Morgunblaðið - 06.05.2008, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. MAÍ 2008 27
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝ Regína L. Rist,húsmóðir og fót-
snyrtifræðingur,
fæddist á Akureyri
7. febrúar 1919. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu Skóg-
arbæ, Reykjavík, 28.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Lárus J. Rist, f.
19.6. 1879, d. 9.10.
1964, og Margrét
Sigurjónsdóttir, f.
9.8. 1888, d. 5.8.
1921. Systkini Reg-
ínu eru: Óttar, f. 1912, d. 1932,
Anna, f. 1914, d. 1999, Jóhann, f.
1916, d. 1951, Sigurjón, f. 1917, d.
1994, Ingibjörg, f. 1920, d. 1994, og
Páll, f. 1921.
Hinn 7. október 1939 giftist hún
Guðmundi Jóhannssyni húsa-
smíðameistara, f. 18.2. 1912, d.
30.1. 1974. Foreldrar hans voru Jó-
hann Kr. Ólafsson, f. 24.10. 1883,
d. 22.6. 1967, og Kristín Guðna-
dóttir, f. 22.4. 1891, d. 8.6. 1942.
Börn Regínu og Guðmundar eru:
1) Óttar arkitekt, f. 1940, maki
Gíslunn Jóhannsdóttir, f. 1940.
Börn þeirra: a) Kári, b) Björk, sam-
býlismaður Ingólfur V. Gíslason.
Börn þeirra Edda Sigurbjörg, Eyja
Drífa og Gísli Þór, c) Margrét
Drífa, maki Peter Anderhagen.
Synir þeirra Malte
Lárus og Alvin Kári.
2) Kristín G. Ísfeld
kennari, f. 1944,
maki Haukur Ísfeld,
f. 1943. Synir þeirra:
a) Lárus, maki Krist-
ín Björg Ísfeld.
Börn: Hanna Klara
og Tristan. b) Jón
Haukur, maki Pinar
Ísfeld. Börn þeirra:
Sara Bahar og Ró-
bert Kayra. c) Guð-
mundur Fjalar, sam-
býliskona Heiða
Hrönn Sigmundsdóttir. Sonur
þeirra er Eiríkur Jón. 3) Lárus
flugmaður, f. 1946, d. 1967, 4) Mar-
grét, f. 1955, d. 1963.
Regína og Guðmundur hófu bú-
skap sinn á Selfossi og fluttu svo
skömmu síðar til Hveragerðis.
1948 fluttu þau til Akureyrar og
um tveim árum síðar til Reykjavík-
ur þar sem þau bjuggu eftir það að
frátöldum fjórum árum, 1969-73
sem þau dvöldust í Lundi í Svíþjóð.
Eftir andlát Guðmundar hefur
Regína búið að Hraunbæ 16 í
Reykjavík og síðustu þrjú árin á
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ þar
sem hún naut frábærrar umönn-
unar.
Regína verður jarðsett frá Foss-
vogskirkju í dag, 6. maí, kl. 15.
Í dag erum við þakklátir. Fyrir öll
þessi ár sem við áttum með ömmu.
Fyrir allar minningarnar sem hún gaf
okkur. Fyrir ástina og umhyggjuna
sem hún sýndi okkur. Fyrir athvarfið
sem hún veitti okkur. Í dag erum við
þakklátir fyrir ömmu.
Alla okkar ævi höfum við vitað að
hún var alltaf til staðar fyrir okkur.
Hún fylgdi okkur gegnum lífið, deildi
með okkur sorg og gleði. Hún hvatti
okkur áfram í námi, leik og starfi.
Hún var viðstödd alla stóra viðburði í
lífi okkar. Allt frá fæðingum okkar til
fæðinga barna okkar.
Við gátum alltaf farið til ömmu og
hvílt okkur. Við þurftum ekkert að
gera eða segja, hún var ánægð bara
með að fá okkur í heimsókn. Við gát-
um spjallað við hana um það sem var
að gerast í lífi okkar og alltaf hlustaði
hún. Hún gaf sér gjarnan tíma til að
spila við okkur á spil eða leika við okk-
ur þegar við vorum yngri. Það var
alltaf gott að koma til ömmu.
