Skinfaxi - 01.12.1932, Qupperneq 37

SKINFAXI
189
Að klæða landið.
í fornum ritum er ]iess getið, svo sem kunnugt er,
á landnámstið liafi landið okkar verið skógivaxið
milli fjalls og fjöru. Allar þær aldir, sem liðnar eru
síðan, hefir þjóðin keppst við að eyðileggja skógana,
og það er ekki fyrr en á síðustu áratugum, sem um-
skipti liafa orðið í þessu efni. Skógarleifarnar eru nú
friðaðar með lögum, og talsverðu til kostað, svo að
vaxa megi upp aftur „lundir nýrra skóga“.
Það er auðséð, að hér er i mikið ráðizt. Það var
•öldum saman verið að rýja landið skóginum, jafn
hörmulega og raun ber nú vitni um. Það munu einnig
liða aldir þangað til búið verður að græða liann við-
imanlega upp að nýju. En fátt er hönnulegra en þessi
gegndarlausa misnotkun feðranna á skóginum.
Ef landið væri enn þá skógi vaxið eins og áður,
væri liér margt með öðru móti. Flestir munu benda
á það fyrst, hversu landið væri fegurra. Ljóst dæmi
þess sjá menn víða, og eg vil leyfa mér að nefna eitt.
Einhverjar hinar fegurstu sveitir hér á landi eru
Fljótsdalsliérað; þar er jafnframt meira skóglendi en
annarslaðar, og eykur það mjög fegurð umhverfis-
ins. Á Eiðum á Fljótsdalsliéraði var mikill skógur
fyrir nokkurum áratugum. Nú er sá skógur horfinn
að mcstu. Aðeins hólmar nokkurir í vatni 2—3 km.
frá staðnum eru skógivaxnir. Einn þessara hólma er
mestur, og er hann að margra manna áLti fegursti
staður á Austurlandi. Þarna úti í vatninu álti ráns-
hönd mannanna óhægra um vik, en umhverfis vatn-
ið er hver kolagryfjan við aðra og tala sinu máli.
Skógarnir eru auk þess til mikilla nytsemda. Þeir
hafa áhrif á veðráttuna með skjóli sínu og allur
jurtagróður nær meiri þroska.
Enda þótt löggjöfin hafi þegar gert nokkuð, sem