Morgunblaðið - 07.02.2008, Page 32

32 FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
yfir því þar sem við stóðum á gang-
inum. Þrátt fyrir þessa svartsýni
kom að sjálfsögðu í ljós að Unnur
fékk jafn góða einkunn í þetta skipt-
ið og alltaf, sem segir mikið um
samviskusemi hennar.
Áfram héldum við vinkonurnar út
í lífið, deildum reynslu, sorgum og
gleði. Við Unnur áttum drengina
okkar á sama árinu og vorum tölu-
vert saman þessi fyrstu ár sem
mæður. Ég man hvað mér þótti gott
að deila þeirri reynslu með Unni, en
líka skemmtilegt hve ólík sjónarmið
okkar voru stundum.
Þegar Unnur fór til Bandaríkj-
anna að læra minnkaði sambandið
við okkur í saumaklúbbnum á tíma-
bili, en slitnaði aldrei alveg. Allar
höfðum við mikið að gera við barna-
uppeldi, nám og fleira. Undanfarin
ár hefur samband okkar sjö eflst
aftur og mér finnst saumaklúbbur-
inn ómissandi hluti lífs míns og allar
vinkonurnar sex. Það er því með
miklum söknuði sem ég horfi á eftir
Unni, sem tókst á við krabbameinið
með sama dugnaðinum og kraftin-
um eins og öll önnur verkefni sem
hún tók sér fyrir hendur. Unnur
hélt ávalt von og lífskrafti í gegnum
erfið veikindi.
Í minningunni á ég dýrmæta
stund þegar við Unnur hittumst í
síðasta sinn. Augljóst var að dauð-
inn var óumflýjanlegur og gegnum
tár okkar beggja rifjaði Unnur upp
þær ótal góðu stundir sem hún hafði
átt með Sveini síðustu árin. Hún
minntist ferðalaganna sem þau fóru
í og þá sérstaklega skíðaferðanna
og við vorum sammála um að það
væri svo ótalmargt sem hægt væri
að njóta. Við ræddum líka drengina
okkar, en Gunnar Már var ofarlega
í huga Unnar á þessari stundu. Ég
upplifði þarna með vinkonu minni
hjálparleysi gagnvart ótímabærum
dauða, löngun til að hjálpa, gera
eitthvað en geta það ekki.
Nú sit ég og horfi á mynd sem
tekin var fyrir sextán árum, af okk-
ur öllum sjö í saumaklúbbnum. Við
vorum þrítugar, brosandi og glaðar
að vera saman. Stórt skarð er í
hópnum, hún Unnur, sem mun lifa
áfram í minningu okkar allra og
fylgja mér í hjarta alla tíð.
Sveinn og Gunnar Már ég sam-
hryggist ykkur innilega, en þið báð-
ir voruð lán Unnar á viðburðaríkri
en alltof stuttri ævi. Einnig sendi ég
foreldrum, systkinum og öðrum að-
standendum Unnar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sylvía Ingibergsdóttir.
Nú er fallin fögur rós
fyrir státtumannsins hendi.
En aldrei deyr það dýrðar ljós
er Drottinn okkur sendi.
Ljósið veginn lýsir mér
er hugur lítur myrkri.
Sá geisli Guðs er fylgdi þér
og gerði að konu styrkri.
Dauðinn bankar dyrnar á
og dimmar kenndir vakna.
Svo skyndilega þú fellur frá.
Þá er svo sárt að sakna.
Í huga mínum mynd þín er
og minningar um þig geymir.
Hvert á land sem minn hugur fer
aldrei hann þér gleymir.
Drottinn góður gætir þín
er þú gengur nýjan slóða
ég þakka vil þér Unnur mín
vinskapinn þinn góða.
(Óðinn Einisson.)
Innilegar samúðarkveðjur til
Gunnars Más, Sveins, Ásgerðar og
annarra ástvina. Hvíl í friði, kæra
vinkona.
Anna Guðrún Gunnarsdóttir.
Margir verða á vegi manns í
gegnum lífið, fæstum kynnist mað-
ur og þeir eru aðeins örfáir sem
maður nær að tengjast raunveru-
legum vináttuböndum. Unnur var
ein af mínum bestu vinkonum og tel
ég mig mikla gæfukonu að hafa
fengið að kynnast henni og vera
samferða henni. Kynni okkar hófust
fyrir rúmum 30 árum og þá mynd-
aðist fljótlega sterk vinátta á milli
okkar sem fylgdi okkur í gegnum
skólagöngu og síðar lífið. Margar
góðar minningar um samveru okkar
í gegnum tíðina þjóta um hugann og
fylla mig hlýju og þakklæti.
