Morgunblaðið - 31.08.2008, Blaðsíða 22

22 SUNNUDAGUR 31. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Margrét Í Hússtjórnarskólanum á
Sólvallagötu tekur skólastjórinn
Margrét Dórothea Sigfúsdóttir á
móti blaðamanni. Það fer ekkert á
milli mála að hún er skelegg og táp-
mikil eins og sonurinn, Sigfús Sig-
urðsson línumaður. Enda er skrif-
stofa hennar gamla
húsbóndaherbergið í þessu volduga
húsi, sem eitt sinn var stærsta ein-
býlishús höfuðborgarinnar.
Skólastjórinn býr þó ekki í skól-
anum á meðan önnin stendur yfir,
eins og áður tíðkaðist. Kannski til að
gæta velsæmis hjá stúlkunum á
heimavistinni. Þá las skólastjórinn
sögur á kvöldin, húsvörðurinn færði
stúlkunum heitt kakó og kökur og
þær saumuðu út. En nú eru tveir til
þrír nemendur í herbergi á heimavist
og sjá sjálfir um sig eftir skóla.
Ekki spennufíkill
„Þetta var afskaplega spennandi,“
segir Margrét um handboltaleikina á
Ólympíuleikunum, þar sem mikið
mæddi á Sigfúsi syni hennar. „Og svo
fer ég alveg á taugum, gefst upp á að
horfa, sný mér að öðru og vona að
leikurinn sé búinn þegar ég lít næst á
sjónvarpið. Þess vegna tek ég leikina
alltaf upp. Ég horfi bara á þá þegar
þeir eru búnir. Ég er ekki svona óg-
urlegur spennufíkill – ég bara get
þetta ekki!“
Hún hvílir höfuðið í höndum sér
eins og handbolta. En bætir svo við
með stillingu þegar hún hefur jafnað
sig:
„Annað liðið verður að vinna.“
– Er ekki best að það sé liðið hans
Sigfúsar?
„Það er yfirleitt betra liðið sem
vinnur, hvort sem hann spilar með
því eða ekki, að minnsta kosti liðið
sem spilar betur í það skipti.“
– Og hvað fannst þér um móttök-
urnar við heimkomuna?
„Þetta var mjög gaman. Ég er
ánægð með hversu margir lögðu leið
sína í miðbæinn. Það var mjög, mjög,
mjög gaman. Þeir voru sjálfir svo
hissa, bjuggust alls ekki við þessu.
Svo var það mikil mildi að það stytti
upp um leið og þotan lenti. Veðrið var
því yndislegt og ekki spillti það fyr-
ir.“
Borðaði og svaf
Þegar Sigfús fæddist var hann
engin smásmíði, 20 merkur og 56
sentímetrar. Það kemur sjálfsagt
fáum á óvart. „En fæðingin gekk afar
vel,“ segir Margrét. „Maðurinn minn
var úti á sjó og ég fór ein upp á spít-
ala. Ég tók bara leigubíl og hringdi
bjöllunni. Þegar ljósmóðir kom til
dyra, leit hún á mig og hrópaði upp
yfir sig: „Guð, komstu labbandi!“
Og Sigfús var afskaplega auðveld-
ur sem lítið barn. „Hann borðaði og
svaf,“ segir Margrét elskusátt. „Það
var mjög auðvelt að vera með hann;
hann fékk aldrei magakveisur eða
neitt vesen. Hann dafnaði vel, þyngd-
ist fljótt og stækkaði mikið, og var
besta barn.“
– Svo varð fyrirferðin meiri?
„Hann var sjálfum sér svo hættu-
legur,“ segir Margrét mildilega.
„Hann tætti ekki og reif inni hjá sér,
en ef hann sá eitthvað sem vakti
áhuga hans, þá æddi hann af stað. Ef
hann stóð í gluggakistu, þá var hann
vís til að detta út um gluggann. Það
varð alltaf að hafa augu á honum. En
þó að fyrirferðin væri mikil að því
leyti, þá var auðvelt að eiga við hann.
Enda svaf hann tólf tíma á sólarhring.
