Morgunblaðið - 10.03.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. MARS 2008 27
Hann elsku afi minn og langafi
okkar er látinn. Það er margs að
minnast á kveðjustundu. Minningar
sem ylja okkur og hugga þegar sorg-
in herjar að. Dúllafi, eins og ég kallaði
hann afa Dúlla gjarnan, var mikill
maður vexti, sterkur og stórfengleg-
ur með hlýjan faðm og hrjúft hálsakot
þar sem gott var að kúra sem barn.
Hann var handlaginn mjög og þykist
ég hafa erft brot af handlagni hans
sem nýtist mér í dag í vinnu minni.
Eftir hann eru allskyns listaverk, eins
og skipslíkön með þvílíkum smáatrið-
um að furða þykir að jafn stórir fing-
ur hafi getað sett þau saman. Ég á
fallega, útskorna klukku eftir hann
afa sem ég mun varðveita og sýna
sonum mínum þegar ég segi þeim
sögur af langafa Dúlla og ævintýrum
mínum hjá ömmu og afa á Ísafirði.
Ég kveð hann afa minn með sökn-
uði og þakka þær stundir sem við átt-
um með honum. Við munum öll hjálp-
ast að við að passa hana ömmu
Rebekku og vera dugleg að mæta á
ættarmótin í framtíðinni.
Margrét Hrönn, Axel og synir.
Elsku Dúlli frændi!
Nú hefur þú fengið hvíld frá þínum
erfiðu veikindum sem þú hefur barist
eins og hetja við í mörg ár. Það er
okkur ómetanlegt að hafa átt stað í
þínu stóra hjarta.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við systkinin eigum yndislegar
minningar um þig frá æskuárunum
sem aldrei gleymast. Þið Bekka vor-
uð okkur eins og aðrir foreldrar, enda
foreldrar okkar systkini ykkar. Þið
voruð alltaf til staðar ef eitthvað bját-
aði á. Það var mikil gæfa að alast upp
á Hlíðarveginum með alla þessa ætt-
ingja í kringum okkur. Amma og
Stígur á efri hæðinni, Óli og Sella í
enda götunnar og svo þið í næsta
húsi. Alstaðar var okkur tekið opnum
örmum. Samheldnin innan fjölskyld-
unnar var ólýsanleg, það var sama
hvort það voru ferðalögin, veislurnar
eða eitthvað annað, alltaf stóðu allir
saman og enginn gleymdist í þessum
stóra hópi. Elsku Bekka okkar og
fjölskylda.
Við sendum okkar ástar- og sam-
úðarkveðjur til ykkar allra. Megi Guð
vera með ykkur.
Elfa Dís, Svanfríður og Stígur.
Sturla Halldórsson föðurbróðir
minn var tengdur sjónum alla tíð og
að sjálfsögðu Ísafirði þar sem hann
bjó alla tíð. Hann var skipstjóri og
stýrimaður m.a. á Ísafjarðartogurun-
um, en árið 1959 festi hann kaup á 40
t. mótorbát sem áður var Valbjörn
ÍS-13 ásamt Ólafi bróður sínum og
frænda þeirra Jóni H. Jóhannessyni.
Sturla Halldórsson
✝ Sturla Hall-dórsson fæddist
á Ísafirði hinn 13.
júlí 1922. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði
laugardaginn 1.
mars síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Ísafjarðarkirkju
8. mars.
Þau mistök urðu
á útfarardegi Sturlu
að dótturdóttir
hans, Andrea Pálína
Helgadóttir er sögð
fædd 1970, en hún er fædd 1978.
Sturla réð mig á vertíð
hjá sér 1962, þegar ég
var 18 ára gamall og
bjó ég þá heima hjá
honum og Rebekku á
Hlíðarveginum, þar
sem ég naut gestrisni
þeirra hjóna. Þennan
bát skírðu þeir Gylfa
ÍS-303 en það nafn ber
ég einnig og heitum við
eftir fyrsta bát afa,
Halldórs Sigurðssonar.