Það var aldrei lognmolla í kring-
um Unni. Hún var hreinskiptin, hlý
og einlæg. Hún var fljót að sjá bros-
legar hliðar á málefnum sem gáfu
henni þá ástæðu til að hlæja sínum
hrífandi hlátri og hreif hún þá alla
viðstadda með. Hún nærði sig á
góðri tónlist og bókmenntum og
nærði svo aðra á ástríki sínu, ekki
síst með sinni alkunnu snilld í elda-
mennsku. Hún bjó yfir mikilli orku
og metnaði sem skilaði henni því
sem hún setti sér. Hún kláraði
frönsku og bókmenntir frá Háskóla
Íslands og einleikarprófi á píanó frá
Tónlistaskólanum í Reykjavík. Síð-
ar fór hún til Cincinnati í Banda-
ríkjunum og lauk þaðan doktors-
námi í píanóleik. Tónlistin og
píanóið urðu hennar vettvangur í
lífinu. Hún eignaðist soninn Gunnar
Má sem var hennar ljósgeisli og síð-
ar var hún svo lánsöm að kynnast
eiginmanni sínum Sveini sem var
hamingjugjafi hennar og stóð eins
og klettur við hlið hennar.
Fyrir nokkrum árum greindist
Unnur með illvægan sjúkdóm sem
hún barðist hetjulegri baráttu við
og þótt orrustur ynnust þá kom að
því að lokum að hún varð að lúta í
lægra haldi. Það er erfitt að sjá á
eftir henni Unni og söknuðurinn er
sár en minningin um góðan vin mun
aldrei gleymast.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ég og fjölskylda mín biðjum góð-
an Guð að styrkja Svein, Gunnar
Má og fjölskyldur þeirra í sorg
þeirra og söknuði.
Guðrún Þórsdóttir.
Elskuleg vinkona okkar er látin.
Við minnumst Unnar sem tryggr-
ar og góðrar vinkonu. Hún var alltaf
hreinskilin og blátt áfram, komst
beint að kjarna málsins og fór ekki í
felur með tilfinningar sínar. Það var
ávallt glaðværð í kringum hana án
nokkurrar yfirborðsmennsku. Hún
var mikill fagurkeri, unni fögrum
listum, bókmenntum og síðast en
ekki síst góðum mat. Það var ákveð-
inn heimsborgarabragur við Unni.
Unnur okkar var einstaklega
kraftmikil og sjálfstæð. Það kom vel
í ljós þegar hún tók sig upp seint á
þrítugsaldri og hélt til framhalds-
náms í píanóleik til Bandaríkjanna,
einstæð móðir með son sinn Gunnar
Má sem var að hefja skólagöngu.
Þar stundaði hún námið af kappi og
sló hvergi af metnaði sínum. Gunn-
ar Már var hennar einkabarn og
lífsljós. Á milli þeirra ríkti einstak-
lega náið samband.
Við kynntumst Unni fyrst á
námsárunum í tónlistinni. Að loknu
framhaldsnámi og störfum erlendis
urðu kynni okkar og samstarf nán-
ara. Þar ríkti gleði og vinátta. Unn-
ur var svo heppin að kynnast Sveini
og ná að eiga með honum ómetan-
legar stundir. Á brúðkaupsdaginn
þeirra fengum við það hlutverk að
sjá um tónlistarflutninginn sem var
okkur til mikillar ánægju. Síðar
stofnuðum við matarklúbb og nut-
um góðra samverustunda með Unni
og Sveini.
Við, Eydís og Kristín Mjöll,
stofnuðum tríó með Unni. Tríóið
hélt fjölda tónleika og fór í ferðir
um landið, til Bandaríkjanna og
Kanada. Það var mikið æft en iðu-
lega fóru æfingar fram heima hjá
Unni á Flyðrugrandanum. Þegar
við mættum, ýmist veðurbarðar eða
með stírurnar í augunum, hafði
Unnur setið við æfingar frá því
snemma morguns. Oft bar ilm af ný-
bökuðu brauði, snúðum eða öðru
góðgæti úr íbúð hennar. Unnur
naut þess að dunda sér við matar-
gerð og var gerbakstur í sérstöku
uppáhaldi. Í æfingahléum gaf hún
okkur gjarnan að smakka eitthvað
nýtt og gómsætt sem hún hafði ver-
ið að prófa.
