipzig í Þýska-
landi 22. janúar
1962. Hún andaðist á
líknardeild Land-
spítalans 27. janúar
síðastliðinn, rétt 46
ára. Unnur var dótt-
ir hjónanna dr. Ho-
uari Mouffok frá
Alsír, hagfræðings,
f. 12. janúar 1937, og
Ásgerðar Ágústs-
dóttur frá Ísafirði,
leiðsögumanns, f. 12. ágúst 1941,
dóttur hjónanna Ágústs Elíassonar
frá Æðey, kennara, kaupmanns og
yfirfiskmatsmanns, f. 28. ág. 1895,
d. 13. sep. 1969, og Valgerðar
Kristjánsdóttur frá Súðavík, f. 21.
nóv. 1900, d. 29. maí 1963.
Seinni maður Ásgerðar var Vil-
helm G. Kristinsson fréttamaður, f.
í Reykjavík 14. desember 1947.
Hann ættleiddi Unni og bróður
hennar. Systkini Unnar eru þau
Jón Gunnar hagfræðingur, f. 6.
júní 1964, Sigurður Einar líffræð-
ingur, f. 29. maí 1971, og Jóhanna
María trúarbragðafræðingur, f. 9.
apríl 1973, og í Alsír þær Amel
læknir, Amina verkfræðingur og
Assia nemi.
Unnur Fadila lætur eftir sig
Gunnar Má Óttarsson, f. 20. ág.
1997. Unnur hlaut ýmsa náms-
styrki, m.a. frá The American
Scandinavian Foundation, Univers-
ity of Cincinnati og Námustyrk
Landsbanka Íslands.
Eftir að hún fluttist heim til Ís-
lands frá Bandaríkjunum tók hún
virkan þátt í íslensku tónlistarlífi
bæði sem einleikari og í samleik
með öðrum. Píanókennari við Tón-
listarskóla Kópavogs var hún 1997-
2004. Unnur var um tíma formaður
Íslandsdeildar EPTA, Evrópusam-
taka píanókennara. Fyrsta Píanó-
keppni EPTA hérlendis var haldin
í hennar formannstíð. Á árinu 1997
hóf göngu sína tríó sem í léku Unn-
ur á píanó, Eydís Franzdóttir á óbó
og Kristín Mjöll Jakobsdóttir á fa-
gott. Tríóið hélt 14 tónleika, þar af
sex í Bandaríkjunum/Kanada, auk
þess sem tríóið kom nokkrum sinn-
um fram með öðrum á tónleikum.
Unnur sótti tíma hjá virtum kenn-
urum svo sem John Lill, Ann
Schein og György Sobök. Frá 1998
hélt hún níu einleikstónleika. Á
árinu 2003 gaf Unnur út geisla-
diskinn Beethoven, Chopin, Proko-
fiev.
Píanóleikur Unnar var nokkrum
sinnum hljóðritaður á vegum RÚV,
t.a.m. var einleiksefnisskrá sem
innihélt Etýðu eftir Rachmaninoff
og Valsa eftir Ravel send út á
páskadag árið 2000. Á árinu 2007
áformaði Unnur að halda tónleika
sem ekki varð af vegna veikinda
hennar, en á efnisskránni voru
verk eftir Bach, Chopin, Debussy
og Schumann.
Útför Unnar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
1986. Hann er sonur
Unnar og fyrrverandi
sambýlismanns henn-
ar Óttars R. Svav-
arssonar, f. 1965.
Unnur Fadila gift-
ist 3. júní 2006 Sveini
Benediktssyni tölv-
unarfræðingi, f. 16.
jan. 1962. Hann er
sonur hjónanna Bene-
dikts Sveinssonar
hrl., f. 31. júlí 1938,
og Guðríðar Jóns-
dóttur, f. 19. sept.
1938.
Bræður Sveins eru Jón raf-
magnsverkfræðingur, f. 1964, og
Bjarni alþingismaður, f. 1970.