Sturla var skipstjóri,
Ólafur var stýrimaður
og Jón Hjörtur vél-
stjóri. Síðan vorum við aðrir í áhöfn-
inni flestir ungir strákar og gekk oft
mikið á um borð, en aldrei haggaðist
Sturla frændi minn. Eitt skipti kom
hann að mér þar sem ég hafði sofnað í
stýrishúsinu á baujuvaktinni. Það var
hánótt og nokkur vindur, þannig að
baujuljósið var löngu horfið. Hann
spurði mig hvort ég treysti mér til að
finna hana aftur, en átaldi mig aldrei
fyrir þetta né nokkurt annað glappa-
skot. Ég fann baujuna með heppni
eftir hálftíma stím. Þetta lýsir honum
vel og naut hann vinsælda hjá okkur
strákunum, eins og reyndar allir þeir
frændur og eigendur Gylfans og flest-
ir okkar fylgdu þeim suður í Faxaflóa
um vorið.
Meðal annarra starfa hafði Sturla
setu í bæjarstjórn Ísafjarðar eitt
kjörtímabil og gegndi starfi yfirhafn-
arvarðar á Ísafirði um margra ára
skeið. Hann var virkur í Kiwanis-
hreyfingunni og þessi háttvísi frændi
minn naut trúnaðar og trausts allra
sinna samferðamanna.
Ég sendi Rebekku, börnum og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur.
Gylfi Guðjónsson og
fjölskylda, Mosfellsbæ.
Sturla Halldórsson félagi okkar og
vinur er fallinn frá. Hann var helsti
hvatamaður að stofnun Kiwanis-
klúbbsins Bása á Ísafirði fyrir nær 33
árum og forseti klúbbsins fyrstu tvö
starfsárin. Dugnaður, ósérhlífni og
margháttuð reynsla var ungum fé-
lagsskap mikils virði við uppbygging-
arstarfið sem og félagsstarfið á síðari
árum. Sturla ólst upp á Ísafirði á
kreppuárunum, skipstjórasonur sem
fór ungur að stunda sjóinn og sótti sér
síðan menntun á því sviði. Eftir að í
land kom starfaði hann í nánum
tengslum við sjómenn alla tíð.
Kiwanismenn á Ísafirði og sam-
félagið allt á Sturlu mikið að þakka
fyrir hans störf.
Hann var alltaf boðinn og búinn til
að rétta hjálparhönd í starfi klúbbsins
sem og annars staðar.
Básafélagar sjá á bak góðum félaga
og traustum vini.
Við færum eftirlifandi eiginkonu
hans, Rebekku Stígsdóttur, börnum
þeirra og öðrum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Félagar í Kiwanisklúbbnum
Básum, Ísafirði.
Kveðja frá Ísafjarðarhöfn
Sturla Halldórsson var yfirhafnar-
vörður Ísafjarðarhafnar í 27 ár. Þetta
voru ein mestu uppgangsár Ísafjarð-
arhafnar og oft á tíðum þröngt um
heimaflotann sem og þau skip sem
gjarnan leituðu vars í vondum veðr-
um. Þá skipti það sköpum að skipu-
leggja starfsemina vel með tilliti til
þeirrar þjónustu sem skipin sóttu til
hafnarinnar. Skipulagshæfileikar
Sturlu voru einstakir og fóru menn
ávallt í einu og öllu að hans tilmælum.
Ég kynntist Sturlu skömmu eftir
að ég tók til starfa sem hafnarstjóri
um mitt ár 2002. Ég hafði mikla
ánægju af því að heimsækja Sturlu og
Rebekku til að spjalla um málefni
hafnarinnar og var þá ævinlega boðið
upp á nýbakað kaffimeðlæti. Sturla
hafði ávallt mikinn áhuga á því sem
var að gerast við höfnina þó svo að
hann hefði látið af störfum fyrir
löngu. Sat hann ævinlega í setustof-
unni á Hlíf þar sem hann bjó og hafði
útsýni yfir höfnina og gat fylgst með
því sem þar fór fram. Hann átti það til
að hringja til að spyrja hvernig fram-
kvæmdum miðaði en það var einmitt
síðasta stóra verk sem höfnin fór í, að
endurbyggja Ásgeirsbakka sem er í
beinni sjónlínu úr setustofunni á Hlíf.
Eitt er mér þó minnisstæðast af
samskiptum okkar Sturlu. Það var
þegar ég heimsótti hann og óskaði
eftir því að fá að nefna nýja hafnsögu-
bátinn eftir honum. Það þótti honum
nú alger óþarfi. Hann hefði nú í gegn-
um árin rekist illa í pólitíkinni og ekki
alltaf verið stjórnendum bæjarins að
skapi. En hann lét þó undan eftir því
sem ég reyndi að sannfæra hann um
að það skipti nú ekki máli hvar menn
stæðu í pólitík. Hann hefði skilað
samfélaginu sínu og það væri okkur
nú mikill heiður að hafa nafn hans á
nýja bátnum. Ég þóttist nú greina
það að honum þætti ákaflega vænt
um að við skyldum nefna bátinn eftir
honum.