Henni var einstaklega umhugað
um heilsu okkar og velferð. Fáir gátu
annast mann betur í veikindum en
hún. Hún vildi okkur alltaf vel og
gerði allt fyrir okkur með ást og um-
hyggju. Hún lagði okkur lífsreglurn-
ar, hreinar og beinar; nú er það okkar
að nýta það sem hún kenndi okkur.
Það er því með tár á hvarmi sem við
kveðjum hana ömmu okkar. En það
er gleði blandin sorg, því að við trúum
að nú sameinist hún loksins þeim sem
hún lifði. Í dag erum við þakklátir fyr-
ir ömmu.
Lárus, Jón Haukur og
Guðmundur Fjalar.
Kæra vinkona.
Ó, blíði Jesús, blessa þú
það barn, er vér þér færum nú,
tak það í faðm og blítt það ber
með börnum Guðs á örmum þér.
(Valdimar Briem)
Kær kveðja,
Gréta.
Nú þegar Regína er farin frá okkur
og komin til eilífðarlandsins, þar sem
hún trúði að ástvinir hennar biðu,
langar mig að minnast hennar lítil-
lega og þakka langa og góða sam-
fylgd.
Það mun hafa verið á jólum 1950,
sem ég hitti hana fyrst, þegar þau
hjón buðu okkur Einari í fjölskyldu-
boð á heimili sitt. Ég var að byrja að
kynnast tengdafjölskyldu minni, sem
var allfjölmenn, að minnsta kosti mið-
að við mína. Enn man ég, hvað mér
þótti fólkið kátt og skemmtilegt og
gaman að vera þátttakandi í leikjum
þess og alls kyns uppátækjum, sem
það kunni mikið af að mínu mati. Þá
var gleðin við völd.
Síðan þá hefur verið náið og vin-
samlegt samband á milli fjölskyldna
okkar en Guðmundur, maður hennar,
var elsti bróðir í stórum systkinahópi,
en Einar, maðurinn minn, sá yngsti.
Regína var greind kona, hlý og
hógvær, en stóð samt fast á sínum
skoðunum og lét ekki glepjast af lífs-
gæðakapphlaupinu. Hún undi sátt við
sitt. Hún var mikil sundkona, svo sem
hún átti kyn til, og var vel á sig komin
á líkama og sál. Alltaf var svo notalegt
að fá hana í heimsókn, hún hafði lag á
að hressa og hrósa þeim, sem í kring-
um hana voru. Ég mun sakna hennar.
Þegar litið er yfir lífshlaup Regínu
koma óneitanlega dapurlegar minn-
ingar í hugann og ber þá fyrst að
nefna ótímabæran móðurmissi, þegar
hún var aðeins tveggja ára. Hún
minntist alloft á það við mig, hvað hún
saknaði þess, að hafa farið á mis við
móðurkærleikann. Síðan missti hún
tvö yngri börnin sín af slysförum með
fjögurra ára millibili og að lokum
manninn sinn, langt um aldur fram, í
ársbyrjun 1974, eftir erfið veikindi.
Það má kallast undravert, hvað
Regína stóð þetta af sér, hvert áfallið
á eftir öðru. Hún var 55 ára, þegar hér
var komið við sögu og tiltölulega ný-
flutt heim til Íslands eftir rúmlega
fjögurra ára búsetu í Svíþjóð, þar sem
þeim hjónum leið vel.
En þrátt fyrir þessar raunalegu
minningar var Regína gæfumann-
eskja. Hún átti einstaklega góðan
mann, sem hún minntist oft með mik-
illi hlýju í þau 34 ár, sem hún lifði án
hans.
Börnin fjögur voru öll myndarlegt
mannkostafólk og reyndust tvö eldri
börnin hennar henni frábærlega vel
alla tíð, sem og tengdabörnin. Það er
ekki ofmælt, þótt sagt sé, að hún hafi
notið ómældrar aðhlynningar og um-
hyggjusemi Kristínar, dóttur sinnar,
þegar heilsan fór að gefa sig. Síðustu
misserin var hún afar sátt og ánægð á
hjúkrunarheimilinu í Skógarbæ og
þakklát öllum. Það var gott að sjá,
hvað hún var sátt við lífið og tilveruna
þar. Hún fylgdist grannt með afkom-
endum sínum og hafði gaman af að
tala um þá. Velgengni þeirra var
hennar yndi.
