Morgunblaðið - 27.03.2008, Blaðsíða 20

Eftir Jóhönnu Ingvarsdóttur
join@mbl.is
Það er ennþá pláss fyrir allaá heimilinu þrátt fyrirmikla fjölgun í fjölskyld-unni upp á síðkastið og
ennþá eru allir með sérherbergi,
tvífætlingar jafnt sem fjórfætling-
ar,“ segir Líney Björk Ívarsdóttir,
húsmóðir í Garðabæ, hundarækt-
andi og kennari sex ára barna við
Barnaskóla Hjallastefnunar, en hún
eignaðist hvorki fleiri né færri en
sautján hvolpa á fjórum dögum í
janúarlok.
Líney pakkaði öllum litlu kríl-
unum inn í tvær töskur skömmu
fyrir páskafrí í skólanum og bank-
aði upp á með alla hersinguna í far-
teskinu. Litlu kolsvörtu krílin nutu
auðvitað óskiptrar athygli nemenda,
sem eru á aldrinum frá fimm til
átta ára. Krökkunum var hleypt inn
á sal í hollum til að leika og hand-
fjatla þessa fjörugu fjórfætlinga,
sem þurftu svo að hvíla sig á milli
árganga. „Það var gaman að sjá
ljómann í andliti barnanna því mörg
hver eru ekkert vön því að umgang-
ast dýr,“ sagði Líney í samtali við
Daglegt líf, sem fór í heimsókn á
hundaheimilið í dymbilvikunni.
Hjálpast að við uppeldið
Hvolparnir sautján, tíu tíkur og
sjö rakkar, sem nú eru orðnir átta
vikna gamlir, komu í heiminn í
þremur gotum, sem voru óvenju
frjósöm. Í því fyrsta komu fimm
hvolpar, í öðru aðrir fimm og það
þriðja toppaði enn betur með sjö
hvolpum, en venjan er að hvert got
skili ekki af sér nema þremur til
fimm hvolpum. Mömmunum, þeim
París, Dimmu og Lísu, sem eru í
eigu Líneyjar, heilsast ákaflega vel
og eru þær allar afskaplega ánægð-
ar með hvolpahópinn sinn enda
hjálpast þær svo sannarlega að við
uppeldið. Þær hafa mikið móðureðli
og eru duglegar við að leika, þrífa
og siða afkæmin til. Pabbarnir eru
síður duglegir í uppeldishlutverkinu
og finnst skömminni skárra að láta
sig bara hverfa. Pabbi allra sautján
hvolpanna er hinn sænski Texas,
sem Líney fékk að láni frá Svíþjóð
til að auka á fjölbreytni ræktunar-
innar, en hún er að rækta hunda-
tegund af dvergschnauzer-kyni
undir ræktunarnafninu Kolskeggs-
ræktun.
Auk tíkanna þriggja á Líney
rakkann Núma, sem fékk frí að
þessu sinni enda hafði hann áður
verið notaður til undaneldis. Og svo
er húsmóðirin harðákveðin í að
halda eftir þremur hvolpum, einum
úr hverju goti, og er fyrir löngu bú-
in að velja þá.
Hvolparnir fara nú að halda á vit
nýrra heimila eftir átta vikna ald-
urinn og hafa átta litlir ein-
staklingar þegar verið teknir í pant.
Þó hvolparnir virðist fyrir leikmann
allir vera eins útlítandi, segist Lín-
ey sjá heilmikinn mun á þeim. „Þeir
fengu allir nöfn við fæðingu sem
skráð eru í ættbækur þeirra.
Fyrstu þrjár vikurnar sjá tíkurnar
alfarið um afkvæmi sín og þá þarf
bara að passa að þær fái nóg að
borða og að ró ríki í kringum þær.
Maður er því ekkert að bjóða gest-
um heim á þessum hreiðurtíma.