Af kynnum mínum við Sturlu er
mér efst í huga þakklæti fyrir að hafa
kynnst honum og mátt læra eitthvað
af forsögu hafnarinnar sem ég hafði
tekið að mér að stjórna. Sturla reynd-
ist mér ætíð ráðagóður. Nú þegar
hann er fallinn frá þá finn ég fyrir
ákveðnum söknuði og hugsa til þess
að ég hefði getað heimsótt hann oftar.
Rebekku og fjölskyldu votta ég
samúð.
Fyrir hönd starfsmanna Ísafjarð-
arhafnar,
Guðmundur M. Kristjánsson
hafnarstjóri.
Enn einn hlekkur er tekinn úr
keðju okkar kiwanisfélaga í Þórs-
svæði. Fallinn er frá okkar kæri vinur
og stofnandi að Kiwanisklúbbnum
Básum á Ísafirði.
Sem fyrrverandi forseti Bása og nú
svæðisstjóri Þórssvæðis, en Básar til-
heyra því svæði, er mér ljúft og skylt
að kveðja hann með nokkrum orðum.
Öðrum eins kiwanismanni hef ég
ekki kynnst í gegnum tíðina, alltaf
var hann tilbúinn að leiðbeina og ráð-
leggja okkur um það sem þurfti að
vera öruggt.
Margar spurningar lagði ég fyrir
þennan gamla vin sem alltaf ráðlagði
mér ef ég var ekki viss í minni sök og
gott var að rökræða um kiwanismál
við hann.
Ekki má gleyma öllum svæðisráðs-
fundunum sem haldnir hafa verið á
Ísafirði frá stofnun klúbbsins þar sem
vinur minn Sturla mætti og hafði oft-
ast margt til málanna að leggja.
Hann naut stuðnings sinnar tryggu
eiginkonu Rebekku í starfinu og mun
það seint fullþakkað.
Við kíwanisfélagar á Þórssvæði
vottum Rebekku og hennar fjöl-
skyldu okkar dýpstu samúð og þökk-
um honum samfylgdina gegnum tíð-
ina.
Blessuð sé minning hans.
Gunnlaugur Gunnlaugsson,
svæðisstjóri Þórssvæðis.
Ég kveð þig á leiðarlokum
með þessu ljóði.
Ég kvíði ei lengur
komandi tíma.
Ég hætt er að starfa,
og tekin að bíða.
Ég horfi á ljósið,
sem lýsir fram veginn.
Held göngunni áfram,
verð hvíldinni feginn.
(Höf. ók.)
Takk fyrir samfylgdina.
Þín
eiginkona.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Kæri Dúlli bróðir.
Megi Guð styrkja þig og
varðveita.
Hinsta kveðja.
Þinn bróðir
Steindór Halldórsson.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi
Nú ertu farinn.
Það er erfitt að
kveðja, en við vitum að nú líður
þér betur. Og við vitum að þú
varst sáttur og tilbúinn til að
fara.
Dags er geislar dofna
dauðinn hraðar för
sælt er að mega sofna
með sigurbros á vör.
Minning manninn lifir
að mold þó hverfi hann
auga þínu yfir
aldur lífsins brann.
(G.K.)
Minningarnar lifa og okkar
minningar um þig snúast um
heimsóknir á Ísafjörð til ykkar
ömmu og Bangsíar, þar sem við
fengum að leika okkur í flottasta
garði í heimi. Eftir að þið fluttuð
svo til Hveragerðis hittumst við
oftar og sérstaklega á sumrin og
um jólin.
Við munum alltaf eftir því hvað
þú varst duglegur og það var sko
stjanað við mann hjá ykkur
ömmu, það var á hreinu að enginn
fór svangur frá ykkur.
Við munum eftir þínum ynd-
islega, frábæra og oft svarta húm-
or sem þú hafðir – sérstaklega
fyrir sjálfum þér. Og þú varst hin
mesta barnagæla sem fyrirfinnst.
