Skinfaxi - 01.02.1934, Qupperneq 11

SKINFAXI
11
Við dvölina i Flensborg fengu þau enn meiri fé-
lagsþroska en áður, og voru, er þau komu lieim aft-
ur, áhugamikil og vonglöð um framtíð Ungmenna-
félaganna, og vön orðin starfinn. Gengu þau þegar
í Ungmennafélag Biskupstungna og unnu því allt
það gagn, er þau máttu, bæði i orði og verki. Þá er
Þorfinnur lét af stjórn félagsins, var Þorsteinn kjör-
inn formaður, og var það lengst af siðan, samtals
full 22 ár.
Um þessar mundir var Þorsteinn sem „Baldur liinn
góði“ í Ungmennafélaginu. Þessi prúðmannlegi, Jjjart-
leiti og góðláti unglingur varð yndi og eftirlæti allra
félagsmanna. Til hans hnigu vonir þeirra og traust
og flestum fannst, að slíkur maður ætti að verða
óskaharn liamingjunnar.
En það er sitt hvað, að óska og vona, eða liitt, að
sjá óskir sínar og vonir rætast. Víst er um það, að
þótt Þorsteinn yrði mikill maður í mörgu, þá varð
hann það á annan liátt en vinir lians og kunningj-
ar ætlnðust til.
Hann þráði mjög i æskn, að ganga menntaveginn,
sem kallað er. Hafði frá barnsaldri hið mesta vndi
af hvers konar fróðleik, og byrjaði snemma að safna
gömlum munnmælum og sögnum. Hann iiafði sterka
löngun hæði til náms og ritstarfa. Ýmsar ástæður
urðu þess valdandi að liann gat ckki gengið skóla-
veginn. Hann tólc því með ró og stillingu, en enginn
getur sagt með vissu, hver álirif það hefir haft á haun
síðarmcir, því að vafalaust féll honum þungt, að þeir
draumar rættust ekki. Ilann lagði þó ekki árar i hát,
en notaði sér vel það skólanám, sem kostur var á,
og héll síðan áfram að afla sér fróðleiks á eigin spýt-
ur. Notaði hann liverja tómstund til lestrar, og kom
sér með tímanum upp góðu hókasafni. Oft flutti liann
<erindi á samkomum, er þóttu ágæt. Á síðari árum
talaði hann og oft við jarðarfarir og þóttu þær ræð-