Morgunblaðið - 10.05.2008, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. MAÍ 2008 37
Ekki fleiri straum-
ar. Ekki fleiri Rauða-
vatnshringir með
Glettu. Ekki fleiri
sögur, hvort sem er af samferða-
mönnum til sjós, af uppvextinum
umhverfis Skólastræti 5, Reykjavík
eða af ævintýralegum flótta úr
Þykkvabænum. Ekki fleiri samtöl
um fótbolta. Ekki lengur sameig-
inlegt áhorf á fótbolta. Ekki hægt
að skiptast á bílasögum, hvorki við-
skiptum né öðru. Ekki fleiri ráð-
leggingar við eldamennsku.
Fallinn er frá frændi minn og
vinur, Erlendur Hauksson bryti,
sonur Hauks Erlendssonar og
Ágústu M. Ahrens. Hann varð tæp-
lega 61 árs. Enginn aldur. Við vor-
um systkinasynir. Elli var 10 árum
eldri. Hann var á millilandaskipum
mestan hluta ævi sinnar. Lengstum
hjá Eimskipum. Hann var frændinn
sem var í siglingum með tilheyr-
andi innflutningi. Það var ævintýra-
ljómi yfir þessu starfi hans og ekki
spilltu sögurnar frá Ella í eldhúsinu
hjá mömmu í Safamýrinni þessum
ljóma. Elli var einstaklega næmur á
menn og sá mjög oft spaugilegar
hliðar á atburðum og gat miðlað
þeirri upplifun til viðmælandans
svo eftir var tekið. Hann var húm-
oristi af Guðs náð og sögumaður.
Sameiginlegur áhugi okkar á
knattspyrnu var kveikjan að okkar
vinskap. Elli hélt með KR en ég
með Þrótti. Hann sendi okkur Mar-
gréti Sjöfn „strauma“ þegar Þrótt-
ur var að spila. Það var gaman að
ræða við hann, sérstaklega um fót-
bolta. Ef við fórum ekki á völlinn
saman, þá töluðum við undantekn-
ingarlaust saman í síma eftir leiki,
sérstaklega ef okkar lið voru að
spila. Hann rakti leik sinna manna
og öfugt. Þetta voru oft mjög
skemmtileg samtöl, uppörvandi fyr-
ir mig ef Þróttur tapaði sem kom
fyrir.
Hann veiktist af krabbameini
fyrir fáeinum árum. Aðspurður um
ástand og horfur lýsti Elli oft sjúk-
dómsbaráttunni við knattspyrnu.
Hann vissi vel hvert stefndi í þess-
ari baráttu sinni. Í nóvember s.l.
töluðum við saman í síma einu sinni
sem oftar, ég á „Nefinu“ með
Glettu, hann á spítala. Þá sagði
hann við mig: ég er ekki lengur á
bekknum, kominn upp í stúku, fer
heim af spítalanum eftir helgi.
Hann sýndi ósvikið æðruleysi við
þessar erfiðu aðstæður. Það var
bókstaflega endurnærandi fyrir
mig að heimsækja hann þó hann
væri svona mikið veikur. Hann gaf
alltaf af sér, sama á hverju gekk
fram á síðasta dag. Ella verður sárt
saknað í Nökkvavoginum.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég eiginkonu hans Kristínu Helga-
dóttur og öðrum ættingjum.
Magnús Haukur Magnússon.
Hann Elli minn er dáinn, allt of
snemma. Ég var alls ekki búin að fá
nóg af honum, langt frá því. Ég
hefði líkast til aldrei fengið nóg af
honum, hann var afar skemmtileg-
ur maður með stórt hjarta. Það
voru margar gjafirnar sem hann
færði mér sem barni, þar á meðal
eina stóra dúkku sem ég á ennþá,
hún heitir Ella. Eftir að Elli veikt-
ist líktist hann svo mikið ömmu,
þau urðu næstum alveg eins. Hann
Elli minn á stórt pláss í hjartanu
mínu þar sem góðar minningar um
liðnar samverustundir geymast.
Ég vona að hann hitti ömmu þar
sem hann nú er, þá geta þau fengið
sér í staup og sagt dónabrandara.
Svo kem ég seinna og við höfum
partí.
Erlendur Hauksson
✝ ErlendurHauksson fædd-
ist 25. apríl 1947 í
Reykjavík. Hann
lést 24. apríl síðast-
liðinn á Landspít-
alanum við Hring-
braut, deild 11 G.
Útför Erlendar
var gerð frá Dóm-
kirkjunni 5. maí sl.
Það er tómarúm á
jörðinni eftir að þú
kvaddir okkur Elli
minn.
Þín frænka,
Sonja.
