Skinfaxi - 01.12.1932, Page 15

SKINFAXl
107
un vatnsaflsins cru takmörk, sein allir trúa að verði
að nást, ef þeir vilja nokkrar breytingar. Og álíka
miklu vill æskan breyta við sjávarsíðuna og i þorp-
unum, þó að ég, sveitamaðurinn, fjölyrði ekki eins
um það. Breytingarnar eiga að verða miklar og rót-
tækar. Fólkið sjálft, atvinnuliættir, löggjöf og stjórnar-
far, allt á að breytast.
Afstaðan til feðranna verður misjöfn á slíkum tíma-
mótum. Ástand það, sem nú ríkir, og æskan tekur að
erfðum, verður þungur fjötur um fót henni í sköp-
unarstarfi sínu. Sá fjötur bugar marga. Suma dregur
hann svo niður í duftið, að þeir gleyma liugsjónunum
og ganga af trúnni á vöxt lífsins. Aðrir sjá hvar lausn-
in liggur, komast miklu skemmra en hugur stendur
til, og líta með viðbjóði á þessar erfðir, sem tefja. Þá
hryllir við tóttabrotum og stakkgörðum og atliæfi
þeirra manna, sem báru saman hrakið útliey úr mýra-
fenjum og moldarþýfi og tyrfðu svo yfir kúrurnar,
bjuggu í dimmum torfkofum og beittu og brenndu
skóga, svo að eyðing lilauzt af. Það er algeng saga,
að torfærurnar, sem bíða undir vernd lúns gamla,
verða meiri og þrálátari en þær virtust i fyrstu. Þá
ber það við að þrekið brestur, móðurinn þverr og
fjörið hverfur úr augunum, en eftir verður ekkert,
eða þá beiskja til liðna tímans, sem skilaði af sér tor-
færunum og vandræðunum óleystu.
Þjóðernisstefna ungmennafélaganna miðar í aðra átt.
Hún leilast við að treysta samband niðjanna við feð-
urna. Hún vill gera fortímann að aflgjafa fyrir nú-
tímann. Hún rekur til fortíðarinnar liagsældir nútíðar
og framtíðar og þeim tengslum vill hún lialda sem
bezt við. Hún vill, að liver maður eigi gróandi tryggð
við þjóð sína í nútíð og forlíð. Þetta starf sitt reisir
liún fyrst og fremst á skilningi. Henni er fengur í öllu,
sem glöggvar slcilning okkar á þjóðlifi Islendinga áf
liðnum öldum. Hún fær okkur til að líta um öxl og