Morgunblaðið - 10.04.2008, Qupperneq 26

26 FIMMTUDAGUR 10. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Eiríkur JúlíusSigurðsson
fæddist í Reykjavík
9. október 1927.
Hann andaðist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja hinn 3.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru, Hrefna Ei-
ríksdóttir, f. 1908,
d. 1988, og Sig-
urður Jónsson, f.
1900, d. 1960. Fóst-
urfaðir frá fæðingu
Eríks var Teitur
Sigurjónsson, f. 1900, d. 1957. Ei-
ríkur var elstur í röð fimm systk-
ina. Hin eru: Hulda, f. 1928, d.
2004, Þórunn, f. 1931, Ingibjörg
Aldís, f. 1936, d. 1936, og Óskar,
f. 1942, d. 1973. Eiríkur ólst fyrst
upp á Litla Hólmi í Leiru en síðan
í Garði.
Eiríkur kvæntist 4. apríl 1953
Önnu Hjörtínu Vernharðsdóttur
frá Siglufirði og stofnuðu þau
heimili og settust að
í Keflavík. Þau
eignuðust fjögur
börn. Þau eru; Leif-
ur Vernharður, f.
1953, Eiríkur Júl-
íus, f. 1955, d. 1955.
Guðbjörg Hrefna, f.
1957 og Örn Sævar,
f. 1961.
Barnabörnin eru
átta, barna-
barnabarn eitt og
von á öðru nú í apr-
íl.
Sjómennska varð
ævistarf Eiríks eða í 50 ár. Hann
útskrifaðist frá Vélskólanum og
starfaði sem slíkur á: Hilmi KE-7,
Hilmi KE-8 og lengst af, eða 30
ár á Keflvíkingi KE-100. Sat í
stjórn Vélstjórafélags Suðurnesja
sem gjaldkeri á árunum 1962-
1965.
Útför Eiríks verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi. Nú er lítið sem maður
getur sagt. Þrátt fyrir að við í fjöl-
skyldunni og þú vissum í hvað stefndi
þá er ekkert hægt að búa sig undir
kveðjustundina, hún bara kemur. Þú
sagðir okkur um áramótin að þú
mundir ekki ná sumrinu! Þú sagðir
mér líka síðustu helgina þína á spít-
alanum að þetta færi að verða búið.
Þetta undirstrikar bara hvernig
mann þú hafðir að geyma, það var
ekkert bull sem kom upp úr þér, þú
vissir hvað þú söngst. Það var svolítið
erfitt að vera nálægt þér þegar ég var
lítill þar sem þú varst alltaf á sjó.
Stundirnar sem þú varst í landi voru
hins vegar eintóm skemmtun. Ég
gerði mikið að því að fara með þér um
borð í Kefla þegar þurfti að huga að
vélunum. Þar lærði maður heilmikið
af þér og mun ég búa að því alla tíð.
Einnig var tilhlökkunin alltaf mikil
þegar þú varst að koma úr Norður-
sjónum því þá var allaf nóg af alls
kyns góðgæti frá útlöndum með um
borð. Einnig fylgdi þeim komum
smá-frí á eftir. Mikið og oft vældi ég
og nuðaði í þér um að fá að fara með á
sjóinn einn og einn túr. Slík mál voru
allaf borin undir Einar skipstjóra og
oftar en ekki fékk ég að fara með.
Stundum voru túrarnir heldur lengri
en til var ætlast og mamma orðin óró-
leg þar sem ég var að missa af skól-
anum. En það var bara meira gaman
fyrir mig og hafðir þú á orði að þetta
væri nú skóli líka og æstir þig sko
akkúrat ekkert yfir þessu. Vélarrúm-
ið um borð í Keflvíkingi var umtalað í
flotanum fyrir snyrtimennsku, enda
sá maður þig varla öðruvísi niðri í vél
en með tuskuna eða pensilinn í hend-
inni. Á þessum tímum kynntist mað-
ur því hvernig þú og aðrir yfirmenn
um borð strídduð nýliðunum og höfð-
uð oft töluvert fyrir því að hafa grínið
sem best úr garði gert.
Þetta varð nú bara til þess að mór-
allinn var alltaf í lagi þrátt fyrir erf-
iðisvinnu og strit.
Síðar varð ég svo heppinn að ráða
mig sem háseta um borð og fór ég
þrjár vertíðir með þér á loðnu. Þar
reyndi mikið á alla um borð og ekki
hvað síst á þig þar sem þessi bátur
hafði mikinn og flókinn vélbúnað.