Unnur hóf nám í píanóleik sjö
ára gömul í Barnamúsíkskóla
Reykjavíkur hjá Málfríði Konráðs-
dóttur og hóf að því loknu nám við
Tónlistarskólann í Reykjavík.
Stúdentsprófi lauk hún frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti haust-
ið 1980. Unnur nam frönsku við
Sorbonne-háskóla í París og lauk
BA-prófi í frönsku og bókmenntum
frá Háskóla Íslands árið 1986. Hún
lauk píanókennaraprófi 1990 og
einleikaraprófi ári síðar. Aðal-
kennari hennar var Halldór Har-
aldsson. Þá hóf hún framhaldsnám
í Bandaríkjunum undir handleiðslu
Dr. William Black og lauk þaðan
doktorsprófi í píanóleik haustið
Það eru grimm örlög að lifa börnin
sín. Hvers vegna hverfum við ekki
héðan í réttri röð? Lífsgátan er óræð
og líklega fáum við aldrei svar.
Hvers vegna er ungt fólk hrifsað frá
okkur, en við hin skilin eftir hærugrá
og lúin; höfum lokið flestum þeim
meginverkefnum sem lífið lagði okk-
ur á herðar? Kjördóttir mín elskuleg
var frá okkur tekin í blóma lífsins.
Hún skein skært sólin á Bessa-
stöðum, sumardaginn fagra, fyrir
ekki tveimur árum, þegar ég leiddi
hana brosandi upp að altarinu í
kirkjunni, þar sem brúðguminn góði
beið hennar. Þá var bjart úti sem
inni; bjart yfir brúðhjónunum fal-
legu; bjart yfir kirkjugestunum sem
skynjuðu þá stóru hamingju og ást
sem innsigluð var þennan eftirminni-
lega dag. Nú er sorg okkar allra sem
eftir stöndum þung og þjáningin
dimm og dauðahljóð. Stríðinu
stranga er lokið og brúðurin hefur
kvatt okkur hinsta sinni. Eftir
standa brúðguminn umhyggjusami,
einkasonur, foreldrar, systkin og all-
ir góðu vinirnir og spyrja: Af hverju?
Af hverju?
Unnur mín var hetja. Hún kaus
aldrei að fara auðveldu leiðirnar, hún
vildi glíma við verðug verkefni og
gafst aldrei upp. Hún átti það til að
ganga fram af föður sínum með
atorkuseminni og það hvessti stund-
um á milli okkar þegar mest gekk á,
enda bæði skapstór og stundum
vantaði svolítið upp á umburðarlynd-
ið. En það lægði ávallt von bráðar og
Unnur lauk með láði öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Þá var fallist í
faðma og glaðst yfir góðum verklok-
um. Það var engu líkara en að hún
skynjaði að henni væri úthlutað
knöppum tíma til verka. Við vorum
orðin vön því að hún legði í þrítugan
hamarinn, kæmist jafnan alla leið
upp á bjargbrún; leysti öll sín úr-
lausnarefni með glæsibrag og án
þess að blása úr nös. Einu gilti við
hvað var glímt: tungumál, bók-
menntir, píanókonserta, doktors-
próf, eða bara daglegt basl einstæðr-
ar móður við að ná endum saman;
koma sér þaki yfir höfuðið, sjá um að
einkasoninn skorti aldrei neitt – og
að borga skuldir, sem var ein af
hennar mörgu sérgreinum. Og það
var ekki fyrr en í fulla hnefana að
hún lét í minni pokann fyrir krabba-
meininu. Sá hamar varð henni loks
ókleifur.