Erlendur Hauks-
son var öðlingur. Vin-
átta okkar stóð í ára-
tugi, eða allt frá því
að við gengum til
prests saman í Dóm-
kirkjunni og vorum
fermdir þar. Þá strax
þótti mér vænna um hann en aðra
samferðamenn og alltaf síðan.
Hann var gefandi í vináttu okkar
og ég fremur þiggjandi og líklega
hef ég aldrei fullþakkað vináttu
hans eða endurgoldið sem skyldi.
Fátt er betra til að styrkja sam-
band manna en að hlæja saman og
er mér til efs að aðrir tveir menn
hafi hlegið meira undanfarna ára-
tugi en við Elli. Flest af því var
græskulaust en sumt er betur
geymt til langframa.
Við vorum hörðustu stuðnings-
menn Ipswich í enska boltanum og
horfðum oft á leiki saman og vorum
mjög óvægnir í gagnrýni okkar á
mótherja Ipswich, einkum rauð-
klædda. Elli var alltaf kallaður Elli
„kokkur“ til aðgreingar frá öðrum
Ellum þessa lands og víst er að
enginn stóð honum á sporði þegar
kom að matargerð. Í eldhúsinu var
hann Beethoven, Brams og List og
orti stórfenglegri sinfóníur en þeir
til samans í keti, fiski, kryddi og
grænmeti. Þegar hann bar fram
mat var hann fullkomnun og engri
nótu hægt að breyta, né saltkorni
of mikið eða lítið. Listamaður og
ástríðukokkur. Ég vona að ég lendi
sömu megin og Elli þegar ég sigli
austur á móti sólarupprás næsta
lífs og geti hlegið með honum í ei-
lífðinni, notið eldamennskunnar og
þar verður Ipswich alltaf meistari.
Ég og mitt fólk vottum Kristínu
og fjölskyldu samúð okkar og biðj-
um góðan Guð að styrkja hana í
sorginni.
Vertu sæll, vinur.
Jón Steinar Árnason.
Vinur okkar Erlendur Hauksson,
eða Elli eins og við kölluðum hann
alltaf, hefur nú fengið hvíldina eftir
erfið veikindi. Nú á sumardaginn
fyrsta kvaddi hann þennan heim.
Í lok sumars 1994 kynntumst við
Ella og Stínu þegar þau fengu sum-
arhúsalóð hjá okkur í Kambshól.
Þau byggðu sér yndislegan bústað í
nýskipulögðu sumarhúsalandi okk-
ar, sem þau nefndu „Skál“.
Fljótlega tókust með okkur fjöl-
skyldunni og Ella og Stínu góð
kynni og vinátta og áttum við oft
skemmtilegar stundir saman, þar
sem þau kíktu við þegar þau komu í
sveitina og var okkur öllum oft boð-
ið niður í bústað. Fyrir okkur voru
þau líkt og vorboðinn ljúfi því þegar
búið var að flagga fánanum, sem
ber nafn bústaðarins, vissi maður
að vorið væri á næsta leiti. Þau
hjónin voru höfðingjar heim að
sækja og bústaðurinn einstaklega
fallegur. Þau höfðu mjög gaman af
því að fegra í kringum sig og eyddu
mörgum stundum í garðinum. Sum-
arbústaður þeirra Ella og Stínu var
þeirra staður og ber hann þess
merki hversu mikilvægur hann var
í þeirra huga.
Elli var hlýr og skemmtilegur
maður. Hann hafði einstaklega
gaman af að koma í sveitina og
dunda sér í bústaðnum í góðu veðri
og var alltaf gaman að koma í heim-
sókn til hans. Elli var mikill KR-
ingur og hafði svakalega gaman af
fótbolta og var mikið fjör þegar
kom að umræðunni um KR-inga og
Skagamenn. Allt var þetta að sjálf-
sögðu á góðum nótum og Elli var
alltaf sanngjarn í fótbolta-
umræðunum. Hann passaði sig á
því að stríða Lindu ekki of mikið ef
illa gekk hjá hennar mönnum.
Ferðum hans í bústaðinn tók að
fækka síðustu mánuði sökum veik-
inda hans en hugurinn var oft við
sveitina og var stefnan alltaf tekin
á að komast þangað sem fyrst.
Elsku Elli okkar, við þökkum
fyrir allar skemmtilegu stundirnar
sem við áttum með þér og við von-
um og trúum að þér líði betur á
þeim stað þar sem þú ert nú. Við
vottum Stínu okkar innilegustu
samúð og biðjum Guð að styrkja
hana í sorginni.
Blessuð sé minning Ella.
Hallfreður, Kristný,
Linda Dagmar og Heiður.