Meðal annars voru á þessum tíma
fjórar vélar í bátnum. Stundum bilaði
eitthvað en þá var ekki lengi verið að
bjarga málunum.
Ferðalögin norður á Siglufjörð
voru mörg og alltaf mikið gaman.
Einnig um landið í útilegum, á hót-
elum, ótal veiðiferðir og þá helst í
Þingvallavatn. Einnig kynntir þú fyr-
ir mér og smitaðir mig af Rjúpna-
veiðum sem við fórum þó nokkrum
sinnum á og ég hef viðhaldið æ síðan.
En nú ertu búinn að stoppa vélina í
síðasta sinn í bili.
Nú tekur þú loks lúrinn,
hættur að hoppa og skoppa,
lokinn er síðasti túrinn,
vélarnar búinn að stoppa.
Gulla, Guðlaug, Eiríka, Arnar,
Ólafur, Brynja og Óskar Örn biðja að
heilsa og þakka þér fyrir allt.
Elsku pabbi minn, þú skilur eftir
stórt tóm við brottför þína, þín verð-
ur sárt saknað en minningin lifir. Ást
og umhyggja er þar í fyrirrúmi.
Bið að heilsa í bili en við hittumst
síðar og setjum þá vélarnar í gang að
nýju.
Örn.
Kvaddur er hinstu kveðju í dag
elskulegur tengdafaðir minn, Eiríkur
Sigurðsson. Margs er að minnast eft-
ir áratuga kæra samferð. Eiríkur var
heilsteyptur og orðvar maður, alltaf
ríkti virðing og kærleikur í öllum
okkar samskiptum frá því að ég kom
fyrst á þeirra heimili aðeins 16 ára
gömul. Anna og Eiríkur kynntust á
síldarvertíð árið 1950 á Siglufirði, þar
sem Anna er fædd og uppalin. Þau
giftu sig 4.4.1953 og hefðu því átt 55
ára brúðkaupsafmæli daginn eftir að
Eiríkur kvaddi. Þau settust að í
Keflavík og byggðu sér hús að Smá-
ratúni 12. Á fyrstu sambúðarárunum
fór Anna með börnin með sér til
Siglufjarðar á síldarvertíð og bjó hjá
foreldrum sínum meðan á vertíð stóð.
Eiríkur landaði þar oft og var þeim
það kært að geta stytt þannig að-
skilnaðartíma fjölskyldunnar.
Eiríkur var alla sína starfsævi til
sjós. Þegar ég kom inn í fjölskylduna
var Eiríkur vélstjóri á Keflvíking
KE-100 þar sem hann var þar til
starfsævinni lauk. Hann var þekktur
í flotanum fyrir hversu snyrtilegt vél-
arrúmið var, enda fengu þeir viður-
kenningu fyrir „góða umhirðu skips
og öryggismála“. Eiríkur var sæmd-
ur Heiðursmerki sjómanna hinn 5.
júní 1988. Hann átti því láni að fagna
að starfa samfleytt í 42 ár með frá-
bærum skipstjóra, Einari Guð-
mundssyni. Þeirra samstarf var ein-
stakt, það var alltaf sagt að þeir hafi
ekki þurft að tala saman svo vel
þekktu þeir hvorn annan.
Ekki bar hann tengdafaðir minn
tilfinningar sínar á torg en hann var
mikill mannvinur og margir voru
honum kærir. Hann var mikið fyrir
útivist og tók þá gjarnan barnabörn-
in með í fjöruferð, eggjaleit eða
berjamó. Hann var óskaafi hvers
barns. Stöðugur, blíður og fylginn
barnabörnunum sínum sem og okkur
öllum. Mér er ljúft að minnast jóla,
áramóta og annarra samfagnaða á
Smáratúninu þar sem Anna og Eirík-
ur vöfðu okkur ást og hlýju. Ég hafði
alltaf gaman af því að láta hann segja
mér frá uppvexti sínum og árunum
hans í Leirunni og Garðinum og
spjalla við hann um dægurmálin. Ei-
ríkur hafði mjög ákveðnar pólitískar
skoðanir og fóru okkar skoðanir ekki
alltaf saman sem gerði þetta „bara
meira gaman“. Aldrei var hjálpar-
hendi hans langt undan ef á þurfti að
halda. Þegar við vorum að byggja
sumarbústaðinn tók Leifur upp á því
að fá sér flugferð ofan af annarri
hæðinni og slasa sig. Eiríkur var ekki
lengi að taka til hendinni við að smíða
„alvöru“ stiga á milli hæða svo ekki
yrðu fleiri slys. Það ríkti skilningur
og húmor milli okkar Eiríks, það var
gaman að lauma að honum bröndur-
um og oft áttum við skemmtilegar
stundir undir það síðasta þó hann
hafi verið orðinn mikið veikur. Við
leiðarlok kveður kær tengdamóðir
mín sinn lífsförunaut eftir vel gengna
göngu. Við börnin þeirra munum öll
reyna að styðja hana með ást og um-
hyggju.
