Skinfaxi - 01.12.1932, Qupperneq 33

SKINFAXI
185
á íslenzk æska að lialda fast við liið bezta í skap-
gerð feðra sinna, bæta það og anka, en þó um leið
að gæta þess jafnan, að vera i samræmi við sinn tíma.
Eg vil sérstaklega benda á tvennt i lífsskoðunum
forfeðra okkar, sem okkur ber að varðveila. Það er
áttliagaástin og drenglyndisliugsjónin.
í orðinu drenglyndi er meira fólgið, en margur
liyggur. Hver sá, sem er „drengur góður“, er ekki
aðeins orðheldinn, heldur einnig lögblýðinn og sann-
gjarn i dómum sínum um aðra menn og málefni.
Hann er lika góður félagi, sáttfús við óvini sína, en
Iijálpsamur við þá, sem bágt eiga, og hann er trúr
hugsjónum sínum.
Allt þetta skortir íslenzku þjóðina meir en skyldi,
en þó einkum löghlýðni og sanngirni í dómum um
menn og málefni.
Því skal það, að verða „drengur góður“, vera það
mark, sem hvert íslenzkt ungmenni á að setja sér
og það mark, sem livert íslenzkt ungmenni á að ná.
Náskyld drenglyndishugsjóninni er álthagaástin,
því að livcr sá, sem er „drengur góður“, elskar ált-
baga sína og ættjörð.
Ást lil æskustöðvanna hefir jafnan fylgt þjóðinni,
því að „röm er sú taug, er rekka dregur föðurtúna
til“, segir hið fornkveðna..
En því miður virðist, sem átthagaástin sé í rénun
með þjóðinni nú á seinni árum. Það sannar meðal
annars hinn öri fólksstraumur úr sveitunum til kaup-
staðanna.
Það er að vísu sjálfsagt, að ungt fólk lileypi heim-
draganum, litist um í landinu og kynnist þjóðlífinu
frá sem flestum liliðum, jafnt til sjávar og sveita.
Það er meira að scgja nauðsynlegt til þess, að cfla
einingu með þjóðinni; gera ungt fólk fjölhæfara i
liugsun og veita því betri og fjölhæfari skilning á
fegurð landsins, sérkennum þess og gæðum.