Skinfaxi - 01.12.1932, Page 26

178
SKINFAXl
varir ekki nema stutla stund, þvi „þú minnkar brá'ðum
sjálfur og þá er allt við hæfi“.
IÞieir, sem fengizt liafa við að legg'ja út af þessu
kvæði (og það hefir margur góður maður gert á undan
mér), liafa venjulega farið um það mörgum fögrum
og lijartnæmum orðum, live það sé háskalegt að reyn-
ast lmgsjónum sínum ótrúr. — Þeir, sem ekki komast
upp á liæsta tindinn, mega sjálfum sér um kenna, þeir
svíkja sjálfa sig og þá liugsjón, sem þeim bar að keppa
að. Þeim er það þess vegna fjandans mátulegt, þótt
þeir liggi í skítnum og komist ekkert áfram. — Þetta
er í stuttu máli hugsjónaferillinn í kvæðinu, eins
o g h a n n e r túlkaður a f li i n u m b o r g a r a-
iega hugsunarliætti. Það er með öðrum orðum
fagnaðarboðskapur hinnar frjálsu samkeppni, sem liér
rekur fram trýnið. Þeir sem sterkir eru og liafa bol-
magn og aðstöðu til þess að komast áfram — þeir kom-
ast líka áfram — upp á liæsta tindinn. En hinir, sem
minni eru fyrir sér og liafa minni möguleika sér til
framdráttar, verða að gera sér gott af því að snúa við
í miðjum hlíðum. Það eru engar líkur, lxvað þá hekl-
ur nokkur sönnun fyrir því, að þeir sem brjótast áfram,
upp á tind auðs, mannvirðinga og frægðar, sé betur
til þess fallnir að njóta gæða lífsins en binir, er
skemmra liafa komizt og' standa skör lægra í mannfé-
lagsstiganum.
Annars má segja um allar þær bollaleggingar og öll
þau eggjunarorð, er liafa verið látin falla hér um, að
það sé allt mjög óhlutkennt og þoku vafið. — Hátt
takmark er slagorð, sem alstaðar er við haft í óeigin-
legri merkingu, en verður eins og álfur út úr hól, eigi
að gera það raunhæft. í heimi veruleikans ráða önnur
lögmál en slagorð, sem varpað er fram i þeim tilgangi,
að vekja ólilulkennda og óraunhæfa augnablikslirifn-
ingu,
Því er almennt lialdið fram af postulum hirinar