Í dag er kvaddur vinur minn Er-
lendur Hauksson. Ég kynntist Er-
lendi fyrir nokkrum árum er ég tók
að mér að gera sökkla undir sum-
arhús hans og Kristínar í landi
Kambshóls í Hvalfjarðarsveit.
Stuttu seinna byggði ég og fjöl-
skylda mín sumarhús á næstu lóð
við þeirra, og alla tíð síðan hafa
okkar samskipti verið hin bestu.
Það var mér tilhlökkun hvert vor að
fara í dalinn og eiga von á að hitta
Erlend, taka spjall um boltann, en
hann var mikill KR-ingur og ég
Skagamaður. Þá var spáð fyrir
hvaða lið myndu nú standa uppi
sem meistarar að hausti. Ekki var
nú bara rætt um boltann, því Er-
lendur var vel heima í flestu sem
bar á góma, og það kom strax í ljós
að við vorum með líka lífssýn að
mörgu leyti.
Góður maður er genginn, hans er
saknað.
Ég og fjölskylda mín sendum
Kristínu innilegar samúðarkveðjur
um leið og við minnumst góðs vin-
ar.
Pétur Óðinsson.
Það voru sorgleg tíðindi að heyra
af andláti samstarfsmanns okkar og
vinar Erlendar Haukssonar. Sú
frétt kom þó ekki á óvart þar sem
Erlendur hafði barist við illvígan
sjúkdóm í rúm tvö ár.
Ég kynntist Ella, eins og hann
var kallaður, fyrir mörgum árum,
en hann var giftur inn í Keldunes-
fjölskylduna, þeirri góðu konu,
Kristínu Helgadóttur. Keldunes er
næsti bær við Framnes þar sem ég
og fjölskylda mín dveljumst þegar
færi gefst. Við Elli og Stína áttum
oft skemmtilegt spjall í eldhúsinu í
Keldunesi um misjafnlega alvarleg
málefni lífsins. Elli var einstakur
húmoristi og tókst alltaf að sjá
spaugilegu hliðarnar á tilverunni.
Hann naut sín því vel fyrir norðan
þar sem sagnalistin, haganlega
samtvinnuð góðri kímni er í háveg-
um höfð. Þótt þau hjón hafi átt
sumarhús í Borgarfirðinum voru
þau farin að dvelja í auknum mæli á
arfleifð Kristínar í Kelduhverfinu,
þar sem þau undu sér vel, ein eða í
stórum og glaðværum hópi systkina
Stínu og afkomenda þeirra.
Sérstaklega er mér minnisstætt
þegar eigendur og ábúendur á
Keldunesbæjunum ákváðu fyrir
nokkrum árum að blása til mikillar
veislu í tilefni aldarafmælis Keldu-
nesbræðra sem voru þrír, þar sem
öllum úr sveitinni var boðið. Þar
var Elli í essinu sínu, tók af mynd-
arskap þátt í öllum undirbúningi og
var hrókur alls fagnaðar.
Fyrir nokkrum árum ámálgaði
Elli það við mig hvort ég hefði starf
laust þar sem hann hefði áhuga á að
skipta um vinnu eftir langt og far-
sælt starf hjá Eimskip. Ég var
snöggur að ráða hann á lagerinn
enda vissi ég vel hvern mann Elli
hafði að geyma, einstaklega já-
kvæður, atorkusamur og mikið
snyrtimenni.
Hann reyndist frábær starfsmað-
ur hjá Íslensk-ameríska og er mikil
eftirsjá að honum og sárt að þau
Stína, sem höfðu nú meiri tíma
hvort fyrir annað, hafi ekki getað
notið þess að vera lengur saman.
Það var einstakt að fylgjast með
því hvað Elli tók veikindum sínum
af miklu æðruleysi og aldrei var
húmorinn langt undan þegar þau
mál voru rædd.
Við Hildur vottum Stínu og fjöl-
skyldum þeirra Ella okkar dýpstu
samúð. Megi minningin um góðan
dreng lifa.
Egill Ágústsson.
Valdimar Ólafsson
er genginn. Lærifaðir
minn, yfirmaður og samstarfsmaður í
tuttugu ár er fallinn frá - langt um ald-
ur fram. Ég segi það þó hann hafi ver-
ið kominn yfir áttrætt, hann var eig-
inlega síungur. Áttræður unglingur.
Þegar ég lít um öxl sé ég að V.O.,
eins og hann var oft kallaður, breytt-
ist lítið þessa fjóra áratugi sem ég
þekkti hann. Hann var vinnusamur,
vandvirkur, bóngóður, heiðarlegur,
glaðvær og söngelskur, beinn í baki
og samskiptum með fas sem gustaði
af. Þannig var hann þegar leiðir okkar
lágu fyrst saman 1963 og þannig var
hann fram á síðasta dag.
