Skinfaxi - 01.12.1932, Page 25

SKINFAXI
177
um börnum fyrir lífsviðurværi og liann lætur einhvern
góðan ríkan mann rétta út hönd sina og gefa hinum
íátæka, til þess að hann deyi ekki fyrr en honum
(drollni) þóknast að hurtkalla hann kristilega og
skaplega.
Þetta er í stuttu máli hagfræði kristilegrar kirkju,
sem hverju harni er innrælt enn þann dag í dag.
En nú skeður einmitt hér eitt liið undarlega. Þessari
hagfræði er ekki gefinn sá gaumur, sem ætla mætti.
Hún er ekki tekin alvarlcga og hún er ekki praktiseruð.
Bæði ungir og gamlir liaga athöfnum sínum eins og
liún væri ekki til og berjast upp á lífið fyrir því að kom-
ast áfram — komast áfram livað sem lautar.
IV
Eg mun hafa gefið i skyn í upphafi þessa máls, að
eg ætlaði að leggja út af undurfallegu kvæði. Ef til vill
finnsl einhverjum, sem komið sé all-langt út frá því
viðfangsefni; en nú förum við að nálgast það aftur.
Og nú ættum við að geta skoðað það í nýju ljósi, eftir
að við höfum kynnt okkur þau mál, er við vildum
ræða það i sambandi við.
Þetta kvæði „Myndin“ er, eins og þegar hefir verið
tekið fram, venjulega skoðað sem táknræn (symbolsk)
„mynd“ af æskuhugsjónum mannanna. — Allir eiga
hugsjón eða hugsjónir, sem þeir keppa að — reyna að
framkvæma. En raunin verður oftast sú, að slikt reyn-
ist örðugra en menn liugðu i fyrstu. „Myndin“ leitar
alltaf undan. I flestum tilfellum reynist svo að mað-
urinn gefst upp — lætur undan, eins og pilturinn í
kvæðinu. Þá breytist allt. Ekki einungis hugsjónin tap-
ast, heldur breytist lika allt umhverfið. Það sem áður
var þolanlegt, verður nú ómögulegt. Sbr. „þér finnst
þinn dalur litill og myrk og meinleg æfi“. Bótin er þó
sú, að huggunin er furðu nærri. Þetta hörmungarástand