Í dag er hugur minn hjá Sveini,
sem Unnur var svo lánsöm að eiga
traustan og sterkan sér við hlið og
Gunnari Má, einkasyninum, sem
henni var svo hjartfólginn. Því miður
var samvist þeirra Sveins og Unnar
sorglega stutt. Í glímunni sem þessi
litla fjölskylda háði á undanförnum
misserum hefur mikil hetjudáð verið
drýgð. Þar hefur Sveinn sýnt þá
miklu og óvenjulegu mannkosti sem
hann geymir. Annað eins göfug-
menni er vandfundið. Við foreldrar
og systkin Unnar Fadilu fáum aldrei
fullþakkað hversu vel Sveinn reynd-
ist konunni sinni í baráttu hennar við
vágestinn. Þá er okkur ofarlega í
huga þakklæti til þess góða fólks
sem annaðist hana á Landspítala há-
skólasjúkrahúsi, þar til yfir lauk.
Ég hlaut Unni Fadilu í kaupbæti,
fimm ára gamla, þegar ég kvæntist
móður hennar. Það var mikil og góð
gjöf, sem ég verð ævinlega þakklátur
fyrir. Ég kveð elsku dóttur mína og
bið guð að geyma hetjuna okkar. Ég
kveð hana með sömu orðunum og
hún sjálf notaði þegar hún var lítil
stúlka og bauð pabba sínum góða
nótt með kossi, áður en hún fór að
sofa: Bonne nuit.
Vilhelm G. Kristinsson.
Hún Unnur kom eins og sólar-
geisli inn í líf okkar allra. Öll fjöl-
skylda okkar var himinlifandi að
Sveinn sonur okkar væri ástfanginn.
Ástin hafði búið um sig í hjörtum
þeirra Unnar og Sveins. Þegar við
kynntumst Unni var hún búin að af-
reka svo margt. Hún var búin að
eignast fallegan son, Gunnar Má
Óttarsson, sem henni þótti undur
vænt um. Hún hafði viljað læra
frönsku, og það gerði hún. Tónlistin
var hennar ástríða og þá var bara að
ná doktorsgráðu. Það var skemmti-
legt að fylgjast með er Unnur,
Sveinn og Gunnar Már voru að
hreiðra um sig í nýja húsinu að
Hraunási 5 í Garðabæ. Þar naut
sköpunargleði Unnar sín vel. Allt
átti að vera fallegt og vandað úti sem
inni og þannig varð það.
Við glöddumst mjög yfir tónleik-
um sem hún hélt fyrir fjölskyldu-
meðlimi í nýja húsinu þeirra. Hvílík
undraverð leikni. Öll umgjörðin var
svo falleg, tónlistin, heimilið, flygill-
inn, útsýnið. Allt sem eitt ógleym-
anlegt listaverk. Þetta var stór gjöf
til okkar allra, sem var gefin með
mikilli gleði. Sköpunargleði og lífs-
gleði einkenndu Unni svo sannar-
lega. Við fráfall okkar kæru tengda-
dóttur sækir mikil sorg að okkur og
fjölskyldu okkar. Þó að okkur hafi
verið fullkunnugt um hin alvarlegu
mein sem að henni sóttu undanfarin
ár var ávallt reynt að halda í vonina
um að lækning fyndist, en smám
saman varð ljóst hvert stefndi þrátt
fyrir hetjulega baráttu Unnar með
Svein sér við hlið við hvert fótmál.
Ráð bestu lækna beggja vegna Atl-
antshafsins dugðu aðeins til að fresta
vandanum. Hinn dimmi skuggi sem
nú hvílir yfir kallar fram hina miklu
birtu sem Unnur heitin færði inn í líf
fjölskyldu okkar, þegar leiðir hennar
og Sveins ófust saman um aldamótin.
Dugnaður hennar og röskleiki alla
ævi hafði fleytt henni í gegnum
glæsilegan námsferil bæði í frönsku
og bókmenntum og ekki síður í gegn-
um tónlistarnámið sem leiddi hana
til doktorsgráðu í píanóleik frá há-
skóla í Cincinnati í Ohio í Bandaríkj-
unum. Hún nýtti sína miklu hæfi-
leika af aðdáunarverðum kjarki og
dugnaði. Ráðdeild var henni í blóð
borin, og sem húsmóðir naut hún sín
frábærlega í nýja húsinu. Ósjaldan
vorum við hjónin boðin til heimilis
þeirra Sveins þar sem Unnur reiddi
fram fjölbreytta rétti og þá ekki síst
heimalöguð brauð úr bökunarofnin-
um.