Hvolparnir þurfa eitthvað gott að
naga þegar þá fer að klæja í góm-
inn út af tanntöku, rétt eins og
ungabörnin, og svo þarf að um-
hverfisvenja þá við alls konar hljóð
til að verja þá gegn hræðslu. Heim-
ilistækin eru því nokkuð reglulega
sett í gang og hvolparnir eru teknir
með í bíltúra af og til.“
Gjörsamlega komin í hundana
„Ég kolféll fyrir þessari tegund
þegar við fjölskyldan bjuggum úti í
Noregi á árunum 1996–2001. Við
fluttum inn tíkarhvolp frá Noregi
nokkrum mánuðum eftir heimkom-
una. Síðan hefur hundaveikin bara
ágerst og nú er ég gjörsamlega
komin í hundana. Þetta er mitt
áhugamál og félagsskapurinn í
kringum hundabransann er mjög
skemmtilegur. Nú er ég að rækta á
fullu og á hundasýningum, sé um að
snyrta og er í stjórn Schnauzer-
deildarinnar innan Hundaræktar-
félagsins. Svo er ég búin að smita
fullt af fólki í kringum mig af
hundabakteríunni og við skiptumst
á að líta eftir ef einhver þarf að
bregða sér af bæ. Annars förum við
lítið ef undan er skilinn sumarbú-
staðurinn fyrir austan fjall þar sem
við erum með hesta,“ segir Líney,
sem býr ásamt Óla manni sínum og
þremur unglingum í afskaplega
hundavænu einbýlishúsi í Garðabæ.
Litlu krílin hafa nóg pláss inni,
meira að segja sér hundaherbergi
án þess að unglingarnir þrír hafi
þurft að ganga úr rekkju. Og þegar
sólargeislarnir teygja anga sína inn
á sólpallinn er gott að fá að hlaupa
um úti og stríða sínum líkum í
ærslagangi á milli góðra dúra.
„Þetta eru stórir hundar í fremur
litlum líkama,“ segir Líney spurð
um lundarfar dvergschnauzer-
kynsins, sem til er í fjórum litum.
„Þeir eru miklar félagsverur, vilja
athygli, hafa mikla leikgleði, eru sí-
kátir og taka alltaf vel á móti
manni. Þetta eru vinnu- og varð-
hundar, sem hægt er að þjálfa upp í
hvað sem er. Þeir eru ákaflega
sjálfstæðir, lítið undirgefnir, en
með ríkan persónuleika og laga sig
svolítið eftir lífsháttum eigenda
sinna.“
Hundamamma Líney Björk Ívarsdóttir kolféll fyrir dvergschnauzer-kyninu. Systkinahópur Þótt hvolparnir virðist allir eins útlítandi hefur hver og einn sín sérkenni.
Morgunblaðið/Ómar
Leikgleði Gott er að spássera og leika sér á útipallinum undir geislum sólarinnar.
Forvitni Þeir eru sjálfstæðir, lítið undirgefnir og með ríkan persónuleika.
„Þeir eru miklar félagsver-
ur, vilja athygli, hafa mikla
leikgleði, eru síkátir og
taka alltaf vel á móti
manni. Þetta eru vinnu- og
varðhundar, sem hægt er
að þjálfa upp í hvað sem
er," segir voffamamman
Líney Björk Ívarsdóttir.
Sautján hvolpar í sérherbergi
|fimmtudagur|27. 3. 2008| mbl.is
daglegtlíf
Pétur Stefánsson lætur hugannreika og yrkir í léttum dúr:
Útúrdrukkinn oft ég var
í Austurstræti rambandi.
Steig í væng við stúlkurnar,
sterkar veigar þambandi.
Leitaði ég lengi þar
að löngu kynlífssambandi.
Oftast nær mér illa gekk,
– það olli sálarkvölunum.
Ótal nætur einn ég hékk
upp að rekkjufjölunum.
Að endingu þó eina fékk
íðilfagra úr Dölunum.
Það er af sem áður var þegar
Árni G. Eylands ritstjóri orti:
Bankar hækka, hallir rísa,
hér og þar er gulli stráð.
Þar munu allir eiga vísa
uppskeru í lengd og bráð.
Séra Hjálmar Jónsson greiddi af
lánum og varð þetta á:
Borga ég niður bankalán
sem bara vaxa hraðar.
Þetta myndi þykja rán
og þjófnaður annars staðar.
Nafni hans, Hjálmar
Freysteinsson læknir á Akureyri,
heldur ró sinni:
Ljót er nú staða landans;
umfang efnahagsvandans,
það eina sem hér
til huggunar er:
Það fer aldrei lengra en til Fjandans.
pebl@mbl.is
VÍSNAHORNIÐ
Af stúlku og bönkum