Þegar maður kíkti á ykkur ömmu
síðustu árin á Kumbaravogi lifn-
aði svo sannarlega yfir þér þegar
barnabarnabörnin birtust. Jafnvel
síðustu dagana þína, þrátt fyrir
að vera orðinn mjög lasinn, sá
maður hvað þér þótti vænt um að
hitta minnstu krílin.
Yndi er að eiga
ást og fórnarblóð
þín margir sakna mega
er meta verkin góð.
Þér ég þakkir færi
þín var kynning hlý.
Vík nú vinur kæri,
verksvið inn á ný.
(G.K.)
Bless, elsku afi, og takk fyrir
allt,
Lúðvík, Valgeir Þór og
Harpa Louise.
Nú er fallinn frá einhver ynd-
islegasti maður sem ég hef
kynnst, afi minn Lúðvík Kjart-
ansson. Hann var dugnaðarmað-
ur, hvað sem hann tók sér fyrir
hendur, gat hann gert, og gerði
betur en nokkur annar. Ég
gleymi aldrei stundunum sem við
áttum í fallega garðinum og í hús-
inu þeirra ömmu á Ísafirði, og
þeim góðu í Hveragerði, því þang-
að fluttu þau þegar öll þeirra
börn fluttu suður. Þau vildu vera
hjá sínu fólki. Á unglingsárum
mínum lenti ég í ýmsum erfiðleik-
um og alltaf reyndi þá afi minn að
vísa mér rétta leið og var alltaf til
staðar. Núna er ég loksins á
beinu brautinni, og ekki væri úr
vegi að feta í fótspor hans.
Ég er eilíflega þakklátur fyrir
að þú kynntist litla drengnum
mínum, því þið funduð strax stað í
hjarta hvors annars. Ég veit að
ég, Solla og Dagur Björn munum
ávallt geyma þig í hjörtum okkar.
Við vorum svo lánsöm að hafa
þekkt þig.
Aðalsteinn Árdal Björnsson.
Það var alltaf ljúft að heim-
Lúðvík K.
Kjartansson
✝ Lúðvík KjartanKjartansson
fæddist á Dverga-
steini í Álftafirði
14. desember 1921.
Hann lést á Kumb-
aravogi sunnudag-
inn 2. mars síðast-
liðinn og var
jarðsunginn frá
Kotstrandarkirkju
8. mars
sækja Lúðvík og
Önnu fyrir austan –
bæði barngóð og
yndisleg.
Man þegar við Örv-
ar eignuðumst Benz
hérna um árið, hvað
Örvar varð að fara
beint austur til þess
að sýna Lúlla afa sín-
um bílinn. Sagði mér
síðan skondna sögu af
því að einhvern tíma
hefði Lúlla verið
reddað flottum amer-
ískum kagga, hann
átti hann víst í mánuð eða svo,
skipti honum síðan yfir í Benz. Sú
bílategund hafði alltaf reynst
honum vel og hann var ekkert að
svíkja lit. Hann var pottþétt
þannig gaur, stóð með sínum og
reyndist þeim vel.
Erum virkilega þakklát fyrir að
hafa kynnst honum.
Við vottum fjölskyldu Lúðvíks,
Önnu, börnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð og megi Guð
blessa ykkur og varðveita.
Irma Þöll og börn.
Elsku langafi. Við kveðjum þig
með trega og eftirsjá og vitum að
þér líður betur og ert hvíldinni
feginn eftir erfið veikindi.
Við ætlum að kveðja þig með
þessu ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku langamma, við vottum
þér okkar innilegustu samúð og
hugur okkar er hjá þér á þessum
erfiðum tímum.
Þín langafabörn,
Daníel Ágúst, Ásdís Birta,
Örvar Reyr og Kristín Björk.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V.Briem.)
Elsku afi minn, þó ég
kveðji þig hér mun ég aldr-
ei gleyma þér og ávallt
geyma þig í hjarta mínu.
Kveðja.
Bragi Árdal Björns-
son, Sigrún og Máney
Sól.
Elsku langafi, takk fyrir
allar góðu stundirnar sem
við áttum með þér, þú
varst yndislegur maður og
við söknum þín.
Aðalsteinn Örn Ár-
dal og Kjartan
Veturliði Örv-
arssynir
Elsku Lúlli, þó árin hafi
ekki verið mörg sem við
fengum að þekkja þig, þá
eru það okkur forréttindi
að hafa kynnst þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Briem.)
Hvíldu í friði. Ást-
arkveðja
Dagur og Sólveig.
HINSTA KVEÐJA