Unnur var frábær píanóleikari,
vandvirk með næma tilfinningu fyr-
ir blæbrigðum og inntaki tónlistar-
innar. Hún naut sín við hljómborðið
og það var henni unun að æfa sig og
kynnast nýjum píanóverkum. Þessi
natni skilaði sér í framúrskarandi
flutningi á tónleikum, bæði þegar
hún kom fram sem einleikari og í
samleik. Um leið og við kveðjum
einstaka vinkonu með söknuði, vott-
um við Sveini, Gunnari Má, foreldr-
um, systkinum og öðrum aðstand-
endum innilega samúð.
Eydís, Vigdís Klara og
Kristín Mjöll.
Unnur Fadíla Vilhelmsdóttir
kenndi mér í allmörg ár á píanó og
er hún mér sérstaklega minnisstæð.
Hún var ein elskulegasta kona sem
ég hef kynnst og alltaf einstaklega
góð við mig og áhugasöm um mína
hagi. Unnur var ekki bara píanó-
kennari minn heldur og góð vin-
kona, hreint frábær og gefandi per-
sónuleiki. Þökk sé henni að ég hélt
áfram að æfa mig enda var alltaf
gaman í tíma hjá henni. Í hennar
návist leið mér alltaf vel. Við gátum
talað um svo margt og hún hafði svo
mikla trú á mér. Ég minnist þess
þegar hún nuddaði og hlýjaði á mér
hendurnar áður en ég spilaði á tón-
leikum. Ég man líka smitandi hlát-
ur hennar, við gátum alltaf hlegið
svo mikið saman. Ég minnist allra
góðu stundanna okkar saman eins
og t.d. þegar hún tók mig í tíma
heim til sín bæði áður og eftir að
hún veiktist. Ég vildi óska þess að
ég hefði heimsótt hana oftar og spil-
að fyrir hana. En það þýðir ekkert
að velta sér upp úr því. Heldur að
hugsa um góðu stundirnar okkar.
Unnur var yndisleg kona, gull af
manneskju sem ég leit upp til. Nú
hlýjar manni um hjartarætur að
geta hlustað á píanóleik hennar af
geisladiski þar sem hún miðlar
þeirri list sem var henni svo kær.
Elsku Unnur, ég sakna þín svo
mikið og minning þín mun alltaf lifa
í hjarta mínu. Takk fyrir allt.
Margrét Rúnarsdóttir.
Á köldum febrúardegi langar
okkur að minnast með nokkrum
orðum og hlýhug hennar Unnar
sem allt of fljótt var frá okkur öllum
tekin. Okkar minningar um Unni
eru af bjartri og hreinni sál sem ein-
kenndist af gleði, jákvæðni og um-
hyggju. Unnur var heillandi per-
sóna sem hafði hæfileika til að gefa
af sér, hvar sem hún kom og hún
hafði óskipta skaphöfn listamanns-
ins sem alltaf stefndi næst full-
komnun og hvort sem það var við pí-
anóið eða heimilið, þá voru hennar
markmið alltaf há.
Þegar leiðir Unnar og Sveins
lágu saman fylgdumst við vinir
þeirra með því, hvernig tveir full-
mótaðir einstaklingar gengu hvor
öðrum á hönd þannig að úr varð
traust samband sem aldrei bar
skugga á. Þau Sveinn sameinuðust
af heilum huga í áhugamálum sínum
og deildu þeim og það var sama
hvort það var tónlistin, skíðin,
ferðalögin eða jafnvel veiðiskapur –
alltaf voru þau samhent, samferða
og samtaka.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Við erum svo lánsöm að eiga
fjölda minninga um veiðidaga og
kvöldvökur í miðnætursól með
Sveini og Unni í veiðihúsinu við
Dunká en þar áttum við leigutak-
arnir góðar og dýrmætar stundir
saman hin seinni ár.
Minn kæri æskufélagi Sveinn og
okkar vinur til margra ára hefur
mikils að sakna og mikil og þung
sorg liggur nú yfir nánustu að-
standendum og okkur öllum sann-
arlega. Bjartar minningar um hana
Unni munum við hins vegar geyma í
hjarta okkar og huga um ókomin ár.
Dagur og Þórdís.
Kveðja frá samnemendum og
vinum úr píanókennaradeild
Tónlistarskólans í Reykjavík
Okkar langar til að minnast
kærrar vinkonu sem er fallin frá
eftir hetjulega baráttu við erfiðan
sjúkdóm.
