Morgunblaðið - 27.03.2008, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 27. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Steindór Zóp-hóníasson, fyrr-
verandi bóndi og
organisti, fæddist í
Glóru í Gnúpverja-
hreppi 9. júlí 1923.
Hann andaðist á
Hjúkrunar- og dval-
arheimilinu Kumb-
aravogi á Stokks-
eyri aðfaranótt hins
17. mars síðastlið-
ins. Foreldrar hans
voru hjónin Ingv-
eldur Guðjóns-
dóttir, f. á Eyr-
arbakka 28.6. 1898, d. 16.1. 1972,
og Zóphónías Sveinsson, f. í
Bakkakoti á Seltjarnarnesi 3.3.
1891, d. 15.12. 1960. Þau gengu í
hjónaband 18.5. 1922 og settust
að í Glóru í Gnúpverjahreppi. Þau
keyptu jörðina árið 1945 og hlaut
hún árið eftir nafnið Ásbrekka.
Systkini Steindórs eru: 1) Grétar,
f. 4.6. 1925, á heima í Frakklandi,
kvæntur Béatrice von Bodenhau-
sen, þau eiga einn son; 2) Guðrún
vík og starfar við leikskóla.
Steindór gekk í Barnaskólann í
Ásum í Gnúpverjahreppi. Hann
nam við Bændaskólann á Hólum í
Hjaltadal veturna 1944 til 1946 og
varð búfræðingur með hárri ein-
kunn. Hann lærði á orgel hjá Jóni
Eiríkssyni í Steinsholti og Kjart-
ani Jóhannessyni á Stóra-Núpi.
Ungur hóf hann að leysa af sem
organisti í Hrepphólakirkju og
varð síðar organisti og söngstjóri
í Stóra-Núpskirkju 1971 til 1992.
Steindór bjó í Ásbrekku með for-
eldrum sínum og að föður hans
sínum látnum áfram með móður
sinni uns þau Bjarney gengu í
hjónaband 1967. Eftir það tóku
þau hjónin við búi í Ásbrekku og
bjuggu þar fram til ársins 1992,
er þau fluttu á Selfoss. Steindór
og Bjarney skildu 1996. Eftir það
bjó hann einn í Heimahaga 6 á
Selfossi. Hann vistaðist á Hjúkr-
unar- og dvalarheimilinu Kumb-
aravogi á Stokkseyri í byrjun júní
2007.
Útför Steindórs fer fram frá
Selfosskirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Jarðsett verður í kirkjugarð-
inum á Stóra-Núpi.
Jóna, f. 18.3. 1927, á
heima í Kópavogi,
gift Ingimar Rósari
Sigurtryggvasyni,
hann er látinn; börn
þeirra eru fjögur; 3)
Ragnheiður, f. 26.8.
1930, búsett á Sel-
fossi, gift Stefáni
Hauki Jóhannssyni,
þau eiga fjögur börn,
4) Unnur, f. 20.3.
1940, gift Hákoni
Halldórssyni, þau
eiga þrjú börn.
Hinn 28.10. 1967
gekk Steindór að eiga Bjarneyju
Guðrúnu Björgvinsdóttur, f. 16.1.
1945, dóttur Björgvins Bjarnason-
ar og Sigríðar Einarsdóttur, sem
bæði voru Rangæingar, en bjuggu
í Reykjavík. Bjarney ólst upp í
Króktúni í Landsveit hjá hjón-
unum þar, Magnúsi Andréssyni
og Hafliðínu Hafliðadóttur. Dóttir
Steindórs og Bjarneyjar er Ingv-
eldur Sigrún Steindórsdóttir, f.
30.8. 1975; hún á heima í Reykja-
Ertu búin með gátuna? (Gáta
vikunnar í Dagskránni).
Þannig hófust samtöl okkar
gjarnan í seinni tíð. Stundum var
ég búin–og spurði hvort hann vildi
vita svarið. Nei, það vildi hann
ekki. Vildi glíma lengur og hljóp
kapp í kinn – og líkt var með mig
ef hann var búinn á undan mér.
Steini var bóndi. Hann unni jörð
foreldra sinna og var umhugað um
að stunda þar búskap. Þau voru
mjög samrýmd hann og amma og
samstarf þeirra byggðist á trausti
og væntumþykju.
Ég man hann í fjósinu, úti á túni
við slátt, í smalamennsku, í sauð-
burði, á hestbaki, við tamningar,
við viðgerðir sem oft enduðu hjá
Kolla í Hamarsholti og ég fékk að
fara með.