Minningar streyma fram um ham-
ingjustundir eins og brúðkaup
þeirra Unnar og Sveins í Bessa-
staðakirkju í júní 2006 þar sem þau
geisluðu af hamingju. Geisladiskur-
inn sem Unnur gaf út árið 2003 var
mikill gleðigjafi og merki um stór-
hug hennar og er nú minning um af-
bragðs árangur hennar í píanóleik.
Sveinn og Unnur nutu þess að
ferðast saman bæði innanlands og
utan. Þau heimsóttu föðurfólk henn-
ar á sl. ári til Alsír, og ferðuðust hin
síðari ár bæði til Bandaríkjanna og
Evrópu.
Við eigum yndislegar minningar
um Unni og þær munu hlýja okkur
um hjartarætur það sem eftir er. Við
kveðjum Unni með djúpri virðingu
og þakklæti.
Við færum Sveini, Gunnari Má,
foreldrum Unnar og öllum ástvinum
innilegar samúðaróskir.
Guð blessi elsku Unni.
Benedikt Sveinsson og
Guðríður Jónsdóttir.
Það var svo gott að eiga stóra syst-
ur. Systur sem reyndi oft að stjórna
yngri systkinunum, vissi af því og
gerði grín að því sjálf. Þú varst stóra
systir sem kunnir svo margt. Lærðir
í útlöndum, talaðir frönsku, spilaðir á
píanó og eldaðir mat af innlifun.
Komst með föt frá Frakklandi handa
Hansínu litlu systur, leyfðir mér
stundum að passa Gunnar Má eða
reyndir að kenna mér á píanó. Svo
þegar ég var loksins orðin nógu stór
til að þú gætir talað við mig af ein-
hverju viti flutti ég til útlanda.
Aldursmunurinn og fjarveran,
fyrst þín í útlöndum og svo mín kom
eiginlega í veg fyrir að við kynnt-
umst almennilega. Það var ekki fyrr
en ég flutti loksins heim að við fórum
að rækta systrasambandið. Og til að
vera vissar um að hittast reglulega
fórum við í ræktina saman. Og það
var ekkert dangl í tækjum eða rölt á
bretti. Nei, Unnur gerði hlutina allt-
af hundrað prósent, svo það var ráð-
inn einkaþjálfari og mætt oft og vel.
Ég gleymi ekki hvað þú gast
hneykslast þegar ég var löt í maga-
æfingunum, ég löt en þú veik. Eða
allar æfingarnar sem þú vildir endi-
lega að ég prófaði, svo hlógum við
saman eins og fífl að stjórnsömu
stóru systur og litlu systur sem
hlýddi bara möglunarlaust.
Það var svo gaman að vera með
þér og finna kraftinn sem stafaði frá
þér. Veikindi þín þjöppuðu okkur
systkinunum saman og við munum
halda áfram að hittast reglulega þó
það verði aldrei eins án þín. Ég mun
sakna brauðanna þinna, góða mat-
arins og hlátursins, en þakka fyrir að
hafa átt svona ótrúlega systur sem
skilur eftir sig góðar minningar.
Jóhanna systir.
Ég hef heyrt því fleygt að skær-
ustu stjörnurnar brenni hraðast. Sú
tilgáta hljómar mjög sennilega nú.
Því hún systir mín var ekki bara elst
heldur einnig skærasta stjarnan í
fjölskyldunni. Hvílíkur persónuleiki,
hvílíkur kraftur, hvílík lífsgleði og
hvílíkur árangur. Það hreinlega
geislaði af henni! Og nú er hún út-
brunnin. En eftir lifir orkan frá
henni, minningarnar, húmorinn og
hláturinn. Það verður gott að eiga að
í framtíðinni.