Við kynntumst Unni í Tónlistar-
skólanum í Reykjavík þar sem við
vorum samferða í námi í píanókenn-
aradeild skólans. Það verður ekki
annað sagt en Unnur hafi verið
áhugasamur nemandi, hún tók nám-
ið alvarlega, gerði miklar kröfur til
sjálfrar sín og var búin að ákveða að
helga líf sitt tónlistinni. Það var allt-
af gaman að hlusta á Unni á tón-
leikum þar sem hún gaf allt í flutn-
inginn, hún var einlæg í túlkun sinni
og ástríðufull. Við minnumst annars
píanókonserts Shostakovich, Schu-
mann sónötunnar og fleiri verka
sem hún túlkaði á svo einstakan
hátt að þegar þessi verk hljóma í
dag í eyrum okkar hvarflar hugur-
inn strax til hennar. Unnur var lif-
andi manneskja í orðsins fyllstu
merkingu, litrík og full af eldmóði í
öllu því sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Það hindraði hana ekkert í að ná
fram markmiðum sínum. Á þessum
tíma var það tónlistin og Gunnar
Már sonur hennar sem voru henni
allt. Að loknu einleikaraprófi frá
tónlistarskólanum fór hún í fram-
haldsnám til Bandaríkjanna og lauk
þaðan doktorsprófi í píanóleik. Eft-
ir að heim kom bjó hún sér og syni
sínum heimili á Flyðrugrandanum
þar sem ilmurinn af ljúffengu
heimabökuðu brauði tók oftar en
ekki á móti gestum.
Unnur skellti sér af krafti í píanó-
kennslu og meðleik eftir framhalds-
námið og tókst á við það af sama
eldmóði og allt annað í lífi sínu. Hún
tók við formennsku Íslandsdeildar
EPTA (Evrópusamband píanó-
kennara) árið 1999 og undir hennar
forystu var Píanókeppni Íslands-
deildar EPTA sett á laggirnar, sem
nú hefur verið haldin þriðja hvert ár
frá árinu 2000. Það að koma fram og
spila fyrir aðra var hennar líf og
yndi. Að spila bara fyrir sig og fáa
útvalda fannst henni vera líkast því
að vera alltaf að bjóða sjálfri sér í
mat, fleiri ættu að fá að njóta og víst
er að hún hafði nóg að gefa. Síðast
þegar við hittum hana fyrir jólin,
var hún að undirbúa nýtt pró-
gramm sem hún ætlaði sér að flytja
á tónleikum nú í janúar. Því miður
varð ekki úr því ætlunarverki. Unn-
ur tókst á við sjúkdóm sinn af aðdá-
unarverðu æðruleysi, kvartaði aldr-
ei, var ávallt full bjartsýni og
ákveðin í því að njóta lífsins. Unnur
var svo lánsöm að hitta Svein, eig-
inmann sinn og fór ekki framhjá
neinum að þau áttu saman ham-
ingjurík ár. Við minnumst einstakr-
ar konu, sem var dökk yfirlitum, fal-
leg, brosmild með hlýtt viðmót og
mikla útgeislun, var áhugasöm um
menn og málefni og snerti alla þá
sem henni kynntust. Fjölskyldu
Unnar vottum við okkar innilegustu
samúð. Við þökkum Unni samfylgd-
ina og vináttu í gegnum árin. Bless-
uð sé minning hennar.
Anna Snæbjörns, Anna
Þóra, Arndís, Berglind,
Gerður, Guðrún Margrét,
Helga Þórdís, Helena,
Ingunn, Kári, Sigrún,
Steinunn Á. og Steinunn G.
Elsku Unnur, píanókennarinn
minn og vinkona.
Það var sama hversu kalt hafði
verið að bíða í strætóskýlinu. Það
var sama hversu lengi ég hafði hoss-
ast í strætó. Þegar Unnur tók á
móti mér í Tónlistarskóla Kópavogs
með glaðlegar krullurnar og stóra
brosið var ekki annað hægt en að
hlýna samstundis og fyllast já-
kvæðni og vinnugleði. Notalegt
spjallið á meðan ég tók nótnabæk-
urnar upp úr töskunni og smitandi
hlátur Unnar ýtti öllum hversdags-
legum áhyggjum út í hafsauga:
,,Jæja, hvað viltu svo spila fyrir mig
í dag?“
Unnur var einstaklega hvetjandi
kennari sem kunni að kveikja eld-
móð og spilagleði hjá nemendum
sínum, löngunina til þess að komast
aðeins hraðar, spila aðeins
mýkra …Hún fór oft á kostum þeg-
ar hún bókstaflega klappaði og
stappaði mann áfram, vitandi að
hægt væri að gera betur. Unnur gat
þannig verið eins og leiðsögumaður
sem ferðaðist með mig á nýja staði í
sjálfri mér sem mig óraði ekki fyrir
að væru til.