Steini var skemmtilegur. Hann
hafði gott skopskyn og mörg tilsvör
hans og orðatiltæki hafa varðveist.
Hann var barngóður, hafði gaman
af börnum. Við heimilisstörfin var
hann lítt liðtækur, enda þess ekki
krafist á þeim tíma, en hann átti
sér áhugamál sem hélt honum inn-
andyra, en það var orgelleikur.
Ungur að árum stundaði hann
orgelnám hjá Jóni Eiríkssyni í
Steinsholti og Kjartani Jóhannes-
syni á Stóra-Núpi. Ein af mínum
helgustu bernskuminningum er af
því þegar hann situr við orgelið og
amma syngur með.
Árið 1967 verða þáttaskil í lífi
hans. Það sumar var eitthvað
skemmtilegt að gerast í lífi frænda
míns. Hann hvarf stundum á kvöld-
in á Willis-jeppanum og kom seint
heim. Um haustið giftist hann Eyju
sem kom að Ásbrekku og tók til við
búskapinn í samstarfi við ömmu.
Árið 1992 kjósa þau að bregða búi
og setjast að á Selfossi en slíta síð-
an samvistum 1996 og mæðgurnar
fluttust til Reykjavíkur. Steini bjó
áfram í húsi þeirra á Selfossi,
keypti sér hesthús og hélt hesta í
húsi allt til ársins 2003. Hann eign-
aðist marga góða vini sem tengdust
hestamennskunni. Hann reið mikið
út og má segja að samskiptin við
hestana hafi verið hans áfallahjálp í
þeim breytingum sem flutningurinn
frá Ásbrekku ollu hjá honum. Það
veitti honum mikla gleði að hitta
fólk á förnum vegi því hann var fé-
lagslyndur og margir munu minn-
ast hans þar sem hann sat í and-
dyrinu í Nóatúni hér á Selfossi á
spjalli við fólk.
Fyrir u.þ.b. ári síðan lagðist
Steini inn á sjúkrahúsið hér á Sel-
fossi, náði þó nokkurri heilsu og út-
skrifaðist þaðan í júníbyrjun á sl.
ári og fluttist á dvalar- og hjúkr-
unarheimilið á Kumbaravogi. Þar
varð hann frískari með degi hverj-
um og fór daglega í gönguferðir.
Ég var svo lánsöm að eiga hann
að góðum vini. Ef hann vissi að ég
var einhvers staðar á ferðinni
fylgdist hann með því hvort ég væri
ekki örugglega komin heim og var
ekki í rónni fyrr en hann hafði full-
vissað sig um það.
Hann hafði gaman af því að ég
skyldi erfa hestadelluna. Svo mikið
hafði hann hresst frá því hann kom
að Kumbaravogi að hann hafði
áhuga á að komast með mér á hest-
bak í vor. Við vorum farin að
hlakka til en sá reiðtúr verður að
bíða til einhvers annars vors í ann-
arri veröld.
Ég er þakklát fyrir að síðasti
kaflinn í lífsbók Steina frænda míns
fékk þann endi sem hann hafði ósk-
að sér.
Vertu sæll. Þú hafðir litla trú á
einhverju öðru lífi, en hvar sem þú
ert, þar er gaman. Ég vona að ég
rati.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
Við andlát Steindórs Zóphónías-
sonar, bónda í Ásbrekku, móður-
bróður okkar, rifjast upp ýmsar
myndir og minningar frá bernsku
og unglingsárum okkar sem vel
hafa verið geymdar en ekki
gleymdar. Við tvö eldri systkinin
vorum svo heppin að fá að vera í
sveitinni hjá Steina hvert sumar frá
því við vorum ung börn. Þá var
ekki um sveitaheimsókn að ræða
eins og þekkist í dag heldur vorum
við komin í sveitina um sauðburð
og dvöldum fram yfir réttir. Steini
var bóndi af gamla skólanum og bjó
með móður sinni sem var amma
okkar, Ingveldur Guðjónsdóttir.
Steini hafði gengið í bændaskóla á
Hólum og átti margar minningar
þaðan sem komu fram í frásögnum
hans.
Það var alla tíð gott að vera í ná-
lægð við Steina. Hann var glaðvær
og gerði oft að gamni sínu og
stríddi okkur góðlátlega en hafði
mest gaman af því sjálfur. Hann
var afskaplega þægilegur í allri
umgengni og aldrei munum við eft-
ir að hann hafi skammað okkur eða
atyrt fyrir krakkalæti eða prakk-
araskap. Hann kom fram við okkur
sem jafningja, kenndi okkur að
vinna og vildi að við ynnum verk
okkar vel.
