Skinfaxi - 01.02.1934, Blaðsíða 49

SKINFAXI
49
lcomst ekkert að að segja; gat heldur ekkert sagt, sem vit
var í, hafði alveg hjartslátt og kom varla upp orði. Hvað
hélt Rósa annars um hann? Sjálfsagt að hann vissi ekki
livað hann vildi. Eða þá það, sem verra var: að hann væri
heigull. Nei, Rósa hélt ekkert svoieiðis um hann. Hún sem
skilur alit, hafði æfinlega skilið það, sem liann sagði við
hana áður en hann var hálfnaður að segja það.
Þessu veltir hann fyrir sér aftur og fram, fram og aftur
og sofnar fyrst undir morgun, staðráðinn i að segja Rósu, að
hann megi ekki til þess hugsa, að húii fari til annarra landa.
Hann hitti systur sínar fyrstar allra á sunnudagsmorgun-
inn. Úli í fjósi var það. Þær að mjólka, en hann að leysa
út kýrnar, eins og vant var.
Eldri systirin yrti á hann, hún Hallgerður, sem var tvítug
og ráðskona föður sins nú orðið, þvi konan hans var dáin
fyrir sjö árum.
Hallgerður sagði í lægra lagi:
„Veiztu nokkuð? Rósa ætlar til útlanda í liaust. Dragðu
það ekki. Eg ræð þér til að draga það ekki, ef þú átt ekki
að missa hana.“
Svo skríkti svolítið í henni á eftir.
Nú svaraði Rögnvaldur. Eiginlega hafði hann aldrei svar-
að glósum af þessu læi fyrri.
„Hugsaðu um sjálfa þig, Hallgerður, þig sjálfa, en ekki
mig, og um spóalegginn úti á bæjunum. Verst, að hann skuli
ekki vilja þig.“
„Óhó, Helga! Héyrirðu derringinn, sem er að koma í
drenginn. Hann finnur víst til sin, siðan Rósa kom hingað.
En eg get nú frætt þig á einu, góði minn, af þvi þú ert
svona ungur og þekkir og skilur og veizt svo hörmulega fátt:
Við stúlkurnar, skal eg segja þér, viljum ekki neina hálf-
velgju eða krakkalegan klaufaskap. Nei. Við viljum karl-
menn, djarfa, skemmtilega og sterka, úrræðagóða, hugrakka
menn, sem við getum treyst og alveg trúað á, Valli minn.
Ekki satt, Helga? Svona erum við allar sainan, — Hka Rósa,
máttu vita, litli minn.“
Með þetla fór hann á eftir beljunum.
Hann liilti Rósu klukkutíma seinna. En það var svo undar-
legt, að honum gekk minnsta kosti helmingi ver að tala við
liana um útlandaförina, af ]iví Hallgerður var búin að segja
liella. Gáskinn var líka úr henni og hún í óðaönn að setja
farangur sinn ofan í stóra tösku. Svo önnum kafin var hún,
að það var engu líkara, en að hún mætti ómögulega vera að
d