Það var svo gaman að túlka tón-
list með Unni. Hún hafði hæfileik-
ann til að mála upp skýrar myndir í
huga manns sem gætu gefið inn-
blástur. Þegar ég var unglingur og
við vorum báðar nýbúnar að sjá Tit-
anic sagði hún til dæmis: ,,Manstu
eftir atriðinu í Titanic þar sem allir
eru að dansa saman á neðsta far-
rýminu, prófaðu að ímynda þér það
í þessum kafla.“ Unnur hreif mann
líka svo auðveldlega með sér þegar
hún sagði frá einstaka tónsmíðum
eða tónskáldum.
Ég á Unni svo ótalmargt að
þakka, enda takmarkaðist kennslan
hennar ekki við kennslustofuna.
Hún bauð mér oft að fletta nótum
fyrir sig þegar hún spilaði í kamm-
ersveitum sem var mjög dýrmæt
reynsla. Hún var mér glæsileg fyr-
irmynd sem listamaður og sjaldan
hef ég hitt eins stórhjarta mann-
eskju. Ég votta fjölskyldu hennar
og aðstandendum mína dýpstu sam-
úð.
Sigríður Sunna
Reynisdóttir.
Ég man eftir því þegar Unnur
kom fyrst í heimsókn til okkar
Hjördísar upp í Saurbæ. Lífsgleði,
kátína og þróttur voru aðalsmerkið
samfara því að samræðulistin var
henni í blóð borin. Það var líka alltaf
gaman að koma til þeirra Sveins í
Hraunásinn í Garðabænum og
þiggja þar framandi te ásamt öðr-
um góðgjörðum. Í spjallinu var svo
yfirleitt komið víða við og rætt um
trú og tónlist, og svo auðvitað til-
ganginn, sem við alltaf spyrjum
okkur um. Á stundum sorgarinnar
finnst okkur oft sem allt missi
marks og að ekki sé tilgangur með
neinu, en þá er gott að minnast
þess, að sá sem er grundvöllur lífs-
ins og allt rými skapar, hefur ekki
slept hendi sinni af sköpun sinni eða
sagt sitt síðasta orð, heldur er hann
sá, sem ávallt getur fundið það fót-
stig, sem fært er, ef því einungis er
gaumur gefinn, en einmitt þess
vegna þurfum við aldrei að vera án
vonar eða tilgangs.
Ég man þegar Unnur heimsótti
okkur síðast í Saurbæ, að hún var
ekki eins og hún átti að sér. Gleðin
var ekki sú sama og þrótturinn ekki
sá sami. Á þeirri stundu vissi ég
ekki að veikindin, sem hún áður
hafði glímt við, og hélt sig hafa yf-
irunnið, hefðu tekið sig upp og að
hún væri nýbúin að fá staðfestingu
þar um. Hún var sér því vel meðvit-
andi um að framundan væru erfiðir
tímar, sem myndu reyna bæði á
hana sjálfa og hennar nánustu.
Það var hins vegar aðdáunarvert
að fylgjast með því hvernig hún
tókst á við sjúkdóminn af æðruleysi,
og hvernig lífsgleði, þróttur og
bjartsýni náðu eftir sem áður að
bera uppi persónu hennar. Það voru
líka dagar framundan sem gáfu
birtu og fyrirheit, og er mér í því
sambandi hugleikinn brúðkaups-
dagur hennar og Sveins. Þar skart-
aði Unnur sínu fegursta en hafði áð-
ur haft unun af því að skipuleggja
daginn til hins ýtrasta svo allt
mætti verða eins og best yrði á kos-
ið. Sá bjarti hamingjudagur er nú
að baki og heyrir minningunni til –
og eilífðinni. Í þeim skilningi er
hann því enn til staðar því ef eilífð
er til, þá er hún hér og nú ásamt öllu
því sem henni tilheyrir.
Við Hjördís biðjum þess að algóð-
ur Guð blessi Unni Fadilu Vilhelms-
dóttur og alla ástvini hennar, og að
hann megi vera Sveini og Gunnari
stuðningur í sorginni.
Kristinn Jens.
Unnur Fadila
Vilhelmsdóttir