Ég bið algóðan Guð að blessa hana
og gefa henni eilífan frið með ástvin-
unum, sem tóku á móti henni. Börn-
um hennar, tengdabörnum og ástvin-
um öllum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið þeim blessun-
ar í nútíð og framtíð.
Sigríður G. Jóhannsdóttir.
Regína Lárusdóttir
Rist
✝ Guðlaug Páls-dóttir Hersir
fæddist í Fagurhlíð í
Landbroti, Vestur-
Skaftafellssýslu 18.
apríl 1920. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 23. apríl.
Foreldrar hennar
voru Páll Guð-
brandsson bóndi, f.
11.4. 1887, d. 4.10.
1964, og Gyðríður
Einarsdóttir, f. 29.5.
1894, d. 27.9. 1962.
Bræður Guðlaugar
eru Elías, f. 1921 og Guðfinnur
Þór, f. 1934. Systir hennar var
Þórey, f. 1926, d. 2002.
Vorið 1951 giftist Guðlaug, Sig-
urþór Hersi matsveini og bryta, f.
28.7. 1914, d. 5.6. 1988. Foreldrar
hans voru Guðmundur B. Hersir,
bakari í Reykjavík og Margrét
Sigurþórsdóttir, verkakona í
Vestmannaeyjum. Guðlaug og
Sigurþór eignuðust Gylfa Pál, f.
1951. Kona hans er Sigurlaug
Gunnlaugsdóttir, f.1953. Sonur
þeirra er Kári, f. 1981.
Guðlaug ólst upp í
foreldrahúsum,
fyrst í Fagurhlíð og
frá 1922-1936 í
Hæðargarði í Land-
broti sem hún leit
ávallt á sem sína
sveit. Árið 1936
fluttist fjölskyldan
að Ósgerði í Ölfusi.
Hún gerðist vinnu-
kona í sveitinni og
svo í Reykjavík og
starfaði síðan sem
þerna á strand-
ferðaskipum í nokk-
ur ár. Þar kynntist hún Sigurþór
manni sínum. Þau stofnuðu heim-
ili í Reykjavík. Guðlaug bjó á
tólfta ár á hjúkrunarheimilinu
Skjóli. Þar átti hún gott ævikvöld
í samneyti heimilisfólks, aðstand-
enda, vina og starfsfólks. Þar var
hún oft hrókur alls fagnaðar, því
eftir að minnið tók að þverra síð-
ustu árin var sem sögur og söngv-
ar rifjuðust upp.
Útför Guðlaugar verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Ég held að tengdamóðir mín hafi
átt ánægjulega ævi. Hún minntist
Síðufjallanna með söknuði sem ég
held að hafi verið draumkenndur
fremur en sár. Þaðan fluttist hún
sextán ára með fjölskyldu sinni og
ég held að Ölfusið hafi verið svolítið
ótuktarlegt við unglinginn. Að
minnsta kosti fannst henni ekki
gaman að skoða ljósmynd af sjálfri
sér á túninu með hrífu í hönd. Hún
skrifaðist á við kennslukonuna sína
fyrir austan sem hafði sagt henni
eins og satt var, að hún væri greind
og hæfileikarík. Svo varð hún vinnu-
kona og slapp við engjaþrældóminn,
há og fínleg konan.
Seinna réð hún sig sem þernu á
strandferðaskipin. Svo fullkomið var
jafnvægið í innra eyranu að hún fann
aldrei fyrir sjóveiki. Aðeins ástinni,
sem endaði í hjónabandi með Sig-
urþór Hersi bryta vorið 1951 þegar
þau höfðu bæði náð þrítugsaldri og
vissu vel hvað þau voru að gera.