Margar myndir frá þessum
bernskuárum koma upp í hugann
sem allar tengjast sól og sumri en
einnig vakna minningar úr stofunni
í Ásbrekku þar sem fólk safnaðist
saman á kvöldin til bóka- eða
blaðalesturs fyrir tíma sjónvarpsins
og hlustaði á útvarp og þá helst á
framhaldssögur og framhaldsleik-
rit. Kvöldin liðu yfir spilum og
spjalli, kaffisopa og einhverju sætu
með sem amma galdraði fram.
Sterkasta minningin er þó þegar
Steini settist við orgelið og amma
stóð hjá, hélt sér í hljóðfærið og við
sungum. Steini spilaði þá sálma og
lög úr „Fjárlögunum“ og amma
söng með. Steini var bóndi allt sitt
líf en tónlistin átti sterk ítök í hon-
um og veitti honum mikla lífsfyll-
ingu. Hann hafði tónlistarhæfileika
sem hann nýtti þegar færi gafst.
Hann varð síðar organisti í Stóra-
Núpskirkju og spilaði einnig í öðr-
um kirkjum eins og Hrepphóla-
kirkju.
Við eigum margs að minnast frá
bernskuárunum í Ásbrekku og
Steina eigum við jafnframt margt
að þakka. Það er ómetanlegt að
hafa sem barn fengið að alast upp
og læra til verka af fullorðnum
manni eins og Steina. Að fá að
ganga til daglegra starfa í sveitinni
við heyskap, smalamennsku eða
girðingavinnu eða að fara með hon-
um í útreiðartúra um sveitina þar
sem þegið var kaffi á nágrannabæj-
um. Hann kenndi okkur að vinna
og umgangast landið og skepnurn-
ar. Hann kenndi okkur nýtni og
nægjusemi sem var honum og hans
kynslóð í blóð borin. Steini var van-
ur að kalla það „bríarí“ og leik-
araskap sem ekki gat talist brýn-
asta nauðsyn. Þetta eru þau
lífsgildi sem hafa mótað okkur í lífi
og starfi, sá grunnur sem við
byggjum á og leitum til í uppeldi
barna okkar í dag.
Við kveðjum Steina frænda okk-
ar í Ásbrekku með virðingu og
þökkum fyrir okkur.
Við vottum Ingveldi Sigrúnu
dóttur hans samúð okkar.
Hvíl þú í friði.
Heiðrún, Sverrir og
Hörður Hákonarbörn.
Ég kynntist Steina frá Ásbrekku
þegar hann var kominn yfir sjö-
tugt, þá nýlega fluttur á Selfoss.
Það var árið 1995. Mamma og
pabbi höfðu kynnst honum rétt áð-
ur og hann var farinn að kíkja til
þeirra í heimsókn. Sá vinskapur
átti eftir að vinda upp á sig og varð
hann mikill og velkominn heima-
gangur hjá foreldrum mínum.
Steini var rólegur maður. Hann
flutti úr sveitinni á mölina og
fannst hlutskipti sitt ekki mjög já-
kvætt. Fannst hann ekkert sjá frá
sér „… fyrir helvítis skógi!“ og var
þá að vitna til trjánna í garðinum
sínum. Hann sat gjarnan í Kaup-
félaginu og fylgdist með fólkinu
sem kom þar inn. Oft hitti hann
einhverja sem hann þekkti, gömlu
sveitungana eða aðra kunningja
sem settust hjá honum og færðu
honum fréttir eða ræddu um mál-
efni sem hann hafði gaman af. Mig
grunar að þar hafi hann og faðir
minn hist fyrst og fundið félaga og
vin hvor í öðrum.
Mamma var mikil hestakona og
það leið ekki á löngu áður en Steini
fór að fara með henni á hestbak. Þá
fyrst lifnaði nú yfir karli. Við gát-
um útvegað honum hest sem hent-
aði honum og hann fór að ríða út
sér til skemmtunar oft í viku. Áður
en langt um leið var hann búinn að
eignast þrjá hesta, kaupa sér hest-
hús og farinn að ríða á milli bæja.