Þegar ég horfi til baka læðist að
mér sá grunur að hún Unnur mín
hafi ósjálfrátt átt von á því að fara
fyrr en venjulegt þykir, slíkur var
krafturinn og ákefðin á köflum. Þeg-
ar hún var búinn að setja sér mark-
mið, og það voru alltaf markmið, óð
hún af stað, full einbeitni og kláraði
málið og undantekningalítið með
stæl. Hún var einu ári á undan í
skóla, en dúxaði samt alls staðar, í
framhaldsskóla jafnt sem háskóla.
Þá kom það mér líka alltaf skemmti-
lega á óvart hversu hratt hún labb-
aði, eða eins og henni lægi alltaf lífið
á. Ég, sem er sjálfur ágætlega skref-
langur, átti fullt í fangi með að fylgja
henni eftir þar sem hún geystist
áfram göturnar – með þetta bros sitt
og fas sem fangaði alla. Það hafa
ekki margir getað fylgt henni eftir.
Þrátt fyrir hamaganginn og ein-
beitinguna, gaf hún sér tíma til að
slappa af endrum og sinnum, enda
oft uppgefinn eftir einhverja törnina.
Þá fannst henni best að sitja í þykk-
um, helst götóttum lopasokkum og
lopapeysu, og helst föðurlandi uppí
sófa og spjalla með kaffi í hendi. Þær
stundir voru dásamlegar. Oftast
fabúleruðum við einhverja vitleysu
og hlógum þar til við náðum varla
andanum. En stundum voru alvar-
legri umræður. En alltaf þegar ég
skildi við Unni fannst mér ég vera
bæði dálítið dýrmætari og ríkari en
þegar ég kom. Slíkt er fáum gefið.
Það var nú heldur betur viðeig-
andi að stjörnuskoðarinn og djúp-
hugsuðurinn hann Sveinn skyldi
finna hana Unni mína. Þau áttu sam-
an eins og heitt nýbakað brauð (sem
Unnur bakaði reglulega) og íslenskt
smjör, enda fædd í sömu vikunni, í
sama mánuði, á sama ári. Þau kynni
voru Unni sem rjóminn á annars
mjög fjölbreytilegt og kraftmikið líf.
Á meðan ég votta Sveini og Gunn-
ari Má og öðrum aðstandendum
samúð mína er vert að minnast að
Unnur fór í gegnum lífið á sínum eig-
in forsendum, setti sér sín markmið
og náði þeim.
Hún fer áfram á næsta stig með
höfuðið hátt, tilbúinn í þau spenn-
andi verkefni sem þar bíða hennar.
Þar verður eftir henni tekið og
spurning hvort þeir haldi betur í við
hana þar en hér.
Jón Vilhelmsson
Stutt er síðan gleðin ríkti í fjöl-
skyldunni yfir fréttunum af því að
Sveinn og Unnur hefðu fellt hugi
saman og hygðust hefja búskap. Það
var forvitin lítil frænka Sveins, Mar-
grét dóttir okkar, sem færði okkur
tíðindin. „Hún heitir Unnur, hún
heitir Unnur, og þau eru að fara á
skauta saman.“ Sveinn var í sakleysi
sínu að skima eftir skautapari á
heimili foreldra sinna þegar litla
frænkan varð forvitin og spurði fyrir
hvern væri leitað að skautum. Hún
linnti ekki látum fyrr en öllum
spurningum hafði skilmerkilega ver-
ið svarað og hljóp rakleitt með frétt-
irnar til foreldra sinna. Hæverskt
bros færðist yfir varir Sveins.
Bros er líka það fyrsta sem kemur
fram í hugann þegar hugsað er til
Unnar. Hennar breiða og fallega, dá-
lítið kraftmikla bros. Þegar vel lá á
Unni brosti hún út í eitt, stundum
svo ískraði í henni og augun geisluðu
af lífskrafti og gleði. Hvellur hlát-
urinn smitaði frá sér. Unnur hafði
líflega, þægilega nærveru, forvitin
og áhugasöm um allt og alla.