Með hjartað fullt af þakklæti, kveð
ég með virðingu kæran tengdaföður
minn, Eirík Sigurðsson.
Hildur Ingvarsdóttir.
Ég ætla að minnast afa míns Ei-
ríks Júlíusar Sigurðssonar.
Afi var meira á sjó en í landi þegar
ég var gutti. Þegar hann var í landi
vissi ég að það voru ævintýri fram-
undan. Ef það var vetur og Seltjörnin
var frosin þá var farið á skauta og
myndin af afa skautandi tignarlegur
um svellið með hendur fyrir aftan
bak mun ávallt vera með mér. Á vorin
tíndum við egg á heiðinni, eitthvað
sem afi gerði öll vor til 2005, eins og
hann benti mér aldrei á leik er við
tefldum þá benti hann mér aldrei á
hreiður sem hann var búinn að sjá. Ef
ég fann egg þá fann ég þau sjálfur.
Það að hann kom fram við mig sem
jafningja frekar en bara barn var ein
af ástæðunum fyrir því að mér leið
svona vel í návist hans. Á sumrin
voru það fjöruferðir í Garðinn eða
Leiruna þar sem hann ólst upp. Við
eyddum heilu dögunum gangandi í
fjörunni, hann að lýsa fyrir mér
hvernig hlutirnir voru þegar þetta
eyðibýli var í blóma, hann að segja
mér sögur af sér og vinum sínum og
þeirra ævintýrum. Í einni af þessum
ferðum fundum við í fjörunni svart-
fugl flæktan í net. Afi tók upp vasa-
hnífinn og byrjaði að skera lausan
fuglinn sem streittist á móti. Tók óra-
tíma að losa fuglinn og þá voru hend-
urnar á afa útbitnar og blóðugar en
fuglinn flaug frjáls ferða sinna. Þetta
er lýsandi fyrir afa, tilbúinn til að-
stoða hvern þann sem á þurfti að
halda.
Afi tók mig oft með sér um borð í
Keflvíking.Vélarrúmið hans var vel
þekkt fyrir að vera það þrifalegasta í
flotanum. Auðvitað hafði ég, guttinn,
ekki hugmynd um það, hélt það væri
eðlilegt að fara úr skónum þegar
maður færi niður í vélarrúm. Ein-
hvern tímann þvældist ég yfir í annað
skip og sá í fyrsta skipti hvernig flest
vélarrúm líta út. Tilkynnti ég vél-
stjóranum að vélin þeirra væri ónýt.
Fannst öðrum þeirra þetta skrítin at-
hugasemd þar til hinn sagði honum
að ég væri afastrákurinn hans Eiríks
á Keflvíking, þá hlógu þeir báðir.
Fyrir nokkrum árum fór ég með afa í
eggjatínslu eftir líklega 15 ára hlé.
Þegar við vorum að setjast inn í
Volvoinn benti hann mér á báts-
skrúfu sem hékk á vegg í bílskúrnum
og spurði hvort ég myndi eftir henni.
Auðvitað mundi ég eftir gömlum
ónýtum bát sem við gengum fram á í
einni fjöruferðinni. Afi dáðist að
skipsskrúfunni og sagði mér að hún
væri úr kopar, ég varð ofsa spenntur
og heimtaði að við myndum taka
þennan fjársjóð með okkur. Með
vasahnífnum og nokkrum verkfær-
um úr skottinu á Volvoinum losaði
hann skrúfuna. Hann sagði mér að nú
myndi styttast í að ég þyrfti að taka
við henni, sá dagur er kominn.
Minningarnar sem afi skilur eftir
hjá mér er fjársjóður sem ég á eftir
að lifa á alla tíð. Sem gutti heyrði ég í
fyrsta skipti orðið hommi. Örugglega
verið kallaður það af frænku minni.
Fór ég til afa og spurði hann hvað
hommi væri, brá honum aðeins við
spurninguna hugsaði sig um í smá
stund og sagði svo: Það er þegar tveir
menn elska hvorn annan og þá sagði
ég, afi erum við þá hommar?Ég elsk-
aði afa minn þá eins og ég elska hann
í dag, hans verður sárt saknað.
Eiríkur Leifsson.