Heimili þeirra í Reykjavík var lít-
ið, oftast bara strákurinn og hún og
eiginmaðurinn var í siglingum. Ætt-
ingjar, vinir og vandalausir gistu og
áttu vísa matarveislu og góð ráð. Oft
þurfti að sinna einhverjum og létta
af byrðum. Svo var farið í fínni hús
að þrífa fyrir pening en alltaf farið í
sveitina þegar ekki var skólahald.
Þannig var þetta ábyggilega hjá
mörgum húsmæðrum. Þetta var
auðvitað enginn dans á rósum en
tengdamóðir mín fékk tækifæri til
þess að skapa sér þær aðstæður að
lifa góðu lífi í óefnislegum skilningi.
Því skyldi hún annars hafa fengið
fleiri jólakort en allir aðrir á hjúkr-
unarheimilinu til samans?
Hjúkrunarheimili er ekki slæmur
staður fyrir fólk sem er heppið í líf-
inu. Það eru viss forréttindi áttræðr-
ar dömu að hlusta (og horfa) á
Ragga Bjarna, hvað þá kór tíu
stæltra karla á besta aldri, flytja
gömul sönglög. Þetta getur verið svo
gaman að það ganga lognar
skemmtisögur um skerpuna sem
lýstur niður eins og heilabilaðri eld-
ingu þegar minnst varir. Hér er ein,
ábyggilega login, um virðulega eldri
dömu sem reykir og verður að fara
niður í kjallara til þess. Starfsmenn
mega ekki reykja en daman þarf
fylgd því hún ratar ekki og á erfitt
með gang. Þar situr hún með starfs-
konu þegar eftirlitsmanneskja geng-
ur inn, setur í brýrnar og spyr hvort
það sé rétt að í öskubakkanum séu
tvær sígarettur. „Ég er með þær
báðar,“ segir sú heimilisfasta snúð-
ug.
Á hjúkrunarheimilinu þar sem
tengdamóðir mín bjó á tólfta ár var
stofnað aðstandendafélag sem hefur
sent stjórnendum heimilisins ábend-
ingar og góð ráð. Ekki veit ég hverj-
um er að þakka að daginn sem
tengdamóðir mín andaðist skein sól
á himni og heimilismenn gátu brugð-
ið sér út á græna grasflöt um glæ-
nýjar dyr til suðurs. Við sem nutum
þeirra forréttinda að kynnast og
eiga samskipti við heimilisfólk og
starfsfólk á Skjóli mælum með að-
standendafélögum og samvinnu
þeirra og stjórnenda. Við mælum
líka með dansæfingu í stól, sérrí í
eftirrétt, hurðum út í garð, auknu fé
til reksturs, betri kjörum starfs-
fólks, endurmenntun og byggingu
fleiri heimila. Það má ekki minna
vera. Þetta er sem sagt búið að vera
skemmtilegt, síðustu árin ekkert
síður en hin fyrri.
Sigurlaug Gunnlaugsdóttir.
Ég man hvað mér þótti það skrýt-
ið þegar hún amma mín ávítaði mig
fyrir að borða ekki fallega. Það var
nefnilega afar sjaldgæft að hún ávít-
aði mig eða reyndi að kenna mér
eitthvað eða ala mig upp. Þó var ég
mikið hjá henni þegar ég var lítill.
Sennilega leit hún svo á að þetta
væri hlutverk foreldra minna – ég
væri þeirra barn sem hún hefði í
láni.
Tvennt lagði hún þó áherslu á:
Kurteisi og mannasiði. Við matar-
borð á maður að sitja beinn og sýna
matnum áhuga. Fólki skal heilsa
með myndarleik. Þetta voru einfald-
ar reglur en þær ristu djúpt: Aldrei
heyrði ég ömmu mína halla máli við
nokkurn mann, svo ég muni, og ekki
man ég eftir henni pirraðri eða
reiðri. Aftur á móti var hún oft ör og
stundum útkeyrð enda lagði hún
minna upp úr eigin heilsu en til
dæmis minni. Aldrei virtist hún
þreytast á að reyna að fita mig og
þegar ég kom í heimsókn skyldi ég
hvílast, leggja mig, sofa lengi.
Amma lét mig finna að henni þætti
vænt um mig og það er hreint ekki
lítils virði.