Það þurfti ekki löng kynni við
Unni til að átta sig á mikilvægi tón-
listarinnar í lífi hennar, en hún var
hógvær og lítillát þegar talið barst að
hæfileikum hennar og björtum tón-
um. Við dáðumst alla tíð að ástríðu
og metnaði Unnar fyrir píanóleik og
kennslu. Listrænt innsæi hennar og
fegurðarskyn lögðu grunn að glæsi-
legu heimili þeirra Sveins í Garðabæ.
Þar var gestum aldrei í kot vísað því
enginn skákaði Unni í metnaði við að
reiða fram girnilega rétti. Brauðgerð
var sérstakt áhugamál húsfreyjunn-
ar í Hraunásnum. Eins og öðrum
áhugamálum var brauðgerðarlist-
inni sinnt af alvöru og við fengum að
njóta gómsætra brauða við ýmis
tækifæri.
Það eru þung tár sem falla þegar
Unnur, ung og nýgift, upptekin við
að leggja drög að spennandi framtíð
er felld af hræðilegum sjúkdómi sem
engu eirir. Baráttan við sjúkdóminn
var háð af reisn, sigurvissu og ein-
beittum ásetningi um að lifa og njóta
hvers dags. Dagarnir með Unni og
Sveini á skíðum í Austurríki, við
Þingvallavatn eða í sumarsólinni í
Suður-Frakklandi, þar sem Unnur
var á heimavelli í tungumálinu, eru í
minningunni samfelldar gleðistund-
ir.
Elsku Sveinn, þú hefur sýnt slíkan
styrk í veikindum Unnar að allir sem
til þekkja hafa dáðst að. Okkar
dýpstu samúðarkveðjur færum við
þér, Gunnari Má, foreldrum Unnar,
systkinum og öðrum ástvinum.
Bjarni Benediktsson,
Þóra Margrét
Baldvinsdóttir
Unnur kom eins og sólargeisli inn
í líf Sveins bróðursonar míns. Sveinn
var fyrsta barnabarnið í báðum ætt-
um og elskaður af öllum. Hann var
og er mikill uppáhaldsfrændi og oft
naut ég þess að fá að gæta hans. Það
var fjölskyldu okkar mikið gleðiefni
þegar Sveinn kynnti okkur fyrir
Unni, þessari yndislegu, fallegu,
brosmildu og skemmtilegu konu.
Það leyndi sér ekki að Sveinn hafði
fundið hamingjuna. Leiðir þeirra
lágu saman í hússtjórn fjölbýlishúss.
Það er áreiðanlega ekki á hverjum
degi að rómantík kviknar í Byko eða
Húsasmiðjunni þegar formaður hús-
félags og gjaldkeri þess fara saman
að leita að nýju handfangi á gufu-
baðsklefann í sameigninni eða máln-
ingu á stigaganginn. Einhvern veg-
inn þannig held ég að það hafi verið.
Fjölskyldan á sumarbústaði í
Lambhaga við sunnanvert Þing-
vallavatn. Fyrir um sjö árum fór að
sjást þar til göngugarpa sem gengu
hönd í hönd tímunum saman nánast
upp á hvern hól alveg fram í myrkur.
Þetta reyndust vera Unnur og
Sveinn. Ég fékk þau stundum til að
koma inn í spjall þegar þau voru að
koma úr göngu eða bátsferð. Sam-
verustundunum fylgdi ávallt gleði,
jákvæðni og falleg orð sem krydduðu
tilveru okkar Jóns, mannsins míns.
Eitt sinn fékk ég Unni til að spila á
píanó í boði í Lambhaga sem ég hélt í
tilefni 40 ára stúdentsafmælis. Mér
þótti vænt um að Unnur óskaði eftir
því að Sveinn kæmi með sér. Punt-
uðu þau mikið upp á þennan roskna
hóp. Ekki fór á milli mála hvað þau
voru samrýnd.
Unnur Fadila
Vilhelmsdóttir