Skinfaxi - 01.12.1932, Qupperneq 3

SKINFAXl
155
er gófSur drengur. Gamla reglan var sú, að menn
neyttu ekki þeirrar vitneskju, sem þeir liöfðu hlotið
Iiver uin annan við stéttarleg viðskipti, sem vopn á
öðrum vettvangi. Það má segja, að þetta liafi verið
kostur og löstur. Það gerði stéttina styrka út á við
og jók veg liennar, en það gat líka orðið samáhyrgð
vanans og kæruleysisins um jþað, sem miður fór.
Iivort ofan á verður, fer eftir því Iiversu heilhrigð-
ur er sá andi, sem innan stéttarinnar ríkir, hversu
göl'ug og víðtæk sú liugsjón, sem liún vinnur að.
Kennarastéttin liér á landi er yngst allra opinherra
starfsstétla. Það eru ekki nema tæp 50 ár siðan liér
var farið að veita kennurum sérstaka menntun, ekki
nema 25 ár siðan stéttinni var komið á fyrsta fast-
an grundvöll með lagasetningu, og það er loks ekki
fyr en 1919 að sett eru núgildandi lög um laun og
skipun harnakennara. Þetta er elcki langur þróunar-
tími fyrir sterk félags- og siðalög, fyrir ákveðið og
markvist stéttarmót. Þeir kennarar, sem nú eru á
dögum, mega vel skoða sig sem frumlierja í þess-
um efnum. Og jafnframt þvi sem hvert rúm í skóla-
kerfinu fyllist nú smám saman af stéttarlega mcnnt-
tiðum mönmun, er kennarastéttin orðin lang fjöl-
mennasta emhættisstéttin í landinu. Og hún er meira.
Ilún er sú, cr i mestum heinum tengslum stendur
við allan ahnenning, er honum nákomin í samstarfi
um eilt viðkvæmasta áhugamál alls þorra manna,
uppeldi harnanna. Og þetta er ágæt aðstaða. Þegar
allt kemur til alls, er það víst býsna fátt, sem menn
eru þakklátari fyrir, en það, ef vel er gert til barna
þeirra. Það er ekkert, sem vekur hlýjari hug en það,
ef starfshæfileikar þeirra og lífshamingja er að cin-
hverju tryggð. Hér er um möguleika að ræða til
tvennskonar átaka: eflingar og umbætur á hag stétt-
arinnar og menntun og umbætur á starfsskilyrðmn
hennar og vinnubrögðum í þágu þjóðarinnar. Þrennt