Þegar ég var að byrja í mennta-
skóla flutti amma á Skjól. Henni fór
að hraka andlega, minnið varð smám
saman lélegra en um leið virtist hún
losna við áhyggjur og streitu. Þrátt
fyrir andlega hrörnun var auðvelt að
eiga samskipti við ömmu. Kannski
var það vegna þess að bæði hún og
við sem heimsóttum hana fengum
nægan tíma til að venjast breyting-
unum. Kannski var það vegna þeirr-
ar kurteisi og góðu siða sem voru
orðnir hluti af manneskjunni. Þótt
hún vissi stundum ekki hver við
værum, hvaðan við kæmum eða
hvort við hefðum komið á hesti var
alltaf hægt að spjalla við ömmu,
grínast við hana og eiga ánægjuleg
og gefandi samskipti. Það er mér af-
ar verðmætt að hafa lært að fólk er
fólk, hvar sem það er statt í lífinu og
hvernig sem heilsa þess er.
Amma bjó á Skjóli í rúman ára-
tug, lengst af var hún föst í hjólastól.
Hún var oftast kát, stundum svo
mjög að hún brast í söng, og ég veit
að það fór vel um hana. En undir það
síðasta minntist hún stundum á að
hún væri orðin svolítið þreytt á
þessu. Hún saknaði þess að vera
heilsuhraust og geta gengið um og
eitt sinn heyrði ég hana segja „æ,
það vona ég að Guð fari að taka mig
til sín“. Ég vona að henni hafi orðið
að þeirri ósk.
Kári.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni
(Hannes Pétursson.)
Unglingar eru gáfaðasta og
skemmtilegasta fólkið – einkum þó
að eigin áliti. Þeir hverfa eins og sér-
trúarsöfnuður inn í sinn eigin hug-
arheim og dvelja þar langdvölum.
Hlutverk hinna fullorðnu, sem næst
þeim standa, á þá fyrst og fremst að
vera: að þjónusta þessa hina út-
völdu, uppfylla þarfir þeirra, en
halda sig jafnframt á mottunni –
trufla ekki þessar gáfuðu og fram-
sæknu verur við þá iðju að skemmta
sér og bjarga heiminum.
Örlögin höguðu því þannig að ég
var heimagangur hjá Lullu öll mín
unglingsár. Við Gylfi Páll vorum
þannig samlokur á þessum árum að
helst mætti líkja við tvíburabönd.
Hún dekraði auðvitað einkasoninn
takmarkalítið – eins og vera ber – en
eftir á að hyggja var ég þó sýnu for-
dekraðri en hann, því auk þess að
njóta allra gæða til jafns var ég í
hennar augum hafinn yfir gagnrýni,
að sjálfsögðu óverðskuldað. Þetta
voru miklir dýrðarinnar dekurdagar
hjá Lullu og ekki má gleyma Sig-
urþóri sem með sínu góða skapi og
lunknu kímni gæddi heimilið mildi
og þægilegum þokka.
Lulla var eins og margar heima-
vinnandi húsmæður á þessum árum
eins konar möndull sem hversdags-
lífið snerist um. Þær voru í rauninni
ekki til fyrir sjálfa sig, hvorki að eig-
in áliti né annarra, heldur voru þær
til fyrir aðra og alveg sérdeilis voru
þær bornar til að þjóna fjölskyldum,
stórfjölskyldum og fylgihnöttum
með því liði. Lulla var barn síns tíma
að þessu leyti; að gera einhverjar
kröfur fyrir sjálfa sig var fjarri
henni eins og flestum konum af
hennar kynslóð.
Samband Lullu við einkasoninn
var ekki alltaf snurðulaust eða lág-
vært, en einlægt og fallegt og hann
hefur vel goldið dekrið þegar hlut-
verkum skipti.
Undirrituð dekurrófa vill með
þessum fátæklegu orðum þakka fyr-
ir sig. Við Sigríður og Kristján Gylfi
vottum Gylfa Páli, Sigurlaugu og
Kára og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Guðmundur Guðmundsson.
Guðlaug Pálsdóttir
Hersir