Þetta stundaði hann af mikilli
ánægju í nokkur ár og hann fór í
mjög merkilegt ferðalag eitt sum-
arið þegar hann reið með þjóðvegi
1 frá Selfossi austur fyrir Kirkju-
bæjarklaustur án þess að vera með
nesti eða hafa útvegað sér gistingu
nokkurs staðar á leiðinni. Því miður
get ég ekki nefnt bæina sem hann
bankaði upp á og bað um gistingu
eða kaffisopa. En honum var alls
staðar vel tekið og fyrir það ber að
þakka. Gestrisni íslenskra sveita-
heimila er enn til staðar. Okkur
leist ekki vel á þetta ferðalag hans
Steina og löttum hann á allan hátt.
En hann glotti bara í kampinn og
sagði: „Nú ég drepst þá bara!“ Það
var mjög stoltur Steini sem kom til
baka eftir 10 daga ferð og gaf okk-
ur öllum langt nef.
Við Guðlaugur sonur minn hjálp-
uðum Steina að slá garðinn hans í
nokkur sumur. Alltaf var Steini
kominn út að raka með okkur og
hjálpa til við „heyskapinn“. Og mik-
ið varð hann ánægður ef við þáðum
hjá honum kaffi og með því á eftir.
Steini var skarpgreindur og stál-
minnugur. Hægt var að fletta upp í
honum eins og alfræðiriti. Hann
var ættfróður og mikill húmoristi
auk þess að hafa góða tónlistar-
hæfileika og hafði verið organleik-
ari kirkju sinnar í mörg ár. Átti
hann orgel sem hann spilaði oft á
sjálfum sér og öðru fólki til
skemmtunar. Það var gaman að
tala við hann og hann tók vel gríni.
Ég held að vinátta foreldra minna
við Steina og hestarnir sem hann
eignaðist hafi fært gleði inn í líf
hans, ekki síður en að vinátta hans
hafi glatt þau. Ég veit að hestarnir
færðu honum margar gleðistundir.
Það var líka glatt á hjalla þegar
Steini kom í heimsókn, hann var
góður vinur og ég er ánægð og
stolt yfir að hafa fengið að kynnast
honum.
Það er með mikilli virðingu sem
ég kveð Steina frá Ásbrekku og
þakka honum fyrir samfylgdina.
Hvíl í friði.
Hulda Brynjólfsdóttir.
Steindór Zóphóníasson
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug og
vináttu vegna andláts eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
MAGNÚSAR ÞORVARÐARSONAR,
Fannafold 127a,
Reykjavík.
Hólmfríður Gísladóttir,
Rósa Magnúsdóttir, Pétur Eysteinsson,
Þ. Hjalti Magnússon, Sigríður María Sverrisdóttir,
Steinunn Magnúsdóttir, Georg Eggertsson
og afabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, sonur, tengda-
sonur, bróðir og mágur,
SIGURÐUR SVEINN MÁSSON,
síðast til heimilis í Vilnius í Litháen,
verður jarðsunginn frá Laugarneskirkju föstudaginn
28. mars kl. 13.00.
Vaida, Samúel Másson og fjölskylda,
Fanný Guðbjörg Guðmannsdóttir,
Jón Guðmann Jónsson,
Halldóra Elín Magnúsdóttir og Guðmundur Sæmundsson,
Valdís Magnúsdóttir og Unnsteinn Hermannsson,
Sólveig Fanný Magnúsdóttir og Hallgrímur H. Gröndal
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og kær vinkona,
SIGURJÓNA SIGURJÓNSDÓTTIR,
áður til heimilis að Smáratúni
í Þykkvabæ,
sem lést á heimili sínu, Hólavangi 9, Hellu,
laugardaginn 15. mars, verður jarðsungin frá
Þykkvabæjarkirkju föstudaginn 28. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Heimir Hafsteinsson, Særún Sæmundsdóttir,
Friðsemd Hafsteinsdóttir, Jón Thorarensen,
Sighvatur Borgar Hafsteinsson, Una Aðalbjörg Sölvadóttir,
Kristborg Hafsteinsdóttir, Nói Sigurðsson,
Sigrún Linda Hafsteinsdóttir, Steinar Sigurgeirsson,
Bryndís Ásta Hafsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn,
Pálmi Viðar Samúelsson.
✝
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
MÓEIÐUR HELGADÓTTIR
frá Selfossi,
sem lést á hjúkrunar- og dvalarheimilinu Lundi á
Hellu miðvikudaginn 12. mars, verður jarðsungin
frá Selfosskirkju föstudaginn 28. mars kl. 13.30.
Helgi Garðarsson, Kristín Ólafsdóttir,
Haukur Garðarsson, Ragnhildur G. Guðmundsdóttir,
Þorvarður Örnólfsson.