Honum fannst gaman á leikskólanum,
hann borðaði vel og svo var hann sofn-
aður fyrir átta á kvöldin. Hann þurfti
mikinn svefn. Og ég vissi alltaf, að ef
foreldrarnir ættu ekki frí á kvöldin, þá
ættu þeir aldrei frí.“
– Og lífið gekk ekki stórslysalaust
fyrir sig?
„Ef einhver var oft á slysavarðstof-
unni, þá var það Sigfús. Einu sinni
fór hann í bíó með systur sinni, datt á
steinöskubakka og marði á sér lærið,
þannig að það þurfti að sauma það.
Það kom ekki einu sinni gat á bux-
urnar. En hann er með ljótt ör á lær-
inu eftir það. Ég man að systir hans
fékk að hringja í sjoppu uppi á Há-
teigsvegi: „Mamma, þú verður að
sækja okkur, það lafir kjötið úr lær-
inu á Sigfúsi!“ Jú, jú, það þurfti að
bródera á honum lærið.“
Og upptalningunni er ekki lokið.
„Hann fékk líka rakettu í hausinn!
Það bráðnaði rakettan í gegnum úlp-
una og kragann, bara í götunni fyrir
framan húsið okkar, einhver auli setti
rakettuna á götuna. Þannig að sú
nótt var á slysavarðstofunni. Svo datt
hann í eld á Klambratúni og brenndi
á sér höndina. Og tábrotnaði í leik-
fimi. Ég var næstum farin að senda
hann í strætó á slysó! En börn sem
eru lifandi og mikið að gerast hjá –
þetta gerist hjá þeim.“
Fékk lítið að spila
Sigfús byrjaði fimm ára í fótbolta,
en skipti svo yfir í handbolta. Og
aldrei kom annað til greina en að æfa
með Val, enda ólst hann upp í Vals-
hverfinu. „Ekki skemmdi fyrir að
Geir Sveinsson átti heima í næsta
húsi,“ segir Margrét. „Hann var fyr-
irmyndin, Sigfús ætlaði að verða eins
og Geir. Og alltaf mætti þessi ræfill á
æfingar, mætti og mætti, en fékk lítið
að spila. Hann var stór og þungur, en
þessir litlu og kviku spiluðu meira. Þá
varð að vinna leikina, sem mér finnst
ekki rétt í yngri flokkunum. Svo varð
Magnús Blöndal þjálfari strákanna,
yndislegur ungur maður, og hann
breytti hugsunarhættinum mikið. En
hann veiktist og dó. Það olli mikilli
sorg hjá drengjunum, var óskaplega
sorglegt. Það var svo ekki fyrr en
Rússarnir tveir komu, Mikki og Boris
pabbi hans, að Sigfús fékk að spila.
Þá var hann kominn á unglingsaldur.
Sigfús var alltaf svolítið stór – og
myndarlegur utan um sig,“ segir
Margrét og hlær hjartanlega.
– Það hefur verið seigla hjá honum
að halda áfram að æfa?
„Ekki var ég að ýta honum áfram;
hann ætlaði bara að spila handbolta.
Honum fannst það gaman, þar voru
vinirnir og félagarnir, sem halda enn
saman – allt strákar úr Hlíðaskóla.“
Margrét yppir öxlum aðspurð hve-
nær hún hafi séð fram á að hann
myndi leggja handbolta fyrir sig. „Ég
veit það ekki. Maður fór bara á túr-
neringar, tók til nesti og smurði sam-
lokur, útbýtti djúsi og mjólk. Kannski
þegar hann fór að eldast. Það var allt-
af draumurinn hans að fara í atvinnu-
mennsku. Svo bara rættist það.“
Skúrar, ryksugar og eldar
– Það hefur verið erfitt að fara
fyrst?
„Já, hann var hálft ár á Spáni og
þar var losarabragur á honum, hann
missti fótanna, þannig að á endanum
kom hann heim og tók á sínum mál-
um. Þá reyndist Valur honum rosa-
lega vel, ekki síst Geir Sveinsson og
Þorbjörn Jensson. Hann var tekinn
inn í liðið aftur og það er ekki full-
þakkað. Síðan hefur hann verið á
beinu brautinni – og það gengur vel
hjá honum.“
– Var uppeldið í anda Hússtjórn-
arskólans?