Í dag kveðjum við mætan mann,
Eirík Sigurðsson vélstjóra. Mig lang-
ar að minnast hans með nokkrum
orðum sem vinar og félaga.
Haustið 1951 bauðst mér að taka
við vélbátnum Hilmi KE 7. Þá vant-
aði góðan vélstjóra og frétti ég af Ei-
ríki Sigurðssyni sem var reiðubúinn
að taka að sér vélstjórastarfið. Við
handsöluðum þetta væntanlega sam-
starf okkar á góðum degi í Ungó
þarna um haustið. Ég mátti nú vel við
una því Eiríkur reyndist ávallt dygg-
ur og traustur samstarfsmaður.
Þessi gjörningur okkar stóð í ein 45
ár.
Eiríkur var dagfarsprúður maður
að eðlisfari og hafði sínar föstu skoð-
anir á lífinu og tilverunni. Hann bar
ávallt virðingu fyrir mönnum og mál-
leysingjum. Eiríkur var sérstakt
snyrtimenni og hélt vélunum ætíð
hreinum, máluðum og pússuðum.
Frá 1951-1964 háðum við Eiríkur
okkar erfiðu sjósóknarbaráttu á vél-
bátunum Hilmi KE 7 og síðar Hilmi
II KE 8. Nýr kafli tók við með komu
vélskipsins Keflvíkings KE 100 þeg-
ar við sigldum honum heim til Ís-
lands fyrir jól 1964. Mér er sérstak-
lega minnistætt þegar vélin var sett í
Keflvíking í Bousenburg í Þýskalandi
að Eiríki var gefinn kostur á því að
velja litinn á hana. Fyrir valinu varð
þessi fagurrauði litur sem gerði vél-
ina glæsilega ásýndar í vélarrýminu.
Við Eiríkur áttum eftir að vera
saman mörg ánægjuleg ár á Keflvík-
ing um 30 ára skeið. Þá var oft gott að
hafa afbragðsvélstjóra og flinkan sjó-
mann sér við hlið. Það er svo margs
að minnast frá þessum árum en ein-
hvers staðar stendur skrifað: „Hætta
skal hverjum leik þá hæst stendur“.
En nú hefur þú sleppt í síðustu ferð-
ina og ef til vill roðar af nýjum degi í
austrinu eilífa, Eiríkur vinur minn.
Vertu af Guði vel geymdur og
hafðu þökk fyrir allt gamalt og gott,
félagi minn.
Við hjónin biðjum guðsblessunar
til eftirlifandi eiginkonu, Önnu Vern-
harðsdóttur, barna þeirra og barna-
barna, systur hans og annarra ætt-
ingja.
Fyrrverandi skipstjóri,
Einar H. Guðmundsson,
Ása Lúðvíksdóttir.
Eiríkur Júlíus
Sigurðsson
✝ Inga Hjart-ardóttir fædd-
ist í Neðri-
Rauðsdal á Barða-
strönd 19. janúar
1925. Hún lést á
Landspítala í
Fossvogi 2 apríl
síðastliðinn, For-
eldrar hennar
voru Gísli Hjörtur
Lárusson bóndi í
Neðri-Rauðsdal og
kona hans Bjarn-
fríður Jóna
Bjarnadóttir hús-
móðir. Systkini
Ingu, Sigrún Lilja (d), Halldóra,
Fanney, Sigríður
(d), Jónína, Reynir,
Sigvaldi, Lára,
Kristjana og Björg.
Inga giftist 16.
júní 1948 Gísla R. J.
Jenssyni, d. 13. des-
ember 1998. Börn
þeirra eru Jens,
Ingveldur og
Ragna. Barnabörn-
in eru 9 og barna-
barnabörnin 7.
Útför Ingu fer
fram frá Langholts-
kirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 13.
Farin ertu amma og komin til hans
afa.
Það er nú gott að vita til þess að þið
eruð saman á ný.
Minningin lifir og allir góðu hlut-
irnir sem þú lést af þér leiða.
Þú passaðir okkur oft þegar við vor-
um lítil, gafst þína hlýju og umhyggju.
Ég veit ekki hversu oft við hlustuðum
á Dýrin í Hálsaskógi, Hans og Grétu,
Rauðhettu og fleira og fleira á gamla
plötuspilaranum.
Á meðan við barnabörnin veltumst
um í heyinu hjá afa um helgar í hlöð-
unni uppi í Fjárborg, þá varst þú að
sjálfsögðu að undirbúa kræsingar fyr-
ir svanga munna.