Mér er í fersku minni þegar Valdi-
mar, árið 1971, setti upp skóla flug-
umferðarstjóra á vegum Flugmála-
stjórnar Íslands. Við vorum fjórir í
fyrsta hópnum hans og verkefnið var
blind-aðflugsstjórn fyrir Reykjavík-
urflugvöll. Dag eftir dag, viku eftir
viku sátum við sveittir við frumstætt,
heimasmíðað stjórnborð skólans og
leystum verkefni sem Valdimar hafði
búið til og stýrði. Við skiptumst á að
leika flugumferðarstjóra og flug-
menn. Valdimar þyngdi verkefnin eft-
ir því sem okkur miðaði og undir lokin
var loftið yfir Reykjavík krökkt af
flugvélum sem allar vildu lenda. Ein
þeirra var með logandi hreyfil, önnur
Valdimar Ólafsson
✝ Valdimar Ólafs-son, fyrrv. yfir-
flugumferðarstjóri,
fæddist á Mosvöll-
um I í Önundarfirði
13. ágúst 1926.
Hann varð bráð-
kvaddur 2. apríl síð-
astliðinn.
Valdimar var
jarðsunginn frá
Fella- og Hólakirkju
11. apríl sl.
að verða eldsneytislaus
o.s.frv. Á vellinum biðu
svo misþolinmóðir
flugmenn eftir flug-
taksheimild. Oftar en
ekki var einhver þeirra
að fara í sjúkraflug og
átti því forgang. Þegar
við svo töldum okkur
eygja lausnirnar, lækk-
aði Valdimar skýja-
hæðina eða setti ísingu
á einhverja flugvélina
svo við urðum að finna
nýjar lausnir – stokka
allt upp á nýtt í miðjum
klíðum.
Alla þessa hnúta hnýtti Valdimar
og við nemarnir máttum vinna okkur
það til lífs að leysa þá. Hann gerði
okkur ljóst að allt þetta yrðum við að
ráða við – af fullu öryggi. Alvaran lá í
loftinu í þessum „flugstjórnarleik“.
Það verður að segjast Valdimar til
hróss að á öllum þeim árum sem ég
síðan vann við aðflugsstjórn vallarins,
með „alvöru flugvélum“ lenti ég að-
eins einu sinni í erfiðari stöðu en
Valdimar setti okkur í forðum daga.
Þann dag – og oftar – varð mér hugs-
að til gamla kennarans okkar með
sérstöku þakklæti.
Valdimar Ólafsson var frumkvöðull
að stofnun Félags íslenskra flugum-
ferðarstjóra og gegndi þar for-
mennsku lengi. Hann vann mörg
trúnaðarstörf fyrir félagið. Síðast rit-
stýrði hann „flugumferðarstjóratali“
sem er ritverk miklu meira að vöxtum
og gildi en nafnið gefur til kynna.
Valdimar var mikill fjölskyldumað-
ur og átti stóra fjölskyldu. Hann var
tvíkvæntur og kom upp tólf börnum
sem sum hver eru þjóðkunn.
Ég kveð félaga Valdimar með þökk
fyrir allt og sendi fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
Baldur Ágústsson.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð, hlýju og vináttu við andlát og útför
ástkærs föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGFÚSAR ÞORGRÍMSSONAR,
Selnesi 42,
Breiðdalsvík.
Sævar Björgvin Sigfússon, Hildur Wíum Kristinsdóttir,
Þorgrímur Sigfússon, Reidun Thöger-Andresen,
Þráinn Sigfússon, Ruth Achola,
Bryndís Ósk Sigfúsdóttir, Jakob I. Magnússon,
Óðinn Elfar Sigfússon, Chris Monge Carrion,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við fráfall móður okkar,
SIGRÍÐAR G. SCHIÖTH.
Starfsfólk á dvalarheimilinu Hlíð fær alúðarþakkir
fyrir kærleiksríka umönnun. Allir sem önnuðust
tónlistarflutning við útför hennar fá einnig hjartans
þakkir.
Guð blessi ykkur öll.
Reynir Schiöth, Þuríður Schiöth,
Margrét Schiöth, Árni Sigurðsson,
Valgerður Schiöth, Gunnar Jónasson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát móður minnar, dóttur, systur,
dótturdóttur og mágkonu,
ÞÓRÖNNU GUÐBJARGAR
RÖGNVALDSDÓTTUR,
Hringbraut 34,
Hafnarfirði.
Rögnvaldur Þór Gunnarsson,
foreldrar, systkini
og aðrir aðstandendur.