„Hann kann þetta allt,“ segir Mar-
grét og skellihlær. „Hann skúrar,
ryksugar og er ágætur að elda. Hann
þurfti að sjá um sig sjálfur úti á Spáni
og í Þýskalandi, elda, þvo og þrífa.
Oft eru þrifin ekki alveg eins og mað-
ur vildi hafa þau, en það þýðir ekkert
að æsa sig yfir því. Það hefur hver
sitt lag á því.“
Hún lítur einbeitt á blaðamann.
„Í alvöru talað!“
Þýðir ekkert að barma sér
Það er náið og gott samband á milli
mæðginanna, að sögn Margrétar.
„Það gæti ekki verið betra. Við tölum
hreint út um hlutina, oft í síma þegar
hann er ytra og svo kemur hann heim
á milli. Ég hef líka farið með strákinn
í heimsókn til hans til Spánar og
Þýskalands. Við erum í mjög góðu
sambandi.“
Og samband Sigfúsar er líka náið
við föðurinn, Sigurð Petersen. „Við
erum í ævagömlu hjónabandi,“ segir
Margrét og hlær. „Hann kom í land
fyrir átta árum. En hann var í burtu
fjóra til fimm mánuði á ári þegar Sig-
fús var lítill, fyrst á fiskiskipum og
svo á fragtinni. Þannig að það þýðir
ekkert að barma sér yfir því við mig
ef maðurinn kemur ekki heim í mán-
uð. Það vekur enga vorkunn hjá mér.
Þetta er ekkert mál. Fólk bara lærir
að lifa við þetta. Og lifir sínu lífi. Mað-
ur bara vinnur og sér um börnin og
heimilið.“
Engu að síður átti Sigurður góð frí
á milli og gat þá fylgst með strákn-
um. En hún segir að það sé mikill
munur fyrir hann að geta horft á leik-
ina í sjónvarpinu í beinni, „en ekki
Tíðar ferðir á slysó
Og alltaf mætti þessi
ræfill á æfingar, mætti
og mætti, en fékk lítið
að spila. Hann var stór
og þungur, en þessir
litlu og kviku spiluðu
meira.
Margrét Dórothea Sigfúsdóttir fæddist á Foss-
hólum í Holtahreppi árið 1947. Hún er ein sex
systkina, „og þótti engum mikið í þá daga“, dóttir
Sigfúsar Sigurðssonar, starfsmanns Kaupfélags
Árnesinga, og Ragnheiðar Estherar Einarsdóttur
hárgreiðslumeistara. Margrét er framhaldsskóla-
kennari og skólastjóri Hússtjórnarskólans. Hún
giftist Sigurði Petersen 1. júní 1974, en þá voru
þau búin að búa saman síðan 1971. „Hann mátti
aldrei vera að því að taka sér frí.“ Þau eignuðust
Sigfús árið 1975 og á hann tvær systur, Þorgerði
Eiri, sem er fædd 1968, og Esther Ágústu, sem
fæddist 1970.
Sigfús Sigurðsson fæddist árið 1975. Hann hefur
verið rúm sjö ár í atvinnumennsku og á langan
feril að baki með Val, þar sem hann vann ófáa
titla. Hann á þrettán ára son, Alexander Sigurð,
sem fæddist árið 1995. Sigfús spilar með Vals-
mönnum í vetur.
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Tengsl Að minnsta kosti einn Íslend-
ingur horfði ekki á leiki íslenska
landsliðsins í handbolta í beinni frá
Ólympíuleikunum. Það var móðir
línumannsins Sigfúsar Sigurðs-
sonar. Enda segist Margrét Dórot-
hea Sigfúsdóttir ekki vera
„spennufíkill“. Hún tók hins vegar
leikina upp og horfði á þá síðar. Pét-
ur Blöndal talaði við mæðginin um
gildi stórfjölskyldunnar, uppeldið,
aðbúnað í yngri flokkunum og hvað
tekur nú við á Íslandi.