Alltaf sóttist maður eftir því að
komast til þín þegar tækifæri gafst til
og beitti öllum tiltækum ráðum að
komast í bestu kleinur, lagkökur, kakó
og pönnukökur í heimi, ekki nokkur
önnur manneskja hefði getað bakað
svona góðar kökur, eða lagað svona
gott kakó.
Á hverjum einasta laugardegi í
mörg ár komum við í Gnoðarvoginn til
þess að heimsækja þig, það mátti bara
ekki klikka að fara til ömmu á laug-
ardögum, klifra upp á steininn úti á
túni og fikta í vatninu á bensínstöðinni.
Elsku amma, við kveðjum þig með
söknuði og vitum að þú ert komin á
góðan stað.
Þorsteinn, Ragnheiður
og Albert.
Elsku amma, mikið ofboðslega er
skrítið að þú sért farin. Þó að ég hafi
vitað að það væri stutt eftir er það
samt erfitt. Þú hefur alltaf verið ör-
yggið, fasti punkturinn í tilverunni.
Ég veit ekki hvað hefði orðið um mig
stundum ef þú hefðir ekki verið til
staðar. Ég man þegar ég var lítil
stelpa og strauk til ykkar afa með
sængina mína í poka, bara til að geta
skriðið upp í á milli ykkar og verið hjá
ykkur. Ég gerði mömmu dauðhrædda
með þessu uppátæki mínu því ég var
farin þegar hún vaknaði en mig lang-
aði bara svo mikið að komast til ömmu
og afa. Þú kenndir mér að lesa og
skrifa. Þú söngst endalaust fyrir mig,
last fyrir mig, straukst á mér hnén
þegar ég gat ekki sofnað. Ég á þér svo
margt að þakka amma. Þegar ég bjó í
Svíþjóð voru aðaláhyggjur mínar að
eitthvað kæmi fyrir ykkur afa á með-
an ég væri í burtu og mikið var ég glöð
þegar ég kom aftur til Íslands og gat
verið hjá ykkur. Börnin mín sakna þín
mikið. Þú varst þeim svo góð og þau
eiga minningar um æðislega lang-
ömmu. Laugardagar hjá langömmu
og vöfflur, klæða sig upp í skrítin föt
og vefja sig slæðum var leikur sem
þau léku mikið. Þau voru heppin að fá
að eiga svona mikinn tíma með þér, al-
veg eins og ég. Núna segi ég þeim að
þið afi séuð að dansa og að afi sé í
gúmmístígvélum, alveg eins og þegar
þú sást hann fyrst á balli fyrir vestan.
Ég veit að hann hefur tekið á móti þér
opnum örmum og nú eruð þið saman
að fylgjast með okkur hinum. Amma,
ég á eftir að sakna þín mikið. Ég get
ekki lýst því hversu mikið ég elskaði
þig og geri enn. Ég veit að ég væri
ekki sú sem ég er ef ekki hefði verið
fyrir þig. Þú varst besta amma sem
nokkur getur hugsað sér. Ég vona
bara að einn daginn geti ég reynt að
vera eins góð amma og þú. Ég vona að
þér líði vel með honum afa núna og þið
getið dansað og talað og endilega ef
ykkur langar þá eruð þið velkomin í
draumana okkar.
Þín
Inga.
Nú, þegar við kveðjum hinstu
kveðju Ingu Hjartardóttur mágkonu
mína, er mér ljúft að koma á framfæri
hjartans þakklæti fyrir allt það góða
sem hún var okkur öllum sem tengd-
umst henni fjölskylduböndum. Það
rættust vonir og óskir tengdaforeldra
hennar, Ingveldar Benediktsdóttur
og Jens Gíslasonar frá Selárdal, þeg-
ar hún giftist Gísla, elsta syni þeirra. Í
dagbók Jens frá 16. júní 1948 stendur:
,,Gísli og Inga ætla að gifta sig í dag,
heima hjá prestinum. Höldum veizlu í
samkomuhúsinu í kvöld. Í veizluna
komu yfir 50 manns, og var dansað til
4 um nóttina.“ Jens, Ingveldur og fjöl-
skylda, höfðu flutt árið áður, eða sum-
arið 1947, frá Selárdal til Bíldudals,
þar sem veizlan góða var haldin í sam-
komuhúsinu. Inga og Gísli bjuggu
fyrstu árin á Patreksfirði, en 1950
fluttu þau til Reykjavíkur og áttu
heima þar til æviloka.
Elsku Inga. Hvíl í friði í faðmi
Guðs.
Blessuð sé minning þín.
Teitur Jensson.
Inga Hjartardóttir