Skinfaxi - 01.02.1934, Blaðsíða 47

SKINFAXI
47
ina á Rósu, finnur að önnur hendin á henni er í lófa hans.
Þessi litla, hvíta, nijúka flauelshendi er í lófa hans.
Þarna er hún komin án þess hann vissi það, allt í einu, svona
sjálf. Svona yndislega lítil og heit. Hann tekur utan um liana,
þrýstir henni, heldur utan um hana, felur hana í lófa sínum.
Rögnvaldur, drengurinn, verður hálf utan við sig. Það gerir
ekki betur en hann viti livað þelta er. En Rósa talar, lilær
og talar. Hún er að segja frá einhverju skemmtilegu. ,Tá, bros-
ir og masar um alla heima og geima, hlær létt og hlýtt, þeg-
ar við á, framan í hitt fólkið. Það er hún, sem kenmr glað-
værðinni af slað við borðið. Síðan hún kom í Innridal hefir
eins og lifnað og létt þar yfir öllum niönnum.
Rögnvaldur getur ekki dulið það. Hann hitnar upp. í hon-
um hefir kviknað eins og eldfimum kveik, sem logandi ljós
er borið að.
Svo fer fólkið út, unga fólkið. Út í sólskinið, út í blæinn,
út í vorið. Rögnvaldur er í uppnámi, en sæll, léttur og heit-
ur og sæll.
Systur hans hitta hann sunnan við bæ, koma hoppandi og
trallandi. Þær Hallgerður og Ilelga, fullorðnar stúlkur, 18 og
20 ára. Ekki þá lengi að lcomast á sporið.
„Æhæ, hihi, ha,“ segir Helga. „Rósa og Rögnvahlur,“ söngl-
ar Hallgerður, „hihi hæ, víst er hún lagleg. ,ía, þvílíkt. Ja
hérna. Þú, lcrakkinn, byrjaður strax. Ertu elcki hissa, Helga?“
Það er sú sem heitir hinu nafninu. Svó fara þær trallandi
eitthvað ofan gölur, skríkja sín á milli, ná i Rósu, draga hana
með sér masandi, eitthvað ofan eftir götum.
Svo heið og leið.
Laugardagur kom. Rósa ætlaði að fara á sunnudaginn.
Rögnvaldur hefir alltaf dregizt að henni meira og meira.
Ilún er svo kát, einörð, létt og ræðin, og skilningsgóð. Hann
hefir orðið skrafhreyfinn og talað við hana, jafnvel opinskár,
og sagt henni allrahanda, ýmislegt það sem hann hefir eng-
um sagt öðrum. Hann hlakkaði til að koma heim á kvöldin.
Honum hlýnar um hjartað, þegar hann sér hana, og brosir.
Nei, Rósa liefir ákveðið að fara á sunnudaginn. Heim til
sín ætlar hún að fara, lil Akureyrar.
Svo var liað á laugardagskvöldið. Rögnvaldur hefir dregið
sig út úr. Hann er uppi á kvisti; á vesturkvistinum er hann.
Hann les. Ekki her á öðru en hann lesi.
Fótatak i stiganum.
Rósa. Það stígur enginn svona niður nema hún. Fjalirnar